Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

Ο κατά κόσμον Αριστείδης Τσάκας γεννήθηκε στη Μεγαλόπολη της Αρκαδίας από επιφανείς γονείς. Το 1907 έφθασε στις αθωνικές πλαγιές, στις πηγές τις αείροες της αρετής, ως δαβιτικό ελάφι. Έγινε ενάρετου Γέροντος υποτακτικός κι ενάρετων ασκητών φίλος στο Φιλοθεΐτικο Κελλί του Αγίου Νικολάου. Γέροντάς του ήταν ο ευλαβέστατος ιερομόναχος Δωρόθεος. Εκάρη μοναχός το 1909. Λόγιος Φιλοθεΐτης μοναχός έγραφε στη νεκρολογία του: «Εθεωρείτο ως των ασκητών η ενσαρκωμένη στοργή και καλωσύνη. Το ιδανικόν και ιδεώδες του ασκητισμού, το ίερόν σύμβολον της μοναχικής τελειότητος ... Το λιποσαρκές, ισχνόν και κατετηγμένον του σώμα, συνέθετε τον με­γαλειώδη πίνακα της ρητορικής και της ευγλωττίας του μοναχικού με­γαλείου ... Κατείχε το πνεύμα της ακροτάτης ξενιτείας διά τον κόσμον, εν συνδυασμώ με το πνευματικόν πένθος που αναβλύζει τα αείρυτα ...

Ιερομόναχος Γρηγόριος Κουτλουμουσιανός Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Ιωάννης Κουκκουνάς του Αγγέλου και της Στεργιανής στο Ζαγκλιβέρι Χαλκιδικής το έτος 1887. Προσήλθε στο Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Νικολάου, το επωνομαζόμενο του Ταρασίου ή του Διαδόχου, το 1903. Εκάρη μοναχός το 1911. Το ίδιο έτος χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1916 χειροτονήθηκε ιερεύς. Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 30.1.1979, εορτή των Τριών Ιεραρχών, κατά την οποία η μνήμη και του αγίου του, Γρηγορίου του Θεολόγου. Από τα λίγα αυτά στοιχεία του μοναχολογίου παρατηρούμε ότι προσήλθε να μονάσει μόλις 16 ετών. Το τίμιο του μοναχού ένδυμα φορούσε επί 80 συναπτά έτη. Το πετραχήλι είχε στον λαιμό του επί 63 ολόκληρα έτη. Δεν εξήλθε ποτέ στον κόσμο. Είχε λησμονήσει πως είναι οι γυναίκες. Έλεγε πως σαν όνειρο θυμόταν τη ...

Ιερομόναχος Γαβριήλ Νεοσκητιώτης Διετέλεσε διάκονος του μητροπολίτου Μιλητουπόλεως Ιεροθέου (+1956). Μετά από πολύχρονη άσκηση και υπακοή στην Καλύβη του Αγίου Σπυρίδωνος στη Νέα Σκήτη βγήκε με ευλογία του Γέροντός του στον κόσμο. Με το βίωμα, την εμπειρία και το φωτεινό του πα­ράδειγμα βοήθησε πολλούς ανθρώπους στην Κορινθία να γνωρίσουν καλύτερα τον Θεό, ο ενάρετος και διακριτικός παπα-Γαβριήλ, ο κατά κόσμον Θεόδωρος από τις Γιαννάδες Κέρκυρας και Νεοσκητιώτης. Συ­νήθιζε να λέει ο πλήρους αγάπης Γέροντας: «Ο άνθρωπος, αν κάθε μέρα κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια, το Σώμα και Αίμα του Δεσπότη Χριστού, όλη την περιουσία του να δώσει ελεημοσύνη, από τη νηστεία και τις μετάνοιες αν στεγνώσει και γίνει πετσί και κόκκαλο, σκέτος σκελετός, αν δεν αποκτήσει αγάπη προς τον Θεό και ...

Γεννήθηκε στο Νέο Καρλόβασι της Σάμου το 1903. Το 1930 «τρωθείς από τον θείον έρωτα εγκατέλειψεν τα εγκόσμια και ήλθεν εις το Περιβόλι της Παναγίας». Εισήλθε στην ιερά μονή Ξηροποτάμου και μετά την κανονική δοκιμασία εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Διακρίθηκε για την υπακοή του και τον ζήλο του προς όλα τα διακονήματα. Γι’ αυτό τον αγαπούσαν όλοι οι μοναχοί, και ιδιαιτέρως ο Γέροντάς του Προηγούμενος Αθανάσιος. Εφιέμενος μεγαλύτερης ασκητικής ζωής άφησε τις ανέσεις της ιδιόρρυθμης μονής και πήγε στην αθωνική έρημο. Έζησε στη σκήτη της Αγίας Άννης, τα Καρούλια, τη Μικρά Αγία Άννα και τα τελευταία 17 έτη στην Καλύβη «Άξιόν Εστι» των Κατουνακίων. Όπως αναφέρουν αυτοί που τον γνώρισαν, «ήτο εκ των εναρέτων και ευλαβών Μοναχών, προσεκτικός, έμπειρος εις συμβουλάς προς ...

Εικοσάχρονος εισήλθε στην ευαγή μάνδρα του αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου, στη μονή Κωνσταμονίτου, από τη Φυτιά της Βέ­ροιας το 1912. Εκάρη μοναχός το 1915. Η αυτογνωσία, αδελφογνωσία και θεογνωσία από νωρίς τον χαρακτήριζαν. Δεν είχε κοσμική σοφία αλλά θείο φωτισμό. Καρπός του Αγίου Πνεύματος η πραότητά του, η μειλιχιότητα, η απλότητα, η σεμνότητα, η ταπεινότητα και γλυκύτητά του προς πάντες. Η ακακία του, η προσήνεια, η λιτότητα, η αοργησία και η καθαρότητά του τον στόλιζαν παντού και πάντοτε. Καθάρθηκε, φωτίσθηκε, τελειώθηκε. Διήλθε διάφορα διακονήματα της μονής ως κελλάρης στα μετόχια, εκκλησιαστικός στο Καθολικό και όπου αλλού τον καλούσε η υπακοή. Πέντε δεκαετίες έζησε αθόρυβα και ησύχια στο κοινόβιο, τις τέσσερις από αυτές ως άοκνος και καθημερινός λειτουργός του Υψίστου. Ζούσε για να ...

Ο κατά κόσμον Ανδρέας Χατζηθεοδουλίδης του Χρήστου γεννήθηκε στην  Ακαπνού της Κύπρου το 1891. Είχε τρία αδέλφια κληρικούς. Νέος ήλθε, το 1909, με άλλους Κύπριους αδελφούς στην Καλύβη των Αγίων Αναργύρων της σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος-Κουτλουμουσίου, όπου εκάρη μοναχός το 1910. Λόγω προβλημάτων που είχαν από την έλλειψη νερού και για μεγαλύτερη ησυχία πήγε στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου (Θασίτου) της ησυχαστικής Καψάλας. Απέκτησε τετραμελή ευλαβή συνοδεία. Ο υποτακτικός του παπα-Ιωάσαφ ένα αυγουστιάτικο δειλινό του 2009 μας διηγήθηκε τα του βίου του. Όταν κάποτε τον επισκέφθηκαν συγγενείς του κι επίμονα επί μία εβδομάδα τον παρακαλούσαν να δεχθεί να τον φωτογραφίσουν, για να πάνε τη φωτογραφία του στ’ αδέλφιά του, δεν δέχθηκε και τους είπε: «Εμείς οι μοναχοί είμεθα νεκροί άταφοι. Οι ...

  Γεννήθηκε στον Χορτιάτη Θεσσαλονίκης το 1868. Υιός του ιερέως Δημητρίου, πατρός επτά τέκνων. Κατά κόσμον ονομαζόταν Άγγελος Παπαδημητρίου. Στην ιερά μονή Ιβήρων προσήλθε το 1885. Μοναχός εκάρη το 1887. Γέροντα είχε τον Κεφαλλονίτη Κύριλλο (+1908). Σπού­δασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Όταν αποφοίτησε, επέστρεψε στη μονή του και είχε το διακόνημα του βιβλιοθηκάριου. Το 1898 διο­ρίσθηκε αρχιγραμματεύς στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους επί τετραετία. Το 1902 ανέλαβε καθήκοντα γραμματέως στη μονή του ως το 1914 και στη συνέχεια οικονόμου του μετοχίου του Αγίου Ιωάννου στη Σπάρτη. Το 1907 εξελέγη προϊστάμενος της μεγάλης και αρχαίας μονής του. Το 1918 ήταν ένας των μελών της επιτροπής συντάξεως του Καταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους. Επί Πατριάρχου Μελετίου Δ' (1921-1923) διορίσθηκε ηγούμενος της ...

Μοναχός Παρθένιος Νεοσκητιώτης Γεννήθηκε στην κωμόπολη Λύση της επαρχίας Αμμοχώστου Κύπρου το 1888. Ο κατά κόσμον Παναγιώτης του Μιχαήλ Χατζηπαπαγιάννης Μιχαηλίδης καταγόταν από λευϊτικό γένος. Γεννήθηκε με πιο κοντό το ένα του πόδι. Έτσι σε όλη του τη ζωή χώλαινε. Η σκληροκαρδία των ανθρώπων άφηνε ειρωνικά χαμόγελα για την κατάστασή του. Δεν μπορούσε μικρός να παίξει άνετα με τ’ άλλα παιδιά. Η αγαθή μητέρα του τον έμαθε από νωρίς να προσεύχεται, να νηστεύει, να εκκλησιάζεται τακτικά. Του δίδαξε να εργάζεται τίμια και να συγχωρεί εγκάρδια. Αγαπούσε να ψέλνει και όχι να τραγουδά. Ο θάνατος της μητέρας του τον λύπησε βαθιά. Η μητριά του δεν του φερόταν τόσο καλά. Δω­δεκάχρονος έμαθε την τσαγκαρική τέχνη. Ποτέ δεν λησμονούσε την προσευχή. Μετά τον ...