Γέρ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Γ.  Η  διδασκαλία  του  Γέροντος  περί   του πνευματικού  Πατρός Η  διαχρονία  αυτή  του γέροντος Αιμιλιανού  κυριολεκτικά τον εντάσσει  στη  χορεία της  γεροντικής  παράδοσης , καθώς  συγκεντρώνει  στο  πρόσωπό  του  τα  γνωρίσματα του πατρός- κριτού-ιατρού και διδασκάλου. Με  πλήρη  επίγνωση  του  χαρίσματος  της  πατρότητος  ο  γέροντας  ανέπτυξε  τη  δραστηριότητά  του  στον  κόσμο  αλλά  πάντοτε  το  επίκεντρο  και  το εντρύφημά  του  ήταν  το  μοναστήρι. Τα  κείμενά  του  περιλαμβάνουν  ποσοστιαία  μεγαλύτερη και  πληρέστερη  διδασκαλία για  το  ρόλο  του  Γεροντα  στη  ζωή  των  μοναχών. Όμως τα  πάντα , κατά  αναλογία,  μπορούν  να  προσαρμοσθούν  κατά  το  πλείστον  και  στη  ζωή  των υπ’ αυτού  καθοδηγουμένων  λαϊκών , γιατί  το  εμπειρικό  βίωμα  του π. Αιμιλιανού  είναι  ενιαίο. Όπως  για  την  πνευματική  ζωή  του  πιστού όρος sine qua non είναι ...

    Η νύκτα  είναι  μια  πραγματικότητα αμφοτερίζουσας  αξίας , φοβερή  όπως  ο  θάνατος  και  απαραίτητη  όπως  η  χρονική  στιγμή  της  γέννησης  των  κόσμων, ο  χρόνος  όπου  προνομιακά  ξεκίνησε η  ιστορία  της  σωτηρίας.  Ο  άνθρωπος  προσεύχεται  στο  Θεό  , όταν  έρχεται η  νύχτα εφόσον  κι’ αυτή  όπως  και  η  μέρα  διηγείται  τα  θαυμάσια  του  Θεού. «…Η νύκτα όμως  με  την  σιωπήν  της  , το  μυστήριό  της, το  μυστικό  το  οποίον  κρύβει, έχει  διαφορετικό  περιεχόμενο. Τη  νύκτα  δεν  έχομε  τον  Θεόν ενεργούντα , δρώντα , κατερχόμενον. Έχομε  τον  Θεόν  αποκαλυπτόμενον. Έχομε  τον  Θεόν ομιλούντα  στο  βάθος  της  ψυχής.Έχομε  τον  Θεόν ο  οποίος  αποκαλύπτει εαυτόν  ‘σχολάσατε  και  γνώτε  ότι  εγώ  ειμί  Θεός’. Η σχόλη  εις  όλους  τους  προφήτας  και  εις  όλα  τα κείμενα βλέπομε   ...

   Ο  Κύριος  καταφθάνει  για  να  καλέσει  τους  πιστούς  Του  δούλους  να  εισέλθουν  στη  δική  Του  χαρά  και  να  τους  ανοίξει  τις  πύλες  της  Βασιλείας,  χαρίζοντας  μια  ατελεύτητη  χαρά  μεθέξεως  στη  δόξα  Του,  αιώνια  κι  αναφαίρετη. Αυτή  η  χαρά  της  επικοινωνίας  του  πιστού  μαζί Του είναι  χαρά ασφαλής και  πεπληρωμένη όχι  μόνο  εσχατολογική  αλλά  παρούσα   μέσα  από  την  πραγματικότητα  της  Εκκλησίας, ώστε  κάθε  αλλοτρίωση  από  μια  τέτοια  χαρά να  σημαίνει  αλλοτρίωση  από  το Θεό και την  Εκκλησία  Του . Η  πνευματική εργασία, η  προσευχή, το χαροποιό  πένθος για  τις  αμαρτίες  είναι  συστατικά   μιας  τέτοιας  θεοδώρητης  χαράς  που  ζει  μόνον  εξάρσεις αγαλλιάσεως, απολαύσεως , πνευματικής  ηδονής και  πλημμυρίζει  με χαροποιά  δάκρυα  ευγνωμοσύνης. «Ο Θεός  αγάπη  εστίν» και  με  προϋπόθεση  αυτή  την  οντολογική  διάσταση  ...

   Β. Νήψις. Ο Γέροντας  επιθυμούσε  διακαώς  να  μεταδίδει  στους  υπ’  αυτού  καθοδηγουμένους  την  εσωτερική  του  ζωή η  έστω  να  υποκινήσει  τον  πόθο  προς  αυτή. Μιλά  πάντοτε για  την  πνευματική  εργασία  που  συντελείται  στο  μυστικό βάθος  της  ψυχής ώστε  «ταύτα  πάντα  προστεθήσεται αυτή». Καθημερινό  του  εντρύφημα  ήταν  οι  ασκητικοί  και νηπτικοί  πατέρες ,  στους  οποίους  μυσταγωγούσε με  άνεση  και  εξοικείωση τον  κάθε  κατηχούμενο,  όταν  διέβλεπε  ανάλογη  νηπτική  διάθεση. Την  πλήρη  ανάπτυξη  της  νηπτικής  του  θεωρίας  αποτυπώνει  στον  προσφάτως  εκδοθέντα  υπομνηματισμό  του  στο έργο  του Αγίου Ησυχίου του  πρεσβυτέρου «Περί  νήψεως» . Εκεί  πραγματεύεται  ερμηνευτικά  όλα  σχεδόν  τα  κεντρικά  θέματα  της  ασκητικής  και  νηπτικής  θεολογίας μιλώντας  με  ενθουσιασμό, βαθύνοια  και  εκπληκτική  διορατικότητα.  Μολονότι  το έργο και  ο ερμηνευτής  του  απευθύνονται  σε  ακροατήριο  μοναστικό, ...

Επεκτείνεται  και εκτός  ελλαδικών συνόρων  ανακαλύπτοντας  τη  δρόσο  του  Πνεύματος αρχικά  στον οσιωθέντα  ιερομόναχο π. Ιουστίνο  Πόποβιτς  στη Σερβία και  τους  διαπρεπείς  θεολόγους  μαθητές   του. Το 1976  τον  επισκέπτεται  ως  ηγούμενος  της  Σιμωνόπετρας  και  διαπιστώνει  εκ  του  σύνεγγυς  πόσο  πλησίον βρίσκεται  στο  νηπτικό  πνεύμα  του  νεοφανούς  αγίου  και  θεολόγου. Μάλιστα  ο  μαθητής  του  π. Ιουστίνου  επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς τονίζει  πως  στον  π. Αιμιλιανό  βρήκε  εξαρχής  τα  χαρακτηριστικά  του  γέροντά  του π. Ιουστίνου , τα  οποία  συμπυκνώνονται  στην  πνευματική  αρχοντιά, την  οικουμενικότητα   και  τη  νοικοκυρωσύνη («οικονομία») , καταλήγοντας  στο  συμπέρασμα  ότι  μεταξύ  των  πνευματικών  ανθρώπων  συγκροτείται  ένα  δίκτυο  προσευχής , νήψεως, κοινωνίας  εμπειριών. Και  πάλι  εκτός  ελληνικών συνόρων  συναντάται  πνευματικά  κατόπιν  προσκλήσεως  του  με  τον Γέροντα  Σωφρόνιο Σαχάρωφ, πνευματικό  έκγονο  του  Οσίου ...

 H μελέτη του π. Χαριλάου Παπαγεωργίου για τη θεολογία του Γέρ. Αιμιλιανού (προηγούμενη δημοσίευση:http://www.pemptousia.gr/?p=85257), εισέρχεται στην ενότητα των πνευματικών συναθλητών του. Ε.  Οι πνευματικοί  συνοδοιπόροι  του  γέροντος   Η πνευματική  σπορά  της φιλοκαλικής  αναγέννησης  των  Κολλυβάδων  και  του  αγίου Νεκταρίου - ως  ενδιάμεσου  κρίκου  με  το   νεοφιλοκαλικό  κίνημα -  καρποφορεί  στα  πρόσωπα  των συγχρόνων μας  γερόντων.  Με  τους  σημαντικότερους  εξ  αυτών ο  π. Αιμιλιανός  διατηρούσε  εμμέσως  η  αμέσως  μια  προσωπική  κοινωνία είτε  σε  επίπεδο  προσευχητικής  εμπειρίας  είτε  σε  επίπεδο  αδελφικής επικοινωνίας  οδεύοντας  σε  μια  κοινή  πορεία  μαζί  τους.  Σύμφωνα  με τις  μαρτυρίες  των  πνευματικών  του  παιδιών  σχετίζεται  με  σημαντικότατες  πνευματικές  φυσιογνωμίες  και   οσιακές  μορφές  των  ημερών  του  όπως οι  πατέρες Αθανάσιος Χαμακιώτης, Δημήτριος  Γκαγκαστάθης, Αμφιλόχιος  Μακρής, Φιλόθεος  Ζερβάκος, Σίμων Αρβανίτης, Δαμασκηνός  Κατρακούλης  κ.α. Ο ...

Ο  Γέροντας  αποδεικνύεται  ερμηνευτής  μεμυημένος  και  βαθύς  γνώστης  της  Βίβλου αλλά και της  πατερικής  ερμηνευτικής στοιχεία  τα  οποία  αναμιγνύει  με  προσωπικές και  βιωματικές  προσεγγίσεις.  Αρέσκεται  στην ερμηνεία  ψαλμών είτε  σε  περιόδους  μετανοίας  και  πνευματικής  προετοιμασίας ,  όπως  η  Τεσσαρακοστή, είτε  σε  περίοδο  προεόρτια η  μεθεόρτια  μεγάλων εορτών, είτε  ακόμη  σε  αντιστοίχιση με  μεγάλες  εορτές  του ιουδαϊκού  εορτολογίου. Προσπαθεί  μέσα  από  τις  ψαλμικές  κατηχήσεις  του   να  καταστήσει  τα  τέκνα  του  κοινωνούς  των  αισθημάτων  και  των  προσωπικών  βιωμάτων  του   Ψαλμωδού, για  να  κατανοήσουν  την  πνευματική  δύναμη  που  εμπεριέχει  το  Ψαλτήριο. Η γλώσσα , το ύφος  και  η θύραθεν  παιδεία  του  π. Αιμιλιανού , που  αποπνέουν  οι  αναλύσεις  του, μεταδίδουν  ένα  αίσθημα  βαθυτάτης  μεθέξεως,  στο  προς  τα τέκνα . Σκοπός  του  πάντοτε είναι  ...

 Θα  έλεγε  κανείς , αποτιμώντας  προοιμιακά   το  κείμενο, πως  ο π. Αιμιλιανός "...με  σοφία  και  διάκριση προσλαμβάνει τη μοναστική  παράδοση  ... και  θέτει  την  προσωπική  του  σφραγίδα - στοιχών  τοις  θείοις  κανόσι  των  αγίων  Πατέρων...- και δημιουργεί  το  Τυπικό  της  Μονής. Εγκεντρίζει  με  σεβασμό  κι  αγάπη  στην  πείρα  των  παλαιών ... την  αφοσίωση  και  το  ζήλο  των νεωτέρων ...". Τα  ασκητικά  κείμενα  του  Μεγάλου  Βασιλείου,  που απετέλεσαν  το  οργανωτικό  θεμέλιο  για  τη  θέσπιση  μιας  ειδικής  κανονικής  νομοθεσίας  σχετικά  με  την  τάξη , τη  διοίκηση  και  το  πνεύμα  του  κοινοβιακού  μοναχισμού στάθηκαν  οι  πρώτοι οδηγοί  του  Τυπικού.  Κατά  το  πρότυπο  των  σωζομένων  τυπικών  και  αυτό  της  Ορμυλίας ακολουθεί  τα  κατά  τάξιν  και  ευσχημόνως κρατούντα μοναχικά  θέσμια, σύμφωνα  με  την  προοιμιακή  εξαγγελία  ...

Γ. Τα  χρόνια  στα  Τρίκαλα ( Δούσικο - Μετέωρο , κατήχηση , εξομολόγηση , κήρυγμα, πρώτες  μοναχικές  κουρές). Εξόχως  σημαντική  για  τη  μοναστική  του  ανέλιξη  υπήρξε  η εσώτατη  πνευματική  του  σχέση  με  τον  χαρισματικό  Μητροπολίτη  Τρίκκης  και  Σταγών  Διονύσιο  Χαραλάμπους (1907-1970). Ο άνθρωπος  αυτός  με  προορατική  όντως  έμπνευση μετακαλεί  το  γέροντα  Αιμιλιανό  στην περιοχή  του. Η  γνωριμία  του Γέροντος  με τον Μητροπολίτη  Τρίκκης  Διονύσιο  πραγματοποιείται  μέσα  από  τις  συχνές  επισκέψεις  του  σεβασμίου ιεράρχου  στο οικοτροφείο  της  αδελφότητος . Ο επίσκοπος αναζητούσε  στελέχη  για την  πλαισίωση  του  ποιμαντικού  του  έργου μέσα  από  τις  οργανωμένες  χριστιανικές  κινήσεις  που εγγυόνταν ένα  έμψυχο  υλικό  ενθουσιώδες , μεθοδικό , φιλόπονο ,  αυτοθυσιαστικό. Η  προσέγγισή  του  στα  μέλη  της  αδελφότητος  δεν  ήταν  ούτε  πρωτόγνωρη  ούτε  μοναδική  για  ...

Η μελέτη του π. Χαρίλαου Παπαγεωργίου για τον Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη, εξετάζει σήμερα (προηγούμενη ανάρτηση:http://www. pemptousia.gr/?p=75300) τις ευσεβείς οικογενειακές καταβολές του Γέροντα.  ΠΡΩΤΟ  ΚΕΦΑΛΑΙΟ  Η  ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ  ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ   ΤΟΥ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Ι. Η  ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ  ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ  ΓΙΑ  ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ  ΕΡΓΟ.             Α. Οικογενειακές καταβολές. Η "προσφυγική " ευλάβεια  και πνευματικότητα. Σε  περιπτώσεις  μεγάλων  πνευματικών  μορφών  επιβάλλεται  μια ενδελεχής  ενασχόληση   με  τις  οικογενειακές  καταβολές ,  οι  οποίες   συνδιαμορφώνουν  καταλυτικά  μία  προσωπικότητα ,  όπως  αυτή  του  γέροντος  Αιμιλιανού.  Πρόκειται είτε για  αυτοβιογραφικές    υπομνήσεις  του  πατρός  σε  οικεία  πρόσωπα , με  σκοπό  πάντοτε  την  πνευματική  ωφέλεια  , είτε  για  καταγραφές  στο  πλαίσιο  κατηχήσεων  και  νουθεσιών.  Σκοπός  των  λεγομένων και γραφομένων  είναι  το  να  κατανοηθεί  πως  η  νηπτική  του  ζωή  έχει  ρίζες « εξ  απαλών  ονύχων» , ...

Η μελέτης του π. Χαρίλαου Παπαγεωργίου για το Γέρ. Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη, μετά το προλογικό σημείωμα του συγγραφέα (προηγούμενη ανάρτηση:http://www. pemptousia.gr/?p=75103) εισέρχεται στην παράθεση των κυριότερων σταθμών του βίου του. Βιογραφική  «ιχνηλασία»   του  Γέροντος Αιμιλιανού Ο  γέροντας  Αιμιλιανός  (κατά  κόσμον Αλέξανδρος  Βαφείδης) γεννήθηκε  στη  Νίκαια του  Πειραιά  στις  13 Νοεμβρίου 1934 . Σε αυτή την  περιώνυμη  προσφυγούπολη  της Αττικής  είχαν  μετοικήσει  οι  ευλαβείς  γονείς  του, προσφυγικής  καταγωγής . Οι ευσεβέστατοι παππούδες του, ο σηλυβριώτης Αλέξανδρος και η κωνσταντινουπολίτισσα  Ευδοξία, δημοδιδάσκαλοι  στο  επιτήδευμα, είχαν εγκατασταθεί,  με  την  ανταλλαγή  των  πληθυσμών , στο  χωριό (Νέα) Σήμαντρα  της  Χαλκιδικής. Προερχόντουσαν  από  τα  αλησμόνητα (παλαιά) Σήμαντρα της Καππαδοκίας  όπου  εργάστηκαν  ως  εκπαιδευτικοί  από  το 1906  έως  το  μεγάλο  ξεριζωμό. Ο μικρός  Αλέξανδρος  περάτωσε  τις  εγκύκλιες  σπουδές  του  στο  δημοτικό  ...

Με ξεχωριστή χαρά και τιμή, η "Πεμπτουσία" αρχίζει σήμερα τη σταδιακή δημοσίευση μιας σπουδαίας μελέτης, η οποία αναφέρεται σε μια κορυφαία προσωπικότητα του ορθόδοξου μοναχισμού του 20ού αι., το Γέρ. Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη. Η μελέτη, συγγραφέας της οποίας είναι ο π. Χαρίλαος Ε. Παπαγεωργίου, υποβλήθηκε ως διπλωματική εργασία στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και βαθμολογήθηκε με άριστα. Στο σημερινό απόσπασμα παρουσιάζονται οι εισαγωγικές σκέψεις του συγγραφέα. ΠΡΟΛΟΓΟΣ  Η συμμετοχή στο  Πρόγραμμα  Μεταπτυχιακών  Σπουδών  του  Τμήματος  Ποιμαντικής  και  Κοινωνικής  Θεολογίας  του  Α.Π.Θ.  υπήρξε  η  αφορμή  για  την  εκπόνηση  αυτής  της  εργασίας , που  συντάχθηκε  με  την ολοκλήρωση  του  κύκλου  των  μαθημάτων  για  να  υποβληθεί  στην  κρίση  σεβαστών  διδασκάλων. Όμως η  σύνταξή  της  λειτούργησε και ως  μερική  «εξόφληση»  ενός  αειδινήτου  χρέους προς  τον  άνθρωπο  που με  ...