Ορθοδοξία και Ορθοπραξία

Ο κατά κόσμον Σπυρίδων Αγγελίδης και μακάριος αυτός άνδρας γεννήθηκε στην Τρίπολη της Πελοποννήσου το 1830. Το 1852 ήλθε στη μονή Αγίου Παύλου με τρεις φίλους του. Κατά τον ηγούμενο Σεραφείμ († 1960): «Αποβαλών πάσαν κοσμικήν υλοφροσύνην, μετά ζήλου και αυταπαρνήσεως επεδόθη υπακούων τω καθηγουμένω και τοίς λοιποίς πατράσι και δοκιμασθείς εις διαφόρους υπηρεσίας μετωνομάσθη Συμεών». Κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος και διακόνησε τη γραμματεία της μονής. Στη συνέχεια αποπεράτωσε τις σπουδές του στην Αθωνιάδα Ακαδημία και διακόνησε και τη γραμματεία της Ιεράς Κοινότητος. Οι θερμές παρακλήσεις των Γρηγοριατών πατέρων τον έφεραν στον ηγουμενικό θρόνο της ιεράς μονής Γρηγορίου το 1859, αφού πρώτα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Στη μονή τον οδήγησε ο Γέροντάς του Σωφρόνιος Αγιοπαυλίτης († 1882). Γράφει περί αυτού, όπως συνήθως ωραία, ο ...

Μοναχός Αββακούμ Λαυριώτης,ο ανυπόδητος και θεοδίδακτος Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Αντώνιος Γαϊτανιός, στη Σύμη των Δωδεκανήσων το 1894. Η ζωή του ήταν πάντοτε μέσα στις εκκλησιές του ωραίου νησιού του και περισσότερο στη δική τους εκκλησία, τον Άγιο Φανούριο. Μη καταφέρνοντας να πάει στα Ιεροσόλυμα, μέσω Κρήτης και Πειραιά, έφθασε στο Άγιον Όρος και κατευθύνθηκε στην αρχαία μονή της Μ. Λαύρας το 1920. Εκεί εκάρη μοναχός μετά ενός έτους δοκιμή. Στη Βίγλα έκτισε εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου. Στη Λαύρα ήταν πάντα καλός και πρόθυμος διακονητής. Διήλθε από τα διακονήματα του τραπεζάρη, του παροικονόμου -γιατί Οικονόμισσα είναι η Παναγία- του νοσοκόμου και άλλα. Ο μακαριστός μητροπολίτης Κώου Ναθαναήλ Λαυριώτης έγραφε περί αυτού: «Από την εκκλησία δεν έλειπε ποτέ. Τα μοναχικά του καθήκοντα ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Προκοπίου του Προκοπίου γεννήθηκε στα Βουρλά της Σμύρνης το 1883. Προσήλθε στη μονή Διονυσίου το 1913 και εκάρη μοναχός το 1916. Διακρινόταν μέσα σε όλη τη Διονυσιάτικη αδελφότητα για την απλό¬τητα, την καλοκαγαθία του, την ταπείνωση και την εργατικότητά του. Γι’ αυτό η χάρη του Θεού, που πλουτίζει μόνο τους ταπεινούς, τον επισκέφθηκε, τον χαροποίησε και τον χαρίτωσε. Στον αγώνα του είχε και συχνές δαιμονικές προσβολές. Το 1938 όταν ήταν μυλωνάς στον μύλο της μονής, του παρουσιάσθηκε πλήθος δαιμόνων ως τράγοι και μαϊμούδες να τον εκφοβίσουν. Άρχισε να ψέλνει δυνατά το «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία» και αμέσως εξαφανίσθηκαν. Από τότε είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παν¬αγία κι έκαιγε ακοίμητο καντήλι στην εικόνα της στο κελλί του. Όταν προσευχόταν ...