Ιερά Μονή Γρηγορίου (φωτ. 1928) Καταγόταν από το νησί της Μεγαλόχαρης Παναγίας, την Τήνο των Κυκλάδων. Διετέλεσε παροικονόμος του μετοχίου της μονής στη Βούλτσιστα Πιερίας. Μαζί με τον παραδελφό του Γέροντα Συμεών          (+1901) συκοφαντήθηκε για ανηθικότητες, αυτός ο βράχος της ηθικής, όπως αναφέρει το μοναχολόγιο. Έτσι είχε το ίδιο δεινό πάθημα με τον προαναφερθέντα. Τοποθετήθηκε δίχως τη θέλησή του σ’ ένα ξεσαμάρωτο ονάριο με την πλάτη μπροστά, και περιεφέρετο δεχόμενος ειρωνείες, εμπαιζόμενος και χλευαζόμενος από διαφόρους. Η θεία δίκη ενήργησε τον παραδειγματισμό των υπολοίπων με το οικτρό τέλος των δεινών συκοφαντών. Μάλιστα ήταν και ένας δόκιμος μοναχός κι ένας εργάτης των κτημάτων της μονής, που είχε βοηθηθεί μαζί με την οικογένειά του. Είχαν και οι δύο οδυνηρό τέλος, για τη ...

Ο κατά κόσμον Ευάγγελος Παντελεήμονος Λημώνης γεννήθηκε στη Χότσιστα Κορυτσάς της Β. Ηπείρου το 1875. Διετέλεσε δάσκα­λος και ήταν γνώστης άριστος της βυζαντινής μουσικής. Όταν κάποτε οι Τούρκοι θέλησαν να κάψουν ένα ελληνικό σχολείο, αποσόβησε την καταστροφή με την προσευχή του, λέγοντας τους Χαιρετισμούς της Πα­ναγίας. Προσήλθε με ιερό πόθο στη μονή Διονυσίου κι εκάρη μοναχός το 1909. Ως μοναχός διακρίθηκε για την υπακοή του και τη μοναχική του ακρίβεια. Είχε κόψει τελείως το θέλημά του. Συνήθιζε να λέει: «Ο υποτακτικός ουδέν έχει εν τω κόσμω τούτω, ει μη μόνον τον Χριστόν». Έφθασε από την πράξη στη θεωρία. Μετά μία εικοσαετία σκληρών αγώνων στο αυστηρό κοινόβιο του Διονυσίου, όπου έλαβε την κουρά και την ιεροσύνη, έκανε μία τριακονταετία στον Πειραιά, ...

Ο κατά κόσμον Ευάγγελος Ιωάννου Τσιτμής γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας το 1907. Εργάσθηκε στη μονή Δοχειαρίου, πολλά χρόνια ως λαϊκός μάγκιπας (φούρναρης). Δόκιμος εγράφη το 1974. Μοναχός εκάρη σε μεγάλη ηλικία το 1976 από τον Γέροντα Βενι­αμίν. Ήταν πορτάρης της μονής. Μετά μία διετία ανεπαύθη εν Κυρίω στις 10.12.1978. Εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου ο μακάριος δίχως κρό­το και κανένα θόρυβο. Κατά την εκταφή του το 1981, που πραγματοποιήθηκε από τη νέα αδελφότητα, έγιναν αισθητά τα σημεία της οσιότητός του. Γράφει αδελφός της μονής, που ήταν παρών: «Τα οστά του ευωδίασαν και το αντελήφθησαν όλοι, και οι εγγύς και οι μακράν. Εμείς απορήσαμε με το θαυμαστό αυτό γεγονός. Αγνοούσαμε τον άνθρωπο εντελώς. Έναν παλαιό συνεργάτη του που ρωτήσαμε απόρησε ...