Συναξαριακές Μορφές

Λάζαρος μοναχός Διονυσιάτης (1892-1974) (Πηγή: Μοναχολόγιο μονής Διονυσίου) - Πηγή: athosprosopography.blogspot.gr Γεννήθηκε, ο φιλόθεος, φιλάγιος και φιλάδελφος αυτός υποδειγματικός κοινοβιάτης, στο χωριό Αθάνατο της Λάρισας το 1892. Δεν είχε κλείσει τα είκοσι χρόνια του, όταν ανήλθε στον θεσπέσιο Άθωνα, για ν’ αγωνισθεί ισόβια για την κατάκτηση της θεοΰφαντης αρετής. Το 1911 εισέρχεται στη μάνδρα του προστάτη των μοναχών Τιμίου Προδρόμου, που ίδρυσε ο όσιος Διονύσιος (+1388), και συγκαταλέγε­ται στη διακρινόμενη για τους ασκητικούς της αγώνες αδελφότητα της μονής Διονυσίου. Διήλθε διάφορα διακονήματα της μετανοίας του με ζήλο και αγάπη. Διακρίθηκε περισσότερο ως ανύστακτος τυπικάρης, επιμελής βιβλιοθηκάριος και πρόθυμος νοσοκόμος. Αγάπησε ολόψυχα τη θεία λατρεία, τη μελέτη και τη διακονία των νοσούντων αδελφών. Υπήρξε μοναχός πολυτάλαντος, με κατάρτιση κι ευφυΐα, που δεν τον απομάκρυνε ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Φώτιος Τριπίλας του Παναγιώτου, ο νέος αυτός πολύαθλος Ιώβ, στο χωριό Γκρέκα του νομού Ηλείας της Πελοποννήσου το 1883. Το 1910 ήλθε στην Καλύβη του Αγίου Νικολάου της Νέας Σκήτης, στην υπακοή του κατά σάρκα αδελφού του Γέροντος Χρυσοστόμου. Εκάρη μοναχός τω 1911. Επί δεκαετίες αγωνίσθηκε τα­πεινά υπομένοντας σκληρές δοκιμασίες, δαιμονικούς πειρασμούς, λογι­σμούς, δυσκολίες και προβλήματα. Ηλικιωμένος αρρώστησε βαριά και υπέφερε δυνατούς πόνους. Τον φρόντιζε ο Γέροντάς του αλλά και άλλοι φιλάδελφοι συσκητιώτες του. Κατάκοιτος υπόμενε με αυταπάρνηση την ασθένεια, με ιώβεια υπομονή και καρτερία. Μάλιστα έπιασε το σώμα του σκουλήκια κι έτρωγαν τις σάρκες του. Για να τιμωρήσει περισσότερο τον εαυτό του, δεν έλεγε σε κανένα τίποτε. Κατάντησε να του φάνε τη μέση, την κοιλιά και ...

Ο κατά κόσμον Χαράλαμπος Ζαφειριού Ζαφείριος γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Α. Θράκης το 1881. Στη μονή Ιβήρων προσήλθε το 1895 κι εκάρη μοναχός το 1898, λαβών το όνομα του Γέροντός του Χρυσάνθου (+1936) του εκ Στρωμνίτσης. Με την ευλογία του Γέρον­τός του και της Γεροντικής Συνάξεως σπούδασε στη Μεγάλη του Γέ­νους Σχολή της Κωνσταντινουπόλεως και έμαθε τη ρωσική και γαλλική γλώσσα. Ήταν και άριστος γνώστης της βυζαντινής μουσικής και διακόνησε επί έτη το αναλόγιο του ψάλτη της μονής. Το 1912 απεστάλη υπό της Γεροντίας της μονής του στο μετόχιο του Αγίου Νικολάου της Μόσχας, στο οποίο διακόνησε μετά του τελευταίου ηγουμένου αυτού Γέροντος Παϊσίου (+1946). Έμεινε σε αυτό έως το 1925. Η παραμονή του σε αυτό ήταν λίαν περιπετειώδης, λόγω της ...

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Κρητικός από την Ίμβρο, όπου γεννήθηκε το 1905, νέος ήλθε, το 1923, στην ιερά μονή Ιβήρων, όπου κείρεται μοναχός το 1924 και χειροτονείται διάκονος το 1925 και πρεσβύτερος το 1933. Αργότερα πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε θεολογία, ιατρική και μουσική. Στον πόλεμο του 1940 ως στρατιωτικός ιερεύς κι έφεδρος λοχαγός μεταβαίνει στο αλβανικό μέτωπο. Κατά τις εκθέσεις ανωτέρων του αγωνίσθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός, ενθαρρύνοντας τους στρατιώτες. Έδωσε πνοή στους αποθαρρημένους ριψοκινδυνεύοντας τολμηρά, μη φοβούμενος τη ζωή του, κινούμενος με αυτοθυσία. Άλλος διοικητής του γράφει γι’ αυτόν: «Ιερεύς με αρτίαν ηθικήν και πνευ­ματικήν μόρφωσιν, πλήρης δε πίστεως και πατριωτικού ενθουσιασμού ευρίσκετο κατά τας δυσκολωτέρας στιγμάς πάντοτε πλησίον των στρα­τιωτών, ενισχύων αυτούς ψυχικώς και συμμεριζόμενος τους ...

Το φως του ήλιου είδε στη Μάδυτο της Α. Θράκης το 1856. Οι γονείς του ήταν πάμφτωχοι αλλά ευσεβέστατοι. Μικρός ακολούθησε τον πατέρα του στα Ιεροσόλυμα, που εργαζόταν εκεί ως ξυλουργός, όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα και αγάπησε τον μοναχισμό. Το 1870 ήλθε στο Άγιον Όρος κι έμεινε επί διετία στο Διονυσιάτικο Κελλί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στις Καρυές, όπου μόναζε ο κατά σάρκα αδελφός του ιερομόναχος Ευγένιος. Ο Ευγένιος τον παρέδωσε στον σχολάρχη τότε της Αθωνιάδος Κοσμά Λαυριώτη (+1903). Μετά διετή δοκιμασία τον έκειρε μοναχό και το 1877 τον έστειλε να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε αριστούχος. Παρά το ότι του προσφέρθηκαν υψηλές θέσεις επέστρεψε στην αγαπητή του Λαύρα, «μη ανταλλάξας, κατά την ...

Ιερά μονή Γρηγορίου (φωτ.1928) Ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κοντομάρης του Γρηγορίου και της Ειρήνης από το χωριό Αναπλάδες της νήσου Κέρκυρας γεννήθηκε το έτος 1881. Στη μονή Γρηγορίου αφίχθηκε στις 16.12.1913. Εκάρη μο­ναχός με το όνομα Αντώνιος στις 23.12.1914. Χειροτονήθηκε διάκονος στις 6.12.1916 με το όνομα Στέφανος και πρεσβύτερος στις 4.2.1924. Υπήρξε άξιος, ακάματος κι ευλαβής λειτουργός του Υψίστου. Μέχρι τις παραμονές του θανάτου του λάβαινε εφημερία στο Καθολικό της μονής. Πάντοτε τακτικός στο καθήκον του, ιερουργών καθημερινώς. Επί πολλά έτη είχε το διακόνημα του προσφοράρη και του βηματάρη, όπως συνηθιζόταν στα παλαιά κοινόβια για τους ιερείς. Ήταν μεγάλος αγωνιστής και άκρος νηστευτής. Καθημερινώς έτρωγε λίγο ρύζι. Στο κοιμητήρι της μονής υπήρχε, μέχρι πριν λίγο καιρό, ένα μεγάλο δένδρο, άριο, όπου ...

Ιερομόναχος Σωφρόνιος Κουτλουμουσιανός Ο κατά κόσμον Σπυρίδων Τριβιζάς του Αντωνίου και της Χρυσάνθης γεννήθηκε στο χωριό Αγρός της Κέρκυρας το 1901. Μοναχός εκάρη στην ιερά μονή Παλαιοκαστρίτισσας το 1923. Προσήλθε στην ιερά μονή Κουτλουμουσίου το 1925. Το 1926 εκάρη μεγαλόσχημος μο­ναχός. Διάκονος χειροτονήθηκε στη δεύτερη πανήγυρη της μονής, στις 17.1.1927, και πρεσβύτερος στην πρώτη και μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6.8.1927. Ως ηγούμενος της μονής, από το 1967, ζούσε ως ένας των απλών διακονητών. Διηγούνται οι παλαιότεροι πατέρες πως, παρότι τον πίεζαν, δεν έμεινε ποτέ στο ηγουμενείο. Είχε ένα χαλασμένο, μικρό κελλί. Άναβε τη λάμπα του ηγουμενείου, για να φαίνεται από τις Καρυές, πως κάποιος μένει. Γνήσιος άνθρωπος του Θεού, τίμιος και αληθινός. Φιλακόλουθος στο έπακρον. Όταν δεν μπορούσε ...

Ιερομόναχος Εφραίμ Διονυσιάτης, ο ταπεινός δούλος του Θεού ( φωτ.μοναχού Γαβριήλ Φιλοθεϊτου) Ο κατά κόσμον Ευριπίδης Ματάνης γεννήθηκε στη Μεσορώπη της Καβάλας το 1913. Προσήλθε στη μονή Διονυσίου το 1949, όπου εκάρη μοναχός το 1950. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1951, πρεσβύτερος το 1954 και προχειρίσθηκε Πνευματικός το 1976. Διετέλεσε ηγούμενος (1976-1979) μετά την παραίτηση του Γέροντός του Γαβριήλ (+1983). Κατόπιν μόνασε, από το 1982 ήσυχα, ειρηνικά και φιλάδελφα στην Καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου της Νέας Σκήτης, ασχολούμενος και με τη ραπτική. Ένα έτος προ της εκδημίας του περίπου επέστρεψε στη μονή της μετανοίας του. Γηροκομούμενο στο νοσοκομείο της μονής, τον επισκέφθηκε ένας ιατρός και μεταξύ άλλων του είπε ο αξιομακάριστος Προηγούμενος: «Αγαπώ τον θάνατο, δεν τον φοβάμαι». Πράγματι, όπως έλεγε ο ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Κυριακός Αντωνίου Μοσχονάς στο χωριό Χαυδάτα της Κεφαλλονιάς τον Ιανουάριο του 1883. Η αρετή του φάνηκε από νωρίς. Καθυστέρησε την προς μονασμό αναχώρησή του, για ν’ αναθρέψει και μεγαλώσει τα πέντε ορφανά μικρά παιδιά του αδελφού του. Ένα από αυτά έγινε αργότερα μοναχός στη μονή του Αγίου Παύλου, ο Γεώργιος (+1998). Στρατεύθηκε και υπηρέτησε την πατρίδα στον μικρασιατικό πόλεμο. Όταν μεγάλωσαν τ’ ανίψια του, προσήλθε στη μονή Αγίου Παύλου το 1925. Εκάρη μοναχός το 1927. Ο ηγούμενος της μονής Σεραφείμ (+1960) τον πίεζε να ιερωθεί, αλλά εκείνος επίμονα αρνιόταν, γιατί, λέει, είχε πάει στον πόλεμο, είχε πιάσει όπλο και μπορεί να σκότωσε κανέναν... Επρόκειτο περί λίαν εναρέτου Γέροντος. Ήταν κατά γενική ομολογία ένας εξαϋλωμένος μοναχός. Επί έτη ...

Γεννήθηκε στη μοναχοτρόφο Μάδυτο της Α. Θράκης το 1878 από ευσεβείς γονείς, ο κατά κόσμον Σεραφείμ Ψαράς. Προσήλθε στην Καλύβη του αγίου ιερομάρτυρος Σεραφείμ της ιεράς σκήτης της Αγίας Άννης το 1894. Εκάρη μοναχός από τον Γέροντα Γελάσιο το 1900. Το 1911 χειροτονήθηκε ιερεύς και κατεστάθη Πνευματικός. Υπήρξε ομολο­γητής της πίστεως. Κατέθεσε διαμαρτυρία των Αγιορειτών Πατέρων για την αλλαγή του ημερολογίου στον βασιλέα Γεώργιο Β. Ήταν και καλός αγιογράφος. Ο Γέροντας Χερουβείμ αναφέρει περί αυτού στις Νοσταλγικές αναμνήσεις του από το Περιβόλι της Παναγίας: «Όπως οι άγιοι όλων των εποχών χαρακτηρίζονται για την απλότητά τους, έτσι και ο ευλογημένος άνθρωπος, ο παπα-Διονύσιος ο πνευματικός. Είχε έλθει στο Όρος από μικρό παιδί. Ήταν καλός πνευματικός, νους καθαρός, καρδιά απλή. Η προσευχή και ...