Φεύγει η πίστη μας, η εμπιστοσύνη μας στον Χριστό και πάει σε εκείνον (τον πονηρό)? Τί μας λέει αυτός? Δεν...
Πάλι μαλώσατε; Πληγωθήκατε; Πόνεσε ο ένας τον άλλο με λέξεις και φράσεις που ματώνουν; Κι όμως τίποτα δεν τελειώνει με...
Γράφεις για το θυμό στην καρδιά του ανόητου. Ο θυμός από μόνος του, είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα....
Από το Ευεργετινό Κάποιος Κωνσταντίνος, άνθρωπος πάρα πολύ ευλαβής, κατοικούσε στην πόλη Αγκώνα της Ιταλίας και υπηρετούσε στο ναό του...
Οι άγιοι Μάρτυρες, αφού υπέφεραν ...
Ανάμεσα στους Μικρασιάτες πρόσφυγες, που είχαν καταφτάσει στην πατρίδα μας εκείνο το «μαύρο» 1922, ήταν και ένα ορφανό παιδάκι, ονόματι...
Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις». – Γιατί το...
Να σας πω τώρα το περιστατικό μου από το Πάσχα. Ετοιμαζόμουν για την εορτή. Καθάριζα την ψυχή μου όσο μπορούσα, ήμουν κουφός σε προσβολές, αναίσθητος σε χτυπήματα, τεθωρακισμένος κατά πείνας, ζεσταμένος από μια εσωτερική προσευχή. Την νύχτα που ήξερα ότι είναι η νύχτα του Πάσχα, στις 12, άκουσα ότι χτυπούσαν οι καμπάνες από την πόλη. Η βοή τους διαπερνούσε πολύ πνευματικά. Δηλαδή δεν ήταν μια βοή όπως θα ήσουν δίπλα τους, αλλά διαπερνούσε τους τοίχους. Ήταν ως ένα μήνυμα που ο εξωτερικός κόσμος το έστελνε, εκείνος ο κόσμος που εόρταζε την Ανάσταση του Κυρίου. Και έψαλα «Χριστός ανέστη!». Στην αρχή στο νου μου, μετά αισθάνθηκα την ανάγκη να ψάλω τον ύμνο όχι δυνατά, αλλά ώστε να τον ακούσω ο ίδιος. Ήταν ...
