Θαυμαστές διηγήσεις

Ιερά Μονή Αγίου Παύλου, Αγίου Όρους. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στην Κατοχή ήταν κηπουρός και τον μύησαν στην Αντίσταση. Μαζί με άλλους μοναχούς φυγάδευαν συμμάχους στην Ανατολή. Προδόθηκε από έναν Ρουμάνο. Τον συνέλαβαν και τον ωδήγησαν στο στρατόπεδο Παύλου Μελά , όπου πέρασε στρατοδικείο. Τον ρώτησε ο δικαστής: – Γιατί παίρνετε τους εχθρούς και τους στέλνετε στην Σμύρνη και στην Αίγυπτο; – Αφού έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, απάντησε. Αν σου χτυπήσει την πόρτα ο άλλος, τι θα του πεις; Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέγει, όποιος θέλει βοήθεια να τον βοηθάς. – Δηλαδή, αν ένας Γερμανός έρθη και σου ζητήση βοήθεια θα τον βοηθήσεις; Ρώτησε ο δικαστής. – Αν έχη ανάγκη από βοήθεια, φυσικά. Ανάλογα τι ανάγκη έχει. Αλλά εσείς δεν έχετε καμμία ανάγκη. Πνίξατε τον κόσμο στο ...

Όσιος Παΐσιος (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Γράφει ο όσιος Παΐσιος Αγιορείτης: Τον Γερο‐Φιλάρετο μαζί με τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που ήταν σχεδόν παράλυτος, τους είχαν ζητήσει, όχι μόνο σε Μοναστήρια αλλά και σε Κελλιά, για να τους γηροκομήσουν· αυτοί όμως δεν είχαν δεχθή. Μου λέει ο λογισμός ότι είχαν ζήσει πολλές θείες καταστάσεις σ’ αυτό το Κελλί τους, και δεν τους έκανε καρδιά να αποχωριστούν από ένα θείο χώρο, αλλά και ότι δεν ήθελαν να γίνουν βάρος σε άλλους, γιατί είχαν και αρχοντικές ψυχές. Μια μέρα, λοιπόν, που τους είχα ξαναεπισκεφθή, προχωρώντας για το Κελλί του Γερο‐Φιλάρετου αισθάνθηκα μια άρρητη ευωδία! Μόλις άνοιξα την πόρτα του Κελλιού του, ένιωσα πιο δυνατή την ευωδία. Τι να ιδώ όμως; Το καημένο το Γεροντάκι πεσμένο κάτω και σφηνωμένο ...

Γέροντας Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) 1) Σε μια οικογένεια είχαν χάσει το παιδί τους 4-5 ετών περίπου. Στην απόγνωσή τους πήγαν στο Μοναστήρι και είπαν στον Γέροντα : – Πάτερ Σίμων, έχουμε χάσει το παιδί μας και δεν το βρίσκουμε πουθενά. Ο Γέροντας τους είπε: – Μην ανησυχήτε· την Τετάρτη θα πάτε στο Ζάππειο και θα το βρήτε αμέσως. Πράγματι πήγαν και μόλις φθάσαν το παιδί τους ήταν μπροστά τους. 2) Ένα βράδυ αργά, 10 η ώρα, άλλο ένα ζευγάρι ήλθαν στο Μοναστήρι που είχαν χάσει το παιδί τους τριών ετών και ήταν στενοχωρημένοι που δεν εύρισκαν το παιδί τους πουθενά. Ο Πατήρ Σίμων τους είπε: – Όταν φθάσετε στο σπίτι επιστρέφοντας από εδώ μετά από μισή ώρα θα το φέρει ένας Δεσπότης. 3) ...

Ιερά Μονή Κεχροβουνίου Τήνου. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στην περίπτωση της αδελφής Αγαθονίκης θαυμάζουμε την πρόνοια του Θεού, το πώς δηλαδή ο ίδιος την διάλεξε και την προόρισε να γίνει νύμφη Του μέσα από το γένος των μισοχρίστων και μισελλήνων Οθωμανών. Η Μοναχή Αγαθονίκη Καραζεπούνη καταγόταν από τα βάθη της Μικράς Ασίας. Το μουσουλμανικό της όνομα ήταν Αλή Μουλά. Ο πατέρας της ήταν χότζας. Διέθετε σοφία και πείρα και έτσι πολλοί τον επισκέπτονταν για να ζητήσουν την πολύτιμη συμβουλή του. Συνήθιζε να λέει: – Κάποιο απ’ τα παιδιά μου θα προδώσει την θρησκεία μας και θα γίνει κακό γκιαούρ . Το παιδί μεγάλωνε και διακρινόταν για την σεμνότητα και την φιλοτιμία του. Αγαπούσε ιδιαίτερα τους Χριστιανούς και ένιωθε κάτι να την μαγνητίζει και να την τραβά ...

Η νέα και παλαιά εκκλησία του αγίου Αναστασίου του Θαυματουργού (ο υφαντής), του εν Περιστερωνοπηγή της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : «Το 1918 ήμουν εφτά χρονών. Ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν επίτροπος της εκκλησίας για πολλά χρόνια, μ’ έπαιρνε πάντα μαζί του, όταν γιόρταζεν ο Άης Αναστάσης. Στις 16 Σεπτεμβρίου, μετά τον εσπερινό, ήμουν με άλλα παιδιά έξω από την παλιά εκκλησία, ανάμεσα στους πανηγυριώτες. Τότε έφεραν σ’ ένα μεγάλο κάρο κάποιον παράλυτο Τούρκο από τις Αγγλισίδες . Οι Τούρκοι που τον συνόδευαν ήθελαν να τον βάλουν μέσα στην εκκλησία. Εμείς τα παιδιά και μερικοί άλλοι διαμαρτυρηθήκαμε και φωνάζαμε να μη βάλουν τον Τούρκο μέσα στην εκκλησία. Παρά τις διαμαρτυρίες μας, οι Τούρκοι μαζί με τον Παπά-Θεράπο και τον πατέρα μου τον ...

Ο παπα-Φώτης, (1912-2010), ο διά Χριστόν σαλός. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η κ. Βίκυ Β. με πολύ συγκίνηση κατέθεσε την εξής προσωπική της εμπειρία: «Είχα ακούσει πολλά για τον παπα-Φώτη και ήθελα κάποτε να τον συναντήσω. Δυστυχώς όμως αυτό στάθηκε αδύνατο για πολλά χρόνια. Ήταν πολύ βεβαρημένο το πρόγραμμά μου, λόγω της υφής της εργασίας μου. Το 1999 συνταξιοδοτήθηκα. Βαδίζοντας λοιπόν εκείνη τη χρονιά, προς το Μακρύ Γιαλό, περιοχή της πόλης μας , είδα λίγα μέτρα εμπρός μου έναν κοντό καλόγερο. Ήταν ο παπα-Φώτης! Εκείνο όμως που παραξένεψε εμένα και έναν διερχόμενο ταξιτζή ήταν όχι το ασκητικό παρουσιαστικό του Γέροντα, αλλά το ότι ο παπα-Φώτης δεν περπατούσε, δεν πατούσε πάνω στο πεζοδρόμιο, αιωρείτο! Είχα καθηλωθεί να τον βλέπω με θαυμασμό και συγκίνηση. Ο ταξιτζής είδε κι αυτός το παράξενο ...

Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή (1910-1989). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κανείς δεν ήξερε πού κοιμόταν και πού εύρισκε υπόστεγο στις μεγάλες βροχές και τις κακοκαιρίες . Πολλές φορές ωστόσο την είδαν μέσα στη βροχή να κάθεται στο ύπαιθρο, κρατώντας μια λαμαρίνα πάνω από το κεφάλι της. Ένας μοναχός σύγχρονος της Ταρσώς, ο οποίος ζούσε ψηλότερα, στο γειτονικό βουνό, διαβεβαιώνει πως τότε, που ήταν νεώτερη, έμεινε τέσσερα-πέντε χρόνια στο ύπαιθρο και την νύχτα καθόταν κουλουριασμένη πάνω σε μια μεγάλη πέτρα ή στα πεζούλια του αυλόγυρου της Μονής και εκεί κοιμόταν λίγο. Κάποια φορά την είδε μέσα στην δυνατή βροχή να κατευθύνεται από την Μονή προς το χορτοκαλυβάκι της. Ανήσυχος έτρεξε κοντά της· όταν την πλησίασε, του λέει εκείνη: – Τι ανησυχείς για μένα; έλα να ...

Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης (1912-1988). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Προπτωτικές καταστάσεις έζησε ο κ. Παναγιώτης Αδαμόπουλος το 1987, όταν ανέβαινε το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί από τον Αρσανά στο Κυριακό της Αγίας Άννης μαζί με τον Γέροντα Άνθιμο. Σε κάποιο σημείο του δασύσκιου, μα και δυσανάβατου μονοπατιού εμφανίσθηκε ένα τεράστιο φίδι. “Μόλις μας είδε, σηκώθηκε ψηλά”, διηγείται ο ίδιος, “καί βρυχόταν έτοιμο να μας επιτεθεί. Εγώ πάγωσα. Ο Γέρων όμως απαθής με καθησύχασε και απευθυνόμενος σε αυτό του είπε: – Πήγαινε πάρα πέρα. Το φίδι έσκυψε το κεφάλι και υπακούοντας στον Γέροντα προχώρησε προς την μεριά του και εξαφανίσθηκε στον πυκνό λόγγο». Οι Άγιοι, βλέπετε, συμφιλιώνονται και με την άλογη κτίση, τα άγρια ζώα και ερπετά. Από το βιβλίο του δρος Χαραλάμπους Μ.  Μπούσια, ο «Γέρων Άνθιμος ο Αγιαννανίτης, ο ...

O Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας (1883-1966). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο π. Βασίλειος έμεινε στο Γκέλβερι και συνέχισε την προηγούμενη δραστηριότητά του, παρά τις εναντιώσεις και τον πόλεμο που είχαν σηκώσει οι εχθροί του. Ο πιστός λαός τον αναγνώριζε ως ποιμένα κι έτρεχε κοντά του. Κι εκείνος τους δίδασκε τα μυστικά της «κατανυκτικής» προσευχής και τους συμβούλευε πώς να ζουν «κατά Χριστόν». Τις Κυριακές και τις γιορτές έψαλε και κήρυττε στην εκκλησία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Κι ο κόσμος έτρεχε να τον ακούσει. Οι εχθροί του ωστόσο δεν ησύχασαν. Σκοτισμένοι απ’ το μίσος που είχε φωλιάσει μέσα τους, προσπάθησαν να πείσουν τους ιερείς και τους επιτρόπους να μη του επιτρέπουν να κηρύττει αλλ’ ούτε να ψάλλει στο αναλόγιο, όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι απειλούσαν ...

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Ευμένιος Σαριδάκης και ο όσιος Νικηφόρος ο λεπρός. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Εδιηγείτο, ακόμη, ο πατήρ Ευμένιος ότι, κάποιο βράδυ, πολλά χρόνια μετά την κοίμηση του πατρός Νικηφόρου , επειδή είχε πολλά κουνούπια και άλλα έντομα το κελλί του, θεώρησε καλό να κλείση τις πόρτες και το παράθυρο και να αδειάση ένα ολόκληρο μεγάλο μπουκάλι ισχυρό εντομοκτόνο μέσα εκεί· και μετά έπεσε να κοιμηθή. Δεν θα ξυπνούσε όμως ποτέ, εάν δεν εμφανιζόταν ο πατήρ Νικηφόρος να τον ξυπνήση, να τον πιάση από το χέρι και να τον βγάλη έξω από το κελλί. Και, πριν ακόμη συνειδητοποίηση καλά-καλά ο πατήρ Ευμένιος τι είχε γίνει, εκείνος του είπε: – Παιδί μου, μη μπης μέσα πάλι στο κελλί σου, αν δεν άνοιξης πρώτα τις ...

(Επιμέλεια, διασκευή Στέλιος Κούκος) Ένα γεροντάκι, που ονομαζόταν π. Γερμανός και ήταν από την Καρδίτσα Θεσσαλίας, αναπαύθηκε εν Κυρίω σε ηλικία 84 ετών, κατά την 24ην Μαρτίου του σωτηρίου έτους 1924 τον οποίον με τα χέρια μου υπηρέτησα. Να σημειώσω επίσης πως ο μακάριος Γερμανός είχε έμφυτο στην καρδία του την αγία ταπείνωση και τα εξ αυτής συνακόλουθα χαρίσματα και αρετάς: πραότητα, ακακία, σεμνότητα και το παιδικό και άπλαστο του χαρακτήρος του. Από νεαρή ηλικία έπασχε από κήλη, ο οποία είχε εξογκωθεί τόσο, ώστε όταν ήλθε στο νοσοκομείο, ήταν σαν ένα καρπούζι, δύο κιλών περίπου. Όμως, δεν μεμψιμοιρούσε, δεν γόγγυζε, αλλά διαρκώς δόξαζε τον Θεό και τον ευχαριστούσε, διότι όπως έλεγε παιδευόταν για τις αμαρτίες του δικαίως. Τον νοσηλεύσαμε μία εβδομάδα περίπου, φροντίζοντάς τον ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). Μια μέρα με παίρνει η φίλη μου Ελένη Δ. και πάμε πάλι στον Γέροντα. Είχε πολύ κόσμο, ως συνήθως. Μπαίνει εκείνη μέσα και λέει στον Γέροντα: – Έξω είναι μια Γαλλιδούλα, που την έφερε μια άγνωστη σ’ εμένα κυρία, που θέλουν να σας φιλήσουν το χέρι. – Φέρ’ τους μέσα, της λέει ο Γέροντας. Μπαίνουν μέσα και η φίλη μου εκεί στέκεται. Ρωτάει ο Γέροντας: – Ξεύρει καμμιά σας Γαλλικά για να μιλήσουμε; Και λέει η φίλη μου: – Ναι, Γέροντα, έξω είναι η Τασούλα (για μένα). Και με φωνάζουν. Μπαίνω μέσα και μου λέει ο Γέροντας: – Ρώτησέ την τι δουλειά κάνει και αν είναι παντρεμένη. Την ερωτώ και μου απαντάει: – Δεν είμαι παντρεμένη και είμαι καθηγήτρια, φιλόλογος. Και αρχίζει να κλαίει. Ρώτησέ την, μου λέει ο Γέροντας: – Πιστεύει στον ...

Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο γερω-Αγλάιος Κωνσταμονίτης , όταν γέρασε αρρώστησε βάρυνε. Όλοι κατάλαβαν ότι πλησιάζει η κοίμησή του. Τότε ο π. Γρηγόριος είπε: – Πατέρες μου, ο γερω-Αγλάιος προϊστάμενος ήταν· ας του κάνουμε ένα ευχέλαιο. Του έκαναν το ευχέλαιο και ύστερα ο γερω-Αγλάιος ανέρρωσε, έζησε και έθαψε όλους τους παλαιούς. Πήγαινε με δύο μπαστούνια στο ναό, είχε κήλη, αλλά ήταν υγιής και χαρούμενος.   Από το βιβλίο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση», Άγιον Όρος, 2011.

Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης, (1920-1991), με την εικόνα του οσίου Δαυίδ του Γέροντα. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποιος από το χωριό μας είχε έναν γιο αξιωματικό και το καλοκαίρι που είχαμε πάει στον Όσιο Δαυίδ, του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού , εμείς είχαμε μείνει, μία παρέα, εκεί στο Μοναστήρι και αυτός με το γιο του, μία άλλη παρέα, είχαν πάει με τα πόδια στο ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ. Αυτός ο συγχωριανός μας ήταν μεγάλος στην ηλικία. Του εξήγησαν, όταν πήγανε στο ασκητήριο, ότι εδώ έμενε ο Γέροντας Ιάκωβος τα βράδια, διάβαζε την Παράκληση, κρεμούσε το ρασάκι του εκεί σε ένα καρφί, υπήρχε ένα καρφάκι από τα καρφιά τα παλαιά μες στις πέτρες της σπηλιάς. Και όπως έλεγε και ο Γέροντας Ιάκωβος κρεμούσε εδώ το ...

Ο Αγιορείτης Γέροντας, Ιερομόναχος Άνθιμος (αριστερά) με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριο. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Τις ημέρες της γενεθλίου επετείου της Εκκλησίας μας, δηλαδή της αγίας Πεντηκοστής, το 1990, ο Γέρων αποφάσισε να κάνει προσκυνηματική επίσκεψη στην Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Είχε προσκληθεί τότε από τον διευθυντή του ιδιαιτέρου γραφείου του Πατριάρχου, Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Βαρθολομαίο, τον νυν Οικουμενικό Πατριάρχη, και τον Σχολάρχη της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, Μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Μάξιμο (Ρεπανέλλη). Ο Πατριάρχης Δημήτριος τον δέχθηκε κατόπιν εισηγήσεων και πληροφοριών ως τον κατ’ εξοχήν χαρισματικό Αγιορείτη Γέροντα στο Φανάρι με πολλή αγάπη θεωρώντας την εκεί επίσκεψη του Γέροντος ιδιαίτερη ευλογία για τον Οικουμενικό Θρόνο. Πατριάρχης και Γέρων συναντήθηκαν για πρώτη φορά κατόπιν επιθυμίας του πρώτου στο ιερό βήμα του Πατριαρχικού Ναού του ...

Όσιος Παΐσιος (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ένας προσκυνητής επισκέφτηκε το Άγιον Όρος. Έπασχε χρόνια από ρευματισμούς και δυσκολευόταν υπερβολικά να περπατήσει. Γνώριζε τον γέροντα Ι., που ασκήτευε σ’ ένα κελλί. Πήγε εκεί και του έλεγε για τα προβλήματα, που είχε με τα πόδια του. Ο γέροντας Ι., επειδή αγαπούσε και ευλαβείτο τον γέροντα Παΐσιο, πρότεινε στον αδελφό να τον επισκεφτούν μαζί και να τον παρακαλέσουν. Τον πήρε, λοιπόν, και πήγαν στο κελί του. Ο Γέροντας ήταν στην αυλή και μόλις είδε τον πατέρα Ι. με τον αδελφό, είπε: – Γέροντα, όλο για τους άλλους νοιάζεσαι! Εννοώντας ότι για τον εαυτό του δεν είχε ζητήσει ποτέ τίποτα, αν και πονούσε πολύ στα πόδια του κι ο ίδιος, γιατί, όταν ήταν νέος, είχε πέσει από ποδήλατο κι είχε πολλά ...

Η θαυματουργός εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, «Άξιον Εστιν», που βρίσκεται στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Όρους. Για την επίσκεψη της Παναγίας «Άξιον Εστιν» στον πατέρα Σίμωνα ο π. Ζωσιμάς αναφερόταν με μεγάλη συγκίνηση και χαρά που και αυτός αξιώθηκε να είναι παρών και να ακούσει όλα τα καλά που η Παναγία του έλεγε. Κάθε φορά που μας μιλούσε γι’ αυτό πάντα συγκινιόταν και ευχαριστούσε την Παναγία για την μεγάλη τιμή που αξιώθηκε. Μας έλεγε λοιπόν: – Το έτος 1987 τον Νοέμβριο μήνα είχαν φέρει την εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστιν» από το Πρωτάτο του Αγίου Όρους, όπου και φυλάσσεται, στην Μητρόπολη Αθηνών για να εκτεθεί σε προσκύνημα. Ένα μεσημέρι δύο η ώρα μ.μ πήγα στο δωμάτιο του Γέροντα που ...

Όσιος Πορφύριος (αριστερά) και ο Γέροντας Ηρωδίωνας. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Όταν ήταν νέος μοναχός πήρε ένα φωτιά ένα Κελλί της Προβάτας και τον κατηγόρησαν άδικα ότι αυτός την προκάλεσε. Κάποιοι λαϊκοί εργάτες μάλιστα τον χτύπησαν πολύ. Μετά από αυτό, όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν ανάβει σόμπα τον χειμώνα έλεγε: – Για να μην κάψω την Καψάλα . Ίσως και να έβαλε τέτοιο κανόνα στον εαυτό του. Να μην ανάψη δηλαδή ποτέ φωτιά. Τον ρώτησαν κάποτε τι κάνει όταν κρυώνη και απάντησε: – Πάω στο Σινά και ζεσταίνομαι (ίσως εννοούσε με τον λογισμό του). Ο μοναχός που αγωνίζεται πραγματικά μοιάζει σαν να έχη Μάη μέσα του. Ποτέ δεν κρυώνει”. Ο γέρω-Παΐσιος έλεγε: “Για να κάθεται στο Κελλί του με τόση στέρηση, σημαίνει ότι έχει παρηγοριά απ’ το Θεό”. Απόσπασμα ...

«Άγγελος της Αναστάσεως», έργο Πατρός Σταμάτη Σκλήρη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η Μοναχή Θεοδοσία Μαναράκη κατά κόσμον Αναστασία Μαναράκη γεννήθηκε στην Κρήτη το 1893 αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Στην Μονή της Ζούρβας ήλθε το 1935 και το 1941 έγινε μεγαλόσχημη με το όνομα «Θεοδοσία». Από τον Γέροντα Δανιήλ ανέλαβε το διακόνημα των εξωτερικών υποθέσεων της Μονής. Δεχόταν και παρέδιδε τις παραγγελίες του υφαντηρίου. Ήταν από την φύση της εξωστρεφής, και επειδή γνώριζε καλά την Αθήνα, θεωρήθηκε ιδανική για το διακόνημα αυτό. Ως μοναχή είχε τα χαρίσματα της φιλευσπλαχνίας, της ελεημοσύνης και της προσήνειας. Ήταν εργατική και οργανωτική και ιδιαίτερα αγαπητή εξαιτίας τού εύθυμου χαρακτήρα της. Ήταν ευαίσθητη στον πόνο των άλλων και αγαπούσε να βοηθάει τους αρρώστους και τους φτωχούς· κάποτε συνόδευσε το ...