«Τῆς μουσικῆς ἡ χάρις καί ἡ δύναμις, ἡ χρῆσις καί ἡ ὠφέλεια εἶναι ἀπό ἐκεῖνα τά φαινόμενα, τά ὁποῖα, ἐπειδή τά γνωρίζουν πάντες κοινῶς, φαίνεται περιττόν νά ζητῇ τινάς νά τά παραστήσῃ ἰδίως. Οἱ παλαιοί Ἕλληνες ἔλεγον, ὅτι ὅστις δέν ἀνοίγει στόμα εἰς ἔπαινον τοῦ Ἡρακλέους εἶναι κωφός. Τοῦτο ὁποῦ ἐλέγετο διά τόν υἱόν τοῦ Διός καί τῆς Ἀλκμήνης, δύναται νά ῥηθῇ καί διά τάς Μούσας, τάς θυγατέρας τῆς Μνημοσύνης καί τοῦ Διός, τάς ὁποίας καί ἐκεῖνος ὁ ἥρως τιμῶν ἐξόχως καί θεραπεύων εἰς ἐγκωμίου λόγον ἔλαβε τό νά ὀνομάζεται ὡς ὁ Ἀπόλλων καί αὐτός Μουσηγέτης. Ἂν εἶναι τις ἀκίνητος εἰς τά θέλγητρα καί εἰς τούς γλυκασμούς τῆς Εὐτέρπης, τῆς Ἐρατοῦς καί τῆς Τερψιχόρης, βέβαια ὁ τοιοῦτος πρέπει νά εἶναι κωφός· ἢ ...
