Θαυμαστές διηγήσεις

Η σκήτη της Όπτινας. Διήγηση του ιερομονάχου π. Βαρνάβα, της σκήτης της Όπτινας στην Ρωσία, για τον τούρκο αξιωματικό που έγινε χριστιανός και αργότερα μοναχός στη σκήτη με το όνομα π. Νικόλαος (1820-1983) στον συγγραφέα Σέργιο Νείλο . Μία απ’ αυτές τις νύχτες ήλθε στο κελί μου ένας μοναχός μας, ο μακαρίτης Νικόλαος, που τον φωνάζαμε Τούρκο. Ήταν ασυνήθιστος άνθρωπος. Πάντα ντροπαλός, σιωπηλός, ασθενικός. Προσπαθούσε να είναι μακριά από τους ανθρώπους, παρόλο που εμείς τον αγαπούσαμε πολύ. Δεν επισκεπτόταν κανενός το κελί ούτε την ημέρα, ούτε πολύ περισσότερο τη νύχτα. Γι’ αυτό, όταν ήλθε να με βρει μες στη νύχτα, παραξενεύτηκα. Με είχε προειδοποιήσει ο π. Ανατόλιος γι’ αυτόν και μου είχε πει ότι θα έλθει να με βρει. Μάλιστα, με κατατόπισε χαρακτηριστικά ως ...

Ο Ιερομάρτυρας Γεώργιος ο Νεαπολίτης (1730-1797). 1865. Το παιδί του Θωμά Σαρή, ο Γιάννης, είχε αρρωστήσει βαρειά από μία μορφή ψυχασθένειας. Ήταν επιθετικός στους ανθρώπους και επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους. Τον έφεραν στον άγιο και τον αλυσόδεσαν, με τις ειδικές αλυσίδες, που ήταν προσδεδεμένες στη λάρνακα του αγίου. Έμεινε κοντά στον άγιο για τρία ολόκληρα ημερόνυχτα με νηστεία, προσευχή και αγρυπνία. Την τρίτη μέρα, μετά τη θεία λειτουργία, αφού ο παπάς τον διάβασε και οι δικοί του έταξαν στον άγιο ιερά τάματα, λάδι, κερί και λιβάνι και «τελετουργικά» ο παπάς απελευθέρωσε τον ασθενή, τότε αμέσως ο νέος θεραπεύτηκε. Όχι μόνο έζησε φυσιολογικά στο υπόλοιπο της ζωής του, αλλά και πρόκοψε σαν έμπορος στην Πόλη. Από το βιβλίο του Δημητρίου Ν. Κάτσικα ...

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). Έτυχε να πατήσω μια μύγα, χωρίς να υπάρχη ανάγκη, κι εκείνη η κακόμοιρη έσερνε στη γη τα χυμένα της εντόσθια· και  για τη σκληρότητά μου προς την κτίση, και το θυμάμαι αυτό μέχρι σήμερα. Μιαν άλλη φορά εμφανίστηκαν στον εξώστη του καταστήματος νυχτερίδες κι εγώ τους έριξα βραστό νερό· και γι αυτό έχυσα πάλι πολλά δάκρυα, κι από τότε δεν προσβάλλω ποτέ την κτίση. Μιαν άλλη φορά πήγαινα από το Μοναστήρι στο Παλαιό Ρωσικό κι είδα στο δρόμο ένα κομματιασμένο φίδι, που κάθε του τεμάχιο σφάδαζε· και λυπήθηκα όλη την κτίση και κάθε κτίσμα, κάθε τι που πάσχει, και έκλαψα πολύ ενώπιον του Θεού. Το Πνεύμα του Θεού διδάσκει την ψυχή ν’ αγαπά όλα τα ζωντανά, έτσι που ...

Τα Άγια Πάθη. Η Μαστίγωσις. Οι Δάδες (το σημερινό Κίτιο) ήταν εμπορικός σταθμός της Κύπρου. Εκεί κοντά βρισκόταν η μονή του Φιλοξένου. Στο μοναστήρι αυτό ζούσε τον 6ο αιώνα ένας μοναχός, ο γέροντας Ισίδωρος, που έκλαιγε ακατάπαυστα με λυγμούς. Σ’ όποιον τον πλησίαζε και τον παρηγορούσε, ώστε να χαλαρώσει λίγο το πένθος, έλεγε: – Είμαι πολύ αμαρτωλός. Δεν υπήρξε άλλος σαν και μένα απ’ τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Και μη νομίζετε πως υπερβάλλω. Δεν βρήκα πουθενά σε άνθρωπο αμαρτία σαν αυτή που έκανα εγώ. Κι υστέρα διηγόταν την ιστορία του: – Όταν ήμουνα στον κόσμο, είχα γυναίκα χριστιανή και θεοφοβούμενη, ενώ εγώ άνηκα στην αίρεση του Σεβήρου. Μια μέρα έμαθα πως η γυναίκα μου πήγε να μεταλάβει στη γειτονική εκκλησία. Έτρεξα να την εμποδίσω, αλλά ...

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας (1877-1961). Στα μισά του καλοκαιριού -δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο– ο Κύριος με προειδοποίησε ότι η εξορία μου θα τελείωνε σύντομα . Περίμενα με ανυπομονησία να εκπληρωθεί αυτή η υπόσχεση, αλλά οι εβδομάδες περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε. Έπεσα σε απόγνωση. Απογοητεύτηκα. Κάποια μέρα πήγα στην εκκλησία, γονάτισα μέσα στο ιερό και άρχισα να προσεύχομαι με δάκρυα στον Ιησού. Η προσευχή μου είχε και ένα παράπονο, γιατί καθυστερεί ο Κύριος και δεν εκπληρώνει την υπόσχεσή του. Ξαφνικά βλέπω στην εικόνα τον Ιησού Χριστό, ολοζώντανα, να αποστρέφει το πρόσωπό του από μένα. Δεν με κοιτούσε πια. Τρόμαξα. Δεν μπορούσα και δεν τολμούσα να ξανακοιτάξω την εικόνα. Βγήκα σαν βρεγμένη γάτα από το ιερό στον ...

Άγιος Παναγής Μπασιάς (1801-1888). Όταν ήμουν 12 χρονών , ένα βράδυ που καθόμουν έξω από το χρυσοχοείον του πατέρα μου που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του Ληξουρίου, συγκεντρώθηκαν -όπως κάθε βράδυ- μερικοί φίλοι του για να κουβεντιάσουν. Αυτοί ήταν όλοι τους άνθρωποι των γραμμάτων και πρόκριτοι της πόλης και οι περισσότεροι ηλικιωμένοι. Εκείνο το βράδυ η συζήτηση περιεστράφη γύρω από την αγιότητα και τα θαύματα του Παπά-Μπασιά και ο καθένας από αυτούς είχε να διηγηθεί και από ένα θαύμα. Τότε, ο αείμνηστος πατέρας μου διηγήθηκε ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά-Μπασιά, το οποίο έζησε ο παππούς μου Βασίλειος Δρακόπουλος, πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων. Το θαύμα έχει ως εξής. Στις μέρες του Παπά-Μπασιά ζούσε στο Αργοστόλι μια αρχοντική και πολύ πλούσια οικογένεια, ...

είχε διηγηθή , πως στο μοναστήρι εκείνο ήταν όλοι Γεροντάκια σχεδόν και αυτόν έστειλαν ως διακονητή, για να βοηθάη έναν υπάλληλο της μονής στο ψάρεμα, γιατί η Μονή συντηρείτο από την αλιεία. Μια μέρα, λοιπόν, είχε έλθει η κόρη ενός υπαλλήλου και είπε στον πατέρα της να πάη γρήγορα στο σπίτι για μια επείγουσα δουλειά και κάθισε εκείνη για να βοηθήση. Ο πειρασμός όμως την είχε κυριεύσει την ταλαίπωρη και, χωρίς να σκεφθή όρμησε πάνω στον Δόκιμο με αμαρτωλές διαθέσεις. Εκείνη τη στιγμή τάχασε ο Αντώνιος , γιατί ήταν ξαφνικό. Έκανε τον Σταυρόν του και είπε: “Χριστέ μου καλύτερα να πνιγώ παρά να αμαρτήσω”, και πετάχτηκε από την όχθη μέσα στο βαθύ ποτάμι! Αλλ’ ο Καλός Θεός βλέποντας τον ηρωισμό του αγνού ...

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994). Από τους υπολογισμούς μου πέρασαν κάπου δυο μήνες . Την επόμενη μέρα, άγνωστο γιατί, για πρώτη φορά με πήραν στο γραφείο του γιατρού. Εκεί μου μέτρησαν την πίεση και μετά μου έριξαν όλα τα υπάρχοντά μου μπροστά μου, μου φόρεσαν το παλτό μου και με αλυσόδεσαν μέσα σε ένα καμιόνι. Μια κλούβα! Δεν μου είπαν ούτε μια λέξη παρά μόνο με έβαλαν να υπογράψω κάτι χαρτιά γραμμένα στη γλώσσα τους. Εγώ, φυσικά από φόβο πάντοτε, αναγκαζόμουν και υπέγραφα. Το καμιόνι ξεκίνησε για το «άγνωστο»… Από το φόβο μου άρχισα να κλαίω, αληθινά δεν θυμάμαι να έχω κλάψει τόσο στη ζωή μου!… Δεν έκλαιγα για μένα, εγώ τον εαυτό μου τον είχα χαμένο, έκλαιγα για την οικογένειά μου, τη σύζυγό ...

Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) (1920-1991). Ό,τι έφερνε απόλαυση αισθητική και υλική το παραμέριζε . Αγωνιούσε μόνο και ζητούσε την πνευματική ευφροσύνη. Του την έδινε ο Θεός τις νύχτες με ιερές εμπειρίες, μα και με προσκυνητές. Ένας και ο μητροπολίτης Χαλκηδόνας Βαρθολομαίος, του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στις 2 του Οκτώβρη, το 1989, λειτούργησε στη Μονή. Χάρηκε ιδιαίτερα ο γέροντας και του «προφήτεψε» με βεβαιότητα, όταν ακόμη ο Πατριάρχης Δημήτριος δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας: – Εσύ θα γίνεις Πατριάρχης! Θα ποιμάνεις την Εκκλησία του Χριστού, και σου εύχομαι, σαν Πατριάρχης, να επισκεφτείς το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ. Σε δύο χρόνια γεννήθηκε πρόβλημα νέου Πατριάρχη. Ο ταπεινός Δημήτριος είχε κοιμηθεί. Τον Οκτώβριο του 1991, ο γέροντας ρώτησε τον π. Π. κι έμαθε ότι πολλά, για την εκλογή, εξαρτώνται ...

Η Τιμία Ζώνη της Παναγίας η οποία φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Αφήγησις του σεβασμιωτάτου επισκόπου πρ. Ερζεγοβίνης κ.κ. Αθανασίου στην τράπεζα της Ιεράς Μ. Μονής Βατοπαιδίου. Είναι για μένα πάντα μεγάλη ευλογία να έρχομαι στο Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας και στο Βατοπαίδι το αγαπητό. Επ’ ευκαιρία θα ήθελα να σας αναφέρω ένα θαύμα της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας μας. Ο φίλος και ακαδημαϊκός Ε.Σ., καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, Μικρασιάτης με πέντε παιδιά, έχει έναν αδελφό τον Κώστα, που έχει ένα παιδί με σοβαρή ασθένεια στην καρδιά. Υπάρχει ένα μικρόβιο, που για επτά με εννέα ημέρες προσβάλλει την καρδιά. Τις άλλες δέκα ημέρες, που πεθαίνει το μικρόβιο αυτό, προκαλεί κάτι φοβερές αντιδράσεις στο μυοκάρδιο και υποφέρει άλλες 20 ημέρες, και ...

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994). Δεν ξέρω πώς είχε γίνει, και ενώ είχα τραβήξει και πάθει τόσα πολλά από τους Ινδούς μάγους, τους γιόγκι, μ’ έναν περίεργο τρόπο δεν τα είχα συνειδητοποιήσει. Ενώ είχα κινδυνέψει θανάσιμα, δεν το είχα πάρει είδηση. Ενώ αυτοί οι άνθρωποι είχαν επιτεθεί χωρίς συστολή ενάντια στην πνευματική, στην ψυχική και σωματική μου υπόσταση, εγώ δεν το εννοούσα. Τι συνέβαινε τότε; Ήταν η Χάρη του Θεού που με σκέπαζε με την ευχή του γέροντα, για να μην τρομάξω και έλθω σε απελπισία; Ήταν η χαζομάρα μου απλώς; Δε γνωρίζω. Άρχισα να συνειδητοποιώ το γεγονός, όταν βρισκόμουν «ασφαλισμένος» πια στο Άγιον Όρος, μετά από το εξής περιστατικό. Κάποια μέρα, μετά που ο Γέροντας μου είχε βγάλει το δαιμόνιο, είχα ...

Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988). Κάποια μοναχή πήγε στην Κηφισιά και πήρε ένα ταξί, για να ανέβει στο Μοναστήρι . Ο ταξιτζής, που την μετέφερε, είχε ακούσει για τον πάτερα Σίμωνα και ρώτησε την μοναχή γιατί ανεβαίνει επάνω. Εκείνη του είπε ότι πηγαίνει, για να εξομολογηθεί. Όταν άκουσε αυτό ο ταξιτζής, την ρώτησε με έκπληξη: – Τι αμαρτίες έχεις εσύ που είσαι μοναχή; Εκείνη του απάντησε πως όλοι έχουμε αμαρτίες. Όταν έφτασε κοντά στο μοναστήρι, η άσφαλτος τελείωνε και άρχιζε ο χωματόδρομος, που ήταν χαλασμένος, και είπε η μοναχή να την αφήσει εκεί, αλλά ο ταξιτζής της είπε: -Θα σε πάω μέχρι το Μοναστήρι. Όταν έφτασαν, η μοναχή του είπε να περάσει στην κουζίνα να πάρει έναν καφέ. Μόλις τελείωσε η μοναχή την εξομολόγησή της, ...

Στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936). Κάποτε, μια από τις πνευματικές κόρες του Στάρετς έπεσε σοβαρά άρρωστη. Οι γιατροί είπαν πως ο θάνατο ήταν αναπόφευκτος. Η καημένη η γυναίκα ήταν ετοιμοθάνατη. Οι συγγενείς της παρακάλεσαν τον Στάρετς να την επισκεφθή για τελευταία φορά. Ο πατήρ Ζωσιμάς είπε μια προσευχή, πήρε ένα μικρό πορτραίτο του Μητροπολίτου Φιλαρέτου, το έκρυψε και είπε: “Δεν είμαι εγώ που πηγαίνω στην άρρωστη γυναίκα, αλλά ο ίδιος ο Μητροπολίτης πηγαίνει για να γιατρέψη την πάσχουσα”. Ετοιμάσθηκε και ξεκίνησε. Η ασθενής γυναίκα είχε έναν γυιό που δεν τον θεωρούσαν πέρα για πέρα φυσιολογικό. Ήταν κάπως παράξενος, τέτοιος που στον κόσμο τον ονομάζουν “αγαθό”. Όταν άρχισε ο Στάρετς να πλησιάζη το σπίτι, ο απλοϊκός νεαρός ξαφνικά είπε στην μητέρα του: – Μαμά, ο Μητροπολίτης ...

Ο όσιος Παρθένιος ο Χίος. Ο αέρας σφύριζε δυνατά μια παγερή νύκτα και άγρια κύματα ξεσπούσαν πάνω σ’ ένα χιώτικο καράβι. Κάθε ελπίδα σωτηρίας είχε πια χαθή! Το καράβι σαν καρυδότσουφλο ανέβαινε και κατέβαινε κάνοντας διαρκώς νερά. Στο μοναστήρι του αγίου Μάρκου γινόταν ακολουθία. Οι ναυτικοί που κινδύνευαν, ήταν από τους πιο μεγάλους φίλους της μονής αυτής του οσίου Παρθενίου του Χίου (1815-1883). Ο καπετάνιος Ζανάρας από τον Βροντάδο, γνωστός του οσίου Παρθενίου του Χίου, είπε με σφιγμένη την καριδά: – Θεέ μου, σώσε μας με την ευχή του γέροντα Παρθενίου και ό,τι φορτίο έχει το καράβι θα το πάμε στο μοναστήρι του. Ο όσιος εκεί που διάβαζε τον κανόνα μένει ξαφνικά ακίνητος! Καρφώνει τα μάτια του στην εικόνα του Χριστού, σηκώνει τα χέρια του ...

Άγιος Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως (1846-1920). Το 1969 κάποιος νέος, δικηγόρος 25-30 ετών, ήρθε στην Αίγινα για να πάει στον Άγιο. Ο νέος αυτός υπέφερε σοβαρά από την καρδιά του. Ήταν πολύ βαρειά άρρωστος. Ερχόμενος στο Μοναστήρι, το βρήκε κλειστό. Είχε δύσει ο ήλιος. Δεν μπορούσε να μπει. Κατέβηκε εδώ που βρισκόμαστε τώρα (σ.σ. η συνέντευξη πάρθηκε στο εξοχικό της κ. Πετρούλας Γιαννακοπούλου, που βρίσκεται απέναντι από τη στάση «Μονή Αγίου Νεκταρίου» του αστικού λεωφορείου, δίπλα στο καφεστιατόριο. Τότε ήταν να μικρό σπιτάκι όπου κατοικούσε η μητέρα της κυρίας Πετρούλας, αείμνηστη Μαρία Βότση). Ήταν ένα κέντρο απέναντι, του Ρόδη. Πήγε το παλληκάρι εκεί και ρώτησε μήπως υπάρχει κανένα διαθέσιμο δωμάτιο γιατί ήθελε να εκκλησιαστεί από την αρχή-αρχή του Όρθρου, την επομένη στο Μοναστήρι. Το ...

Ο Αγιορείτης Ιερομόναχος, π. Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996). (Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη) Ο πατήρ Κύριλλος από την Συνοδεία των Βολιωτών της Αγίας Άννης διηγείται ένα θαύμα, που έγινε, όταν διορθώνανε την οροφή της Καλύβης των Εισοδίων του Γέροντος Ανθίμου. Είχανε ξεσκεπάσει την οροφή, όταν ξαφνικά ο καιρός χάλασε και τα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό της Σκήτης τους. Η μπόρα φαινόταν ότι πλησίαζε. Ο πατήρ Άνθιμος ήρεμος πήγε στον ναό των Εισοδίων, πήρε την εικόνα της τριετίζουσας Κόρης και σταύρωσε τον ορίζοντα. Η βροχή σε λίγο άρχισε να πέφτει ραγδαία γύρω γύρω, όμως, από την Καλύβη. Στο σημείο που δούλευαν ούτε σταγόνα δεν έπεσε. Η ευχή του πατρός Ανθίμου είχε εισακουσθεί και η παρρησία του στην Κυρία Θεοτόκο ήταν ορατή από όλους. Από το βιβλίο του Χαράλαμπου Μ. ...

Υπηρετώ στο Πολεμικό Ναυτικό από το έτος 1992. Το έτος 1998 και ενώ ήμουν στο Αντιτορπιλικό «Νέαρχος», ξάφνου ένα πρωινό...

Όσιος Παΐσιος ο Μέγας. (Διά χειρός Φώτη Κόντογλου). Ποθώντας να δω και να απολαύσω τη θεία χάρη, τον επισκέφτηκα στο κελλί του. Αλλά προτού ακόμη κτυπήσω την πόρτα του, τον άκουσα να συνομιλεί με κάποιον. Για τον λόγο αυτόν έμεινα απ’ έξω από το κελλί, αλλά δυστυχώς έκανα λίγη φασαρία και ο όσιος βγήκε έξω για να δει τι συμβαίνει. Όταν με είδε χάρηκε πολύ, και γι αυτό με αγκάλιασε και με φιλούσε. Έτσι έκανα και εγώ. Όταν όμως μπήκα μέσα στο κελλί, άρχισα να κοιτώ από εδώ και από εκεί, για να δω τον άνθρωπο με τον οποίο συνομιλούσε προηγουμένως, αλλά δεν είδα κάποιον. Ο ίδιος κατάλαβε ότι κάτι αναζητούσα και με ρώτησε: “Βλέπεις κάτι παράδοξο”; “Ναι”, του απάντησα. “Πριν από λίγο ...

Ο Ρουμάνος, Ομολογητής Ιερέας π. Δημήτριος Μπεζάν (1908-1995). Διηγείται ο π. Δημήτριος Μπεζάν: Μια Κυριακή δύο ξένες γυναίκες μου έφεραν ονόματα, ένα πρόσφορο και κρασί με τα οποία λειτούργησα την ημέρα εκείνη. Είπαν ότι είναι από τη Σουτσεάβα και ότι έχουν δίκη την επόμενη ημέρα. Γι’ αυτό και έφυγαν αμέσως. Μετά την Θεία Λειτουργία έπεσα στο Ιερό. Το πρόσωπο μου ήταν πράσινο. Οι πιστοί με έφεραν στο σπίτι, με άπλωσαν στο κρεβάτι ενώ οι γυναίκες με θρηνούσαν. Προσκύνησα: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα…». Είδα μπροστά μου ένα δυνατό φως και χαμογέλασα επειδή αισθανόμουν μεγάλη χαρά. Ξύπνησα στο νοσοκομείο του Τίργου Νεάμτς με μερικούς γιατρούς γύρω μου. Μου είπαν ότι στο μπουκάλι του κρασιού βρήκαν ίχνη από καυστική σόδα. Ήμουν αδύνατος επειδή πέρασα από τον ...

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994). Το διάστημα εκείνο που παρέμεινε ένας Μοναχός   σ’ ένα μοναστήρι της Ηπείρου, είχε γνωρίσει έναν πολύτεκνο αγροφύλακα με δώδεκα παιδιά, ο οποίος υπηρετούσε σ’ ένα χωριό 4.30 ώρες ποδαρόδρομο μακρυά από την κωμόπολη που έμενε η οικογένειά του. Επειδή ο δρόμος για χωριό περνούσε από έξω της Μονής, περνούσε και πηγαίνοντας, αλλά και ερχόμενος. Όποτε έρχονταν από το χωριό για να πάη στο σπίτι του με παρακαλούσε να ανάψη ο ίδιος τα κανδήλια και τον άφηνα. Αν και έχυνε τα λάδια, αλλά προτιμούσα να καθαρίσω μετά τις πλάκες του Ναού, παρά να τον λυπήσω. Πάντα όμως όταν έφευγε, αφού άναβε τα κανδήλια έξω από το Μοναστήρι περίπου 300 μέτρα έριχνε και μια ντουφεκιά! Αυτό δεν μπορούσα να το ...