Θαυμαστές διηγήσεις

Άγιος Παναγής-Παΐσιος Μπασιάς (1801-1888). Ο κ. Φωτεινός Μουρελάτος από το χωριό Χαβδάτα της Κεφαλονιάς πήγε εις το Ληξούρι με άλλους χωρικούς και αγόρασε ψάρια. Την ώρα που του έβαζε ο ψαράς τα ψάρια, αυτός βρήκε ευκαιρία και πήρε μια χεριά ψάρια και τα έβαλε μαζί με τα άλλα ψάρια που αγόρασε στο μαντήλι του και ξεκίνησε για το χωριό. Κατά την διαδρομή τα ψάρια του άρχισαν να μυρίζουν και ρωτούσε τους άλλους που ήταν μαζί τους εάν μύριζαν και τα δικά τους. Εκείνοι του απήντησαν: – Τα δικά μας ψάρια μοσχοβολούν. Στην γέφυρα συνάντησαν τον παπά-Μπασιά . Και τότε, κατέβηκαν από τα ζώα τους για να τον “προσκυνήσουν”, όπως έκαναν όλοι συνήθως. Τότε, ο Παπά-Μπασιάς του είπε, να λύσει το μαντήλι του, για να δει τα ψάρια του. Αυτός ...

Αριστερά ο Μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2020) και ο Γέροντάς του Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)   : Ένα πρωϊνό, πρώτη του μηνός, ο μαστρο-Γιώργος μου είπε: – Πατέρα Ζωσιμά, σήμερα θα κάνεις λάσπη για να χτίσουμε την αποθήκη, εκεί που έχει μια τρύπα. Πήγαμε τότε μαζί στην αποθήκη και εκείνος έβγαλε κάτι άδεια πιθάρια λαδιού. Τα έβαλε απέναντι και άρχισε να χτίζει την τρύπα. Μόλις σχόλασε η εκκλησία, ήρθε ο Γέροντας μέσα μαζί με άλλους και έκαναν αγιασμό. Διάβασαν ωραίες ευχές για τα τρόφιμα που υπήρχαν μέσα και έφυγαν. Τότε ο μαστρο-Γιώργος, όταν τελείωσε το χτίσιμο, πήγε να πάρει τα πιθάρια για να τα ξαναβάλει στη θέση τους. Και τι βλέπει! Ω, του θαύματος! Τα πιθάρια, που ήταν ως τότε αδειανά, ήταν γεμάτα λάδι! Έβγαλε αμέσως την τραγιάσκα του ...

Ζούσε στη χώρα των Αλαμανών ένας ιερέας πολύ ενάρετος, ο Πελάγιος, που έτρεφε ξεχωριστή ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο. Ο διάβολος όμως τον φθόνησε και του έσπειρε λογισμό απιστίας για τη θεία Κοινωνία. “Πώς είναι δυνατόν”, σκεφτόταν, “να γίνονται το ψωμί Σώμα και το κρασί Αίμα Χριστού”! Απ’ τους λογισμούς αυτούς έπεφτε σε μεγάλη θλίψη, αλλά δεν τολμούσε να συμβουλευθεί κανέναν άνθρωπο. Γι’ αυτό πρόστρεξε στην ίδια την Παναγία και την παρακάλεσε να τον πληροφορήσει σχετικά. Κάποια μέρα λοιπόν, ενώ λειτουργούσε, όταν έφτασε στο «Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου…», εξαφανίστηκε από το δισκάριο ο άγιος Άρτος. Ερεύνησε ο Πελάγιος τριγύρω, αλλά δεν Τον βρήκε. – Παναγία μου! φώναξε τρομαγμένος, γνωρίζω ότι για την ολιγοπιστία και την αμφιβολία μου με σιχάθηκε ο Χριστός κι έφυγε από μπροστά ...

Μοναχή Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή (1910-1989). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Εδοκίμασα συγκλονιστική εμπειρία, όταν μια μέρα, κατά την επίσκεψη μου στην Ταρσώ, ενώ περίμενα με δύο ακόμη επισκέπτες να ιδώ την Ταρσώ, εκείνοι μου διηγήθηκαν το θανατηφόρο τροχαίο που τους συνέβη κατά τον ερχομό τους και πώς αυτοί εγλύτωσαν τον θάνατο ως εκ θαύματος. Όταν ήλθε η αδ. Ταρσώ και τους είδε, τους έψελνε τα νεκρώσιμα τροπάρια, λέγοντάς τους για το ατύχημα που έζησαν.   Από το βιβλίο του Ιωάννου Κορναράκη, “Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή”, Άγιον Όρος.

Το Μαρτύριο των Αγίων Λουκιλιανού, Παύλας και νηπίων. Το 1979 ο Γέροντας Παϊσιος μετακόμισε από τον Τίμιο Σταυρό στο κουτλουμουσιανό κελί της Παναγούδας. Ήταν 3 Ιουνίου και ο Γέροντας λόγω της μετακόμισης δεν είχε βγάλει από τα κιβώτια τα εκκλησιαστικά βιβλία και δεν ήξερε  ακριβώς την ημερομηνία ούτε φυσικά και τον εορταζόμενο άγιο. Έκανε τις ακολουθίες με κομποσχοίνι και όταν άρχισε να εύχεται και για τον άγιο της ημέρας, τον απασχόλησε ο λογισμός ποιος ήταν αυτός ο άγιος. Τότε εμφανίστηκαν μέσα στο εκκλησάκι δύο άγιοι, ο ένας μπροστά και ο άλλος από πίσω. Ο δεύτερος ήταν ο άγιος Παντελεήμων , τον οποίο αναγνώρισε ο Γέροντας. Ο πρώτος όμως του ήταν άγνωστος. Από την απορία τον έβγαλε ο ίδιος ο άγιος που τού είπε: – Γέροντα, ...

Ιησούς Χριστός, Ο Βασιλεύς Βασιλευόντων και Μέγας Αρχιερεύς. (Ελληνικό Ινστιτούτο Βενετίας). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Σ’ όλη τη ζωή του ο π. Νικόδημος Μαντίτσα, προετοιμαζόταν για το κοινό τέλος, ιδιαίτερα όταν πλησίαζε ο καιρός του. Ήταν ασθενής, αλλά ο νους του παρέμενε καθαρός και προσευχόταν συνεχώς. Κάποια νύχτα, είπε στις δύο μοναχές, που τον διακονούσαν: – Αδελφές, αγρυπνήστε αυτή τη νύχτα μαζί μου, διότι το πρωί, ώρα τρεις αναχωρώ· και έχω μεγάλη ανάγκη των προσευχών σας. Οι Αδελφές διάβαζαν ακατάπαυστα προσευχές, Χαιρετισμούς, Παρακλήσεις, Ψαλμούς, για να μη κοιμηθούν, αλλά και ο π. Νικόδημος προσευχόταν συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ…», και κάπου κάπου ρωτούσε τι ώρα είναι. – Ετοίμασα το κερί και τα σπίρτο, διηγείτο μία μοναχή, για να τα έχω έτοιμα. Ό καιρός περνούσε ασυναίσθητα δώδεκα, μία, δύο… ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Άλλο ένα περιστατικό που θυμάμαι είναι σχετικά με την μύτη μου. Εγώ πάντα έβλεπα στον καθρέπτη τη μύτη μου στραβή, αλλά δεν καταλάβαινα πού οφείλετο και από ποιο σημείο άρχιζε το στράβωμα αυτό. Το γεγονός δεν με απασχολούσε συνειδητά. Κάποτε που είχα κρυώσει και ήμουν για μεγάλο διάστημα άρρωστη (συνέβαινε συχνά αυτό) πήγα σε έναν ωτορινολαρυγγολόγο και μου είπε ότι έχω σκολίωση στη μύτη και η μόνη θεραπεία είναι η εγχείρηση. Μου είπε ότι είναι πολύ απλή επέμβαση και δεν θα κρατήσει πολύ. Για να με πείσει για το σύντομο της επέμβασης μού αφαίρεσε στα γρήγορα δύο ελιές που είχα στον λαιμό και τραυματίζοντο συχνά όταν κουρευόμουν. Όλα αυτά ήρθα και τα είπα στον Γέροντα κι εκείνος μου είπε: – Αχ μωρέ σου ‘κοψε τις ...

Οσία Ισιδώρα. Πολλές φορές συμβαίνει να μην είναι τόσο ορατή η εσωτερική ομορφιά της ζωής της μετανοίας και του σταθερού αγώνα κατά της αμαρτίας και των παθών. Κάτι τέτοιο συνέβη με μια μοναχή Ισιδώρα, που ζούσε σε ένα μοναστήρι στην Αίγυπτο. Διαβάζουμε την ιστορία της στο βιβλίο που λέγεται Λαυσαϊκό. Η Ισιδώρα αγάπησε την ταπείνωση και την απλότητα και προσπαθούσε να ζει όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα. Δυστυχώς όμως δεν είναι σπάνιο, όσο πιο ταπεινός προσπαθεί να είναι κανείς, τόσο περισσότερο οι κατεργαραίοι του κόσμου τούτου τον θεωρούν αντικείμενο εκμετάλλευσης· τον θεωρούν κορόιδο. Το μεγαλείο της εσωτερικής και πνευματικής ομορφιάς εξαρτάται από την δύναμη που έχεις να υπομένεις, όταν οι άλλοι σε θεωρούν κορόιδο. Ο Χριστός, βέβαια, μας συμβούλεψε να έχουμε την φρονιμάδα των φιδιών ...

Στάρετς Θεόφιλος ο διά Χριστόν σαλός. Στην πόλη, όλοι γνώριζαν τον Στάρετς . Μόλις θα εμφανιζόταν σε κάποιον από τους κεντρικούς δρόμους, οι έμποροι έβγαιναν τρέχοντας από τα μαγαζιά τους και φώναζαν: – Ο Θεόφιλος έρχεται! Ο Θεόφιλος έρχεται! Ο καθένας τότε βιαζόταν να ρίξη κάτι μέσα στο κάρο του. Ένας, ένα κομμάτι ύφασμα δεύτερος, ένα καρβέλι ψωμί τρίτος, ένα μαντήλι ή να κουβάρι κλωστές. Είχε παρατηρηθή ότι, όποιος έδινε κάτι από τα προϊόντα της δουλειάς του στον Στάρετς, χωρίς αμφιβολία, κέρδιζε διπλάσια εκείνη την ημέρα. Ο Στάρετς βέβαια δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του. Ό,τι υπήρχε: μέσα στο κάρο του, το μοίραζε στους φτωχούς που θα συναντούσε στον δρόμο. Πολλοί απ’ αυτούς, συχνά πλήθος ολόκληρο, έτρεχαν πίσω από το κάρο του Στάρετς.   Απόσπασμα από το βιβλίο, ο ...

Οι όσιοι Ιάκωβος (Τσαλίκης) και Ιωάννης ο Ρώσσος. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=274012 Όταν βγήκα, παιδιά μου, από το νοσοκομείο περάσαμε από τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσσο, τον ευχαρίστησα, καθώς και τον Όσιο Δαυίδ. Ω του θαύματος! Βλέπω τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσσο και μου λέει: – Σ’ ακούω να λες, πάτερ μου, ο κύριος Καλοχέρης και ο κύριος Καλοχέρης, τι καλός γιατρός και καλός άνθρωπος! Άκουσε, όσο καλός κι αν ήταν ο κύριος Καλοχέρης, δεν μπορούσε να σε θεραπεύσει! Το λεπίδι του κυρίου Καλοχέρη, δεν μπορούσε να σε θεραπεύσει. Εγώ σε βοήθησα, εγώ σε θεράπευσα, εγώ σε χειρούργησα. Διετάχθην από τον Θεό κι επειδή με κάλεσες ήρθα και σε βοήθησα, αλλά άκουσε, πάτερ μου, ήτο σήμερον να φύγεις, αλλά εγώ σε άφησα δια ...

Ο όσιος Ιάκωβος με την εικονα του οσίου Δαυίδ του Γέροντα και ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος ο Ομολογητής. Στις 2 Οκτωβρίου 1967 με πήγανε στην κλινική του κ. Σούλα. Μου κάνανε τέσσερις εγχειρήσεις σοβαρές σ’ ένα σημείο πολύ σοβαρό. Προτού όμως να με βάλουν στο χειρουργείο, εγώ έκανα προσευχή στον Άγιο Δαυίδ: – Άγιέ μου Δαυίδ, του λέγω, να ασφαλίσεις το Μοναστήρι σου και σε ένα τέταρτο να φθάσεις στη Χαλκίδα να με βοηθήσεις, γιατί θα μπω στο χειρουργείο και είμαι πολύ σοβαρά. Να έρθεις Άγιέ μου στη Χαλκίδα να με βοηθήσεις. Μη ξεχνάς, όπως θα περνάς από το Προκόπι Ευβοίας -νόμιζα πως ήταν κανένας άνθρωπος και θα περνούσε από εκεί, έτσι πίστευα για τον Άγιο- πέρασε και από το σπίτι του ...

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-19881), κτήτορας και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελέημονος Πεντέλης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Μια μέρα είχε έλθει ένα πούλμαν στο μοναστήρι , με 50 άτομα. Ο Γέροντας μου είπε να τους δώσω να φάνε. Εγώ ετοίμασα την τράπεζα και βλέπω ότι ψωμί δεν είχαμε· είχαμε μόνο ένα καρβέλι. Τι να κάνω; το παίρνω και πηγαίνω στον Γέροντα και είπα: – Γέροντα, δεν έχουμε ψωμί· μόνο αυτό το καρβέλι υπάρχει. Και λέει: – Φέρ’ το εδώ. Το δίνω, το ευλόγησε και είπε: – Μη φοβάσαι, και κόψ’ το στο καλάθι· θα φτάσει να φάνε όλοι και θα περισσέψει. Το παίρνω εγώ και άρχισα να κόβω· έκοβα, έκοβα ψωμί και δεν τελείωνε το καρβέλι! Έφαγε όλο το πούλμαν και περίσσευσαν πολλά κομμάτια ψωμί. Το είπα αυτό το θαύμα ...

Από αριστέρα, ο Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996) και ο όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω (1862-1947). Φωτογραφίες Αγιορειτική Φωτοθήκη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο όσιος Σάββας της Καλύμνου ήταν Αγιαννανίτης ασκητής. Στην Καλύβη μάλιστα των Εισοδίων του πατρός Ανθίμου έμαθε από τους Γεροντάδες του αγιογραφία. Όταν μετά την κοίμησή του ο όσιος φανερώθηκε στον επίσκοπο της Καλύμνου Ισίδωρο και του παρήγγειλε να κάνουν ανακομιδή του ιερού του λειψάνου, ο Γέρων Άνθιμος με συνοδεία τεσσάρων ακόμη πατέρων έφθασε στο νησί. Το μοναστήρι των Αγίων Πάντων, όπου είχε ασκητεύσει ο όσιος Σάββας, δεν το γνώριζε. Οδηγήθηκε σε αυτό από μια άρρητη ευωδία, που σαν μαγνήτης τον τραβούσε προς τον χαριτόβρυτο όσιο. Όταν έφθασε μετά από κοπιαστική ανηφορική πορεία στο μοναστήρι, οι καμπάνες του άρχισαν να κτυπούν μόνες τους, ...

Η συνοδία του Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (καθισμένος στο κέντρο με το μπαστούνι). Από αριστερά είναι ο αδελφός του π. Αθανάσιος, ο Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης, ο Γέροντας, π. Αρσένιος, ο Γέροντας, π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός, ο π. Θεοφύλακτος και ο Γέροντας, π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης. Ο γερω-Αθανάσιος, αδελφός κατά σάρκα του γερω-Ιωσήφ του Ησυχαστού , δεν έκανε πολλή υπακοή στον Γέροντά του. Μία μέρα είδε σε όραμα στον τόπο της εικόνος του Χριστού, στο τέμπλο της Εκκλησίας τους, να είναι η εικόνα του Γέροντά του. Ρώτησε, ποιος έβαλε την φωτογραφία του Γέροντα στην θέση του Χριστού; Τότε άκουσε φωνή να λέη: – Τώρα, αυτός είναι στην θέση του Χριστού, σ’ αυτόν να υπακούης. **** Κάποτε εργαζόταν σε παγκοινιά* στον τρύγο. Μέσα στον καύσωνα οι πατέρες εργαζόμενοι έτρωγαν ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Παλιά υπήρχαν Πατέρες που έκαναν ακόμη και τον δαιμονισμένο, για να κρύψουν την αρετή τους και να χαλάσουν οι άλλοι τον καλό λογισμό που είχαν γι’ αυτούς. Όταν ήμουν στην Μονή Φιλόθεου , που ήταν τότε ιδιόρρυθμο, ήταν ένας Πατέρας που ασκήτευε προηγουμένως στην Βίγλα*. Αυτός, μόλις κατάλαβε ότι οι Πατέρες εκεί είχαν πάρει μυρωδιά την άσκησή του και την πνευματική του προκοπή, έφυγε με την ευλογία του πνευματικού του. – Άντε, τους είπε, βαρέθηκα να τρώω εδώ μουχλιασμένο παξιμάδι. Θα πάω σε κανένα ιδιόρρυθμο, να τρώω και κρέας, να ζήσω σαν άνθρωπος! Χαμένο τόχω να μείνω εδώ; Και ήρθε στην Μονή Φιλόθεου και έκανε τον δαιμονισμένο. Άκουσαν οι παραδελφοί** του ότι δαιμονίσθηκε και έλεγε ο ένας στον άλλον: – Κρίμα, ο καημένος δαιμονίσθηκε. ...

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991). Κάποιοι, τρία χρόνια μετά, τον προτρέπανε να φτιάξει ένα καλό Ηγουμενείο, γιατί τέτοιο λείπει στη Μονή. Και τους ξένους, από διάκο μέχρι πατριάρχη κι από κλητήρα μέχρι υπουργό, συνήθως τους δεχότανε σε μια στενή, απέριττη και χωριάτικη τραπεζαρία, εκεί που τρώγανε και τρώνε οι μοναχοί. Ένα δωμάτιο με λίγες καλές καρέκλες επάνω, είναι κι αυτό ανεπαρκές. Δεν του άρεσε η ιδέα του μεγάλου Ηγουμενείου και, όταν τον πίεσαν, τα είπε κάπως αυστηρά: – Άκουσε. Εγώ ούτε ηγουμενεία ζήλεψα, ούτε δόξα ζήλεψα, ούτε κτίρια, ούτε τιμές. Ζήλεψα τον παράδεισο! Ο άγιος Δαβίδ, που ζούσε στα σπήλαια και στις ερήμους και δεν είχε αυτά, τι έκανε; Με την απλότητα και την ταπείνωση κέρδισε τον παράδεισο. Διάβασες σε κανένα Βίο αγίων ότι φτιάξανε το ...

Υπηρετώ στο Πολεμικό Ναυτικό από το έτος 1992. Το έτος 1998 και ενώ ήμουν στο Αντιτορπιλικό «Νέαρχος», ξάφνου ένα πρωινό...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). Κάποια κυρία διηγήθηκε τα εξής: Σε μια διαδρομή με το αυτοκίνητό της, μαζί με τον Γέροντα , κατά την επιστροφή τους έλεγε ο Γέροντας να σταματήσουν να δει την δύση και έψαχναν να βρουν πού θα ήταν καλύτερο να σταματήσουν. Σε μια στιγμή κοντά στην Χασιά αισθάνεται το αυτοκίνητό της στον αέρα και το λέει στον Γέροντα, ο οποίος είχε ανοίξει τα χέρια του και προσηύχετο. Κι αυτό της χτυπάει στο πόδι και της λέει: – Μωρέ δεν τα λένε αυτά. Απόσπασμα από το βιβλίο “Από το Σημειωματάριο ενός υποτακτικού”, τόμος α’, έκδοση η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2016.

Όσιος Γεώργιος (Καρσλίδης) της Δράμας (1901-1959). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μία γυναίκα, όταν για πρώτη φορά επισκέφθηκε τον όσιο, τη ρώτησε: – Πώς σε λένε; – Αυγή, απάντησε. – Όχι, ποιο είναι το βαφτιστικό σου όνομα; Δεν σε λένε Αυγή, Εύα σε βάφτισαν. Η κόρη της γυναίκας αυτής πήγε μία φορά στο μοναστήρι και ο όσιος λειτουργούσε. Ξαφνικά μέσα στο Ιερό Βήμα ακούστηκε ένας θόρυβος από πατήματα. Ο ψάλτης έκανε νόημα στο εκκλησίασμα να γονατίσουν λέγοντας το «Κύριε ελέησον». Από το Ιερό ακουγόταν ένας υπέροχος ήχος, ως να κελαηδούσαν πολλά πουλιά μαζί. Ό ψάλτης έκανε πάλι νόημα να συνεχίσουν το «Κύριε ελέησον». Περίπου δεκαπέντε λεπτά κράτησε αυτό και μετά ακούστηκε ένας θόρυβος ότι έφυγαν όσοι ήταν εκεί. Όταν έφυγαν, ο όσιος άρχισε να ψάλλει τα τροπάρια των αγίων, που ήταν στο Ιερό κι ...