Θαυμαστές διηγήσεις

Μονή Αγίου Παύλου, Άγιον Όρος. Ήταν στον Άγιο Παύλο ένα γεροντάκι ονόματι Κωνστάντιος από την Κεφαλλονιά· ήταν κι ένα άλλο Γεροντάκι Κεφαλλονίτης κι αυτός, από το Πυργί, πού λεγόταν Δημήτριος και η μητέρα του Μαρία. Κάποτε έλαβε ένα γράμμα ότι η μητέρα του εκοιμήθη. Δεν είχαν τηλέφωνα τότε. Πάει λοιπόν στον π. Κωνστάντιο και του λέει: – Γερω-Κωνστάντιε, σε θερμοπαρακαλώ, κάνε ένα κομποσχοινάκι, ένα σαραντάρι (δηλ. σαράντα μέρες) για την μητέρα μου. – Θα κάνω, λέει, νάναι ευλογημένο. Ήταν αγωνιστής, όλη νύχτα τραβούσε κομποσχοίνι. Όταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες εκεί πού καθόταν και έκανε το κομποσχοινάκι λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον την δούλη σου Μαρία», βλέπει μία γυναίκα να μπαίνη μέσα στο κελλί του (ήταν η κεκοιμημένη Μαρία) και του λέει με ευγένεια πολλή: -Ευλογείτε, Γέροντα. – ...

Γέροντας, Μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2010). Η κόρη μου Σιμώνη, η οποία φέρει το όνομα του Γέροντα Σίμωνα, αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας, είχε γεμίσει το σώμα της κοκκινίλες και σπυριά. Χωρίς να γνωρίζω ότι ο Γέροντας Ζωσιμάς βρισκόταν στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό επεισόδιο, την Παρασκευή 6 Αυγούστου του τηλεφώνησα στο σπίτι του για να του πω το πρόβλημα υγείας τής κόρης μου και να του ζητήσω να προσευχηθεί γι’ αυτήν. Ο Γέροντας απάντησε κανονικά στο τηλέφωνο, μου μίλησε και μάλιστα μου είπε να μην ανησυχώ, γιατί τώρα όλοι οι άνθρωποι βγάζουν τέτοια εξανθήματα μάλιστα με καθησύχασε λέγοντάς μου: – Μη σε απασχολεί καθόλου. Έκλεισα το τηλέφωνο και με την ευχή και την προσευχή του τα σπυριά και οι κοκκινίλες έφυγαν από το σώμα του παιδιού. ...

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή. Το 1873, για κάποια αιτία που μόνο εγώ ήξερα, το κεφάλι μου πονούσε πάρα πολύ, ιδιαίτερα το αριστερό μέρος. Από τις 3 Φεβρουαρίου ως τις 13 Ιουνίου δεν μπορούσα να βρω καμιά ανακούφιση στους πόνους μου. Ακολούθησα κάθε θεραπευτική αγωγή αλλά, δυστυχώς, κανένας γιατρός δεν μπορούσε να με βοηθήσει. (Σε μιαν άλλη επιστολή της η Μπερεζίνα γράφει: «Οι γιατροί γνωμάτευσαν πως η πάθησή μου ήταν τελείως ανίατη. Με συμβούλεψαν να κάνω παρακέντηση στο κρανίο και μου είπαν πως αυτό δε θα με θεράπευε, άλλα θα μείωνε την ένταση του πόνου.») Ήξερα όμως ότι την αρρώστια αυτή μου την έστειλε η ίδια η Παναγία, που της το ζήτησα στην προσευχή μου. Αλλά έτρεμα και στη σκέψη να πω ...

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Όταν ο Γέροντας αρρώστησε βαριά την τελευταία φορά με την γαστρορραγία και ήταν πολύ άσχημα, σε κατάσταση φοβερή, συζητούσανε οι γιατροί να τον κατεβάσουνε στην Αθήνα να πάει σε νοσοκομείο. Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά ότι κάποιος καθηγητής είπε ότι δεν είναι σωστό να κάνετε ιατρική, στο βουνό, πρέπει οπωσδήποτε να κατεβεί, διότι αλλιώς θα αποθάνετε τον Γέροντα. Εξ αυτού είμαστε όλοι σε πολύ μεγάλη συλλογή. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε να μη τον κατεβάσουμε γιατί θα πεθάνει απ’ το καυσαέριο κι απ’ την ταλαιπωρία την ψυχική μέσα στο νοσοκομείο και παρακαλώντας μου είπε: – Λ. σε παρακαλώ, μην αφήσεις να με Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ. κατεβάσουν.   Εγώ άρχισα να κλονίζομαι και σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να γίνει αυτό και το έλεγα και στον συνάδελφο και πνευματικό ...

Παναγία Ιεροσολυμίτισσα. Γενικός συναγερμός στους Ανδρωνιάνους, το φιλότιμο και ενθουσιώδες χωριό της Καρυστίας αυτές τις ημέρες. Ήλθαν με άδεια μερικοί τραυματίες μας . Είνε σεμνοί σαν παρθένες. Όλο το χωριό ακούει αχόρταγα το κήρυγμά τους, γενική αναγέννησις παντού. – Σήμερα θα βαφτίσουμε το παιδί, έρχεσθε παιδιά, να μας τιμήσετε στο τραπέζι; Προσκαλούν τα παλληκάρια οι καλοί χωριάτες και εκείνοι αρνούνται. – Είνε σήμερα Παρασκευή, εμείς δεν τρώμε πασχαλινό φαΐ! – Τουλάχιστον έλθετε να μας κάνετε συντροφιά, επιμένουν οι άλλοι. Είνε τιμή για όλους να έχουν συναναστροφές με τους τραυματίες μας. Επήραν μόνοι τους οι ήρωες τους κοινωνικούς τίτλους, κατέλαβαν μόνοι τους την κοινωνική θέσι της αριστοκρατίας του χωριού. Εγκρεμίσθησαν όλα τα είδωλα μονομιάς και οι νέοι κοινωνικοί τίτλοι δίδονται πλέον στη γραμμή της μάχης. Και τα ...

Ο αγιορείτης ψάλτης Διακο-Γιάννης (στο κέντρο). : Κάποτε ο περίφημος ψάλτης, ο οποίος πρόσφατα αναπαύθηκε, είχε πάει στην Πανήγυρη της Ι. Μονής Γρηγορίου, για να ψάλλη. Αφού έψαλλε στον Μεγάλο Εσπερινό, όταν τέλειωσε, και θα άρχιζε η Λιτή, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάη στο Αρχονταρίκι, να πιη έναν καφέ, για να τονωθή λίγο το Γεροντάκι και πάλι να συνεχίση τα ψαλτικά του. Στο Αρχονταρίκι λοιπόν σε γενομένη συζήτηση γύρω από τα ψαλτικά και τους Πατέρες της Μονής που έψαλλαν, είπε ο Διακο-Γιάννης: – Είδα τον Πατέρα Δαβίδ να κρατιέται ακόμη καλά. Ο Πατήρ Μακάριος (ένας από τους παλαιούς Πατέρες) παραξενεύτηκε γι’ αυτά που άκουσε και λέει στον Γέροντα Διάκο – Γιάννη: – Ο Πατήρ Δαβίδ έχει πεθάνει εδώ και έξι μήνες, λάθος έκανες. Ο Διακό – ...

Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ (1896-1993). : Κάποιος ιερομόναχος της μονής μας μου μιλούσε για τον εαυτό του. Κάποιο πρωί, ενώ ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ήλθε στο σπίτι του κάποιος ευσεβής άνδρας, ασκητής (που τον γνώριζε ελάχιστα). Και μόλις ο ασκητής αυτός τον πλησίασε, εκείνος ανασηκώθηκε, κάθισε στο κρεβάτι και από αμηχανία έσκυψε το κεφάλι για να τον χαιρετήσει. Ο ασκητής βάζοντας τα χέρια στο κεφάλι του τελευταίου άρχισε να τον “χειροτονεί”. Θεωρώντας τον εαυτό του ανάξιο για το ιερατικό αξίωμα ο νυν π. Χ. απομάκρυνε τα χέρια του ασκητού. Εκείνος όμως έκανε για δεύτερη φορά το ίδιο. Τότε ο π. Χ. ταπεινώθηκε και σκέφθηκε: “Γεννηθήτω το θέλημα του Κυρίου μου είναι αδύνατο να αντισταθώ”. Μετά από αυτή τη «χειροτονία» (όλα έγιναν με σιωπή) ο ...

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998). Κάποιος αδελφός στενοχωρημένος πλησίασε τον Γέροντα και τον παρακάλεσε: – Γέροντα, κάνε μου ευχή, να μου φύγει η θλίψη.   Έβαλε τα του πάνω στο κεφάλι του και προσευχήθηκε όπως συνήθιζε. Κατόπιν του είπε: – Άκουσε, παιδί μου. Αυτές τις μέρες στην προσευχή μου ο Θεός μού αποκάλυψε τον «νυμφώνα» της ψυχής μου· όπως λέει το τροπάριο της Μεγάλης Εβδομάδας, «Τον νυμφώνα σου βλέπω, Σωρήρ μου, και κεκοσμημένον· και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω…». Και επιπλέον μου αποκάλυψε και το ένδυμα της ψυχής μου.   Το δε πρόσωπο του, ενώ έλεγε αυτά, ήταν χαριέστατο. – Παιδί μου, παρακάλεσε τον Θεό να σου δείξει και σένα τον «νυμφώνα» της ψυχής σου.   Άλλοτε πάλι εκμυστηρεύτηκε ότι του αποκαλύφθηκε ο Χριστός και του έδειξε τους «τύπους των ήλων» Του. ...

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής (1898-1959). : Όταν γυρίζαμε από κάποια υπηρεσία και διηγόμασταν για καμία συμφορά ή δοκιμασία, που ακούσαμε ή είδαμε σε κάποιο πρόσωπο έκλαιγε και, αν τυχόν έτρωγε, σταματούσε το φαγητό. Αν πάλι κάποιος, μας ευεργετούσε, άμεσα ή έμμεσα, δεν ξεχνούσε ποτέ, αλλά αναζητούσε τρόπους και αφορμές για να ανταποδώσει αν ήταν δυνατόν κάτι περισσότερο. Εκεί, όμως, που ολοκλήρωνε την ευγνωμοσύνη και συμπά0ειά του ήταν στην προσευχή. Ώρες ολόκληρες προσευχόταν με δάκρυα για τον κόσμο και κοινωνούσε έμπρακτα στον πανανθρώπινο πόνο, ιδίως των γνωστών του προσώπων, που παρακαλούσαν να προσευχηθεί γι’ αυτούς. Μερικές φορές τον έβλεπα να αγωνιά και τον ρωτούσα τι συμβαίνει. Μου απαντούσε με πόνο ότι κάποιο πρόσωπο από τα γνωστά μας πάσχει και ζητάει βοήθεια.   Από το βιβλίο του Γέροντα Ιωσήφ ...

Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης (1809-1886). Φωτογραφία: Αγιορειτική Φωτοθήκη. Mια μέρα, του είπε η μητέρα του με καλωσύνη: – Γαβριήλ, παιδί μου, πήγαινε στην Εκκλησία και παρακάλεσε την Παναγία να σε βοηθήση να μάθης γράμματα . Στην ενορία τους υπήρχε Θαυματουργός Εικόνα της Θεοτόκου. Ο μικρός Γαβριήλ, αφού έκανε τριήμερο νηστεία και πολλές μετάνοιες εδαφιαίες -με τις ώρες-, ξεκίνησε νύχτα για την Εκκλησία να προσευχηθή για να μην τον ιδούν οι άνθρωποι. Μόλις έφθασε στον Νάρθηκα, έπεσε στο κατώφλι της θύρας του Ναού και με ευλάβεια και με δάκρυα προσκύνησε απ’ έξω, διότι η θύρα ήταν κλειστή. Ενώ παρακαλούσε την Παναγία· «Δώσε μου, Βασίλισσα του Ουρανού, να μάθω γράμματα!», ξαφνικά άνοιξαν οι πόρτες τής Εκκλησίας, και μπήκε η Θεοτόκος· και παίρνοντας τον μικρό από το χέρι, ...

Οσία Ξένη της Πετρουπόλεως η διά Χριστόν σαλή. Λογικό, νόμιμο, αυτονόητο, αναμενόμενο, είναι πεθαίνοντας ένας απόκληρος της κοινωνίας, μια γριά γυναίκα και μάλιστα σαλή , να ανακαλύψουν κάπου το κουφάρι της οι οδοκαθαριστές και να ασχοληθή η ειδική υπηρεσία του δήμου. Όμως, όταν η οσία Ξένη έκλεισε τα μάτια της, συνέβη το εντελώς αντίθετο. Όλα τα προάστια της Πετρούπολης έπεσαν σε μεγάλη θλίψη. Η είδηση για το θάνατο της Ξένης διαδόθηκε σαν αστραπή. Και άνθρωποι από κάθε ηλικία, γέροι και νέοι, έτρεξαν στην κηδεία της. Και έκαμαν νηστεία! Και από τότε στον τάφο της μακαρίας Ξένης στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ άρχισε να πηγαίνει κόσμος πολύς. Πήγαιναν με την ελπίδα και την πίστη, ότι η μακαρία Ξένη δεν θα παράβλεπε τις προσευχές τους. Και ...

Όσιος Γεωργιος (Καρσλίδης) της Δράμας (1901-1959). Από το 1947 και επί τρία έτη το χωριό της Σίψας άδειασε, λόγω των διώξεων των ανταρτών . Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν μεταβεί στη Δράμα. Τα γυναικόπαιδα είχαν φύγει όλα και μόνο μερικοί άνδρες φύλαγαν τα ζώα και το χωριό για να μην το κάψουν. Όλα τα γύρω χωριά τα είχαν κάψει. Το χωριό το κτύπησαν, αλλά κανείς δεν έπαθε τίποτε. Ο όσιος είχε πει: – Θα ‘ρθει η Βουλγαρία και μύτη δεν θα ματώσει στο χωριό. Θα γίνει ο εμφύλιος και δύο άτομα θα σκοτωθούν. Έτσι ακριβώς έγινε. Τότε που σκοτώθηκαν αυτοί οι δύο έξω από το χωριό, ο όσιος ήταν στην Δράμα. Ένας πατέρας με τον υιό του, την περίοδο του εμφυλίου, πήγαιναν με το κάρο ...

Εκκλησία στην Βίριτσα. Μια φορά επισκέπτηκε τον Θεόδωρο ένας ψάλτης. Είχε ακούσει γι’ αυτόν και πήγε να δει τι είναι αυτός ο άνθρωπος. Δεν πίστευε ότι έχει διορατικό χάρισμα. Όταν λοιπόν μπήκε αυτός ο Ψάλτης στο δωμάτιό του ο Θεόδωρος μόλις τον είδε έσκυψε και άρχισε να φωνάζει: – Αχ, πονάει, πάρα πολύ πονάει! Ο επισκέπτης μόλις το είδε αυτό βγήκε έξω επειδή νόμιζε ότι ο Θεόδωρος είναι τρελός. Αλλά την επόμενη ημέρα θυμήθηκε τον γέροντα Θεόδωρο και μετανόησε γι’ αυτό που έκανε. Είχε οξεία σκωληκοειδίτιδα. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που δεν τον άφηνε να καθήσει. Περπατούσε από δω και από κει στο δωμάτιο του, επαναλαμβάνοντας: – Αχ, πονάει, πάρα πολύ πονάει! Μια φορά επισκέπτηκε τον Θεόδωρο ένας Ιερέας μαζί με την αδελφή ...

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Εφραίμ Κατουνακιώτης. Στην φωτογραφία που βρίσκεται πίσω του, ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής. Την εποχή εκείνη εις την Μικράν Αγίαν Άννα, όταν λειτουργούσα, εις το κελλί του Γέροντα Ιωσήφ , ζούσα μεγάλες καταστάσεις Χάριτος. Έβλεπα να πλημυρίζει Χάριν όλη η Εκκλησία() γέμιζε από Χάριν! Βλέπει κανείς μυστήρια τότε. Αλησμόνητες θα μείνουν εκείνες οι καταστάσεις Χάριτος! Ο Γέροντας Ιωσήφ έβλεπε Χάριν ορατή, τρόπον τινά, ψηλαφητή! Γέμιζε από Χάριν αισθητή, ψηλαφητή η εκκλησία. Κατά τη θεία Λειτουργία, έβλεπε ο Γέροντας Ιωσήφ την Χάριν να γεμίζει την εκκλησία. «Οράται η Χάρις; Ναι, οράται, όπως με βλέπεις και σε βλέπω». Τώρα, έχοντας πείρα σ’ αυτό καταλαβαίνεις αυτό που έλεγε ο Γέροντας. Την Χάριν που έβλεπα εις τον Τίμιον Πρόδρόμον την αισθητήν, την ψηλαφητήν, την είδα ...

Διήγηση γέροντος Παρθενίου Αγιοπαυλίτου: Μία φορά που πήγαμε πάνω στο βουνό με τον μακαριστό παπα- Ανδρέα, ευρήκαμε δυο καλύβες, με ξυλαράκια, με μία εικόνα και ένα καντηλάκι, και μία γωνιούλα, αλλά δεν βρήκαμε κανέναν. Ψάξαμε από δω, από κει, αλλά δεν τον βρήκαμε, ενώ ήταν εκεί ο άνθρωπος, γιατί και το καντηλάκι και ένα φαναράκι με λαδάκι ήταν αναμμένο και ένα βιβλίο που διάβαζε εκεί πέρα, αλλά δεν τον βρήκαμε. Άλλη φορά ξαναπήγαμε και βρήκαμε άλλη καλυβούλα εκεί πάνω. Εκεί που τελειώνουν τα απότομα βράχια και αρχίζουν τα δένδρα, βρήκαμε το Καλυβάκι και ένα ντορβαδάκι με λίγο παξιμάδι κρεμασμένο, εκεί όλα τα πραγματάκιά του, αλλά αυτόν δεν τον βρήκαμε εκεί. Πού εξαφανίστηκε; Και δεν μας άκουσε, όταν πήγαμε. Εξαφανίστηκε. Ψάξαμε εδώ, ψάξαμε εκεί, ...

Άγιος Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως. Ο Άγιος Νεκτάριος, στον Κανονισμό της Μονής είχεν ορίσει να πίνουν οι Μοναχές ένα καφέ το πρωί, και ένα το απόγευμα. Αλλά στην κατοχή 1941-1945, δεν υπήρχε ζάχαρι στην αγορά, ούτε καφές. Η Ηγουμένη έδωσε εντολή να πίνουν οι Αδελφές καφέ μόνον το πρωί, όχι και το απόγευμα, διά να μη σωθή γρήγορα. Εκείνο όμως το βράδυ παρουσιάσθηκαν ο Άγιος στην Ηγουμένη και της είπε αυστηρά: – Γιατί παραβαίνεις τις εντολές μου και δεν δίδεις καφέ και το απόγευμα στις Αδελφές; – Μα, Άγιε μου, δεν υπάρχει πουθενά ν’ αγοράσωμεν και διά να μη σωθή γρήγορα. – Αυτή είναι δική μου δουλειά, πώς θα βρεθούν. Εγώ θέλω να γίνωνται οι εντολές μου, της είπε. Το ίδιο εκείνο βράδυ εταξίδευε ένα πλοίο με καφέ ...

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός αφορά τον γιο μου Διονύσιο. Όταν έφτασε 6,5 ετών, η αδερφή μου η Μαριάννα που το είχε βαφτίσει, επέμενε να πάη Δημοτικό σχολείο στο Κολλέγιο Αθηνών (στο νέο τότε κτίριο Κάντζα). Έτσι πήγε και έκανε την σχετική αίτηση και απογοητευμένη μας είπε πως υπάρχουν 560 αιτήσεις και μετά από κλήρωση θα εδέχοντο 56 παιδάκια (δηλαδή η αναλογία ήταν ένα στα δέκα). Η αδερφή της μητέρας μου, η Μαρία (που ήταν και η πρώτη που «ανακάλυψε» τον Άγιο στο Μήλεσι) , χωρίς να μας το πη, πήγε στον Άγιο με σκοπό να του μιλήση για το θέμα. Μόλις μπήκε μέσα ο Άγιος γελούσε, σήκωσε το χέρι του και της έκανε νεύμα να φύγη «Σύρε, σύρε… για το ...

Άγιος Τύχων του Ζάντονσκ. Ο Άγιος Τύχων του Ζάντονσκ είχε φύση εκρηκτική. Θύμωνε συχνά με τους ανθρώπους, μετάνιωνε, και πάλι θύμωνε. Αυτή την αδυναμία του όμως την συναισθανόταν πιο έντονα απ’ ότι οποιοσδήποτε άλλος. Πολύ προσευχόταν στο Θεό, να τον διορθώσει και να τον σώσει ο Θεός από τον τόσο οργίλο χαρακτήρα του. Και πράγματι, κατά την Πρόνοια του Θεού του συνέβη κάτι που θα τιθάσευε για πάντα το θυμό του και θα τον οδηγούσε στην ταπεινοφροσύνη και τη συντριβή. Μετά από μία προσευχή στην οποία ζητούσε απ’ το Θεό μια αρρώστια που να τον θεραπεύσει απ’ το θυμό, κοιμήθηκε, και στο όνειρό του είδε τον εαυτό του μέσα σ’ ένα ναό. Βγαίνει ο ιερέας από το ιερό κρατώντας στα χέρια του ένα ...

Η συνάντηση της οσίας Παρασκευής (Πάσσας) της διά Χριστόν σαλής με την οικογένενεια των τσάρων. Η Μαρία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν σαλή, καθοδηγούταν από μιαν άλλη διά Χριστόν Σαλή, γνωστή ως «Πάσσα του Σάρωφ» (Πάσσα: Παρασκευή). Την ευλαβούνταν και την σέβονταν πολύ ο κόσμος, είχε ενδιαφερθεί γι’ αυτήν ακόμα κι ο ίδιος ο τσάρος. Το 1903 που ο τσάρος Νικόλαος επισκέφτηκε το Σάρωφ για την ανακομιδή των λειψάνων του οσίου Σεραφείμ, είχε μαζί της μια πολύωρη συζήτηση στην οποία παρίστατο και η αυτοκράτειρα. Τους προφήτεψε το μαρτυρικό θάνατό τους καθώς και το τέλος της Αγίας Ρωσίας. Στο σημείο αυτό η αυτοκράτειρα παρά λίγο να λιποθυμήσει. Μπόρεσε μόνο να πει: – Δεν το πιστεύω, δεν μπορεί να γίνει αυτό. Αυτά έγιναν ένα χρόνο πριν από τη ...