Συναξαριακές Μορφές

Ο Όσιος Αμβρόσιος, ο Κύπριος Η μνήμη του τιμάται στις 7 Νοεμβρίου. Τούς αφανείς ήρωες της πίστεως ο Κύριός μας τους καθιστά εμφανείς, για να δοξάσει τα κατορθώματά τους και να μας διαβεβαιώσει ότι «Ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον Αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού» (Εβρ. δ΄ 13). Ο Θεός μας, «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς» (Ψαλμ. 7, 9 ), Αυτός που γνωρίζει τα εσώβαθα των καρδιών μας και το βάθος των λογισμών μας, τιμά και βραβεύει τους ταπεινούς και αφανείς δούλους Του και το μεγάλο βραβείο Του δεν είναι άλλο από το «βραβείον της άνω κλήσεως» (Φιλιπ. γ΄ 14). Καθενός μας βλέπει τα έργα και τις επιθυμίες και τα κρυπτά μας και μας τα ανταποδίδει στα φανερά, κατά ...

Ο ενενηντάχρονος Γέροντας Χαραλάμπης Νεοσκητιώτης Ο κατά κόσμον Δημήτριος Παναγιώτου Λυγερός γεννήθηκε στο Πλωμάρι της Μυτιλήνης το 1871. Είχε εφτά αδέλφια. Στην Καλύβη του Αγίου Χαραλάμπους-Χαλδέζων της Νέας Σκήτης ήλθε το 1888. Εκάρη μοναχός το 1889. Ήταν εξαίρετος αγιογράφος. Αγιογράφησε εικόνες σε πολλούς ναούς της Ελλάδος. Για την αγιογραφική του τέχνη βραβεύθηκε από διεθνή έκθεση αγιογραφίας στη Θεσσαλονίκη. Ήταν ευλαβής μοναχός και ό,τι ζητούσε από τον Θεό τού το έκανε, όπως λέγουν. Το 1937, σε μία πανήγυρη του Αγίου Χαραλάμπους, δεν είχαν ψάρια για την εορτή. Πήγε στην εικόνα του αγίου και τον παρακάλεσε θερμά. Ο άγιος παρουσιάσθηκε σ’ έναν ψαρά και του είπε να πάει ψάρια στην Καλύβη των Χαλδέζων. Όταν ο ψαράς πήγε τα ψάρια και θέλησε να προσκυνήσει ...

Μοναχός Δημήτριος Γρηγοριάτης, εκκληασιαστικός στο ναό του Πρωτάτου. Μόλις πέντε ετών, καθώς διηγείται ο ίδιος, είχε την πρώτη δαιμο­νική εμπειρία. Έμεινε σε όλη του τη ζωή ένα χαριτωμένο παιδί. Το πλησίασμα κοντά του ήταν ευχάριστο, ειρηνικό, ιλαρό. Ανέπαυε. Δεν έλεγε πολλά. Είχε συνήθως σκυμμένο το κεφάλι του. Όταν λίγο μιλούσε, χαμογελούσε γλυκά. Προσευχόταν. Αυτός ήταν ο μοναχός Δημήτριος Γρηγοριάτης. Προσήλθε στη μονή το 1953 κι εκάρη μοναχός το επόμενο έτος. Αγαπούσε υπερβολικά τον Χριστό. Αγαπούσε το μοναχικό σχήμα. Αγαπούσε το κομποσχοίνι. Κοινωνούσε κι αισθανόταν τον Χριστό μέσα του. Η ασθένεια τον έκανε να συνδεθεί πιο πολύ με τον Χριστό. «Ο νους μου», έλεγε, «δεν φεύγει εδώ κι εκεί, αλλά μένει πάντοτε κο­ντά στον Χριστό». Η ξαφνική ασθένεια τον πονούσε και τον ...

Υπήρξε ο μακάριος υποτακτικός τέλειος του μακαριστού Γέροντος Φιλαρέτου (+1975). Ήταν και αυτός από τη Ρουμανία. Ο αυστηρός και λίαν ασκητικός Γέροντας του τον έστελνε να εργάζεται στα μοναστήρια και στα Κελλιά διάφορες χειρωνακτικές εργασίες. Έσκαβε τους κήπους, τ’ αμπέλια, κόσιζε τα χόρτα και ό,τι άλλες βαριές δουλειές του έλεγαν. Ήταν δυνατός και ικανός για τέτοιου είδους εργασίες και γι’ αυτό ήταν περιζήτητος. Το 1966, σκάβοντας μία ημέρα από το πρωί ένα αμπέλι, το μεσημέρι κάθισε λίγο να ξεκουραστεί. Όταν σηκώθηκε να συνεχίσει την εργασία του, αισθάνθηκε μία τρεμούλα στα πόδια του. Από τότε τα πράγματα για τον π. Βαρθολομαίο, τον φιλότιμο εργάτη, άλλαξαν. Η τρεμούλα δεν ήταν από κόπωση, αλλά είχε αρχίσει η ασθένεια του πάρκινσον. Με τον Γέροντά του ...