Συναξαριακές Μορφές

Ιερομόναχος Αθανάσιος Ιβηρίτης, ο λάτρης της Θεοτόκου (φωτ. Τ.Τλούπα) Ο μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης, αφιερώνοντας το νεοτύπωτο βιβλίο του, για τον «θερμό λάτρη της Πορταΐτισσας», «με αγάπη Χριστού» προς την αθλιότητά μου, μού έγραφε: «Στον κα­λόν μοναχόν Μωυσή με την ευχήν να γίνει ένας υψηλός ησυχαστής, ερήμην του εν τω πονηρώ κειμένου κόσμου, όπου η απάτη των δια­λογισμών και η αλαζονεία του βίου». Δυστυχώς δεν έγινα «υψηλός ησυχαστής». Παρηγορούμαι να γράφω για ησυχαστές σ’ ένα ανήσυχο έξω κόσμο. Ο Γέροντας λοιπόν Θεόκλητος είχε στενό πνευματικό σύνδεσμο με τον Γέροντα Αθανάσιο κι έγραψε γι’ αυτόν μία, πιστεύουμε, τερπνή βιογραφία. Γράφει στον πρόλογο του ωραίου αυτού βιβλίου του: «Ο μακαριστός φίλος μου ιερομόναχος Αθανάσιος δεν έπαυε να μου λέ­γει: “Μη γράφεις, αν δεν ...

Το βράδυ του Σαββάτου της 14ης Οκτωβρίου φτάνει στο Δεσποτικό της Ηπείρου με το Διοικητή του συντάγματος και μερικούς αξιωματικούς. Από εδώ αρχίζει και το στρατιωτικό του ημερολόγιο χάρη στο οποίο γνωρίζουμε τα γεγονότα. Στο Δεσποτικό αρχίζει την ιεραποστολική του δράση: επισκέπτεται συνεχώς όλους τους στρατιωτικούς καταυλισμούς, οι οποίοι μάλιστα είναι διασκορπισμένοι σε έκταση πολλών χιλιομέτρων, συνομιλεί με τους στρατιώτες, τους οδηγεί προς την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία. Κηρύττει το θειο Λόγο στα Κυριακάτικα ή εσπερινά κηρύγματα του, κάνει Κατηχητικό στους μικρούς μαθητές και εξομολογεί τους χωρικούς. Το ειρηνικό ημερολόγιό του των πρώτων ημερών κλείνει στις 16 Οκτωβρίου με μία προσευχή. Θα ξαναγράψει στις 4 Νοεμβρίου μέσα στη φρίκη του πολέμου και την κόλαση των οβίδων. Από το πρωί μέχρι ...

Αμβρόσιος μοναχός Λαυριώτης (1884-1977) (Φωτογραφία: Chrysostomus Dahm, 1957) Πηγή φωτογραφίας: http://athosprosopography.blogspot.gr Ο κατά κόσμον Δημήτριος Ντόλας του Αγγέλου και της Ελένης γεννήθηκε στην Αρναία Χαλκιδικής το 1884. Προσήλθε στη Μεγίστη Λαύρα το 1904. Εκάρη μοναχός το 1906. Ήταν Γέροντας από το 1928 και προϊστάμενος της μονής από το 1932. Γράφει περί αυτού ο υποτακτικός του επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος: «Δεν ήταν μόνο η υψηλή, βιβλική, ρασοστόλιστη κορμοστα­σιά του, που πλησίαζε τα δύο μέτρα, η κατάλευκη γενειάδα του και τα αδρά, ανδροπρεπέστατα χαρακτηριστικά του προσώπου του αυτά που εντυπωσίαζαν και ενέπνεαν σεβασμό και δέος σε όλους, αλλά κυρίως η σύνεσις, η σοβαρότης του και η μεγάλη περί τα μοναχικά και διοικητικά της Μεγίστης Λαύρας και του Όρους πείρα του· η οξύνοιά του, ωσαύτως, ...

Μοναχός Ερμόλαος Λαυριώτης , " όλοι τον γνωρίζουν ωςτον πλέον ανεξίκακο καλόγνωμο στους λόγους" (Φωτ. P.G. Dahm) Ο κατά κόσμον Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης του Ανδρέου και της Μεταξωτής από τη Τατσάλτη της Μικράς Ασίας ήλθε στο Άγιον Όρος το 1916 και εκάρη μοναχός το επόμενο έτος στη μονή της Με­γίστης Λαύρας. Ο ακριβολόγος επίσκοπος Ροδοστόλου Χρυσόστομος γράφει, όπως πάντα, ωραία περί αυτού: «Όλοι τον γνώριζαν ως τον πλέον ανεξίκακο, καλόγνωμο και απλούν στους λόγους και την συμπε­ριφορά. Ο ίδιος έγινα αυτόπτης και αυτήκοος αποπειρών και φράσεων αρκετών, οι οποίοι, θέλοντες να δοκιμάσουν την αοργησία και το ανυποψίαστο της ψυχής του, τον έσκωπταν εμφανώς, ενίοτε δε και τον πεί­ραζαν απρεπώς. Εκείνος όμως ζούσε στον δικό του κόσμο, πλέων στα πελάγη της αγαθότητός ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Μακαρέας του Αθανασίου και της Μαρίας γεννήθηκε στη Δρέσνα Ελευθερούπολης το 1885. Στην ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας προσήλθε το 1909. Εκάρη μοναχός το 1912. Για πολλά χρόνια έμενε στο Κάθισμα της μονής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Είχε το διακόνημα του βουρδουνάρη, του φροντιστή των ζώων, τα οποία αγαπούσε πολύ και τα φρόντιζε όσο μπορούσε, γιατί πάντοτε τους εξυπηρετούσαν τους πατέρες αδιαμαρτύρητα. Ορισμένοι μοναχοί της μονής τον κατηγορούσαν τον Χρυσόστομο, γιατί δεν τον έβλεπαν να εκκλησιάζεται τακτικά και να μεταλαμβάνει συχνά. Τους πείραζε ο λογισμός ότι δεν ήταν αρκετά φιλακόλουθος και ιδιαίτερα ευλαβής. Όταν κάποτε ήλθε ο καιρός, που πληρώθηκαν οι ημέρες του στον κόσμο αυτό της παροικίας και τον κάλεσε ο Κύριος της δόξης στα ουράνια ...

  Γεννήθηκε στην κοινότητα Μπάχνα του νομού Ρόμαν της Ρουμα­νίας το 1888, ο κατά κόσμον Γεώργιος Οπρισάν. Το 1910 ήλθε στο Άγιον Όρος κρυφά, γιατί ο πατέρας του ήθελε να τον νυμφεύσει. Εισήλθε στη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου όπου εκάρη μοναχός. Εκεί διακόνησε στο ναό, το μαγειρείο, τον κήπο και το νοσοκομείο. Μετά από λίγα χρόνια πήγε στη σκήτη του Αγίου Δημητρίου-Λάκκου, όπου ασκήτευαν πολλοί συμπατριώτες του. Υποτάχθηκε σ’ έναν από αυτούς που ζούσε ησυχαστικά. Ήταν ο Ρουμάνος Γέροντας Βαρλαάμ, που ζούσε με μεγάλη άσκηση, συνεχή προσευχή και θεία οράματα. Διηγείται ο ίδιος αργότερα: «Ήταν πολλοί τότε οι όσιοι μοναχοί στον Άθωνα, αλλά έφευγαν τους ανθρώπους και ζούσαν τελείως άγνωστοι από τον κόσμο μέσα σε σπηλιές, ασκητήρια, και εκεί απέθαιναν. Έεε τί ...