Θαυμαστές διηγήσεις

Όσιος Μάρκος ο Σπηλαιώτης, της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου. Κάποτε ο όσιος έσκαψε ένα τάφο για κάποιο κεκοιμημένο αδελφό. Εξαντλημένος όμως καθώς ήταν από νυχτερινή αγρυπνία και ορθοστασία, δεν μπόρεσε να τον κάνη αρκετά ευρύχωρο. Όταν έφεραν το σώμα του νεκρού και δοκίμασαν να το τοποθετήσουν στον τάφο, διαπίστωσαν ότι μόλις και μετά βίας χωρούσε μέσα. Άρχισαν τότε οι αδελφοί να παραπονούνται και να βαρυγγωμούν κατά το οσίου Μάρκου. – Αδελφέ, του έλεγαν, τι μνήμα είν’ αυτό που έσκαψες; Ούτε νεκρό μπορούμε μπορούμε να θάψουμε καλά ούτε να τον περιχύσουμε με λάδι, όπως συνηθίζεται. Γιατί το ‘κανες τόσο στενό; Ο όσιος έβαλε ταπεινά μετάνοια. – Συγχωρέστε με, πατέρες, είπε, γιατί από σωματική αδυναμία δεν έκανα σωστά την εργασία. Εκείνοι όμως δεν ησύχασαν, αλλά πολλαπλασίασαν ...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). Συνάντησα κάποιο φίλο το 1990 σε δρόμο της Θεσσαλονίκης. – Γεια σου σου Βασίλη. – Γεια σου Κώστα. – Τα έμαθες τα νέα; Έμαθες τι συνέβη στο φίλο μου και πατριώτη σου Νίκο (Ν.Κ.); – Όχι, γιατί δεν έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις. Εξ άλλου έχω καιρό να τον συναντήσω. – Άκου λοιπόν. Ο Νίκος πήγε επίσκεψη στο Άγιον Όρος. Μεταξύ των άλλων αποφάσισε να επισκεφθή και το μοναχό Παΐσιο (εγώ πρώτη φορά άκουγα για τον Γέροντα). Τι τα ‘θελε όμως; Ακόμη τρέχει και δεν μπορεί να συνέλθη από απ’ αυτό που του συνέβη. – Γιατί τι έπαθε ο άνθρωπος; Έπαθε κανένα κακό; – Όχι, όχι αντίθετα. Ταρακουνήθηκε ο εσωτερικός κόσμος του, αναθεώρησε πολλές αρχές γύρω από την Ορθοδοξία και έγινε πολύ σωστός χριστιανός και ...

Τίμιο Ξύλο το οποίο φυλάσσεται στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Μια ηλιόλουστη μέρα, αφού τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού κι ετοίμασε το φαγητό μετέφερε τη μηχανή της στην ταράτσα του σπιτιού για να γαζώσει. Από κοντά είχε το αγοράκι της, τον Σταύρο που θα ήταν περίπου 20 μηνών. Το παιδάκι έπαιζε γύρω από την καπνοδόχο, αλλά σε μια στιγμή παραπάτησε κι όπως η ταράτσα δεν είχε στηθαίο, έπεσε από ύψος τριάμισι περίπου μέτρων και χτύπησε θανάσιμα σε ένα πελέκι. Αλλόφρων έτρεξε κοντά του η έρμη μάνα. Τι να δει; Το αγοράκι της αιμορραγούσε εκεί στο χώμα από στόμα, μύτη, αυτιά, χωρίς να αναπνέει, χωρίς σημάδια ζωής. Άφωνη παρακολουθούσε η κ. Στυλιανή. Οι δικοί της άνθρωποι, που προστρέξανε, δεν ήξεραν πώς να την αντιμετωπίσουν, όπως την ...

Οι Άγιοι Ραφαήλ (αριστερά), Ειρήνη και Νικόλαος. Το Νοέμβριο του 1960 η Ελευθερία Σκούφου από τη Μυτιλήνη είδε στον ύπνο της ένα κατάλευκο κτίριο, στην είσοδο του οποίου περίμενε πολύς κόσμος τη σειρά του για να μπει μέσα. Τους υποδεχόταν ένας μεγαλόσωμος κληρικός με ράσο και επανωκαλύμαυχο. – Τι είναι εδώ πάτερ; τον ρώτησε. – Είναι κλινική. Εδώ έρχονται και γιατρεύονται, της απάντησε. – Ποιος είσθε; τον ξαναρώτησε. – Εγώ είμαι ο μεγάλος ιατρός της κλινικής. Είμαι ο άγιος Ραφαήλ. “Γιατρός θα γίνω να θεραπεύω τον κόσμο στα πέρατα της οικουμένης. Πολλοί καρκινοπαθείς θα βρουν γιατρειά κοντά μου”, διαβεβαίωσε σε ένα ενύπνιο την Μυρσίνη Δουργκούνα, που τον είδε να δίνει την ευλογία του στους γιατρούς μέσα στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης. Άλλωστε, ήδη από τις πρώτες εμφανίσεις, ο Άγιος ...

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας. 21 Ιανουαρίου 1829. Η νύχτα είναι προχωρημένη και οι κάτοικοι στα Κύθηρα έχουν αποσυρθεί και ησυχάζουν. Ξαφνικά την ησυχία διαδέχεται η βοή των στοιχείων της φύσεως. Άνοιξαν οι καταρράκτες τ’ ουρανού και χύνονταν με πάταγο, απειλώντας να καταστρέψουν το νησί. Ψηλά στο φρούριο, όπου κατοικούσαν και πολλές οικογένειες, ήταν χτισμένη μια εκκλησία προς τιμήν της Θεοτόκου. Μέσα σ’ αυτή φυλαγόταν εκείνη την εποχή η θαυματουργή εικόνα της Μυρτιδιώτισσας. Ενώ η θεομηνία συνεχιζόταν, πέφτουν στο φρούριο συγχρόνως δύο κεραυνοί. Ο ένας σπάζει το κοντάρι της σημαίας, μπαίνει σπαράζοντας στον ναό, ξηλώνει το δάπεδο, τρυπά τον τοίχο μπροστά στην αγία εικόνα και χώνεται στο πλαϊνό δωμάτιο. Ο χώρος αυτός χρησίμευε σαν πρόχειρη πυριτιδαποθήκη. Ο κεραυνός, σωστό πυρακτωμένο φίδι, ανατρέπει κι εδώ ...

Γέροντας, π. Σάββας Σταυροβουνιώτης (1909-1985). Ένας άνθρωπος που χρωστούσε κάποια χρήματα, ήταν στενοχωρημένος γιατί αδυνατούσε να ξοφλήσει το χρέος του. Ξεκίνησε το πλάσμα του Θεού να πάει στην εκκλησία να προσευχηθεί, ίσως και ξελαφρώσει. Ο Πατήρ Σάββας όταν τον είδε, βγήκε από την άλλη Πύλη του Ιερού και έκανε νόημα στον άνθρωπο να τον πλησιάσει. Μόλις εκείνος πλησίασε ο Γέροντας του είπε: – Πάρε αυτά τα χρήματα και δώσε τα εκεί που χρωστάς. Το ποσό που του έδωσε ο Όσιος Γέροντας ήταν ακριβώς εκείνο που χρωστούσε. Ο άνθρωπος έμεινε εμβρόντητος, σαν είδε τον λογισμό του Γέροντα, αφού κανένας δεν γνώριζε για το χρέος του. Δοξολογώντας τον Πανάγιο Θεό αναχώρησε για το σπίτι του… Από το βιβλίο του Κώστα Παπαγεωργίου, ο “Όσιος Γέροντας Σάββας Σταυροβουνιώτης (†1985), Ένας ...

Άγιος Ιάκωβος (1920-1991). : Εγώ έτυχε να πάω μια φορά να τον επισκεφθώ όταν νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ και τόσο πολύ μ’ ευχαριστούσε γι’ αυτό, που μνημόνευε την επίσκεψή μου σχεδόν μέχρι που πέθανε. Εκεί στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ ήταν που είχε δει και την Παναγία. Και μου είπε: – Παιδί μου, ήρθε η Παναγία μας. Είδα μια νοσοκόμα να μπαίνει και κρατούσε κι ένα μωρό στα χέρια της. Κι εγώ ξαφνιάστηκα. Είπα, “εδώ οι νοσοκόμες έχουν και τα μωρά τους μαζί”; Η Θεοτόκος τού μίλησε, του είπε να μην ανησυχεί, θα γίνει καλά (είχε κάποια προβλήματα στα πόδια του νομίζω τότε) κι όταν έφυγε από τον θάλαμο, ο π. Ιάκωβος γύρισε στο διπλανό κρεβάτι και ρώτησε: – Δεν μου λέτε, εδώ οι νοσοκόμες έχουν και ...

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως. Μια νέα κοπέλα πήγε να χειρουργηθεί σε νοσοκομείο της Συμφερούπολης. Η κατάστασή της ήταν πολύ σοβαρή και η εγχείρηση δύσκολη κι επικίνδυνη. Η γιατρός που θα τη χειρουργούσε κάλεσε τη μητέρα της ασθενούς και της είπε. – Η εγχείρηση είναι πολύ δύσκολη κι επικίνδυνη. Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα. Δεν ξέρω αν η κόρη σας βγει ζωντανή. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Η νέα οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Σ’ όλη τη διάρκεια της εγχείρησης η μητέρα καθόταν στην αυλή του νοσοκομείου και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν στον άγιο Λουκά και στον άγιο Παντελεήμονα να βοηθήσουν. Σε κάποια στιγμή μπροστά στα μάτια της μητέρας εκτυλίχθηκε ένα καταπληκτικό γεγονός: ο τοίχος του νοσοκομείου έγινε διάφανος σαν τζάμι. Φάνηκε ...

Οι Γέροντες Αρσένιος (αριστερά) και Ιωσήφ. Διηγείται ο Μοναχός, π. Αρσένιος Σπηλαιώτης, (1886-1983): Είχαμε μια στέρναν και μαζεύαμε με τα λούκια βρόχινο , ίσα για τις ανάγκες· όμως για τις επισκευές των κελλιών μας κουβαλούσα στον ώμο από μακρυά. Μια μέρα ήταν πολύ καυτός ο ήλιος, με λυπήθηκε ο Γέροντας και λέει στην Παναγία μας· – Σε παρακαλώ Παναγία μου κανόνισε λίγο νερό, γιατί πολύ κοπιάζει ο π. Αρσένιος. Αμέσως τότε ακούει κάποιον κρότον από τον διπλανό βράχον· στρέφει το βλέμμα του και τι να δη! Ίδρωνε ο βράχος και κατέβαζε κάτω νερό σταλαματιά – σταλαματιά. Βάλαμε αμέσως λεκάνη και το μαζεύαμε. Ήταν αρκετό. Έκτοτε απαλλάχτηκα από το κουβάλημα του νερού.   Από το βιβλίο του Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη, ο “Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης, (1886-1993), Συνασκητής Γέροντος ...

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλούμενος (1913-1979). Η Ελένη Ν., η οποία κατάγεται από τη Ρόδο, ήταν για επτά χρόνια χρήστης ναρκωτικών. Παρόλο που είχε κάνει κάποιες προσπάθειες απεξάρτησης, εντούτοις πάλι επέστρεφε στα ίδια. Δεν μπορούσε να εργαστεί και η σχέση της με την οικογένεια της είχε γίνει πολύ δύσκολη. Σε μια τελευταία προσπάθεια της μητέρας της για να τη βοηθήσει, μετέβησαν στην Αθήνα, όπου εισήχθη σε κέντρο απεξάρτησης. Εκεί όμως δεν συνεργαζόταν καθόλου με τους ειδικούς· φώναζε, θύμωνε, χτυπούσε. Η μητέρα της απελπισμένη προσευχόταν στον Άγιο Φιλούμενο, για τον οποίο είχε ακούσει πολλά, και τον παρακαλούσε να την βοηθήσει. Μια μέρα η Ελένη ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όταν αποκοιμήθηκε, η μητέρα της κλαίγοντας προσευχήθηκε πάλι στον Άγιο Φιλούμενο. Ταυτόχρονα παρακάλεσε και κάποιο γνωστό της να ψάλλει ...

Η Αγία Ζώνη.                                                                                                                                                     4-3-2007 Το 1997 βγήκε στον λαιμό μου ένας όγκος, σαν μεγάλο αμύγδαλο, που φαινόταν ακόμα και από έξω. Μετά από υπέρηχο που έκανα στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” διαπιστώθηκε ότι είχα λεμφαδένες πολύ ερεθισμένους μαζί με όζους. Δύο καθηγητές ιατρικής μου συνέστησαν εγχείριση. Πηγαίνοντας σε χειρουργό μου περιέγραψε την άσχημη κατάστασή μου. Ανάλογα με την βιοψία ίσως θα γίνονταν δύο εγχειρίσεις. Ήταν φανερό ότι η ζωή μου κινδύνευε. Ή θα ζούσα με πρόβλημα από εδώ και πέρα ή σε λίγο θα άφηνα αυτόν τον κόσμο. Για το ότι θα έφευγα από αυτόν τον κόσμο δεν με πείραζε, γιατί πιστεύω, αγωνίζομαι και λατρεύω τον Κύριο μας. Είχα βέβαια την αγωνία, αν είμαι έτοιμη. Αυτό που με προβλημάτιζε πολύ ήταν ότι είχα ένα σύζυγο, δύο αγόρια ...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). : Με τις προσευχές των μικρών παιδιών μπορούν να γίνουν θαύματα. Ό,τι ζητούν από τον Θεό τους το δίνει, γιατί έχουν αθωότητα και ο Θεός ακούει την καθαρή προσευχή τους. Θυμάμαι, μια φορά που οι γονείς μας είχαν πάει στο χωράφι, με είχαν αφήσει στο σπίτι με τα δύο μικρότερα αδέλφια μου. Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άρχισε καταρρακτώδης βροχή. – Τι θα κάνουν τώρα οι γονείς μας, είπαμε. Πώς θα έρθουν στο σπίτι; Τα δυο μικρά άρχισαν να κλαίνε. – Ελάτε, τους είπα, θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να σταματήσει την βροχή. Γονατίσαμε και τα τρία μπροστά στο εικονοστάσι και προσευχηθήκαμε. Σε λίγα λεπτά η βροχή σταμάτησε. Οι γονείς πρέπει να βοηθούν με διάκριση τα παιδιά από μικρά να πλησιάσουν τον Χριστό και ...

Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη (1897-1992). Γερόντισσα Γαβριηλία: Να σου πω ένα μικρό παράδειγμα. Ήταν μια φίλη μου, κατοικούσε με τον πολύ καλό της σύζυγο και με την μητέρα του. Η μητέρα του ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος, αλλά από το πρωί που θα ξυπνούσε, ως την ώρα που θα κοιμότανε μιλούσε… Αγαπούσε την νύφη της πάρα πολύ και η νύφη της το ίδιο, αλλά τι θα γινότανε μ’ αυτήν την ακατάπαυστη ομιλία; Γιατί η πεθερά, όχι μόνο της μιλούσε, αλλά της έκανε κι ερωτήσεις που έπρεπε ν’ απαντήσει… Τι να κάνει; Τι να κάνει; Της είπα: – Εκείνη την ώρα που σου μιλά, εσύ να λες την Ευχή, “Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς”, αργά-αργά, με τον νου σου, όσην ώρα σου ...

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). : Ήξερα ένα παιδί. Η όψη του ήταν αγγελική, ταπεινή, σεμνή, πράη. πρόσωπο λευκό και ρόδινο, μάτια φωτεινά, γαλανά, αγαθά και ήρεμα. Όταν όμως μεγάλωσε, άρχισε την ανήθικη ζωή και έχασε τη χάρη του Θεού. Και σε ηλικία περίπου τριάντα ετών έμοιαζε άνθρωπος μαζί και δαίμονας, θηρίο και ληστής, κι η όψη του φοβερή κι απαίσια. Ήξερα ακόμα μια πολύ ωραία κοπέλα, με πρόσωπο φωτεινό κι ευχάριστο, ώστε πολλοί φθονούσαν το κάλλος της. Με την αμαρτωλή ζωή της όμως έχασε τη χάρη κι έγινε βδελυρή στη θέα. Είδα όμως και το αντίθετο: ανθρώπους να μπαίνουν στο μοναστήρι με πρόσωπο παραμορφωμένο από την αμαρτία και τα πάθη, αλλά με την μετάνοια και την ευσεβή ζωή άλλαξαν κι έγιναν πολύ ευχάριστοι στην όψη. Επίσης ...

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991). έφτασε στη Μονή κουρασμένος… Δεν πρόλαβε καλά-καλά να βγάλει το ράσο του και του χτύπησαν την πόρτα. Οι γονείς ενός πεντάχρονου χαριτωμένου παιδιού. Το παιδάκι δεν μιλούσε. Το πήγανε πρώτα στη Ρωσία και τώρα γυρίζανε από την Αμερική, χωρίς αποτέλεσμα. Τα εξήγησαν όλα στον π. Ιάκωβο και τον παρακάλεσαν. Εκείνος χωρίς έκπληξη και στενοχώρια τους είπε: – Παιδιά μου, αυτό είναι απλό πράγμα. Θα πάμε κάτω (στο ναό), θα κάνετε την προσευχή σας, θα προσευχηθώ και γω. Και το παιδί μιλήσει. Έτσι κι έγινε. Προσευχηθήκανε και σταύρωσε το παιδί με την κάρα του οσίου Δαβίδ. Βγήκε το παιδί να παίξει στην αυλή με άλλα παιδάκια και σε δέκα λεπτά μίλαγε σα να μη συνέβαινε τίποτα. Από το βιβλίο του Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, ...

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). Ήταν κάποτε ο Γέροντας με μία κοπέλλα πνευματικοπαίδι του αρχιτεκτόνισσα και περιμέναμε για ταξί μέσα στη βροχή. Τα ταξί όμως δεν σταματούσαν. Κάποια στιγμή σταμάτησε κάποιο και μπήκε ο Γέροντας μέσα. Λέει ο ταξιτζής: – Δεν θα σταματούσα, αλλά επειδή είχα πατέρα παπά, γι αυτό σταμάτησα· και μάλιστα ήταν ο πατέρας μου άγιος, όχι σαν εσάς. Δεν είπε τίποτα ο Γέροντας. Σε λίγο όμως άρχισε να του λέη πράγματα για τη ζωή του και μάλιστα με τους αντάρτες που είχε περάσει δύσκολα ο οδηγός. Του λέει λοιπόν: – Θυμάσαι που σε είχαν οι αντάρτες εκεί στο δέντρο κτλ· οπότε ο οδηγός σταμάτησε το ταξί και λέει: – Γέροντα που με ξέρεις; – Δεν σε ξέρω, αλλά με την Χάρη του Θεού ...

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης (1829-1908). Μερική μαρτυρία για την καθολική φήμη του μας δίνουν πρώτον, τα γράμματα και τα τηλεγραφήματα, που έφθαναν μέχρι 6.000 καθημερινά από τα πλέον απίθανα σημεία, δεύτερον, οι ξενόγλωσσες μεταφράσεις των έργων του και τρίτον, οι γνώμες πολλών προσώπων γι’ αυτόν. Όπως έχουμε αναφέρει, η ταχυδρομική υπηρεσία του έστελνε σε ειδικά κιβώτια τις χιλιάδες γράμματα και τηλεγραφήματα. Τα περισσότερα περιείχαν την παράκλησι να προσευχηθή για την θεραπεία ασθενών ή την πρόσκλησι να επισκεφθή αρρώστους ή ευχαριστίες για τα θαύματα της προσευχής του. Του ζητούσαν ακόμη να ευλογήση την αρχή ενός έργου ή να λύση κάποιο δύσκολο βιοτικό πρόβλημα. Τέλος, μέσα σ’ αυτήν την τεραστία αλληλογραφία υπήρχαν αρκετές επιταγές για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Σε πολλές βιογραφίες τονίζεται η ετησία ...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). Ο κύριος Π.Π. επισκέφτηκε τον Γέροντα με τον βαφτιστικό του. Ήθελε να πάρει την ευχή του και να συζητήσει μαζί του κάποια θέματα, που τον απασχολούσαν. Αφού ο Γέροντας τους κέρασε, ο κ. Π. είπε στον μικρό να πάει καμιά βόλτα, για να μιλήσει με τον Γέροντα. Ο μικρός απομακρύνθηκε. Κάποια στιγμή που το παιδί βρισκόταν από την πίσω πλευρά του κελιού κι έπαιζε, άρχισε να φωνάζει: – Νουνέ! Νουνέ! Τότε ο Γέροντας, χωρίς να βλέπει με τα σωματικά μάτια του τίποτα και χαμογελώντας, του φώναξε: – Πάρ’ τον και φερ’ τον κι αυτόν μαζί σου εδώ! Σε λίγο, προς έκπληξη του κ. Π., ο μικρός χαρούμενος έφερε μπροστά έναν σκαντζόχοιρο. Τον άφησε κάτω μπροστά τους. Ο Γέροντας μπήκε στο κελί του ...

O στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός (1788-1853). Ήταν παράξενο να βλέπης – έχουν πη αυτόπτες μάρτυρες – πώς ο μακάριος έκανε την εξομολόγηση των ανθρώπων που έρχονταν σ’ αυτόν. Δεν ρωτούσε για τις αμαρτίες τους, όπως συνήθως κάνουν οι πνευματικοί, αλλά έχοντας ακουμπήσει τ’ αγιασμένα χέρια του πάνω στο κεφάλι του ανθρώπου που εξομολογούσε, κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, εκείνος ο ίδιος άρχιζε να απαριθμή όλες τις απόκρυφες αμαρτίες του. Τότε ο εξομολογούμενος όχι μόνον έχυνε δάκρυα μετανοίας με συντριβή, αλλά και αυτές οι τρίχες της κεφαλής του σηκώνονταν όρθιες από τη φρίκη που τον καταλάμβανε και τη ντροπή του. Από το βιβλίο ο «Στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός, ασκητής της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου», έκδοση Ιεράς Μονής «Παναγία του Έβρου».

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. : Σε μια γιορτή, καθώς μπήκα στο σαλόνι του διαμερίσματος για ν’ αρχίσω τη λειτουργία , πρόσεξα ξαφνικά απέναντί μου έναν άγνωστο γέροντα μοναχό. Σαν να πάγωσε όταν με είδε και ούτε καν με χαιρέτησε. Όταν συνήλθε, απαντώντας σε ερώτησή μου, είπε ότι στο Κρασνογιάρσκ ο λαός δεν θέλει να έχει σχέση με τους σχισματικούς ιερείς. Αποφάσισαν λοιπόν να τον στείλουν στο Μινουσίνσκ, τριακόσια χιλιόμετρα νότια του Κρασνογιάρσκ, όπου έμενε ένας Ορθόδοξος επίσκοπος, του οποίου ξεχνώ το όνομα. Αλλά ο μοναχός Χριστοφόρος -αυτό ήταν το όνομά του- δεν πήγε εκεί, διότι μια ανεξήγητη δύναμη τον ωθούσε στο Γενισέισκ, σ’ εμένα. Τον ρώτησα: – Γιατί πάγωσες όταν με είδες; – Πώς να μην παγώσω; μου απάντησε. Δέκα χρόνια πριν είδα ...