Συναξαριακές Μορφές

Γεννήθηκε στην ονομαστή κωμόπολη Τσαρίτσανη της Ελασσώνος ο κατά κόσμον Αλέξανδρος Δημητρίου Χατζηχαμπέρης το 1883. Στον κόσμο εργαζόταν ως ζαχαροπλάστης. Θελχθείς από τα γλυκέα υπέρ μέλι και κηρύθρα λόγια του Κυρίου ακολούθησε το μοναχικό στάδιο. Ώριμος εισήλθε στη μονή Ξηροποτάμου στις 8.5.1923. Εκάρη μοναχός στις 23.3.1925 μετονομασθείς Αχίλλειος. Διακρινόταν για τη φυσική του απλότητα, την πρόθυμη διακονία του, ιδιαίτερα προς τους ασθενείς, υπέργηρους και κατάκοιτους πατέ­ρες. Τους φρόντιζε πρόσχαρα με περισσή αγάπη και τους ανέπαυε ο ταπεινόφρων και γενναιόκαρδος. Το μοναχολόγιο σημειώνει συνοπτικά, αλλά χαρακτηριστικά, περί αυτού: «Ο αδελφός ούτος διεκρίνετο επί τη μεγάλη απλότητί του, επί τη αόκνω, συνεχεί υπηρεσία του, ειδικός δι’ όλα και προ πάντων ως νοσοκόμος. Εξυπηρέτησεν άπαντας τους αδελφούς με ζήλον και αφιλοκερδώς. Η μνήμη του ...

Μαρτύρησε στις 16 Ιανουαρίου το 1771 Καταγόταν από το χωριό Γάμπροβο της επαρχίας Τυρνόβου της Βουλγαρίας. Ήλθε στο Άγιον Όρος και έγινε μοναχός στην Ι. Μ. Χιλανδαρίου. Αργότερα χειροτονήθηκε ιερομόναχος και εξελέγη και προηγούμενος της Μονής. Οι Άγιοι Πατέρες οι εν τω Αγίω Όρει του Άθω. Φορητή εικόνα Ι.Μ. Αγίου Παύλου (αρχές 20ου αιώνα). Από το βιβλίο "Οι Άγιοι του Αγίου Όρους", Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου, εκδ. Μυγδονία (σελ. 304).   Εστάλη κάποτε από τους πατέρες της Μονής στη Βουλγαρία,στο Σφιστόβι, όπου η Μονή είχε μετόχι, για να συγκεντρώσει κάποια έσοδα για τη Μονή. Ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει στο Άγιο Όρος, ζήτησε από κάποιους Τούρκους να του επιστρέψουν χρήματα τα οποία τους είχε δανείσει. Εκείνοι, άδικοι και κακότροποι, σκέφτηκαν όχι απλώς να μην επιστρέψουν τα δανεικά ...

Ένας συμμοναστής του έτσι τον χαρακτηρίζει: «Ήταν πράος, ειρηνικός και γαλήνιος. Ήταν ευπροσήγορος, ταπεινός και μειλί­χιος. Ήταν απλός, ευθύς και ειλικρινής. Σπάνια θύμωνε. Σπανιώτατα φώναζε. Ποτέ δεν οργιζόταν. Καθάριο βλέμμα και παιδικό, βάδισμα αργό και συνετό, πρόσωπο λαμπερό και ευχάριστο, απαύγασμα της άδολης ψυχής του. Πρώτος στην υπακοή, πρώτος στην ταπείνωση, πρώ­τος στη μετάνοια. Όσιος, άκακος, άμεμπτος, υπομονετικός, σαν τον Αυσίτη Ιώβ. Και προ πάντων, μοναχός “θεομητορικός”, αγαπητό παιδί της Παναγίας». Έτσι τον γνωρίσαμε κι εμείς. Δεν νομίζουμε ότι υπερβάλλει διόλου ο φίλος, καλός βιογράφος του. Γεννήθηκε στο Βελβίτσιο Πατρών το 1912. Οι γονείς του δεν χαρακτηρίζονταν για την ευσέβειά τους. Έχυσε πολλά δάκρυα στις προσευχές του για τη σωτηρία των ψυχών τους. Δύο αδελφές του έγιναν μοναχές. Υπηρέτησε ως χωροφύλακας. ...

Γεννήθηκε στο χωριό Περιβολάκια Χανίων Κρήτης το 1852. Νέος κατευθύνθηκε από το νότιο Αιγαίο στο βόρειο, στον εύδιο αθωνι­κό λιμένα της σωτηρίας. Προσορμίσθηκε με λαχτάρα στον αρσανά της μονής Διονυσίου το 1882. Το 1885 εκάρη μοναχός. Με την ίδια λαχτάρα διακόνησε τη μονή της μετανοίας του σε διάφορες θέσεις, από τις τελευταίες έως τις πρώτες. Διακρίθηκε ως φιλότιμος διακονητής, εγκρατής μοναχός, φιλακόλουθος, νηστευτής και καλός Πνευματικός. Ο φιλάρετος μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης γράφει περί αυτού: «Ήτο εις τας ημέρας του ένα στόλισμα της Μονής: άγαλμα αρετής, αγωνιστής εις το έπακρον, πνευματικός σε­βάσμιος. Όλην του την ζωήν διήλθε πυκτεύων και διακονών εις τρία και τέσσερα διακονήματα, διότι ήτο βιβλιοδέτης, βιβλιοθηκάριος, βηματάρης, ιεροψάλτης εις τον δεξιόν χορόν ως στύλος ακλόνητος, συνάμα δε και εφημέριος ...