Θαυμαστές διηγήσεις

Ο όσιος Παΐσιος (1924-1994) έξω από το κελλί του. Κάποιος πήγε να επισκεφθή το Γέροντα Παΐσιο. Χτυπούσε το καμπανάκι, αλλά δεν του άνοιγε. Αυτός, τότε, πήδησε το συρμάτινο φράχτη, μπήκε μέσα στο χώρο του κελλιού και είδε το Γέροντα προσευχόμενο μέσα σε φλόγα (άκτιστο φως). Ο Γέροντας σταμάτησε και του είπε: – Αδελφέ, τι μου έκανες; Βοηθούσα κάποιον και με σταμάτησες. Εγώ θα ξαναρχίσω, αλλά εσένα θα σου βάλω ένα μικρό κανόνα, για να μη σου βάλω μεγάλο. Δε θα έλθεις στο Κελλί μου για τρία χρόνια. Πράγματι, έτσι έγινε. Ξαναπήγε στο Άγιον Όρος μετά από τρία χρόνια, όμως δε βρήκε στο κελλί του το Γέροντα. Έφυγε προς το Μοναστήρι (Ι.Μ. Κουτλουμουσίου), αλλά στο δρόμο συνάντησε το Γέροντα, ο οποίος του έδωσε την ευχή του. Τελείωσε έτσι ...

Όσιος Καλλινίκος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας (1919-1984). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Γράφει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: Μετά την κοίμηση του Μητροπολίτου Καλλινίκου δεν διασπάται ο σύνδεσμος με όλους εκείνους που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Το μνήμα του γίνεται χώρος προσευχής και επικλήσεως της βοήθειάς του, αληθινή διαρκής μνήμη. Το κανδήλι του μνήματος για τριάντα χρόνια παραμένει αναμμένο, από την αγάπη των ανθρώπων σε αυτόν. Οι προσευχές των Χριστιανών προς αυτόν εντείνονται και τα σημεία της παρουσίας του είναι εμφανή. Ο μακάριος Καλλίνικος εμφανίζεται στον ύπνο των ανθρώπων, τους παρηγορεί και τους ενισχύει, τους προστατεύει από κάθε κακό, θεραπεύει τις ασθένειές τους, τους ενισχύει στον αγώνα τους. Χαίρεται με την χαρά τους και λυπάται με την λύπη τους. Κάποια γυναίκα δίνει την μαρτυρία ότι ...

Ο Ρώσος Ιερομάρτυρας, π. Δημήτριος Κεδρολιβάνσκι (1890-1938). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Στο Σίτσεφχ συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός, που το θυμόταν και το διηγόταν συχνά ως το τέλος της ζωής του: Πέθανε μια γυναίκα και την τρίτη μέρα οι συγγενείς της τον κάλεσαν για την τέλεση της νεκρώσιμης ακολουθίας. Στη διάρκεια της ακολουθίας ο π. Δημήτριος είδε ξαφνικά τη νεκρή, που ήταν ξαπλωμένη στο φέρετρο, να κουνά το χέρι της. Έκπληκτος την πλησίασε. Και τότε εκείνη άνοιξε τα μάτια. Ο ιερέας διέκοψε την ακολουθία. Η γυναίκα ανασηκώθηκε και τον ρώτησε: – Παππούλη, γιατί ήρθατε; Σαστισμένος ο π. Δημήτριος, αποκρίθηκε: – Ηρθα για να δω πώς είσαι και να σου διαβάσω Ευχέλαιο. – Όχι, δεν ήρθατε γι’ αυτό, είπε η γυναίκα και σηκώθηκε. Η νεκρανάστασή της συγκλόνισε τους κατοίκους του χωριού. Τη ρωτούσαν τι ...

Γέροντας (Στάρετς) Ζωσιμάς της Σιβηρίας (1767-1833). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Διπλά εξουθενωμένοι, ξάγρυπνοι και νηστικοί, πήραν πάλι το δρόμο τους, όταν ξημέρωσε. Έφτασαν σ’ ένα παγωμένο ποτάμι κι έπρεπε να το διαβούν. Ο π. Βασιλίσκος ήταν πιο ελαφρός, σαν μικρόσωμος και σκελετωμένος, κι έτσι πέρασε απέναντι με ευκολία. Ο π. Ζωσιμάς όμως, ήταν πια είχε διασχίσει ολόκληρη σχεδόν την απόσταση, βρέθηκε ξαφνικά μέσα στο νερό ως το στήθος: Ο πάγος, πιο λεπτός στο σημείο εκείνο, έσπασε κάτω από το βάρος του και τον παγίδεψε λίγο πριν φτάσει στην άλλη όχθη. Τα χιονοπέδιλά του κόλλησαν γερά στο βυθό. Ακινητοποιήθηκε. Πίστεψε πια πως θ’ άφηνε εκεί την τελευταία τον πνοή. Τότε κι οι δυο πατέρες ένωσαν τις καρδιές και τις φωνές τους σε έμπονη ικεσία. – Υπεραγία Θεοτόκε, κραύγασαν, ένδοξη ...

Μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2010). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Πριν καιρό επισκεφθήκαμε με την κόρη μου τον π. Ζωσιμά στο Χαλάνδρι. Ήταν μέρα που ο Γέροντας δεν δεχόταν κόσμο. Όμως έχοντας το προορατικό χάρισμα είδε πως είχα ανάγκη και μας δέχτηκε. Την ημέρα εκείνη είχα ένα φοβερό πονοκέφαλο ο π. Ζωσιμάς με κάλεσε κοντά του και χωρίς να του έχω αναφέρει τίποτα με σταύρωσε στο κεφάλι. Αμέσως τότε απαλλάχτηκα από τον πονοκέφαλο. Κάποια άλλη φορά είχα επισκεφθεί με την κόρη μου πάλι τον π. Ζωσιμά, με απασχολούσε ένα πρόβλημα υγείας. Χρειαζόταν να κάνω εγχείρηση για να απαλλαγώ από μεγάλους πόνους που είχα στα χέρια. Αφού με άκουσε, κράτησε τα χέρια μου και άρχισε να τα τρίβει λέγοντας πως δεν γινόταν καλή κυκλοφορία του αίματος. Ύστερα με σταύρωσε και ...

Γερόντισσα Γαβριηλία (1897-1992). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στις διάφορες «περιπέτειες» μου, βρίσκομαι κάποτε κι εντελώς στον δρόμο βέβαια. Γιατί δεν ξέρω ποτέ πού θα μείνω την άλλη μέρα. Γυρνώντας από ένα μου ταξείδι στην Ελβετία, όπου συνόδευα μίαν άρρωστη, είχα μιαν ευκαιρία να μείνω σε μια κυρία. Αλλά φιλοξενία δεν θα πει μονιμότητα… Δεν ήξερα αν θα έπρεπε σε δυο – τρεις μέρες να φύγω… Κι έτσι λοιπόν, φθάνω ένα πρωί στον Άγιο Λουκά και όπως πάντα μετά την Θεία Λειτουργία και την Θεία Μετάληψη, κάθομαι ήσυχα στην θέση μου. Κι αρχίζουν και σβύνουν τα φώτα, μαζεύουν τις καρέκλες… Πάω να σηκωθώ και ο καλός μου Φύλακας Άγγελος μου λέει: «Κάτσε εκεί που κάθεσαι»! Κάθομαι… Ο Νεωκόρος άρχισε να… Πάλι σηκώνομαι να φύγω. «Κάτσε εκεί που ...

Κάποτε ένας καθηγητής Πανεπιστημίου επισκέφτηκε τον Γέροντα και του είπε: -Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει Θεός. Ξέρεις είμαι άνθρωπος μορφωμένος,...

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), ιδρυτής και Ηγούμενος Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η Μοναχή Καλλινίκη από το Λύρειο Ίδρυμα Αττικής αρρώστησε από καρκίνο του στήθους. Αφού διαπιστώθηκε ιατρικώς, της είπαν ότι έπρεπε να κάνει εγχείρηση. Τότε, το είπε στο Γέροντα που ήταν πνευματικός της κι εκείνος της είπε να περιμένει. Μετά από μερικές ημέρες, την ειδοποίησαν να πάει στο νοσοκομείο για να κάνει εγχείρηση. Ξανά πάλι πήγε στο Γέροντα και του λέει: – Πάτερ Σίμων τι καθόμαστε; Απ’ το νοσοκομείο ειδοποιούν, ότι πρέπει να πάω για εγχείρηση. Εκείνος της απάντησε: – Παιδί μου, δεν καθόμαστε! Κάνουμε προσευχή. Περίμενε, εγώ θα σου πω πότε πρέπει να πας! Μετά από λίγες μέρες της λέει: – Τώρα μπορείς να πας. Όταν πήγε στο νοσοκομείο και της έκαναν πάλι ...

Άγιος Νεκτάριος ο Θαυματουργός (1846-1920). Ήλθε κάποιος και μου λέει: Αρραβώνιασα το κορίτσι μου με κάποιον. Έμεινε έγκυος. – Δεν την θέλω, μου λέει ο γαμπρός. – Δεν την θέλεις; Τώρα τι θα κάνουμε; Λέει ο άνδρας στην γυναίκα του: – Πάρ’ την και πήγαινε στην Αθήνα και κάνε έκτρωση. Θα μας πάρει η ντροπή του κόσμου. Ε, την πήρε η γυναίκα και πήγαινε στην Αθήνα. Μόλις πήγε να κοιμηθεί βλέπει τον άγιο Νεκτάριο με το μπαστούνι. – Βρε συ, το σκέφθηκες καλά αυτό το οποίο θέλεις να κάνεις; Το βλέπεις αυτό; Έντρομη σήκωσε το κορίτσι. Γύρισαν στο χωριό. – Την παίρνω, λέει ο γαμπρός. Ο άγιος Νεκτάριο ενήργησε και την πήρε. Βλέπεις δηλαδή, η έκτρωση είναι απαίσιο πράγμα. Η μητέρα να σκοτώνει το παιδάκι της! Ναι αλλά όταν δεν πάει ...

Ο Ρώσος, Αγιορείτης Ιερομόναχος Παπα-Τύχων (1884-1968). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Τον κάθε επισκέπτη του τον θεωρούσε φίλο και απεσταλμένο από τον Θεό. Ό,τι του πρόσφερε το κρατούσε κι αν δεν το είχε ανάγκη τα έδινε αμέσως σε άλλον. Ενώ δεν είχε τίποτε, θεωρούσε πλούσιο τον εαυτό του. – Εγώ πλούσιος, δόξα τω Θεώ, έλεγε. Τω «δόξα τω Θεώ» το είχε συνέχεια στο στόμα του. Άντεχε πολύ στη νηστεία και κάποτε, που είχα να πάω πολλές ημέρες, αντίκρυσα το εξής θαυμαστό. Σ’ εποχή που δεν υπήρχαν δαμάσκηνα και άνθρωπος είχε ημέρες να τον επισκεφθή, βλέπω στο κελλί του πολλά από αυτά, φρέσκα και ωραία. Τον ρώτησα, πού τα βρήκε. – Παιδί μου, άνθρωπος τού Θεού», μου απάντησε. Πίστεψα πως άγγελος του τα πήγε. Τότε μου διηγήθηκε κι ένα άλλο θαύμα, που ...

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Εγώ κάποτε κάνοντας το ίδιον θέλημα, εφύτευσα δένδρα. Όλα ξηράνθηκαν. Αντιθέτως, όσα εφύτευσα με την ευλογία του Γέροντα Νικηφόρου, όλα έπιασαν, παρόλο που ο Γέροντας Νικηφόρος, δεν ήτο από τους προχωρημένους μοναχούς. Φύτευσα τρεις μηλιές εις τον κήπο. Τα μήλα είναι για δερματικά νοσήματα. . Δεν πιάσανε… – Έλα εδώ π. Κλήμη· πάρε τις μηλιές. Τις φύτευσε ο π. Κλήμης. Ξέρεις πόσα μήλα έχουν επάνω; Σαν σταφύλι! Φύτευσα μια βερυκοκιά, δεν ήθελε ο Γέροντας… Επτά χρόνια. Μόνον ένα λουλούδι έκανε! Την ξεπάτωσα τελικά. Αυτός είναι ο γέροντας! Και ξέρετε; Ο παπα-Νικηφόρος δεν ήτανε καμιά εξέχουσα μορφή… Ήτανε ένας κοινός καλόγερος! Επτά χρόνια λοιπόν, ένα λουλούδι!   Από το βιβλίο του καθηγητή Γεωργίου Κρουσταλάκη. “Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ο Θεολόγος και παιδαγωγός της ερήμου”, των εκδόσεων Εν Πλω.

Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996). (Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στην Καλύβη του αγίου Σεραφείμ ήταν Γέρων ο πατήρ Ευθύμιος, ο μετέπειτα Εσφιγμενίτης. Ο πριν από αυτόν Γέρων Σεραφείμ ασθένησε κάποτε βαριά. Πονούσε αφόρητα και ολιγοπιστούσε. Ο πατήρ Άνθιμος που τον επισκέφθηκε του έδωσε ένα πορτοκάλι από την πορτοκαλιά της Καλύβης του και του είπε να το φάει και θα γίνει καλά. Έκανε επίσης θερμή προσευχή για τον ασθενή μοναχό και πραγματικά εκείνος γρήγορα αισθάνθηκε καλύτερα στην υγεία του.   Μάλιστα από ευγνωμοσύνη στον Γέροντα τού έδωσε ό,τι πολυτιμότερο είχε στην Καλύβη του, ένα κομμάτι από την Αγία Ζώνη της Θεοτόκου.   Η προσευχή, βλέπετε, του πατρός Ανθίμου εισακουγόταν από τον «κλίνοντα ευήκοον ους» Κύριό μας. Ήταν καθαρός ο Γέρων και ο Θεός, που «δεν αποστρέφεται σώματος ρύπον, αλλά ακαθαρσίαν ...

Γέροντας, π. Ευμένιος (1931-1999). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποια χρονιά, την ημέρα των Χριστουγέννων, ο π. Ευμένιος αντελήφθη ότι ένα πνευματικό του παιδί από την Κύπρο, που ήταν στο ψαλτήρι και έψελνε, ήταν πολύ στενοχωρημένο. Μετά το τέλος της Ακολουθίας τον φώναξε μέσα στο Ιερό και, δείχνοντας του τον τοίχο, που έσταζε πάρα πολύ, του είπε: – Κοίτα εδώ, Γιωργή μου. Το παιδί του πρότεινε, μόλις περάσουν οι γιορτές, να κάνουν μία μόνωσι στον τοίχο για να μην τραβάη υγρασία. – Όχι, ευλογημένε, δεν κατάλαβες! Του είπε ο Παππούλης. – Κοίταξε προσεκτικά. Αυτό είναι θαύμα. Ο τοίχος μυροβλύζει. Μάλιστα, κάποιες φορές στάζει τόσο πολύ που τρέχω να τελειώσω την Θεία Λειτουργία, διότι, πού θα πάη, θα πλημμυρίσουμε εδώ. Μερικές φορές έχω πάει με βαμβάκι σε αρρώστους, τους έχω σταυρώσει και ...

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβτίης (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μου είπε ο Γέροντας: Ήταν παραμονή των Φώτων. Είχα τελειώσει τον αγιασμό και ώρα 12 παρά τέταρτο πήρα ένα ταξί να πάω σπίτι μου στα Τουρκοβούνια. Λίγο πιο πάνω κάποια κυρία έκανε σήμα στον ταξιτζή κι’ αυτός σταμάτησε και την πήρε. Η κυρία πήγαινε στην οδό Μασσαλίας. Εκεί την αφήσαμε. Ο ταξιτζής μουρμούριζε -τραγουδούσε- ρεμπέτικα τραγούδια. Του είπα: – Νάξερες να έψελνες! Εκείνος μου απάντησε έντονα. – Εγώ να ψάλλω; Όταν στεφανώθηκα πήγα στην Εκκλησία κι’ άμα ψοφήσω θα με ξαναπάνε. Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κανένας χριστιανός όταν το θελήσει ο ίδιος. – Πόσα παιδιά έχεις; Τον ρώτησα και του απάντησα μόνος μου. – Έχεις δύο: Την Βασιλική και τον Παναγιώτη. Ο Παναγιώτης είναι έτσι κι’ έτσι -και του περιέγραψα το παιδί- και κλαίει ...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Είχε έρθει στο Καλύβι ένας νεαρός που είχε πολλά προβλήματα και βασανιζόταν σωματικά και ψυχικά πάνω από τέσσερα χρόνια. Ζούσε αμαρτωλή ζωή και τον τελευταίο καιρό είχε κλεισθή στο σπίτι του· δεν ήθελε να βλέπη άνθρωπο. Δυο φίλοι του που έρχονταν τακτικά στο Άγιον Όρος, τον έπεισαν μετά από πολλές δυσκολίες να τον πάρουν μαζί τους στο Όρος, με σκοπό να τον φέρουν στο Καλύβι. Στην διαδρομή από την Ουρανούπολη μέχρι την Δάφνη, κάθε φορά που το καράβι έπιανε σε σκάλα μοναστηριού, ο νεαρός σωριαζόταν κάτω. Οι φίλοι του με τους πατέρες που ήταν στο καράβι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν λέγοντας την ευχή. Με πολλή δυσκολία έφθασαν στο Καλύβι. Ο καημένος μου άνοιξε την καρδιά του, μου μίλησε για ...

O Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας (1883-1966). (Επιμέλεια – Διασκευή Στέλιος Κούκος) Όταν ήταν διάκονος, ο Μικρασιάτης π. Βασίλειος -αργότερα Ιερομόναχος Ιερώνυμος της Αιγίνης- ύστερα από καταγγελία συγχωριανών του, και μάλιστα Χριστιανών, ότι δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στον τουρκικό στρατό, οι Τούρκοι τον κάλεσαν να υπηρετήσει. Ο π. Βασίλειος εμφανίστηκε στο στρατόπεδο με τα ράσα και στεναχωρημένος, ότι τόσο γιατί θα υπηρετούσε, όσο γιατί θα έπρεπε να βγάλει τα ράσα. Το μόνο που του έμενε να κάνει, ήταν να προσεύχεται θερμά στον Χριστό και την Παναγία και να περιμένει να τον βοηθήσουν. Το πρωινό της επόμενης μέρας, δηλαδή την ημέρα που έπρεπε να φορέσει την στρατιωτική στολή για να αντικαταστήσει τα ευλογημένα ράσα, όταν τον είδε ο φρουρός να βρίσκεται ανάμεσα στους νεοσυλλέκτους ...

Όσιος Παΐσιος (1924-1994). Ήταν καλοκαίρι του 1999. Είχα γνωριστεί με δύο παιδιά, το Χρήστο και το Γιώργο, που είχαν πάρει λάθος δρόμο. Είχαν πέσει και στα ναρκωτικά. Φεύγοντας το πρωί για Ουρανούπολη και συζητώντας μαζί τους, κατάλαβα ότι ο ένας ο Χρήστος, είχε εμπειρίες από τον παππούλη· έτσι αποκαλούσε το Γέροντα Παΐσιο. Τα παιδιά ήθελαν να πάνε στην Αγία Άννα. Καθώς φτάναμε στο Άγιον Όρος, σκεφτόντουσαν πώς θα ανέβαιναν στην Αγία Άννα, γιατί ο Γιώργος είχε καμένο το πόδι του και ο δρόμος ήταν μακρύς και ανηφορικός. Τότε ο Χρήστος λέει: – Ο παππούλης θα μας έχει έτοιμα τα μουλάρια κάτω. Τον ρώτησα πού το στηρίζει αυτό. Εκείνος μου ανέφερε ότι τρεις φορές πριν φύγη από το σπίτι του, παιδί δεκαεπτά ετών, ένιωσε κάποιον να ...