Ορθοδοξία και Ορθοπραξία

Μοναχός Δημήτριος Γρηγοριάτης, εκκληασιαστικός στο ναό του Πρωτάτου. Μόλις πέντε ετών, καθώς διηγείται ο ίδιος, είχε την πρώτη δαιμο­νική εμπειρία. Έμεινε σε όλη του τη ζωή ένα χαριτωμένο παιδί. Το πλησίασμα κοντά του ήταν ευχάριστο, ειρηνικό, ιλαρό. Ανέπαυε. Δεν έλεγε πολλά. Είχε συνήθως σκυμμένο το κεφάλι του. Όταν λίγο μιλούσε, χαμογελούσε γλυκά. Προσευχόταν. Αυτός ήταν ο μοναχός Δημήτριος Γρηγοριάτης. Προσήλθε στη μονή το 1953 κι εκάρη μοναχός το επόμενο έτος. Αγαπούσε υπερβολικά τον Χριστό. Αγαπούσε το μοναχικό σχήμα. Αγαπούσε το κομποσχοίνι. Κοινωνούσε κι αισθανόταν τον Χριστό μέσα του. Η ασθένεια τον έκανε να συνδεθεί πιο πολύ με τον Χριστό. «Ο νους μου», έλεγε, «δεν φεύγει εδώ κι εκεί, αλλά μένει πάντοτε κο­ντά στον Χριστό». Η ξαφνική ασθένεια τον πονούσε και τον ...

Υπήρξε ο μακάριος υποτακτικός τέλειος του μακαριστού Γέροντος Φιλαρέτου (+1975). Ήταν και αυτός από τη Ρουμανία. Ο αυστηρός και λίαν ασκητικός Γέροντας του τον έστελνε να εργάζεται στα μοναστήρια και στα Κελλιά διάφορες χειρωνακτικές εργασίες. Έσκαβε τους κήπους, τ’ αμπέλια, κόσιζε τα χόρτα και ό,τι άλλες βαριές δουλειές του έλεγαν. Ήταν δυνατός και ικανός για τέτοιου είδους εργασίες και γι’ αυτό ήταν περιζήτητος. Το 1966, σκάβοντας μία ημέρα από το πρωί ένα αμπέλι, το μεσημέρι κάθισε λίγο να ξεκουραστεί. Όταν σηκώθηκε να συνεχίσει την εργασία του, αισθάνθηκε μία τρεμούλα στα πόδια του. Από τότε τα πράγματα για τον π. Βαρθολομαίο, τον φιλότιμο εργάτη, άλλαξαν. Η τρεμούλα δεν ήταν από κόπωση, αλλά είχε αρχίσει η ασθένεια του πάρκινσον. Με τον Γέροντά του ...

Η κηδεία του Γέροντος Συνεσίου Αγιοπαυλίτου ( φωτ.μοναχού Δανιήλ Νεοσκητιώτου,1931) Ο κατά κόσμον Φώτιος Ζησιμάτος γεννήθηκε ατό χωριό Κοντογουράτα της Κεφαλλονιάς. Το 1867 προσήλθε να μονάσει στην Καλύβη των Εικοσάριθμων Αγίων Αναργύρων τις Νέας Σκήτης. Γέροντάς του ήταν ο συμπατριώτης του Πνευματικός Χριστόφορος Τσιμαράτος. «Υπήρξεν αυστηρός στους τρόπους αλλά τέλειος μοναχός και φύλαξ αληθής των διατάξεων τις μοναχικής πολιτείας ... Ετελεύτησεν εις βαθύ γήρας με την πεποίθησιν ότι θα τύχη τις αιωνίου μακαριότητος». Εκάρη μοναχός το 1868. Το 1877 ήλθε να μονάσει ο πρώτος εξάδελφός του, ο μετέπειτα ιερομόναχος Ιωακείμ Σπετσιέρης (+1943). Γράφει ο Γέροντας Ιωακείμ στα ωραιότατα Απομνημονεύματά του περί αυτού: «Ο ρηθείς Ιερομόναχος Συνέσιος εστίν αληθής μοναχός και αυστηρός τηρητής των διατάξεων τις μοναχικής πολιτείας, τακτικώτατος εις τας ακολουθίας ...

Έζησε λίαν ασκητικά με τη μικρή συνοδεία του στην πιο μικρή Καλύβη της σκήτης της Μικράς Αγίας Άννης, της Κοιμήσε­ως της Θεοτόκου. Γέροντα είχε τον ξακουστό Πνευματικό Γρηγόριο (+1899), τον οποίο ο πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ' ονόμαζε στύλο της αρετής και του μοναχικού βίου. Ο Γέροντας Κοσμάς συνέχισε το έργο του. Αξιώθηκε, αναφέρουν, να μεταλαμβάνει τους άγνωστους και ανώνυμους ερημίτες-ασκητές του Άθωνα. Όταν κάποτε σε μία σύναξη των πατέρων της σκήτης της Αγίας Άννης μερικοί μοναχοί είπαν ότι σήμερα δεν υπάρχουν μεγάλοι βιαστές και ενάρετοι πατέρες, ο παπα-Κοσμάς διαχώρησε τη θέση του και είπε θαρρετά και με γνώση πως πολύ κο­ντά τους στην έρημο υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι του Θεού, άγιοι, ισάγγελοι. Ο λόγος του στάθηκε πειστικός και οι μοναχοί ...