Θαυμαστές διηγήσεις

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Αθανάσιος Χαμακιώτης και ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Ελπίδιος. Κοντά στο ησυχάστηριο βρίσκεται ένα μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Δίπλα από το παρεκκλήσι υπάρχει μια φυσική πηγή, από την οποία τρέχει δροσερό νερό. Κάθε χρόνο, την ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος, επισκέπτονταν τον χώρο μια μεγάλη οργανωμένη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι ανέβαιναν μετά στον Άγιο Ιωάννη. Εκεί, έτρωγαν, γλεντούσαν, χόρευαν και στο τέλος μεθούσαν κιόλας. Την τελευταία φορά που πήγαν, τσακώθηκαν άσχημα μεταξύ τους και αναστάτωσαν με τις φωνές τους όλη την περιοχή. Γέροντας του ησυχαστηρίου τότε ήταν ο π. Αθανάσιος Χαμακιώτης , ο οποίος λυπήθηκε αφάνταστα από το γεγονός. – Τι θα γίνει, είπε με πόνο στις αδελφές. Μέχρι πότε θα γίνεται αυτό; Να βεβηλώνουν τον ...

Ο Ιερομόναχος, π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης (αριστερά), ο Γέροντας, Μοναχός Ιωσήφ (στο κέντρο) και ο Ιερομόναχος, π. Εφραίμ της Αριζόνας. : “Άλλοτε πάλιν έπεσα σε κάτι μεγάλους πειρασμούς. Στην δυσκολία μου πάνω, αναλογίστηκα: ‘Αχ, πού είσαι Γέροντά μου, να ακουμπήσω πάνω σου, στην ανάγκη μου’; Τότε ακούω αισθητά μια γνωστή φωνή· ήταν η γλυκειά φωνή του Γέροντά μου: – Παιδί μου, γιατί μικροψυχείς; Δεν σου είπα ότι εγώ είμαι κοντά σας; Κοιτάζω και βλέπω με τα αισθητά μου μάτια του σώματος μου, το άγιον του πρόσωπο ολόλαμπρο. Σαν βγήκε όμως από την πόρταν, αμέσως εξαφανίστηκε. Τότε σαν τρελός βγαίνω έξω μέσα στην νύχτα και φωνάζω απεγνωσμένα: – Γέροντά-Γέροντα. Γέροντά μου Ιωσήφ πού είσαι; Έλα μη φεύγεις. Ε, μόνο που δεν νόμισε τελικά ο Γερο-Αρσένιος ότι κάτι έπαθα και… μου ...

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (καθήμενος) με την συνοδεία του. Ο Ιερομόναχος, π. Χαράλαμπός, αργότερα Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου, Αγίου Όρους, βρίσκεται στα δεξιά του, όπως κοιτάμε τη φωτογραφία. Ο άγιος Γέροντας του παπα-Χαράλαμπου, όταν ήδη επληροφορήθηκε παρά Θεού ότι ήλθε η ώρα ν’ αναχωρήση για τον ποθούμενον, μεταξύ άλλων υποσχέθηκε στα τέκνα του: – Αν τέκνα μου βρω παρρησίαν ενώπιον Κυρίου, υπόσχομαι ότι δεν θα σας εγκαταλείψω. Όμως μετά την αισθητήν σωματικήν απουσίαν του, το πένθος αναπόφευκτα ήταν βαρύ. Καθημερινά όλη η αδελφότητα, παρά την μεγάλην συμπαράστασιν του άλλου μεγάλου Γέροντος Αρσενίου, πενθούσαν την μεγάλην ορφάνιαν. Στην τεσσαρακοστήν ακριβώς ημέραν όπου ετοίμαζαν το καθιερωμένο μνημόσυνο, ο παπα-Χαράλαμπος, ενώ προσευχόταν, για μια στιγμή, είτε ξύπνιος είτε κοιμώμενος, Κύριος οίδε, βλέπει τον ...

Όσιος Σεραφείμ της Βίριτσας (1866-1949). Το 1946 έφεραν στον Γέροντα ένα νέο 15 χρονών που το ένα του πόδι ήταν άρρωστο και ήδη είχε αρχίσει να σαπίζει. Οι γιατροί ζήτησαν να γίνει αμέσως χειρουργική επέμβαση και να ακρωτηριάσουν το πόδι. Ο πατήρ Σεραφείμ του έδωσε αγιασμό και του είπε να ραντίζει μ’ αυτό το πόδι του. Σε ένα χρόνο ο νέος αυτός μόνος του ήλθε να πάρει την ευλογία του Γέροντα. Μετά αυτός πήγε φαντάρος, υπηρετούσε στις δυνάμεις καταδρομών και έκανε 20 πτώσεις με αλεξίπτωτο. Δεν έμεινε ούτε ίχνος από την αρρώστιά του. Από το βιβλίο “Σεραφείμ της Βίριτσα, ο νεοφανής Άγιος της ρωσικής εκκλησίας, Βίος, θαύματα, προφητείες” των εκδόσεων “Ορθόδοξος Κυψέλη”.

Ο Τίμιος Πρόδρομος. Το περασμένο έτος (1939) ήμουν για ένα διάστημα τραπεζάρης . Πλησίαζε η γιορτή της Αγίας Δεξιάς του Τιμίου Προδρόμου, την Δ’ Κυριακή των Νηστειών, κατά την οποίαν συνήθως μικροπανυγηρίζουμε. . Εγώ από την προπαραμονή μέτρησα το ψωμί και ήταν 250 πίτες. (Αντί των άρτων, τότε έψηναν “πίττες” και η κάθε μία ήταν αρκετή για ένα άτομο). Με τις πίτες που είχα, έπρεπε να κάμω τέσσερις τράπεζες. Γνωρίζεις δε, ότι για κάθε τράπεζα ξοδεύονται 70-80 πίττες. Ένεκα δε της γιορτής του Τιμίου Προδρόμου έπρεπε να δώσω στους ξένους προσκυνητές και ευλογία ψωμί, μία δύο πίτες στον καθένα. Λογαριάζω καλά το ψωμί και βλέπω ότι δεν θα φθάσει για να περάσω. Πηγαίνω στον ηγούμενο. Του λέω ότι το ψωμί δεν θα μας φθάσει και ...

Ο όσιος Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός. Μια άλλη φορά μια ονομαστή γαιοκτήμων ήρθε στον μακάριο περιτριγυρισμένη από ένα ολόκληρο πλήθος δουλοπαροίκων, καθισμένη στην άμαξα της. Σταμάτησε μπροστά στην κατοικία τού μακαρίου και μ’ ένα χαμόγελο άρχισε να κοιτά πίσω απ’ το μονόκλ προς όλες τις κατευθύνσεις. – Για πες μου σε παρακαλώ. Πού είναι αυτός ο Θεόφιλος που μένει εδώ; Ρώτησε υπεροπτικά τον υποτακτικό του, που ήρθε προς το μέρος της. – Εκεί είναι και σκάβει τον κήπο. Η περίεργη κυρία έριξε μια ματιά πίσω και είδε τον Θεόφιλο να σκάβη αυλάκια φορώντας μόνο το εσωτερικό μακρύ του πουκάμισο. – Αλλοίμονο, τι απολίτιστος! Να περιφέρεται μέσα στο Μοναστήρι μη φορώντας τίποτα άλλο παρά ένα μακρύ πουκάμισο! Κι έφτυσε δίπλα της με περιφρόνηση. – Τίποτ’ άλλο, παρά ...

O ιερέας, π. Ευάγγελος Χαλκίδης (1923-1987). Κάποιος συκοφάντησε τον καλό και άμεμπτο π. Ευάγγελο για ηθική πτώση και μάλιστα διέδιδε ότι ο ίδιος ήταν αυτόπτης μάρτυς. Το θέμα έφθασε στην Αστυνομία, στον Δεσπότη και έγινε δικαστήριο. Σ’ όλο αυτό το διάστημα ο π. Ευάγγελος ήταν στενοχωρημένος και πικραμένος. Προσευχόταν πολύ και απέφευγε να κυκλοφορή στο χωριό. – Μέχρι να γίνη το δικαστήριο είχα μεγάλη αγωνία. Δεν ήξερα τι να κάνω. Και αθώος ήμουν και είχα γίνη ρεζίλι, έλεγε. Στο δικαστήριο ο κατήγορος αισθάνθηκε την ενοχή του, ωμολόγησε ότι συκοφάντησε τον παπα-Βαγγέλη και ενώπιον όλων του ζήτησε συγχώρηση. Μόλις είπε αυτά ο κατήγορος στράβωσε η σιαγόνα του προς τα δεξιά, η γλώσσα έμεινε έξω κρεμασμένη σαν προβοσκίδα και δεν μπορούσε πλέον να μιλήση. Ρώτησε ο πρόεδρος ...

ΕΛΕΓΕ με δάκρυα κατάνυξης στα μάτια ένας Καλόγερος σαν έφτανε το δειλινό στον Άθωνα ˑ Έχετε την ιδέα πως η Παναγία,...

Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός (1890-1964). Τον Ιούνιο του 2009 γεννήσαμε πρόωρα στο Νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης. Τον ίδιο μήνα, για λόγους υγείας του μωρού, μεταφερθήκαμε με αερομεταφορά στην Αθήνα, στο νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία. Κατά την παραμονή μας εκεί, η οποία δήρκκησε περίπου δύο μήνες, γνωρίσαμε τον όσιο Νικηφόρο τον Λεπρό, από ένα βιβλίο που μας έδωσε ένας Αγιορείτης γέροντας. Το νεογέννητο μωρό μας παρουσίαζε αναπνευστικά και καρδιακά προβλήματα και οι γιατροί μάς έλεγαν ότι δεν ήταν και τόσο καλά και θα χρειαζόταν χειρουργική επέμβαση. Ο λόγος αυτός ήταν η αιτία, που δεν έτρωγε κανονικά και θα έπαιρνε πολύ χρόνο να φάη με το μπιμπερόν, ώστε μετά να το πάρουμε στο σπίτι μας. Ακόμη τρεφόταν με το σωληνάκι. Το άγχος μέρα με την ημέρα ...

Η οσία Σοφία (Χοτοκουρίδου) (1883-1974). Συνταξιούχος στρατιωτικός, που συνήθιζε να την επισκέπτεται μέχρι τελευταία, από τότε που υπηρετούσε στην περιοχή, στον πόλεμο και αργότερα το ’49, διηγούνταν κάτι απίστευτο για τα σημερινά δεδομένα. Είχε μία αρκούδα η Σοφία και την έθρεφε στο χέρι, ψωμί και ό,τι άλλο και το μεγαλόσωμο αλλά άκακο θηρίο έπαιρνε την τροφή, της έγλυφε τα χέρια και τα πόδια από ευγνωμοσύνη και χανόταν στο δάσος. Την είχε και όνομα την αρκούδα· – Έλα, Ρούσα ‘μ, έλα να τρώεις ψωμόπον, έλεγε. Μόνο που αν τύχαινε κάποιος ανήξερος να αντικρύσει το θέαμα, πάγωνε από τον φόβο του. Στο άγριο βουνό τότε κυκλοφορούσαν πολλές αρκούδες, λύκοι και άλλα αγρίμια. Από το βιβλίο “Σοφία Χοτοκουρίδου, Μια λαϊκή ασκήτρια, † 6 Μαΐου 1974” των εκδόσεων Μυγδονία.

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, Χατζη-Γεώργης (1809-1886). Κάποτε, είχε προβλέψει κι ένα ατύχημα που θα συνέβαινε στην οικογένεια του Τσάρου και έγραψε στον Τσάρο να μην περάση την τάδε ημέρα από την τάδε γέφυρα με το οικογενειακό του αμάξι. Ο Τσάρος, όταν διάβασε το γράμμα του Γέροντα, χαμογέλασε και είπε: – Ο Καλόγερος θέλει καμιά ευλογία· στείλτε του μερικά ρούβλια. Μετά όμως από έξι μήνες, καθώς περνούσε με το αμάξι του, οικογενειακώς, ακριβώς από το σημείο και την ημέρα που του είχε προσδιορίσει ο Γέροντας, τουμπάρησε το αμάξι του, αλλά δεν έπαθαν τίποτα· γλύτωσαν όλοι εκ θαύματος! Τότε θυμήθηκε τα προφητικά λόγια του Χατζη-Γεώργη και κατάλαβε πως σώθηκαν με τις ευχές του. Έκτοτε ο Τσάρος τον είχε σε πολλή ευλάβεια και του έστελνε επίσημους ανθρώπους για ...

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998). Ο Γέροντας ήταν αλεργικό άτομο. Η ασθένειά του εκδηλώθηκε από 14 ετών σαν σβώλοι άμμου στα μάτια. Την απέκρυψε όμως από τους σχολίατρους φοβούμενος. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, το 1930, και κατατασσόμενος στον στρατό είχε ήδη μία σοβαρή εκζεματώδη κατάσταση στην άρθρωση του αστραγάλου του δεξιού ποδιού. Του έδωσαν δύο χρόνια αναβολή στράτευσης με την διάγνωση: «Άτονον έλκος, ιατόν διά του χρόνου». Εκμεταλευόμενος την αναβολή ήρθε στο Άγιον Όρος. Η ασθένεια τον ακολούθησε. Το πόδι είχε διά βίου το πρόβλημα με εξάρσεις, που πολλές φορές επεκτείνονταν και στο υπόλοιπο σώμα. Δοκίμασε πολλά φάρμακα και πολυχρόνιες αυστηρές δίαιτες, αλλά μόνο μια μικρή συντήρηση και ανοχή μπόρεσε να επιτύχει. Τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία πονούσε από τα έλκη ...

Ο Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994).   Ήταν τέσσερις φίλοι. Ο ένας ήταν Γάλλος, ο οποίος δεν ήξερε ούτε μία λέξη ελληνικά. Οι άλλοι τρεις, -η παρέα δηλαδή- ήταν Έλληνες. Μιλάγανε λοιπόν με τον Γάλλο γαλλικά και εγώ δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα. Είχα μάθει λίγα γαλλικά, τέλος πάντων. Συζήτηση μιλάμε τώρα εκτενέστατη και με γαλλική προφορά κτλ. Περιμέναμε τον πατέρα Παΐσιο να βγει από το κελλί του. – Τι κάνετε παλικάρια, βγήκε ο πάτερ Παΐσιος λοιπόν, πήρε πρώτο εμένα παρόλο που είχα έρθει πιο μετά. – Έλα παπά Φιλόθεε. Αυτό ήταν κανά δυο χρόνια πριν κοιμηθεί. Με αγαπούσε ο πατήρ Παΐσιος, με γνώριζε προσωπικά. Πήγα εγώ, μίλησα με τον Γέροντα. Ήθελα να δω τι θα γίνει. Δεν μου είπε όμως «φύγε». Αλλά μου λέει: – Κάτσε περίμενε. Μπήκαν όλοι ...

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Φωτογραφία Αγιορειτικής Φωτοθήκης. Κάποτε πρόσεξα πως σε απόσταση 100-200 μέτρα από την Ι.Μ. Αγίου Νικολάου στα Καλλίσια, ερχότανε μία παρέα και ψήνανε κρέας. Ερχότανε συνήθως Κυριακή πρωί, και χωρίς να έρθουν στον Ναό να προσκυνήσουνε, ψήνανε και τρώγανε. Κάποτε ρώτησα τον Άγιο Πορφύριο : – Τι απέγιναν αυτοί; Έχω πολύ καιρό να τους δω. Και μου απάντησε: – Άκουσε τι έκανα. Μία μέρα που έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα πέρασα από εκεί κοντά τους και τους χαιρέτησα. Εκείνοι άρχισαν να με ειρωνεύονται και να με κοροϊδεύουν. Δεν ταράχτηκα στο παραμικρό, ούτε και θύμωσα καθόλου, μόνο με αγάπη τους είπα: “Παιδιά μου, εγώ κάθομαι εδώ πάνω και λειτουργώ στον Άγιο Νικόλαο. Μετά από τη θ. Λειτουργία, όποιος θέλει κάθεται και μου λέει το ...

Ιερομόναχος, π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999). Σε εκπομπή, που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, παρευρισκόταν και ο τραγουδιστής Σταμάτης Κόκοτας. Το θέμα της εκπομπής ήταν για τα θαύματα και ο τραγουδιστής διηγήθηκε μια προσωπική εμπειρία που είχε. Βρισκόταν στον Ευαγγελισμό, για να επισκεφθή κάποιον γνωστό του. Περνώντας από τα δωμάτια, είχε δει τον πατέρα Ευμένιο . Όπως ήταν στον διάδρομο και μιλούσε, σε ένα δωμάτιο πιο πέρα γινόταν αναταραχή, ο κόσμος έκλαιγε. Πήγε και ρώτησε, τι συμβαίνει. Ήταν ένα κορίτσι που το περιμένανε. Οι γιατροί έλεγαν, πως δεν έχει ζωή, μέχρι το πρωί θα έχη τελειώσει. Ο τραγουδιστής τους λυπήθηκε και τους είπε ότι σ’ ένα δωμάτιο ασθενής ήταν ένας ιερεύς, να τον φωνάξουν, να διαβάση κάτι στο παιδάκι. Ήρθε ο Παππούλης και τους έλεγε: – Μην κλαίτε. ...

Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης). Ήταν Μάρτιος του 2016 και περιμένω να ανάψει το πράσινο στο φανάρι πίσω από το ξενοδοχείο HILTON στην Αθήνα. Η σχέση μου με την Εκκλησία ανύπαρκτη. Με πλησιάζει κάποιος με μεγάλη γενειάδα. Τον εξέλαβα για ζητιάνο. Από το ανοιχτό παράθυρο μου λέει: – Είσαι καλό παιδί. Το εστιατόριο που έχεις, θα πάει καλά και η κοπέλα που γνώρισες είναι καλή. Να είσαι μαζί της. Και εξαφανίστηκε. Αυτομάτως αισθάνθηκα εσωτερική αλλοίωση. – Είμαι βέβαιος πως κάποιον Άγιο είδα, είπα στην Μαρίτα την κοπέλα που είχα γνωρίσει. Εκείνη μου δείχνει την εικόνα του Αγίου Δαυίδ, αλλά δεν ήταν αυτός. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο αναγνώρισα τον άγνωστο στην μορφή του Γέροντος Ιακώβου . Στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ εξομολογήθηκα και στην συνέχεια έζησα το θαύμα του “πολλαπλασιασμού των άρτων”, αλλά ...

Ο όσιος Γεώργιος (Καρσλίδης) της Δράμας, (1901-1959. Κάποτε κάποιες κυρίες από την Νικήσιανη επισκέφθηκαν το μοναστήρι . Κουρασμένες και πεινασμένες πήγαν εκεί και ανέμεναν τη γνωστή πούσια φιλοξενία του οσίου . Ο όσιος τις κατάλαβε, τις υποδέχθηκε με καλοσύνη και αγάπη και έστρωσε το τραπέζι για φαγητό. Αγωνιούσαν να δουν ποια θα ήταν η φιλοξενία του, μια που είχαν ακούσει πως όλους τους φιλοξενούσε αβραμιαία. Εκείνος τότε έβαλε μπροστά στην κάθε μία από μισή φέτα ψωμί. Οι γυναίκες περίμεναν και τη συνέχεια. – Λοιπόν, τρώτε, τις είπε ο όσιος Γέρων. Τότε η κάθε μία μέσα της σκέφτηκε: “Ε, Γέροντα με μισή φέτα ψωμί και τόση πεζοπορία που κάναμε, πώς να χορτάσουμε”. Δεν τόλμησαν όμως να πούνε τίποτε, για να μην το στενοχωρήσουν. Εκείνος εκεί κοντά ...

Στα αριστερά ο Μοναχός Ζωσιμάς (1937-2010) με τον Γέροντα του Ιερομόναχο, π. Σίμωνα Αρβανίτη. Τη χρονιά του 1981 καιγόταν το δάσος πίσω από το βουνό. Φωτιά ερχόταν και από τον Διόνυσο, από τη μεριά της μικρής εκκλησίας του Αγίου Λουκά με κατεύθυνση προς τον Άγιο Παντελεήμονα. Στο μοναστήρι φιλοξενούσαμε ένα μικρό παιδάκι από το Άργος. Στο παιδάκι αυτό είπε ο Γέροντας : – Σπυράκη, γονάτισε στο Χριστούλη, πες το “Πάτερ ημών” και ρώτησέ τον αν έρθει η φωτιά και εδώ στο μοναστήρι μας και να μου πεις μετά την προσευχή. Το παιδάκι γονάτισε και προσευχήθηκε και έπειτα είπε: – Ο Χριστούλης μου είπε να μη φοβηθούμε. Δεν θα έρθει εδώ η φωτιά. Μόνο τις φλόγες θα ιδούμε στη ράχη του βουνού και έπειτα θα ...

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός, (1921-2009). Η ταπείνωση, η αγαθοσύνη και η αγάπη, που έφερε στην ψυχή του ο Γέροντας Ιωσήφ , συγκινούσαν τον Θεό και γίνονταν η παράκληση των αδελφών, οι οποίοι αποβλέπαμε σ’ εκείνον. Ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος διηγείται ένα γεγονός το οποίο δείχνει το μέγεθος της ευαρεστήσεως του Θεού στην πνευματική εργασία του Γέροντος, αλλά και την προσοχή που απαιτείται σε έναν τόπο όπου κατοικούν πολλοί, ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. Ο Πανιερώτατος διηγείται: «Ο Γέροντας Ιωσήφ ως Γέροντας του Κοινοβίου ανέλαβε κάποια πρωτοβουλία πρακτικής φύσεως, που όμως φαίνεται ενέπιπτε και στην αρμοδιότητα του διακονήματος κάποιου άλλου αδελφού από την αδελφότητα της μονής. Ο Γέροντας Ιωσήφ συνήθως ενεργούσε ως ιδρυτής και παιδαγωγός της αδελφότητας και κάθε δραστηριότητά του γινόταν αποδεκτή. Η συγκεκριμένη όμως ενέργειά ...

Η θαυματουργός αχειροποίητος εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ιεράς Μονής Εικοσιφοινίσσης. Στις 14 Αυγούστου 1979, δηλαδή την παραμονή της μεγάλης Πανηγύρεως της Ι. Μονής που συρρέουν πολλοί προσκυνητές, ήλθαν στον Εσπερινό και δύο νέοι να προσκυνήσουν την Υπεραγία Θεοτόκο και να ζητήσουν την προστασία Της. Μετά τον Εσπερινό έφυγαν με το μηχανάκι τους και πήγαν στην Άσπρη άμμο, παραθαλάσσια περιοχή της Καβάλας. Εκεί στην αμμουδιά κοιμήθηκαν· γύρω τους η ακτή ήταν ερημική. Κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, ο ένας ξύπνησε και κοιτάζοντας προς τη θάλασσα, βλέπει μια γυναίκα, ντυμένη ολόλευκα, να περπατάει πάνω στα κύματα. Φοβισμένος ξύπνησε και το φίλο του και κοίταζαν έκθαμβοι την παράδοξη μορφή που κατευθυνόταν προς το μέρος τους. Η γυναίκα πέρασε από κοντά τους και τους είπε: – Φύγετε γρήγορα! Και ...