Θαυμαστές διηγήσεις

Όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ότι δεχόταν συχνά ουράνιο άρτο ! Μια από αυτές αποκαλύπτει ότι, σε καιρό χιονοθύελλας, ήρθε στο σπήλαιο του ο νοσοκόμος της Λαύρας Γρηγόριος μαζί με κάποιον άλλον αδελφό. Έφεραν μαζί τους ψωμί και κρασί και μερικά άλλα τρόφιμα για να παρηγορήσουν τον όσιο. Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα και πουθενά δεν φαίνονταν ίχνη από πατήματα ανθρώπων. Μόλις όμως μπήκαν μέσα στη φτωχική καλύβα, είδαν ένα αχνιστό φρέσκο ψωμί, που μοσχοβολούσε. Εξέτασαν και δεν βρήκαν μέσα στην καλύβα ίχνος φωτιάς. Κατάλαβαν τότε ότι το ψωμί ήταν ουρανόσταλτο δώρο στον άγιο, που είχε ανεπιφύλακτα αφιερωθεί στον Κύριο και είχε εμπιστευθεί ολότελα τη ζωή του στη θεία πρόνοια. Κατάπληκτοι και συγκινημένοι, έπεσαν στα πόδια του και τον παρακάλεσαν να ...

Δυο αδελφοί, που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια διωγμών, μετά τα βασανιστήρια που υπέστησαν, στη συνέχεια οδηγήθηκαν στην φυλακή. Εν τω μεταξύ, όμως, δημιουργήθηκε παρεξήγηση ανάμεσά τους από σατανική ενέργεια πράγμα που έφερε ψυχρότητα. Εντούτοις σύντομα ο ένας από τους δύο μετενόησε και ζήτησε συγγνώμη από τον άλλο λέγοντάς του: – Αύριο πρόκειται να πεθάνουμε, για τον λόγο αυτό ας κάνουμε αγάπη μεταξύ μας. Ο άλλος, όμως, κράτησε μνησικακία και με τίποτα δεν δεχόταν την μετάνοια του αδελφού. Έτσι, την επόμενη μέρα, όταν οδηγήθηκαν ξανά στο κριτήριο και άρχισαν νέα βασανιστήρια, ο αδελφός που μνησικακούσε, μετά το πρώτο κτύπημα που δέχθηκε δεν άντεξε και αρνήθηκε την πίστη του. Βλέποντας τη συμπεριφορά του αυτή ο ηγεμόνας εξεπλάγη και τον ρώτησε: – Χθες που υπέστης πολύ πιο σκληρά βασανιστήρια ...

Άγιος Νικόλαος Πλανάς (1851 – 1932). Μια οικογένεια από την Αθήνα είχε ένα παιδί που για τρία χρόνια ήταν χαμένο κατά την περιπέτεια της αποστολής ελληνικού στρατού στην Ρωσία (1919). Παρ’ όλες τις προσπάθειες και ενέργειες που έκαναν, δεν έμαθαν αν ήταν ζωντανός ή είχε πεθάνει. Όταν τους είπαν ότι ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς μπορεί να τους δώσει πληροφορία για το θέμα που τους απασχολούσε, πήγαν στην εκκλησία και του είπαν τον πόνο τους. Και τότε Άγιος Νικόλαος τους είπε: – Ελάτε αύριο και θα σας πω. Ο Άγιος Νικόλαος όταν είχε τέτοια θέματα έκανε εκτεταμένη προσευχή σχεδόν για ολόκληρο το βράδυ. Έτσι, την επόμενη μέρα, η οικογένεια του χαμένου στρατιώτη πήγε με μεγαλη αγωνία να τον συναντήσει και να τον ακούσει τι θα τους πει. ...

Ο Ιερομάρτυρας, Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Όπως αναφέρει αυτήκοος μάρτυρας του κηρύγματος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, η διδασκαλία του ήταν απλούστατη όπως αυτή των αλιέων Αποστόλων. Και αυτός ήταν γαλήνιος και ήσυχος, και φαινόταν να είναι πλήρης της χάριτος, της ιλαρότητας και της ενθέου γλυκύτητας του Αγίου Πνεύματος. Όπως αναφέρει ο αυτήκοος μάρτυρας: “ο Θεός που κυβερνά και οικονομεί τα πάντα, συνηργούσε άνωθεν και εβεβαίωνε τους λόγους του Αγίου με σημεία και θαύματα, όπως ακριβώς συνέβαινε και κατά τις περιοδείες των Αποστόλων». Ως παραδείγματα αναφέρει αυτά που συνέβησαν στην Κεφαλλονιά: Στο νησί αυτό ζούσε κάποιος φτωχός ράφτης ο οποίος είχε το δεξί του χέρι για πολλά χρόνια  ακίνητο και άχρηστο. Αυτός, λοιπόν, κατέφυγε στον Άγιο και τον παρακάλεσε να τον θεραπεύσει. Τότε ο άγιος Κοσμάς του ...

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, Πατήρ Σίμων Αρβανίτης (1901-1988). : Μια μέρα είχε έλθει ένα πούλμαν στο μοναστήρι με 50 άτομα. Ο Γέροντας μου είπε να τους δώσω να φάνε. Εγώ ετοίμασα την τράπεζα και βλέπω ότι ψωμί δεν είχαμε· είχαμε μόνο ένα καρβέλι. Τι να κάνω; το παίρνω και πηγαίνω στον Γέροντα και είπα: – Γέροντα, δεν έχουμε ψωμί· μόνο αυτό το καρβέλι υπάρχει. Και λέει: – Φέρ’ το εδώ. Το δίνω, το ευλόγησε και είπε: – Μη φοβάσαι, και κόψ’ το στο καλάθι· θα φτάσει να φάνε και θα περισσέψει. Το παίρνω εγώ και άρχισα να κόβω· έκοβα, έκοβα ψωμί και δεν τέλειωνε το καρβέλι! Έφαγε όλο το πούλμαν και περίσσευσαν και κομμάτια ψωμί. Το είπα αυτό στον Γέροντα και μου είπε: – Εσύ να πιστεύεις και θα δεις και μεγαλύτερα θαύματα. Από ...

Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης (1809-1866). Άλλοτε πάλι, από την Κερασιά ο Γέροντας είχε πάει με τον υποτακτικό του Αβραάμ ψηλά στον Άθωναγια για κάτι χρειαζούμενα ξύλα. Αφού έκοψαν αρκετά, άπλωσε το σχοινί, τα στοίβαξε και λέει στον Πατέρα Αβραάμ να τα φορτωθή. Εκείνος παραξενεύτηκε, γιατί ήταν πολλά -ούτε τέσσερα ζώα δεν θα μπορούσαν να τα μεταφέρουν-, αλλά πίστευε στην αγιότητα του Γέροντά του και κάθησε να τα φορτωθή. Ο Χατζη-Γεώργης σταύρωσε το φορτίο και βοήθησε τον Αβραάμ να σηκωθή. Έλεγε δε αργότερα ο ίδιος · «λες και είχα στην πλάτη μου ένα ελαφρό πάπλωμα». Από το βιβλίο του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη, ο «Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης (1809-1866)», έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Ο θαυματουργός άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας (1877-1961). Η Βέρα μας είπε: – Ήταν πολύ καλός και τρυφερός . Μας είχε σαν παιδιά του. Πολύ μας αγαπούσε. Μας αγκάλιαζε, μας φιλούσε, μας συμβούλευε. Όταν τον βλέπαμε τρέχαμε από πίσω του. Όταν έφτανε στο ναό, αλλά και όταν τελείωνε τη Θεία Λειτουργία, ο κόσμος τον ακολουθούσε μέχρι το σπίτι του. Στρώναμε λουλούδια για να περάσει, τόσο τον αγαπούσαμε. Πολλές φορές μάλιστα ερχόταν κρυφά από την πόρτα του Ιερού για να μη γίνει αντιληπτός. Όταν γύρισε από την πρώτη του εξορία δεν του έδωσαν θέση στο πανεπιστήμιο, ούτε στο νοσοκομείο, ενώ από την έδρα της επισκοπής είχε παραιτήθει. Ήταν παροπλισμένος, όμως εξακολουθούσε να είναι ουσιαστικά ο ποιμένας. Όχι μόνο τον τιμούσαν, αλλά σ’ αυτόν ...

Πατήρ Ευάγγελος Χαλκίδης (1923-1987). Αρρώστησε η πρεσβυτέρα του με καρκίνο στον μαστό που έκανε μεταστάσεις σε όλο το σώμα της. Οι γιατροί είπαν ότι δεν υπάρχει ελπίδα, σε λίγο καιρό θα πεθάνει. Ο παπα-Βαγγέλης πήρε το λείψανο του αγίου Παντελεήμονος και πήγε στο νοσοκομείο να την διαβάση. Τον είδε ένας γιατρός, θύμωσε και του μίλησε περιφρονητικά: – Παπά μου, με τα κόκκαλα αυτά πας να κάνης την ασθενή καλά; Είσαι στα καλά σου; Ο παπα-Βαγγέλης, χωρίς να απαντήση, ήρεμα έκανε την δική του θεραπεία στην άρρωστη παπαδιά, με αποτέλεσμα αν γίνη καλά και να ζη μέχρι σήμερα. Τη νύχτα παρουσιάστηκε στον γιατρό ο άγιος Παντελεήμων και αυτός άρχισε να τρέμη. Ο Άγιος του είπε: – Εσύ με έδιωξες, αλλά αν δεν μετανοιώσης, θα πάθεις ...

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, (1906-1991). Αγιορειτική Φωτοθήκη. : Πώς εξετάζεις τα παιδιά; – Έτσι… – Άκουσε να σου πω. Την ώρα που εξετάζεις το κάθε παιδάκι θα κάνεις μέσα σου ένθερμη προσευχή με αγάπη: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον δούλον σου”. (Και λέγοτας αυτά έπαιρνε βαθειά εισπνοή ή άννοιγε τα χέρια του). Να έτσι, με ανοιχτή καρδιά θα παρακαλείς για το κάθε παιδάκι. Είναι μια ψυχούλα που έστειλε ο Θεός στα χέρια σου. Και καθώς θ’ ακουμπάς το χέρι σου στο κεφαλάκι τους, θα προσεύχεσαι ένθερμα μέσα σου, η χάρις του Θεού θα μεταγγίζεται στην ψυχούλα του παιδιού. Όλα αυτά μυστικά. Δεν θα καταλαβαίνουν τίποτα οι άλλοι. Θα τους δίνεις τα φάρμακα που λέει η επιστήμη σου, αλλά τελικά ο Χριστός θα θεραπεύει το παιδί, που παρακαλείς εσύ ...

Πατήρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, (1905-1991), Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. (Αγιορειτική Φωτοθήκη). Ήταν παραμονές της πανηγύρεως των Αγίων Πατέρων Διονυσίου και Μητροφάνους. Νέο καλογέρι τότε, βρισκόμουν εκεί πέρα. Όλοι οι πατέρες ήταν απασχολημένοι με την προετοιμασία της πανηγύρεως. Έπρεπε κάποιος να πάει στα Κατουνάκια που ήταν ο ράπτης ο Χρυσόστομος ο Κύπριος για να του δώσει κάποια υφάσματα για την πανήγυρη, να τα διορθώσει και να πάρει κάποια άλλα επιδιορθωθέντα ιερατικά άμφια. Με κάλεσε ο Γέροντας και μου είπε να πάρω το «αραπάκι», δηλαδή το μουλάρι που συνέχεια αυτός χρησιμοποιούσε, και να πάω στον ράπτη τον Χρυσόστομο. – Μα, του λέω, Γέροντα δεν έχω ξαναπάει, δεν ξέρω πού μένει. Θα χαθώ μέσα στα Κατουνάκια, μια και δεν ήξερα καθόλου τα Κατουνάκια και ιδιαίτερα ...

Γέροντας, Αρχιμανδρίτης, π. Ιάκωβος Βαλαδήμος (1870-1960). Σχέδιο: Τάσος 2013. Μια ημέρα, κατά την περίοδο του εμφυλίου, στις 23 Ιανουαρίου του 1948, ο πατήρ Ιάκωβος επέστρεφε στο Μοναστήρι του από το χωριό Σουδενά, όπου είχε πάει για να λειτουργήσει, από το δρόμο του Ζαβρούχου. Η πεζοπορία διαρκούσε περίπου δύο ώρες. Εν τω μεταξύ άνδρες του στρατού είχαν τοποθετήσει παγιδευμένες χειροβομβίδες στο δρόμο και περίμεναν στα γύρω υψώματα. Ξαφνικά εμφανίσθηκε από μακριά ο πατήρ Ιάκωβος να έρχεται, προσευχόμενος όπως πάντοτε, αφού εφάρμοζε το “αδιαλείπτως προσεύχεσθε”. Άρχισαν να φωνάζουν οι στρατιώτες, μα ο πατήρ Ιάκωβος δεν τους άκουγε ευρισκόμενος σε υψηλές θεωρίες και απορροφημένος από τη γλυκύτητα της διαπροσωπικής του συναντήσεως με τον Κύριο της δόξης. Έτσι προχωρώντας, έπεσε επάνω σε τέσσερις παγιδευμένες χειροβομβίδες τύπου ...

Σκήτη Αγίας Άννας, Άγιον Όρος. Ο π. Ησύχιος μάς διηγήθηκε μια αληθινή ιστορία με θαυματουργό επέμβαση της Παναγίας: Το 1942 με τον αποκλεισμό της κατοχής το Άγιον Όρος υπέφερε πολλά. Η πείνα έπληξε και τη Σκήτη της Αγίας Άννης. Τα τρόφιμα τελείωσαν και οι πατέρες ήλθαν σε μεγάλη στενοχώρια. Ένας μοναχός που δεν είχε τι να φάει, μάζεψε λίγα χόρτα (σπερδούκλια), τα έβρασε κι όταν τα έφαγε έπαθε δηλητηρίαση και κόντεψε να πεθάνει. Αυτό έγινε γνωστό σε όλους και οι γέροντες αποφάσισαν να αναθέσουν την υπόθεση στην Παναγία λέγοντας: “Παναγία μας, εμείς ήλθαμε να υπηρετήσουμε Εσένα και τη μητέρα σου την αγία Άννα. Όμως, βλέπεις ότι από την πείνα κινδυνεύουμε με θάνατο. Στη συνέχεια αποφάσισαν να κάνουν ολονύκτια αγρυπνία, αναθέτοντας τη λύση του ...

Πατήρ Ευμένιος Σαριδάκης. Κάποια κυρία μάς διηγήθηκε το παρακάτω θαυμαστό γεγονός, που συνέβη αφού είχε κοιμηθή ο Γέροντας . Μόλις μάθαμε ότι η νύφη μου περίμενε παιδί, και παρ’ όλο που η ώρα ήταν 10:30, Σάββατο βράδυ, αποφασίσαμε να πάμε να προσκυνήσουμε, έστω και έξω από την πόρτα, στο κελάκι του πατρός Ευμενίου. Μόλις πλησιάσαμε, είδαμε φως κάτω από την πόρτα και, ενώ πήγαμε να χτυπήσουμε, μας άνοιξε μια κοπέλλα, γεμάτη χαρά, και μας είπε: – Α, εσάς περίμενε και με έστειλε ν’ ανοίξω το κελλάκι του; Εγώ ποτέ δεν έρχομαι τέτοιες ώρες, και ιδίως το Σάββατο, γιατί είναι σκοτεινά και ερημικά. Όταν μπήκαμε μέσα, γυρίζει η ίδια κοπέλλα και μας λέει: – Τι πρόβλημα υπάρχει; – Να, λέω εγώ, η νύφη μου είναι έγκυος και ...

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (1898-1959). Όταν εγκαταβίωνε στην Σκήτη του Αγίου Βασιλείου μαζί με τον π. Αρσένιο, τα ποντίκια τους έτρωγαν το παξιμάδι τους. Ένα βράδυ έπιασε επ’ αυτοφώρω τους κλέφτες και τους είπε χαριεντιζόμενος: – Α, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Να τι θα κάνουμε. Θα χωρίσουμε σε δύο μερίδια το παξιμάδι, ένα δικό σας και ένα δικό μας. Εσείς να παίρνετε από δικό σας και όχι από το δικό μας. Και πράγματι τα ποντίκια υπάκουσαν στην εντολή του Γέροντος και έκαναν όπως τους είπε. Άλλη φορά ένα νεαρό ζαρκάδι ήρθε κάτω από το ζωστικό του, ανάμεσα από τα πόδια του για να προστατευτεί από τους αετούς που το κυνηγούσαν. Πολλές φορές, όταν έκανε προσευχή στο κελλί του, μαζεύονταν πολλά πουλάκια στο ...

Γέρων Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996). Ο πατέρας ενός πνευματικού παιδιού του πατρός Ανθίμου είχε καρκίνο στον λάρυγγα. Οι γιατροί του είπαν ότι δεν παίρνει χειρουργείο. Η κατάστασή του ήταν πολύ προχωρημένη. Με θλίψη ανείπωτη ξεκίνησε το νεαρό πνευματικοπαίδι του, να τον συναντήσει. Μόλις έβαλε μετάνοια στον Γέροντα, αυτός, πριν προλάβει να του πει τον σκοπό της επισκέψεώς του του λέει: – Ο πατέρας σου είναι άρρωστος. Θα προσευχηθώ γι’ αυτόν. Πράγματι, μετά από λίγες ημέρες ο όγκος εξαφανίστηκε και οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια τους. Κοιτούσαν και ξανακοιτούσαν την βιοψία, για να βεβαιωθούν. Ο νεαρός με κρυφή χαρά τώρα σπεύδει να συναντήσει πάλι τον θεραπευτή του πατέρα του και να του αναγγείλει τα ευχάριστα. Ο πατήρ Άνθιμος, όμως, πάλι τον πρόλαβε και του είπε: – ...

Μια ημέρα, ο ηγούμενος έστειλε τον πατέρα Ζωσιμά να δη τον πατέρα Αγάθωνα, που ήταν μακριά στο ησυχαστήριό του. Ο πατήρ Ζωσιμάς πήγε από τον πιο σύντομο δρόμο, περπατώντας επάνω στην λίμνη. Ήδη το νερό της λίμνης δεν φαινόταν και υπήρχαν μόνο χιόνια και πάγοι στις όχθες. Ο στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936). Ο πατήρ Ζωσιμάς σταυροκοπήθηκε και ξεκίνησε παίρνοντας στο χέρι του ένα πολύ μακρύ μπαστούνι. Στις όχθες δεν βρήκε καμιά δυσκολία και βάδιζε κανονικά, αλλά μόλις πήγε ακόμη λίγο πιο μακριά, το μπαστούνι βυθίστηκε προς τα κάτω και ο πατήρ Ζωσιμάς βρέθηκε μέσα στα νερά. Εκεί είχε παραπάνω από πενήντα πόντους βάθος. Ο πατήρ Ζωσιμάς τράβηξε έξω το μπαστούνι του και με πίστη και θάρρος άρχισε να περπατάη επάνω στο νερό. ...

Άγιος Νήφων, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Κατά το έτος 1916, αδελφέ Λάζαρε , όταν διωρίσθηκα οικονόμος στον μύλο των Μαριανών (μετόχιον εν Χαλκιδική), έφθασα στην Δάφνη μ’ ένα βαποράκι της συγκοινωνίας, νομίζω πως το έλεγαν «Ελένη». Μετά από εκεί με άλλο πλοιάριο, αφού εφθάσαμε στο ακρωτήριο της Συκιάς, στα Καρτάλια, όπου σταυρώνονται όλοι οι αέρηδες, αχ αδελφέ μου! εκινδυνεύσαμε να πνιγούμε από την μεγάλη φουρτούνα. Έβλεπες το καϋμένο το βαποράκι και το χόρευε η θάλασσα, σαν ένα καρυδόφλουδο. Έβλεπες την πλώρην του μια στο βάθος και μια στο ύψος, στον αέρα τριζοκοπούσε ολόκληρο και έλεγες τώρα να σπάση και να κομματιασθή. Όλοι οι επιβάτες τα χρειάσθηκαν, όλοι έβλεπαν τον κίνδυνον, τον θάνατον να πω, που μας εκύκλωνε. Άκουες φωνές, παρακάλια στην Παναγία. Κάτι γυναίκες με τα μικρά ...

Ο Νικόλαος προερχόταν από μια αριστοκρατική και σεβαστή οικογένεια (η μητέρα του είχε φήμη αγίας) που διέμενε στην αριστοκρατική όχθη του ποταμού υπό την προστασία του καθεδρικού ναού της του Θεού Σοφίας, ενώ ο σύντροφός του Θεόδωρος περιεφέρετο ανάμεσα στις πολλές εκκλησίες της εμπορικής πλευράς . Οι άγιοι Συμεών και Βασίλειος οι διά Χριστόν σαλοί. Οι δυο άνδρες, μ’ ένα είδος παιχνιδιού που έπαιζαν, προσπαθούσαν να διδάσκουν εποικοδομητικά τους κατοίκους των δύο αντιθέτων πλευρών, των οποίων το μίσος και η διχόνοια έβαζαν σε κίνδυνο την δημοκρατία. Όταν συνέβαινε να συναντηθούν πάνω στην γέφυρα που συνέδεε τις δυο όχθες του ποταμού, οι μακάριοι, μιμούνταν ότι παίζουν πυγμαχία και τελικά έρριχνε ο ένας τον άλλον μέσα στο νερό· μετά από αυτό επέστρεφαν ήσυχα ο ...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). : Κάποτε, μου έλεγε , του είχε παρουσιασθή ο διάβολος μέσα στο κελλί του σαν σκύλος φοβερός, ο οποίος πετούσε φωτιές από το στόμα του, και όρμησε επάνω του να τον πνίξη, γιατί καιγόταν, όπως του είπε, από τις προσευχές του. Ο Γέρο – Αυγουστίνος τον άρπαξε και τον πέταξε στον τοίχο και του είπε: – Κακέ διάβολε, γιατί πολεμάς τα πλάσματα του Θεού; Μου έλεγε στην συνέχεια ο Γέροντας: – Και ο διάβολος δυνατός, αλλά και εγώ μπαμπάτσικος (γερός), τον κόλλησα στον τοίχο. Μετά όμως πολύ με έτυπτε η συνείδησή μου, που χτύπησα τον διάβολο. Περίμενα με αγωνία πότε να φωτίση, για να πάω στον Πνευματικό μου να εξομολογηθώ, γιατί χτύπησα τον διάβολο. Μόλις φώτισε, πήγα στην Προβάτα (απόσταση μιάμισης ώρας), ...

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσας (1866-1949). Μια φορά ένας από τους κατοίκους της Βίριτσα έκανε σκι και έσπασε την σπονδυλική του στήλη. Οι συγγενείς του έτρεξαν αμέσως στον πατέρα Σεραφείμ με την παράκληση να προσευχηθεί για την υγεία του. Ο Γέροντας τους καθησύχασε, λέγοντάς τους ότι όλα θα πάνε καλά. Όταν ήλθαν οι γιατροί και είδαν τον τραυματισμένο ένιωσαν μεγάλη έκπληξη και δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πώς μπορεί ένας άνθρωπος με σπασμένη την σπονδυλική στήλη να περπατάει. Τους είπαν ότι τον βοήθησε ο πατήρ Σεραφείμ. Και εκείνοι απάντησαν· – Όταν υπάρχει ένας τέτοιος χειρουργός εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά εδώ.   Από το βιβλίο ο “Σεραφείμ της Βίριτσα, ο Νεοφανής άγιος της Ρωσικής Εκκλησίας, Βίος, θαύματα, προφητείες”, των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.