Θαυμαστές διηγήσεις

Ο Ιερομόναχος, Παπα-Φώτης Λαυριώτης, ο διά Χριστόν σαλός (1912-2010). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) . Κάποια φορά, αργά τη νύχτα επισκέφθηκε ένα από τα σπίτια της πόλης μας στο οποίο βρήκε κατάλυμα. Πριν κοιμηθεί, έδωσε την εξής εντολή στον οικοδεσπότη: Αύριο χαράματα, εσύ κι εγώ έχουμε μια δουλειά. Ξύπνησαν, έφυγαν από τη Μυτιλήνη, πήγαν στο Ησυχαστήριό του. Πήρε γρήγορα- γρήγορα ιερά σκεύη και την ιερατική του στολή και κατευθύνθηκαν στο γραφικό ξωκλήσι της Παναγίας της Γαλατούσας στο κάστρο της πόλης μας. Λειτούργησε. Πήρε το Άγιο Ποτήριο και τη λαβίδα και έτσι όπως ήταν με τα άμφιά του, κατ’ ευθύνθηκε σ’ έναν από τους οίκους ανοχής , που υπήρχαν τότε σε αυτήν την περιοχή. Εκεί κοινώνησε μια ετοιμοθάνατη πόρνη, την Ευλαμπία, η οποία μάλιστα αμέσως μετά τη Θεία Κοινωνία αναπαύθηκε ...

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλύβίτης (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποια φορά μου είπε ένας γνωστός δικηγόρος: – Είχα κάποια σοβαρή υπόθεση μιας εξαιρέτου «υψηλής» κυρίας, η οποία ήταν εξαίρετος άνθρωπος, υπερβολικά μορφωμένη, αλλά δεν πήγαινε σε Εκκλησία, δεν εξομολογείτο, δεν πίστευε. Κάποια φορά βρήκα έναν τρόπο και την έπεισα να έλθη μαζί μου στον γέροντα Πορφύριο. Ήλθε μόνο από ευγένεια προς το πρόσωπό μου. Μπήκαμε στο κελλάκι του Γέροντα και, όταν έκανα την αρχή για τις συστάσεις περί της κυρίας στον Γέροντα, εκείνος αμέσως μας λέγει: – Φύγετε! Φύγετε αμέσως! Να πας στο σπίτι σου! Εγώ τα έχασα και ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα με την συμπεριφορά του Γέροντα. Του λέγω: – Γέροντα, η κυρία και εγώ ήλθαμε να σας δούμε, να πάρουμε την ευχή σας κ.λπ. Και απαντά εκείνος: – Φύγετε αμέσως τώρα, να ...

Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957). Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Πνευματικό του τέκνο , την ημέρα της κηδείας του και την ώρα του τρισάγιου ύμνου της θείας λειτουργίας, πήγε ν’ ασπαστή το λείψανό του. Όπως έσκυψε να του φιλήση το χέρι άκουσε τη φωνή του δυνατή και καθαρή να του λέη· – Μη στενοχωριέσαι. Εκείνος σαν να ταράχτηκε. Η φωνή του Γέροντος όμως έμεινε μέσα στ’ αυτιά του και σε λίγες ημέρες το είπε σε μια σεβαστή Γερόντισσα, που και τη μητέρα της είχε κουρέψει μοναχή και η ίδια τον είχε πνευματικό. Όταν το άκουσε, του είπε πως αυτό που της λέει της το είπε και ή μητέρα της, μα δεν την πίστεψε, γιατί ήταν πολύ γριά. Ήταν λοιπόν αλήθεια. Του είπε και τρίτο πρόσωπο άκουσε τη φωνή ...

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. (Επιμέλεια-διασκευή Στέλιος Κούκος) : – Εγώ αδελφέ Λάζαρε, όπως θα θυμάσαι, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου της προηγουμένης χρονιάς (1955), είχα σταλεί από τη Μονή στην Θεσσαλονίκη για την αγορά αναγκαίων ειδών διατροφής και μερικών άλλων χρήσιμων για μας πραγμάτων. Όταν έφτασα στην Θεσσαλονίκη, κατέλυσα όπως πάντα στο ξενοδοχείο, και αλίμονο σε μένα τον δυστυχή, αφού συνεργεία σατανική, έπεσα σε μεγάλο και απροσδόκητο πειρασμό. Αν δεν πρόφθανε η Θεία Χάρις και η προστασία του Τιμίου Προδρόμου, δεν γνωρίζω ποιο θα ήταν το κατάντημά μου και αν θα βρισκόμουν σήμερα στην Μονή. Όταν μου τα είπε αυτά ο αδελφός, είδα να τρέχουν δάκρυα από μάτια του, τόσο για την ανάμνηση της φοβερής δοκιμασίας το οποίο του συνέβη, όσο και από την εκπληκτική θαυματουργία ...

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833). Ήταν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Η γη ήταν ακόμη σκεπασμένη μ’ ένα παχύ στρώμα χιόνι. Οι αδελφές έπρεπε να εφοδιασθούν με χαλίκια που θα τα χώνανε μέσα στο χιόνι ανάμεσα στους πασσάλους, προσδιορίζοντας έτσι τα σύνορα της καινούργιας τους κατοικίας. Την άνοιξη ανοίξανε ένα χαντάκι κατά μήκος αυτού του ορίου. Ήταν παρόντες ο Μιχαήλ Μαντούρωφ, ο π. Βασίλειος και πολλές από τις παλαιότερες αδελφές. Αυτό το αυλάκι, σύμφωνα με την εντολή του στάρετς, έπρεπε να σκαφτή μέχρις ότου γίνει μια τάφρος βαθειά πάνω από δύο μέτρα γύρω από το κτήμα. Το χώμα που έριχναν από το εσωτερικό, σχημάτισε ένα επίχωμα ύψους δύο μέτρων. Για να το σταθεροποιήσουν, ο στάρετς ήθελε να φυτέψουν εκεί φραγκοσταφυλιές. “Ο π. Σεραφείμ μας έλεγε πολλά εκπληκτικά πράγματα ...

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως, ο εν Αιγίνη (1846-1920). : Μανώλης Μελινός: Θα ’θελα να φτάσετε στο σημείο που ήρθε ο ανακριτής στο Μοναστήρι… Μαρία Στρογγυλού: Α! Ήμουνα μπροστά! Ο Άγιος καθόταν έξω από της θείας μου την πόρτα. Εγώ καθάριζα τα σκαλάκια εκεί. . Ακούω και του λέει άγρια του Αγίου: – Καλημέρα, γέρο! Ο Άγιος σηκώνεται και του απαντά ήπια: – Καλημέρα σας! – Ανακριτής Αθηνών! Ήρθα να σας ανακρίνω! Τον πάει στο Ηγουμενείο. Απέναντι από το Ιερό. Από κάτω ήταν υπόγειο με σανίδια το πάτωμα. Πήγα εγώ κι έστησα αυτί. Ξέρετε τι του είπε; – Γέρο, τα παιδιά πού κάνεις που τα θάβεις; Πού τα πετάς; Ω! Βγαίνω εγώ έξω. Εκείνη την ώρα ερχόταν η θεία Ξένη προς τα πάνω. Της λέω «έτσι κι έτσι» είπε αυτός του Σεβασμιωτάτου. Πάρτε ...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Όση στενοχώρια και εάν είχε κανείς, άμα έβλεπε τον Πατέρα Παχώμιο, του έφευγε. Όλοι τον αγαπούσαν, ακόμη και τα φίδια, που του είχαν εμπιστοσύνη και δεν έφευγαν, όταν τον έβλεπαν. Στην περιοχή της Καλύβης ήταν πολλά φίδια, γιατί υπήρχαν νερά. Οι άλλοι δύο Πατέρες πολύ φοβούνταν τα φίδια, ενώ ο Γερο‐Παχώμιος τα πλησίαζε χαμογελαστός, τα έπιανε και τα έβγαζε έξω από τον φράχτη τους. Μια μέρα, ενώ πήγαινε βιαστικός στην Καλύβη των Μαρκιανών, στο δρόμο βρήκε ένα μεγάλο φίδι, το οποίο τύλιξε στη μέση του σαν ζώνη, για να τελειώση πρώτα την δουλειά του και μετά να το βγάλη έξω από την περιοχή τους. Ο Πατήρ Ιάκωβος, μόλις τον είδε, τρόμαξε, και ο Πατήρ Παχώμιος παραξενεύτηκε γι’ αυτό. Μετά μου έλεγε: ‐ Δεν ξέρω γιατί ...

Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός (1890-1964). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)                                     Ηράκλειο 9/3/16 Στις 26 Ιανουαρίου 2016, βρέθηκα μέσα στο αυτοκίνητο μου μόνος, όταν ένα άλλο επιβατικό αυτοκίνητο Ι.Χ. έχασε τον έλεγχο και έπεσε επάνω μου με μεγάλη ταχύτητα, και τα δύο αυτοκίνητα διαλύθηκαν. Μέσα από τα συντρίμμια, βγήκαμε, εγώ και η άλλη οδηγός μαζί με το 10χρονο παιδί που είχε μαζί της, σώοι και αβλαβείς, χωρίς σταγόνα αίμα! Κανείς δεν ασχολήθηκε με το Μέγα θαύμα. Τρεις ζωές ανέπαφες μέσα από τα συντρίμμια. Μέσα στο αυτοκίνητο μου υπήρχε πάντα η εικονίτσα του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού. Μέσα στην τσέπη μου υπάρχει πάντα πάντα η εικονίτσα του Αγίου με ένα μικρό τεμαχιάκι του Αγίου Λειψάνου του. Κάθε μέρα τον επικαλούμαι και το απολυτίκιο Του δεν λείπει από το στόμα μου. Δοξασμένο το όνομα ...

Άλλη φορά o πατέρας μου μας διηγήθηκε την ιστορία με τους Βουλγάρους και την θαυματουργική σωτηρία του με τις προσευχές τον Γέροντα στην Παναγία. Ήταν τότε ακόμη ελεύθερος όταν έγινε η βουλγαρική κατοχή. Στο σχολείο είχανε ένα κατάλογο με τα ονόματα των ανδρών του χωριού και έπρεπε να παρουσιαστούν όλοι και να παραδώσουν το όπλο τοyς. Ο πατέρας μου φύλαγε και αυτός το χωριό και δεν ήθελε να παραδώσει το όπλο. Έτσι, διχάζοταν και δεν έπαιρνε απόφαση τι να κάνει. Ήξερε τι τον περίμενε αν δεν το παρέδιδε, αλλά και πάλι δεν του έκανε καρδιά να το δώσει. Πήγε τότε στον Γέροντα, που ήταν στο κελλάκι του, και τον ρώτησε τι τον συμβούλευε να κάνει. – Εσύ ξέρεις, του απάντησε εκείνος. “Σκέψου”. Πήγε τότε ...

Ο Μοναχός, π. Ζωσιμάς (αριστερά) με τον Γέροντά του, Ιερομόναχο, π. Σίμωνα Αρβανίτη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Κάποτε, όταν πια δεν εργαζόμουν έξω, όπως πρώτα, λόγω κάποιων νέων καταστάσεων στο μοναστήρι, μου είπε ο Γέροντας , να σταθώ σε στάση προσευχής και να προσευχηθούμε μαζί. – Θα λες μια φορά την ευχή με το κομποσχοίνι, μου είπε, και μια φορά εγώ, κάνοντας κάθε φορά ο καθένας το σταυρό μας. Πράγματι, άρχισα να λέω την ευχή. Μόλις όμως έφτασα στον πέμπτο κόμπο, έφυγα από τον εαυτό μου και μου φαινόταν σαν να ανέβαινα ψηλά στον ουρανό. Τότε ο Γέροντας με σταμάτησε λέγοντας: – Ε, ε, ε! Πού πας εκεί! Σταμάτησε γρήγορα και πήγαινε να κοιμηθείς! Αυτό έγινε τρεις φορές, νομίζω σε κοινή προσευχή μαζί του. Ένιωθα τότε να υψώνομαι στον ουρανό. Όσες ...

Στάρετς Αμβρόσιος (1812-1891). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Οι ασκοί του Αιόλου είχαν ανοίξει και οι άνεμοι του χαλασμού απειλούσαν να γκρεμίσουν ό,τι υπήρχε όρθιο στις συνειδήσεις. Σ’ αυτό το εξογκούμενο κύμα του αθεϊσμού και της αποστασίας η Όπτινα με τον θεοφόρο στάρετς ήταν λιμάνι σωτηρίας. Πολλοί διανοούμενοι που είχαν πιασθή στα δίχτυα της απιστίας εύρισκαν εκεί το λυτρωτικό φως. Κάποιος αναζητητής του Θεού που γύρευε χρόνια την αληθινή θρησκεία και που δεν την είχε βρη στον Τολστόι κατευθύνθηκε τέλος προς την Όπτινα «μόνο και μόνο για να ιδή». Την ώρα που συναντήθηκαν, σηκώθηκε όρθιος εμπρός του ο στάρετς, τον ατένισε με τα λαμπερά μάτια του και του είπε: «Λοιπόν, μπορείς να ιδής. Κοίταξε»! Εκείνος αισθάνθηκε εσωτερική αλλοίωσι από το ολοφώτεινο βλέμμα του στάρετς. ...

Άγιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Το 1993 διάβασα ένα βιβλίο για τον Άγιο Πορφύριο και αμέσως τον πίστεψα και τον αγάπησα. Με συγκίνησε ο λόγος του και τα θαύματά του. Θέλησα να αλλάξω ζωή, γιατί μέχρι τότε δεν ζούσα καθόλου πνευματικά. Όμως με τις καθημερινές μέριμνες και τον έντονο ρυθμό της σύγχρονης ζωής, γρήγορα τα ξέχασα όλα. Ήμουν ανασφαλής και ευάλωτη ως παιδί χωρισμένων γονέων. Τα επόμενα χρόνια έκανα πολλά λάθη και είχα μία μεγάλη πτώση. Αν και είχα τρία παιδιά, πήρα διαζύγιο από τον άντρα μου. Με συνέταιρο την κόρη μου ιδρύσαμε μία εταιρία η οποία πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Μία ημέρα που ήμασταν στο γραφείο η κόρη μου παραφέρθηκε. Μου μίλησε πολύ άσχημα και σκληρά. Με προσέβαλε με τον χειρότερο ...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Την άνοιξη του ’89 είχε μπει μαζί μου στον Άγιον Όρος και ένας Έλληνας ερευνητής από την Κομισιόν, χημικός, ο οποίος ερχόταν για πρώτη φορά. Μόλις τον είδε ο Γέροντας , του λέει: – Ε, ευλογημένε, εσύ είσαι επιστήμονας; Νομίζω δεν έχεις κοινό μυαλό! Κάνεις τόσα χρόνια ένα πείραμα και έχεις αυτό το υγρό στην τάδε θερμοκρασία, που είναι υψηλή και το υγρό γίνεται αέριο. Γι’ αυτό δεν μπορείς να συνεχίσεις το πείραμά σου! Εκείνος έμεινε άφωνος, προσπαθώντας να κατανοήση το μέγεθος των λόγων του παππούλη. Όταν κατάλαβε και συνειδητοποίησε ότι ο Γέροντας, πράγματι, του είχε υποδείξει την αιτία του λάθους του, πήγε αμέσως κι έβαλε μετάνοια στο Γέροντα. Όπως αργότερα μου εξήγησε ο ίδιος, χρόνια ολόκληρα εργαζόταν σ’ ...

Η θαυματουργή εικόνα του αγίου Στεφάνου, που βρίσκεται στο ομώνυνο παρεκκλήσι στο κονάκι της Μονής Διονυσίου στις Καρυές του Αγίου Όρους. (Επιμέλεια, διασκευή Στέλιος Κούκος) Γράφει ο Μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης στο βιβλίο του “Διονυσιάτικαι διηγήσεις”: Όταν κατέβηκε από τις Καρυές στο μοναστήρι ο άγιος Καθηγούμενος αρχ. Γαβριήλ, όπου είχε μεταβεί για την Διπλή Ιερά Σύναξη, που συγκλήθηκε από την Ιερά Κοινότητα, μας διηγήθηκε την εμφάνιση του αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, η οποία έγινε στο ναΐδριο του Αντιπροσωπείου (κονάκι) ως εξής. Την περασμένη Κυριακή 14 Ιουλίου, εορτή του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, ο αντιπρόσωπος της Μονής προσκάλεσε τον ευλαβέστατο ανάμεσα στους Ιερομονάχους, π. Νικόστρατο, ο οποίος ήταν και αυτός αντιπρόσωπος της δικής του Μονής, δηλαδή της σεβασμίας αδελφής Μονής του Αγίου Παντελεήμονος ...

Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μικρή με έστελνε η μητέρα στην Ανάληψη, πριν το μεσημέρι, μήπως χρειάζεται τίποτε ο Γέροντας. Μερικές φορές που ήταν μόνος έλαμπε το πρόσωπό του αλλά και όλο του το κελλί. Είχε ένα παράξενο φως. Άμαθη δεν καταλάβαινα παρά κοιτούσα την απλότητα του κελλιού του και σκεπτόμουν. Ο Γέροντας ούτε μεγάλο σπίτι έχει, ούτε έπιπλα, κι εμείς… Είχε μία λάμψη ο χώρος του, ένα φως. Προσπαθούσα να εξηγήσω τι είναι αυτό που δίνει αυτή την λαμπρότητα, που μου έδινε θαυμασμό και δέος και δεν μπορούσα. Το πρόσωπό του ήταν καθαρό δίχως ρυτίδες και νεύρα.   Μαρτυρία της Μ.Κ.* όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο του Μοναχού Μωυσή, “Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, Γέρων της Αναλήψεως”, έκδοση Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας. *Το πλήρες όνομα αναγράφεται στο βιβλίο.

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, ιδρυτής και Ηγούμενος Ιερά Μονής Αγίου Παντελεήμονα Πεντέλης. Το 1977 σε ηλικία 35 ετών στο Μοναστήρι γνώρισα έναν γιατρό. Ενώ εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα υγείας, παρά μόνο ότι ένοιωθα κάποιους πόνους σ’ όλο μου το στήθος, ο γιατρός αυτός μου λέει έλα να σε εξετάσω. Πήγα, με εξέτασε και μου είπε πως κάποιο αγγείο στο πίσω μέρος της καρδιάς δεν αιματώνεται καλά. Τότε πάω στον Γέροντα και του τα λέω. Ο Γέροντας μου είπε: – Δεν έχεις τίποτα παιδί μου, να μην πηγαίνεις στους γιατρούς. Εγώ δεν άκουσα τον Γέροντα και από κει και πέρα μου μπήκε η ιδέα ότι κάτι έχω. Άρχισα και πήγαινα σ’ άλλους γιατρούς και ο καθένας μου έλεγε και κάτι διαφορετικό. Εγώ ούτε όρεξη ...

(Από αριστέρα) Άγιος Πορφύριος, Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης και Άγιος Παΐσιος. Ο π. Ευμένιος ήταν ένας οικουμενικός Άγιος. Είχε οικουμενική συνείδησι. Θυμάμαι κάποια μέρα που καθόμασταν στο κελλί του, μας είχε πει: Μια φορά εκεί στην Ευρώπη, προς τα μέρη της Γερμανίας, της Ρωσίας, της Ουκρανίας υπήρχε μια βαριά ατμόσφαιρα, πολύ βαριά, σύννεφα μαύρα, πολύ πολύ βαριά η ατμόσφαιρα. Αυτό κράτησε κάποιο χρονικό διάστημα. Μετά ξεκαθάρισε ωραία, ωραία και έφυγε όλη αυτή η βαριά η ατμόσφαιρα, η μαυρίλα, η καταχνιά και τα σύννεφα. Και έδειχνε ανακουφισμένος και χαρούμενος. Αργότερα, στο ταξείδι που κάναμε στην Ρωσσία, αναφέρθηκε πάλι στο γεγονός αυτό και, όπως είχε αποκαλύψει σε μια συζήτηση με τον Άγιο Μόρφου, επρόκειτο για ένα μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο, που ετοιμαζόταν και απετράπη εν τη γενέσει του, ...

Άγιος Ιάκωβος (1920-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μετά την θεία Λειτουργία, αποχαιρετήσαμε τους μοναχούς και βγήκαμε έξω στον δρόμο. Εκεί ήταν και ο π. Ιάκωβος . Μπήκαμε σ’ ένα ταξί ένας Ιερέας, μία κυρία, η κορούλα μου και εγώ. Ο Γέροντας μάς ευλόγησε, μας αποχαιρέτησε μ’ εκείνο το γλυκύτατο (βλέμμα και μας ευχήθηκε να έχωνε «ένα καλό ταξίδι». Ξεκινήσαμε να φύγωμε. Ο Γέροντας κουνούσε το χεράκι του. Μας ευλογούσε! Όπως φεύγαμε από το Μοναστήρι και καθόμουνα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, μου λέει η κυρία: – Γύρισε πίσω να δης τον Γέροντα! Γυρίζω πίσω κα βλέπω μία σκηνή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου όσο ζώ! Ενώ είχαμε απομακρυνθή από το Μοναστήρι και ο Γέροντας θα έπρεπε από μακρυά όπως είμαστε να φαίνεται σαν κουκίδα, ό Γέροντας φαινόταν τεράστιος! Είχε ...