Άγ. Ιωσήφ Ησυχαστής

«Παρέστω μοι τό Πνεῦμα καί διδότω λόγον» (PG 36, 436). Τοῦτο τό μεστό θεολογικό ἀπόφθεγμα τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου ἀνταποκρίνεται πλήρως στό πρόσωπο καί στόν λόγο τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ. Ἦταν «θεόπνευστος», ἀσφαλῶς, ἰδιώτης τοῦ λόγου ὁ Γέροντας. Οἱ ἀνευρεθεῖσες χειρόγραφες Ἐπιστολές του (132 + 1 πρός Ἀνώνυμον Μοναχόν καί τά 12 Ποιήματά του) βρίθουν ὀρθογραφικῶν ἀτυπιῶν. Ὡστόσο, πέρα ἀπό τοῦτο τό ὑστέρημα, ἡ ἐργογραφία του ὑπάρχει ἔμπλεη λόγου καί χάριτος. Καί ἀναγνωρίζει τοῦτο καί τό καταθέτει ὁ Γέροντας: «Ἐγώ, καίτοι ἀγράμματος, ἐπιχειρῶ τοῦτο (νά σοῦ γράψω), ἐπιλαθόμενος τό μέτρον τῆς ἀνικανότητός μου καί ἀμαθείας, πιστεύω εἰς τάς εὐχάς τῶν Πατέρων μου, Θεοῦ βοηθοῦντός μοι… ἄρχομαι» (σ. 436). Ναί, ὅσα γράφει, ὅπως παρατηρεῖ, «δέν εἶναι λόγια ἁπλᾶ, ἀλλά εἶναι λόγοι ...