Μοναχός Ιλαρίων Διονυσιάτης

Το νησί της Μυτιλήνης ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του. Κατά τον φιλάρετο μοναχό Λάζαρο Διονυσιάτη (+1974), «ήτο κατά την κλήσιν και την πράξιν ιλαρός και πράος και πλήρης αγάπης. Όταν σου ωμιλούσεν, έλεγεν ο γηροκόμος Χαρίτων, μέλι έτρεχε από το στόμα του. Έψαλλε μέχρις εσχάτου γήρατος εις τον δεξιόν χορόν μετά πολλής σεμνότητος, ευλαβείας και καλλιφωνίας». Υπήρξε καλός μαθητής του ιερομονάχου Ιωάσαφ Διονυσιάτου (+1860), του άριστου μουσικοδιδασκάλου, του οποίου πολλά μουσικά χειρόγραφα σώζονται στη μονή. Όταν πλησίαζε ο καιρός της αναχωρήσεώς του από τα πρόσκαιρα, το προαισθάνθηκε ο μακάριος Ιλαρίων και δίχως διόλου ν’ ασθενήσει, ζή­τησε εξομολόγο να εξομολογηθεί. Μόλις εξομολογήθηκε και αναχώρησε ο Πνευματικός, αυτός ανεπαύθη εν Κυρίω. Ήταν Φεβρουάριος του 1918 όταν ανεπαύθη στη μονή της μετανοίας του, την αγιοτρόφο ιερά ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Παναγιώτου Μπατλής ήταν από τη νήσο Σκιάθο των Σποράδων, όπου γεννήθηκε το 1860. Κοσμικός είχε καράβι ιστιοφόρο και ήταν καπετάνιος αναγνωρισμένος. Το 1916 κοινοβίασε στην αυστηρή μονή Διονυσίου και παρέδωσε όλη του την περιουσία, που ήταν 120 λίρες. Του δόθηκε το διακόνημα του βαρκάρη και του αρσανάρη. Ποτέ του δεν θέλησε να γευθεί κάτι εκτός του φαγητού της τραπέζης. Τα ψάρια τα είχε για τους άλλους και όχι για τον εαυτό του. Την κατά τον όσιο Ιωάννη της Κλίμακος, αχόρταγη δέσποινα γαστέρα την είχε υποτάξει πλήρως. Εκάρη μοναχός το 1918. Γράφει περί αυτού ο ευλαβής παραδελφός του Λάζαρος: «Διεκρίνετο επί αυστηρότητι ηθών και ακρίβεια του μοναχικού κανόνος... Δεν τον είδε τις ποτέ να θυμώση, ούτε να χασκογελά, ...