Θαυμαστές διηγήσεις

Παναγία Γλυκοφιλούσα, Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Γέροντα, τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε; – Προσευχή. Σήμερα άναψε μια μεγάλη φωτιά και τα πάντα καίγονται. Γι’ αυτό μόνο η προσευχή απομένει. Προ ετών είχε ανάψει μεγάλη φωτιά εδώ στο Άγιον Όρος. Άρχισε από τη Μονή Βαταπαιδίου και έφθασε στη Μονή Ιβήρων. Εκεί ήταν πολλοί μοναχοί και λαϊκοί, οι οποίοι έκαναν μεγάλες προσπάθειες για να την σβύσουν χωρίς να κατορθώσουν τίποτε. Η φωτιά προχώρησε στη Μονή Φιλοθέου. Εκεί ήταν μόνο μερικά γεροντάκια (μοναχοί), τα οποία είπαν: Αφού τόσοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να την σβύσουν, εμείς τι να κάνουμε; Γι’ αυτό πήραν την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης. Έκαναν Παράκλησι και η φωτιά ως εκ θαύματος υπεχώρησε.   Απόσπασμα από την «Συνομιλία με τον Γέροντα Παΐσιο» που είχε με ...

Ο όσιος Ιάκωβος (1920-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Έκρυβε μέσα του μιαν αγωνιστικότητα χωρίς μέτρο, που έσπαζε βράχους και λύγιζε σίδερα. Γι’ αυτό και δεν τον καταλάβαιναν οι συνάνθρωποί του, κληρικοί, ψαλτάδες, απλοί πιστοί· γιατί αγωνιζότανε πολύ πάνω από τα μέτρα. Το άλμα του είχε μεγάλο ύψος, το κοντάρι του ήταν από ισχυρή θέληση και θεία δύναμη, τον σήκωνε αφάνταστα ψηλά. Οι άνθρωποι τον χάνανε από τα μάτια τους! Γι’ αυτό και πολλοί δεν μπορούσανε να τον ανεχτούνε! Μ’ ευκολία δεχόσανε μόνο τις ευεργεσίες του. Ό,τι κακό να συνέβαινε, ξεχνούσανε τον παπά και τρέχανε στον «πάτερ-Γιάκωβο» . Να τους διαβάσει Ευχές, να προσευχηθεί γι’ αυτούς. Άλλωστε ο παπα-Θοδόσης είχε γεράσει, είχε πάρκινσον κι άλλα βάσανα. Τόσο δεν μπορούσε, που μια φορά πριν γίνει παπάς ο ...

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η Marija Petrovits από το Valjevo γέννησε ένα κοριτσάκι. Στο νοσοκομείο της είπαν ότι το δεξί του χεράκι ήταν παράλυτο. Αμέσως η ίδια έπεσε σε αμνησία και δεν ήξερε ποια ήταν. Της έκαναν θεραπεία στην πόλη και στο Βελιγράδι αλλά δεν είδε καμιά διαφορά. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της έγινε πολύ εχθρική με τους γύρω της, τους πετούσε πέτρες και ότι άλλο μπορούσε να πάρει στα χέρια της. Όλοι την απέφευγαν. Μια φορά έπεσε σε πηγάδι 15 μέτρα βαθύ, αλλά με τη βοήθεια του Θεού, το νερό την ανέβασε πάνω και μπόρεσε να βγει έξω χωρίς να πάθει τίποτε. Έκανε θεραπεία για περισσότερα από έξι χρόνια, αλλά τελικά την έκλεισαν στο ψυχιατρείο και της έδιναν τα πιο δυνατά φάρμακα. ...

Άγιοι Τεσσαράκοντα. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μία μοναχή μου εξομολογήθηκε, ότι κάποτε η Γερόντισσά της, στην οποία έκανε ολόθυμη και αδιάκριτη υπακοή, της είπε: – Παιδί μου, με την υπακοή σου με αναπαύεις. Και, την στιγμή που της είπε αυτό η Γερόντισσα, αισθάνθηκε ότι όλος ο Θεός μπήκε μέσα της. Αυτό ήταν εμπειρία. Βλέπετε; Είχε αδειάσει όλο τον εαυτό της, όλο το θέλημά της το ατομικό και όλος ο Θεός μπήκε μέσα της. Το ίδιο έγινε και με ένα εργάτη χωρικό, από ένα χωριό κοντά στο Άγιον Όρος, ο οποίος εργαζόταν στο μοναστήρι μας ως υλοτόμος. Κάποτε λοιπόν, που περνούσα από το δάσος της Μονής, με χαιρέτησε και μου είπε: «Κάτσε, Γέροντα, να σου πω ένα μεγάλο θαύμα που μου έκαναν οι άγιοι Τεσσαράκοντα, να δης πόσο θαυματουργοί ...

Γέροντας παπα-Σάββας Σταυροβουνιώτης (1909-1985). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Τα χρόνια που ιερουργούσε σε ναούς των Ιεροσολύμων, ένα πρωινό πήγε να θυμιατίσει στον τάφο του Αγίου Θεοδοσίου . Εκεί, ο Γέροντας είδε τον Άγιο Θεοδόσιο, κατά τρόπο θαυμαστό, παρόμοιο ενός θαύματος του Αγίου, όταν ακόμα βρισκόταν στη ζωή. Ο Άγιος Θεοδόσιος τον καιρό που κοινοβίαζε σε μοναστήρι στα Ιεροσόλυμα, σε χώρο του κοιμητηρίου της Μονής κατασκεύασε έναν τάφο για τον εαυτό του, με απώτερο σκοπό, κάθε φορά που θα τον έβλεπε, να θυμάται τον θάνατο. Τον τάφο αυτό τον εγκαινίασε με την κοίμηση του ένας Άγιος ασκητής ονομαζόμενος Βασίλειος. Τον ασκητή αυτόν, ενώ είχε πεθάνει και ταφεί, ο Θεοδόσιος και ένας άλλος μοναχός, τον έβλεπαν να συμψάλλει ανάμεσα στους μοναχούς. Στους υπόλοιπους μοναχούς ο Βασίλειος ήταν αθέατος. Περίπου το ...

Όσιος Ιωακείμ Παπουλάκης ο Βατοπαιδινός (1786-1868). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο τσαγκάρης Άγγελος Τρούπος-Μπουρής είχε ένα κότσυφα κλεισμένο σε μεγάλο κλουβί, έξω από το κατάστημά του στο Βαθύ. Ο Άγιος Γέροντας περνούσε τακτικά από εκεί και συνιστούσε στον Άγγελο να αφήσει το πουλί ελεύθερο. Ο Άγγελος στην αρχή αρνιόταν λέγοντας: – Κρίμα δεν είναι Παπουλάκη μου να το αμολήσω έπειτα από τόσο κόπο που έκαμα για να το βρω; Τότε ο όσιος σταύρωσε με το χέρι του τον κότσυφα και του είπε: – Άφησέ το ελεύθερο και να είσαι σίγουρος πως δεν θα το χάσεις. Και πράγματι· ενώ το πουλί πετούσε ελεύθερο όλη την ημέρα, τα απογεύματα επέστρεφε στο κλουβί του.   Από την ιστοσελίδα Αγιορείτικες Μνήμες http://agioritikesmnimes.blogspot.com/2015/05/6509.html

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Διήγηση ευλαβούς εγγάμου Ιερέως που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη: Προ καιρού ήρθε ένας νέος και μου είπε: – Πάτερ, εγώ χθες έπρεπε να είχα πεθάνει, αλλά ο Θεός με έσωσε. Καθώς έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα χτύπησα με την μοτοσυκλέτα μου επάνω σε ένα αυτοκίνητο και πετάχθηκα μακρυά. Την στιγμή εκείνη είδα έναν παππούλη να με πιάνη γερά από το δεξί χέρι και έτσι δεν έπαθα τίποτε. Εγώ (ο ιερεύς) του έδειξα μερικές εικόνες Αγίων και φωτογραφίες συγχρόνων Γερόντων. Μόλις είδε τον γέροντα Παΐσιο , φώναξε συγκινημένος: – Αυτός ήταν. Ύστερα από λίγες ημέρες ξαναήρθε και μου ανέφερε ότι εκ των υστέρων ανεκάλυψε στο τσεπάκι του μπουφάν του, στον δεξιό βραχίονα (ακριβώς εκεί που τον έπιασε ο Γέροντας), δύο μικρές εικονίτσες, μια ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μαρτυρία: Λουκά Ιατρού Πολλές φορές αισθανόμουν έντονη την παρουσία του κοντά μου. Έτσι, μία νύχτα τον έβλεπα στον ύπνο μου, αλλά ζωντανό σαν να με άλειβε λάδι… Ήταν τόσο ευχάριστο το αίσθημα αυτό από απόψεως πνευματικής που το θυμόμουνα κι όταν ξύπνησα. Όταν πέρασα μερικές μέρες και πήγα στον Παππούλη και το διηγόμουνα και του λέω: – Παππούλη σας έβλεπα ή ήτανε κάτι κακό; – Άντε μωρέ, Λ., εγώ σε αγαπώ και σε σκέπτομαι και σε ευλογώ. Κι εκείνη τη στιγμή εγώ σε ευλογούσα και το είδες.   Απόσπασμα από το βιβλίο «Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου” των εκδόσεων η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι, 2016.

Ιερομόναχος, Γέροντας, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988), Κτήτορας και Ηγούμενος Ιεράς Μονής αγίου Παντελεήμονα Πεντέλης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο Παντελής κατέβαινε μ’ ένα φορτηγό και είχε χιόνια πολλά. Στην μεγάλη τη στροφή που είναι απότομη, του έφυγαν οι ρόδες και πήγαινε προς το γκρεμό. Μόλις το είδε ο Παντελής φώναξε: – Γέροντα χανόμαστε . Και με τον«Γέροντα χανόμαστε» κοκάλωσε το αυτοκίνητο. Σιγά σιγά το έφερε στην πορεία του κι’ έφυγε. Την άλλη ημέρα που πήγε ο Παντελής στον Γέροντα, του είπε: – Γέροντα, άστα. Χθες κοντέψαμε… Και γέλασε ο Γέροντας και του είπε: – Ναι, Παντελή, αλλά άλλη φορά μη λες «Γέροντα χανόμαστε», να λες «Άγιε Παντελεήμονα, βοήθα».   Από το βιβλίο του Μοναχού Ζωσιμά, «Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), Η ζωή και το έργο του», Αθήναι.

Όσιος Ιωακείμ Παπουλάκης ο Βατοπαιδινός εξ Ιθάκης (1786-1868). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η κυρά-Σταμάταινα, σύζυγος του Σταμάτη Μαυροκεφάλου, καταγόταν από το χωριό Κιόνι , αλλά μετά τον γάμο της ζούσε στο Βαθύ. Σπάνια ταξίδευε μέχρι το Κιόνι με την μπενζίνα (καΐκι), που έκανε την θαλάσσια διαδρομή Βαθύ-Κιόνι. Το καΐκι ξεκινούσε μιά φορά την μέρα για το Κιόνι, έχοντας αφετηρία το τότε τελωνείο στο Βαθύ. Ένα πρωϊνό, η Σταμάταινα κατέβηκε εκτάκτως στο λιμάνι για να φύγει, το καΐκι όμως ήταν πλήρες και δεν χώραγε άνθρωπο. Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε ανάγκη να πάει στο χωριό της, αλλά κανένας δεν της παραχωρούσε την θέση του. Μέσα στην μπενζίνα βρισκόταν και ο Παπουλάκης που πήγαινε στά χωριά της Β. Ιθάκης μέσω Κιονίου. Μόλις κατάλαβε το γεγονός με την γιαγιά-Σταμάταινα, την ...

Μοναχός Αυξέντιος Γρηγοριάτης (1892-1981). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Διηγήθηκε το εξής θαυμαστό ένας ευσεβής και ταπεινός τη καρδία λαϊκός αδελφός: Μία ημέρα που είχε κοινή θεία Μετάληψι κι ο π. Αυξέντιος μετελάμβανε απ’ τον Ιερέα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, άκουσε ο αδελφός αυτός γλυκύτατες φωνές και ψαλμωδίες τόσο που τον γέμισαν με απερίγραπτη γλυκύτητα και πνευματική ηδονή που και μόνο με την ενθύμησί της ευφραινόταν αργότερα. Ταυτόχρονα δε είδε τον π. Αυξέντιο λουσμένο σε φως την ώρα που μετελάμβανε. Τα έλεγε αυτά ο απλός κι αγαθός εκείνος Χριστιανός σε πολλούς πατέρες μετά την Θεία Λειτουργία και με πολύ πόθο κι ευλάβεια έπαιρνε την ευχή του γέροντος Αυξεντίου, ευχαριστώντας τον Θεό που τον αξίωσε να δη τέτοιο όραμα.   Απόσπασμα από το άρθρο του Μ.Φ.Γ. με ...

Άγιος Νικόλαος. (Εικόνα Μονής Αγίας Αικατερίνας Σινά), 13ος αιώνας). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Φεύγοντας από την αγιοτόκον Μ. Ασία, εγκαταστάθηκαν στην δεύτερη πατρίδα τους, την Γέρα της Μυτιλήνης, εις την οποίαν, πρόσφυγες όντες, έγιναν καπετάνιοι και ψαράδες για να ζήσουν την οικογένεια. Εκεί, ένα απόγευμα που ψαρεύανε, τουρκικό περιπολικό τους έδεσε και τους μετέφερε στο Αϊβαλί, αλλά ο Άγιος Νικόλαος, σαν παππούς επισκέπτης, στο σπιτικό τους, πληροφόρησε τη μάννα και «τις αδελφάδες του», αφού, ζήτησε να πιη νερό από το κοινό εμαγιέ κανάτι, «το κουμάρι» που έπινεν όλη η οικογένεια, «τα παιδιά θα αργήσουν ναρθούν, αλλά μην ανησυχήτε, δεν κινδυνεύουν. Μόνον, γιατί απόψε δεν ανάψατε το κανδηλάκι στο εκκλησάκι του Αϊ-Νικόλα; Ποτέ μην το ξεχνάτε». Και χάθηκε στη στροφή του δρόμου! Η μικρή αδελφή του, η ...

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Όταν είχα το έκζεμα στη δράση του, να πούμε, δεν μπορούσα να καθίσω όπως κάθομαι τώρα, ξαπλωμένος όπως κοιμάται κανένας. Αν ήταν χειμώνας, είχα το πάπλωμα από πάνω κι έκανα ακολουθία. Να καθίσω έτσι δεν μπορούσα, όρθιος δεν μπορούσα να καθίσω. Έτσι και αυτό έδωσε και μία νύξη, άφησα τη Λειτουργία, δεν μπορώ, πονάω, πονάω πολύ. Ξαπλωμένος λοιπόν όπως ήμουνα και σκεπασμένος με το πάπλωμα, μου έρχεται μια χαρά μέσα μου, πολλή χαρά, ποτέ στη ζωή μου δηλαδή, και σ’ αυτή την χάρη, δεν έχω αισθανθεί τόση πολλή χαρά. Η χαρά μεγάλωσε, μεγάλωσε κι ένα φως μέσα μου κι ένα φως απ’ έξω, γίνηκα κι εγώ ένα σαν φως όλο. Παναγία μου, θα δω κάναν άγγελο τώρα, μήπως δω ...

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-2021). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι, παιδί μου, μεγάλη δύναμη. Όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις. Ναι, εμένα παλιά μου ‘δωσε ο π. Αρσένιος , ο παραδερφός του γερο-Ιωσήφ , κάτι ονόματα απ’ όταν ήταν μετανάστης απ’ τη Ρωσία και ήρθε στην Ελλάδα. Κι εγώ τα μνημόνευα. Κι έπειτα μου λέει: «Ξέρεις, Γέροντα, τι είδα; Είδα στον ύπνο μου ότι αυτά τα ονόματα που σου ‘δωσα, πήγα στο ένα σπίτι. Λέω, πώς τα περνάς εδώ; Ε, λέει, λιγάκι, καλά, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ και μας παρηγορεί». Είναι που του μνημόνευα τα ονόματα. Ναι. Έπειτα ο άλλος: «Εσύ πώς τα περνάς»; «Ναι, έτσι κι έτσι, αλλά πέφτει λιγάκι βροχή και κρυώνω, αλλά έρχεται ο παπα-Εφραίμ, λέει, και μας παρηγορεί». Λέω: «Είναι, αδερφέ ...

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στο μεταξύ, το 1963, λίγο μετά την αναχώρηση του πατέρα για το Όρος, ανήμερα Μεγάλη Παρασκευή, είχε κοιμηθεί και η μητέρα του Γέροντα . Αυτή η υπέροχη γυναίκα αφενός αξιώθηκε δύο μέρες προ του θανάτου της να γίνει μεγαλόσχημη μοναχή με το όνομα Μαρία -παρακαλούσε την Παναγία μια ζωή γι’ αυτό- αφετέρου είχε έναν χαριτωμένο, οσιακό όντως θάνατο. Γλυκιά και παρήγορη στους γύρω της ψυχή, όταν για λόγους καρδιακής πάθησης μπήκε στο Νοσοκομείο του Στρατού, εξέπληξε τους πάντες με την ευγενική της γλώσσα. Πήγαινε ο γιατρός να την επισκεφθεί: «Καλώς τον χρυσό μου τον γιατρό. Τι κάνετε; Πώς είσθε; Η κυρία σας, τα παιδάκια σας Είναι καλά»; προλάβαινε και ρωτούσε με χάρη. «Μα, αυτή ή γιαγιά», ...

Από αριστερά ο όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998) και ο Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης (1928-2019). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) “Είδα όλη την Θεότητα στα Τίμια Δώρα”. Συχνά στην Θεία Λειτουργία ο παπά – Εφραίμ , έβλεπε την Θεία Χάρη ολοζώντανη, ψηλαφητή, να γεμίζει όλο το εκκλησάκι. Δια τούτο έλεγε εμπειρικά ότι: «Το Πνεύμα το Άγιον δεν οράται, αλλά η Χάρις Του οράται». Η Χάρις πλημμύριζε τις καρδιές τους στον μικρό ναό και πολλές φορές έβλεπε το Θείο Βρέφος πάνω στο άγιο Δισκάριο και τα δάκρυά του έτρεχαν ποτάμι. Μια φορά στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, πληροφορήθηκε τι σημαίνει: «Υιός Θεού και συγκληρονόμος Χριστού!» και παράλληλα ένοιωθε τρομερή ζέση πνεύματος. Πολλές φορές, κατά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, είδε νεκρό σώμα επί της Αγίας Τραπέζης όταν λειτουργούσε, όπως σε Επιτάφιο. Κάποτε ...

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποια ήθελε να εκμυστηρευτεί στον Γέροντα Πορφύριο κάτι, που της βάραινε την ψυχή. Αλλά όλο και κάτι της συνέβαινε και δεν κατάφερνε να πάει να τον δει. Ένα βράδυ βλέπει στον όνειρό της ότι συναντήθηκε με τον Γέροντα Πορφύριο κι ότι του μίλησε γι’ αυτό το πρόβλημά της. Ξυπνώντας το πρωί του τηλεφώνησε, για να τον ρωτήσει πότε θα μπορούσε να πάει να τον δει. Και, κατάπληκτη, τον ακούει να της λέει: – Μα αφού μου τα είπες ψες. Πάλι να μου ξαναπείς τα ίδια; .   Από το βιβλίο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Ανθολόγιον θαυμάτων», έκδοση η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2017.

Το σκήνωμα του Αγίου Νεκταρίου λίγο μετά την κοίμηση του. (Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 στις 7 μ.μ. έγινε στην Μονή μας η ανακομιδή του λειψάνου, του ιδρυτού και κτήτορος της Μονής Αγίου Πενταπόλεως Νεκταρίου, προεξάρχοντος και χοροστατούντος του οικείου ημών Μητροπολίτου, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Aιγίvης κ. Προκοπίου και συμπαρισταμένων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Ηλείας κ. Αντωνίου και ολοκλήρου του νησιού και συμπαρευρισκομένων όλων των Αρχών της Νήσου και του κ. Παν. Μερτικοπούλου, Αντιπροέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας, του Γραμματέως Μητροπόλεως Ύδρας κ. Ιωάννου Δαριζιώτη και άλλων κληρικών και λαϊκών. Την επόμενη ημέρα τελέστηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου και πατρός ημών, μετά τα πέρας της οποίας μεταφερομένων των Αγίων Λειψάνων ανεδύετο εξ αυτών ισχυρότατη ...

Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Προυσώτισσας. Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=301273 Στο Αιτωλικό επικρατεί η ίδια κατάσταση. Οι κάτοικοι πεθαίνουν κατά δεκάδες. Η μεταφορά της Εικόνας πραγματοποιείται από την πόλη του Μεσολογγίου. Στον σιδηροδρομικό σταθμό έχουν προσέλθει όλοι, πλην ελαχίστων, οι οποίοι ανέμεναν την ιερή πομπή στο τέρμα της μεγάλης ανατολικής γέφυρας. Διαπρύσιοι κήρυκες του συντελεσθέντος θαύματος της καταπαύσεως της νόσου μεταξύ των άλλων και ο δήμαρχος Κων. Σταράμος, καθώς και οι: Παντ. Μόσχος, Χρ. Γαζώτης, Παντ. Σκόνδρας, Χρ. Μπογιατζής, Ανδρ. Λιαπίκος κ.ά.   Απειράριθμα θαύματα διηγούνται πολλοί των κατοίκων. Ο συνταξιούχος δάσκαλος Λάμπρος Μούτσος, ο οποίος υπηρετούσε άλλοτε στο χωριό Ντέμη, διηγείται: «Το 1918 η σύζυγός μου Σπυριδούλα είχε προσβληθή από βαρύτατη μορφή γρίπης. Οι φίλτατοί μου γιατροί Σελιμάς και Σακκάς με είχαν διαβεβαιώσει ότι η σύζυγός μου ...

Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Προυσιώτισσας. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=301177 Αλλά μόνον η πόλη του Αγρινίου είχε απαλλαγή από το κακό. Όλη η γύρω περιοχή από όπου δεν πέρασε η προς το Αγρίνιο πορεία, το Αιτωλικό, το Μεσολόγγι, θερίζονταν ακόμα από την αρρώστια με ρυθμό συνεχώς αυξανόμενο. Το θανατικό ήταν τόσο που οι παπάδες δεν προλάβαιναν ούτε καν μια ευχή να διαβάσουν στους νεκρούς. Οι επιτροπές που φτάνουν από τα γειτονικά χωριά και από τις δύο πόλεις, το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό, αντιδρούν. Αλληλομάχονται για την προτεραιότητα της μεταφοράς της Εικόνας. Αλλά και οι Αγρινιώτες δεν εννοούν να επιτρέψουν να απομακρυνθή η Εικόνα της Παναγίας από την διασωθείσα πόλη πριν προσκυνήση όλος ο λαός και πριν ψαλή η μεγάλη ευχαριστήρια Δοξολογία. Κάποιοι, οι ψυχραιμότεροι ...