Ο Προηγούμενος Βασίλειος Ιβηρίτης για τον Γιάννη Τσαρούχη

Τον Τσαρούχη τον γνώρισα γέρο στο Άγιον Όρος, ότανερχόταν και παρακολουθούσε την Μεγάλη Εβδομάδα. Ήτανάνθρωπος ώριμος, με βαθειά σοφία και ανθρωπιά, που για νατην φθάσης, πρέπει να έχεις πονέσει πολύ, και να είσαιευγνώμων γι’ αυτό. Είχε μέσα του σαφήνεια και τόλμη, πουέμοιαζε με τη σαφήνεια και την τόλμη του Αγίου Όρους. Έτσι δεν μπορείς, ούτε έχει νόημα, μιλώντας για τονΤσαρούχη να απαριθμήσης τα προσόντα και τις ικανότητές του.Αυτό που του χαρίσθηκε είναι η σύνθεσις και η υπέρβασιςόλων, και η άφιξίς του δια της αληθούς μετανοίας στο μακάριοντέλος, που καταυγάζει τον άνθρωπο με ιλαρόν φως αγίαςδόξης.   Ο Τσαρούχης δεν ήταν ένας απλός καλλιτέχνης ήστοχαστής. Τέτοιους έχουμε πολλούς. Ήταν πνευματικός άνθρωπος, με την αληθινή σημασία του όρου. Και σε μιάαπλή του φράσι περιέκλεισε και απεκάλυψε όλο το πνευματικό του μεγαλείο και τη δύναμι. ¨Οταν τον ρώτησα αν ευτύχησε στη ζωή του, είπε: «Τώρα, με τα γεράματα και τη αρρώστια, νοιώθωευτυχισμένος, γιατί βρήκα αυτό που ζητούσα. Όταν ήμουν νέος, ήμουν δυστυχής, γιατί έψαχνα όλα αυτά, και δεν ταεύρισκα». Αυτό είναι το επαναστατικό και γαλήνιο του Τσαρούχη, που πήρε από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Για να απαντήσει έτσι, σημαίνει ότι είχε δύναμι που ανατρέπει την καθεστηκυία τάξι της φθοράς και φέρνει ταπάνω κάτω. Συνήθως λέγεται ότι «το παν είναι η υγεία». Επίσης, ότι «το γήρας ουκ έρχεται μόνον», αλλά συνοδεύεται μεπολλά δεινά, που οδηγούν στον θάνατο. Αυτό ουσιαστικά είναι υποδούλωσι στη μοίρα και ηττοπάθεια. Αλλά ούτε για την Εκκλησία ούτε για τον Τσαρούχη είναι έτσι τα πράγματα. Η υγεία είναι σημαντικό αγαθό,αλλά δεν είναι το παν. Και το γήρας ουκ έρχεται μόνον, αλλά φέρνει μαζί του –γι’ αυτούς που ζητούν τα τίμια- τηνευτυχία που δεν περιγράφεται. Η δύσις του ηλίου λέγεται –νομίζω μόνον στα Ελληνικά- και βιούται ως βασίλεμα.  Ό ήλιος βασιλεύει όχι ότανμεσουρανεί, αλλά όταν δύη και σβήνη. Και ο αληθινός άνθρωπος βρίσκει τη  δύσι και το τέλος ως βασίλεμα,ανατολή νέου φωτός και ακτίστου φέγγους. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο 103ος Ψαλμός, όταν διαβάζεται ως προιμιακός στον Εσπερινό, δεν καταλήγει όπωςστην Παλαιά Διαθήκη. Τελειώνει με τους προηγούμενους στίχους: «έθου σκότος και εγένετο νυξ» (στίχος 20),...