Πεμπτουσία

Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα από φτωχούς γονείς. Η μητέρα του τον γέννησε στο χωράφι που θέριζε με το δρεπάνι. Το 1900 προσήλθε στο παρά τις Καρυές Σταυρονικητιανό Κελλί του Αγίου Ονουφρίου, που σήμερα είναι γκρεμισμένο. Εκεί εκάρη από τον Γέροντα Διονύσιο (+1903). Οι Ρώσοι θέλησαν να του δώσουν αρκετές λίρες, για ν’ αγοράσουν το Κελλί, μα δεν δέχθηκε ποτέ. Μετά την κοίμηση του Γέροντός του μετέβη στο Βατοπεδινό Κελλί των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και στη συνέχεια στο Αγιοπαυλίτικο Κελλί του Αγίου Ανδρέου στις Κα­ρυές. Το 1906 προσήλθε στο Παντοκρατορινό Κελλί του Γενεσίου της Θεοτόκου, κάτω από τη μονή Κουτλουμουσίου. Ο Γέροντας Ονούφριος είχε ένα κατά σάρκα αδελφό, που μόναζε στο γειτονικό Κελλί του Αγίου Ευθυμίου, τον ιερομόναχο Ανδρέα (+1941). Τη συνοδεία ...

Στον κόσμο ονομαζόταν Θεοδόσιος Ιωάννου Στάνου. Γεννήθηκε στο χωριό Μπιχέα Κουβουλουΐ της Ρουμανίας το 1881. Το 1902 προσήλθε στη σκήτη του Αγίου Δημητρίου-Λάκκου, που βρίσκεται σε ησυχαστική τοποθεσία, κατοικείται από Ρουμάνους και ανήκει στην ιερά μονή Αγίου Παύλου. Εκάρη στην Καλύβη των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου το 1903. Διακρίθηκε ως διακριτικός Πνευματικός και ως άκρως νηστευτής και ακτήμων. Μ’ ένα τσουβάλι παξιμάδι περνούσε πολύ καιρό. Ούτε ήξερε τη γεύση των φαγητών. Κάποτε, διηγούνται, όταν είχε ασθενήσει, τον πήρε ένας να τον φιλέψει κάτι, για να στυλωθεί στα πόδια του. Είχε μαγειρέψει ζαρκάδι με πατάτες. Έφαγε το μεσημέρι. Το βράδυ του είπε να του φτιάξει κάτι άλλο. «Καλό ήταν και το μεσημεριανό», του είπε. Μπορεί και να μην κατάλαβε ότι ήταν και ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Αθανάσιος Λαμπίρης του Παναγιώτου στο χωριό Κλείτωρ των Καλαβρύτων το 1887. Προσήλθε στο Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Ευθυμίου του Μεγάλου το 1897. Εκάρη μοναχός το 1898. Εργόχειρο είχε το του βιβλιοδέτη, το οποίο εργαζόταν με ιδιαίτερη αγάπη, επιμέλεια και φροντίδα. Ήταν ένας Γέροντας διακεκριμένος και ονομαστός. Φιλακόλουθος λίαν, νηστευτής, ασκητικός και καλλιτέχνης βιβλιοδέτης. Συνοδεία είχε τον δίκαιο και απλό μοναχό Θεόκτιστο (+1955) και τον ιεροδιάκονο Νήφωνα (+1987), τον οποίο γνωρίσαμε και πολλά μας διηγήθηκε καλά για τους μακαριστούς προκατόχους του, καθώς για την αγάπη του για τη βιβλιοδεσία. Κατά τον φιλόσιο εκδότη Σ. Σχοινά ο «μεταστάς ήτο από τους εκλεκτούς Γέροντας, διάγων ζωήν ασκητικήν, είχε δε μεγάλην απλότητα· ο θάνατός του υπήρξε θάνατος του δικαίου. Διά δύο ελαφρών ...

Γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς στο χωριό Λογγανίκος της Σπάρτης το 1864. Είχε 16 αδέλφια. Από μικρός ήταν φιλάσθενος. Η καλή του μητέρα, με τη βαθιά της πίστη και ως πρακτική ιατρός, πολλές φορές τον βοήθησε στις ασθένειές του. Τελείωσε την Ιερατική Σχολή Τριπόλεως. Ήθελε να μονάσει σε μοναστήρι της περιοχής του, αλλά ο πατέρας του τον απέτρεπε. Έτσι, το 1890, αναχώρησε κρυφά για το Άγιον Όρος. Έμεινε κρυμμένος για εννέα χρόνια. Στην αρχή μόνασε στα Καυσοκαλύβια. Γέροντα είχε τον παπα-Μηνά, που υπήρξε υποτακτικός του περιβόητου ασκητή Χατζη-Γιώργη (+1886). Μετά τη διάλυση της αδελφότητος του Χατζη-Γιώργη ο παπα-Μηνάς μετώκησε στις Καρυές με τον καλό υποτακτικό του Συμεών κι εγκαταστάθηκαν στο Ιβηρίτικο Κελλί της Αγίας Τριάδος. Ο Συμεών παρέλαβε από τον αγαπητό Γέροντά ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στον Πτελεό  Αλμυρού Βόλου το 1903. Στην ιερά μονή Καρακάλλου προσήλθε το 1929. Εκάρη μοναχός το 1932 από τον ενάρετο ηγούμενο Κοδράτο (+1940). Αγάπησε τη μονή του και κοπίασε πολύ γι’ αυτή. Διετέλεσε και προϊστάμενός της. Εθεωρείτο το αστέρι των καλογέρων του αυστη­ρού κοινοβίου του Καρακάλλου. Το 1978, λόγω διαφόρων πικρών γεγο­νότων, για τα οποία δεν έφταιγε ουδόλως, αναγκάσθηκε ν’ αναχωρήσει από τη μονή του. Φιλοξενήθηκε, γηροκομήθηκε και αναπαύθηκε, στο γειτονικό Φιλοθεΐτικο Κελλί του Αγίου Δημητρίου, όπου οι πατέρες του τον φρόντισαν φιλάδελφα. Υπέμεινε το γήρας και τις ασθένειες καρτε­ρικά. Στο τέλος τυφλώθηκε. Αισθανόταν όμως ποιός τον πλησιάζει. Συ­χνά τον έβρισκες με δάκρυα στα μάτια. Είχε καλή μνήμη και του άρεσε να μιλά για ...

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Κυρίτσης του Νικολάου και της Μαρίας γεννήθηκε στο χωριό Αγία Παρασκευή Κόνιτσας το 1908. Νέος ήλθε σε γάμου κοινωνία και απέκτησε πέντε τέκνα. Με τη σύμφωνη γνώμη της συζύγου του Σταυρούλας αναχώρησε για το Άγιον Όρος, αφού είχαν μεγαλώσει τα παιδιά του. Μόνασε στην αρχή στη μονή Βατοπεδίου και κατόπιν στο Βατοπεδινό Κελλί του Αγίου Προκοπίου, όπου το 1967 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα Νεόφυτο τον Πνευματικό (+1967). Μετά από αποκάλυψη του εναρέτου Γέροντά του, του έδωσε ευλογία να μεταβεί στον κόσμο. Άφησε το αγαπημένο του Άγιον Όρος και κατοίκησε σε διάφο­ρα μέρη στη Νίκαια του Πειραιά, δίχως ποτέ να πάει στο σπίτι και τους δικούς του. «Εγώ», έλεγε, «είμαι μοναχός και την οικογένειά μου την έχει ...

Ο κατά κόσμον Θεόδωρος Πάνου του Σπυρίδωνος γεννήθηκε στο χωριό Κολλιανοί Κορινθίας το 1892. Νέος προσήλθε στη σκή­τη Αγίου Δημητρίου της μονής Βατοπεδίου. Εκεί εκάρη μοναχός από τον ενάρετο Γέροντα Παΐσιο (+1948) το 1912. Το 1921, λόγω κάποιου σοβαρού πειρασμού που συνέβη και δίχασε τους πατέρες της σκήτης, αναγκάσθηκε η ευλαβέστατη συνοδεία, χάριν της αγάπης, της ειρήνης και της ομόνοιας, ν’ αναχωρήσει. Τη συνοδεία αποτελούσαν ο Γέροντας Παΐσιος, ο μοναχός Γεράσιμος (+1984), ο ιερομόναχος Παντελεήμων και ένας δόκιμος, που κατόπιν εκάρη μοναχός και ονομάσθηκε Αρτέμιος (+1978). Αυτός ήταν πολύ ενάρετος, ασθένησε όμως από ημιπληγία και εκοιμήθη σχετικά νέος. Το 1981 προστέθηκε στη συνοδεία ο ιεροδιάκονος Γεράσιμος (+2006) από την Προβάτα. Το 1921 λοιπόν ήλθαν στο Αγιοπαυλίτικο Κελλί της Υπαπαντής παρά τις ...

Ένας υποδειγματικός Αγιορείτης κοινοβιάρχης, γόνος ευσεβέστατης πολύτεκνης οικογένειας από τον Πύργο της Ηλείας ήταν ο κατά κόσμον Ανδρέας Πρωτογερόπουλος. Η ανάγνωση των βίων των αγίων τον έστρεψε στον μοναχισμό. Οι ανάγκες και περιπέτειες δεν του λιγόστεψαν το θάρρος για τη μοναχική του αφιέρωση. Στις 15.8.1891, ημέρα εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο δεκαοχτάχρονος Ανδρέας φθάνει στον αρσανά της μονής Γρηγορίου. Αμέσως ασπάζεται ευλαβικά το χώμα του Περιβολιού της Παναγίας. Η μονή τού γίνεται μητέρα. Ο ενάρετος ηγούμενος της μονής Συμε­ών (+1905) του γίνεται πνευματικός πατέρας. Υπάκουος διακονητής, ευδόκιμος δόκιμος, σιωπηλός, προσεκτικός, φιλότιμος, ακούραστος. Μεγάλη παρηγοριά του το Καθολικό, ο Γέροντας, το κελλάκι του. Μετά την κουρά του το 1893, ανέλαβε επί μία δεκαετία κονακτζής στις Καρυές. Ο αντιπρόσωπος Ιάκωβος με τη ...

Γεννήθηκε στο Αγρίνιο της Αιτωλοακαρνανίας το 1884, ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Ματοσόπουλος του Αθανασίου και της Χρυ­σαυγής. Μικρός ξενιτεύθηκε στην Αίγυπτο. Κατόπιν πήγε στα Ιεροσό­λυμα και το 1900 ρασοφόρεσε στην εκεί μονή του Αγίου Σάββα. Από μικρό παιδί αγωνιζόταν ως ασκητής. Το 1901 ήλθε στο Άγιον Όρος και κατευθύνθηκε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος - Κουτλουμουσίου, στην Καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου Γέροντας ήταν ο λίαν ενάρετος Ιερομόναχος Παντελεήμων, ο προορατικού και διορατικού χα­ρίσματος αξιωμένος. Πλησίον του μαθήτευσε στην υπακοή, εμπνεύσθηκε στην άσκηση κι έλαβε κάτι από τα χαρίσματά του. Την εποχή αυτή στη σκήτη ζούσαν πολλοί ενάρετοι πατέρες, όπως αναφέρεται: «Έμενον πτωχοί τινές αλλ’ ενάρετοι μοναχοί διά τους οποίους ηκούσαμεν από Γέροντας πατέρας, οι οποίοι ήλθον εις την ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Αντώνιος Τυριτίδης στην Τραπεζούντα του Πόντου το 1904. Μεγάλωσε κάνοντας μετάνοιες και νηστείες. Μικρός αρρώστησε βαριά και τον θεράπευσε ο άγιος Γεώργιος, στο μοναστήρι του Περιστερεώτα, που τον πήγε η ευσεβής μητέρα του. Κατά την πολύκλαυστη μικρασιατική καταστροφή, του 1922, που ήλθε στην Ελλάδα, θρήνησε τον θάνατο εφτά συγγενών του. Εγκαταστάθη­κε στην Αλιστράτη Σερρών. Στο Άγιον Όρος ήλθε το 1928 και εισήλθε δόκιμος στη μονή Ιβήρων. Εκάρη μοναχός το επόμενο έτος και διήλθε διάφορα διακονήματα. Το 1940 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ιερόθεο (+1956) και ανέλαβε προσμονάριος στο παρεκκλήσι της Παναγίας, με τη θαυματουργή εικόνα της Πορταΐτισσας (1944-1987). Από το 1957 ήταν προϊστάμενος της μονής. Νέος, στην πρώτη μου αγρυπνία στο Άγιον Όρος, στην ...

Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Γεωργίου και οι γονείς του ονομάζονταν Φώτιος και Δέσπω. Γεννήθηκε στο χωριό Αρμπρίνοβα Τσιπίλοβας Ιωαννίνων της Ηπείρου το έτος 1877. Στη μονή Κουτλουμουσίου προσήλθε να μονάσει το 1909. Εκάρη μοναχός το 1912. Για ένα διάστημα αναχώρησε για τη μονή Καρακάλλου. Επέστρεψε στη μονή της μετανοίας του με τον μετέπειτα ηγούμενο αυτής Μακάριο (+1957) το 1916. Διήλθε με υπομονή, υπακοή, αγάπη και προθυμία τα διακονήματα του πορτάρη και του αμπελικού. Συνήθιζε να μην αποχωρίζεται το κουκούλι του και το κομποσχοίνι του ποτέ. Το κουκούλι οι μοναχοί το φορούν πάντοτε στις ώρες των ιερών ακολουθιών στο ναό. Λέγουν πως οι παλαιοί Καυσοκαλυβίτες πατέρες φορούσαν πάντοτε το κουκού­λι και το ράσο, ακόμη κι όταν σκάλιζαν τον κήπο, ως ...

Ο κατά κόσμον Χαράλαμπος Ζαφειριού Ζαφείριος γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Α. Θράκης το 1881. Στη μονή Ιβήρων προσήλθε το 1895 κι εκάρη μοναχός το 1898, λαβών το όνομα του Γέροντός του Χρυσάνθου (+1936) του εκ Στρωμνίτσης. Με την ευλογία του Γέρον­τός του και της Γεροντικής Συνάξεως σπούδασε στη Μεγάλη του Γέ­νους Σχολή της Κωνσταντινουπόλεως και έμαθε τη ρωσική και γαλλική γλώσσα. Ήταν και άριστος γνώστης της βυζαντινής μουσικής και διακόνησε επί έτη το αναλόγιο του ψάλτη της μονής. Το 1912 απεστάλη υπό της Γεροντίας της μονής του στο μετόχιο του Αγίου Νικολάου της Μόσχας, στο οποίο διακόνησε μετά του τελευταίου ηγουμένου αυτού Γέροντος Παϊσίου (+1946). Έμεινε σε αυτό έως το 1925. Η παραμονή του σε αυτό ήταν λίαν περιπετειώδης, λόγω της ...

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Κρητικός από την Ίμβρο, όπου γεννήθηκε το 1905, νέος ήλθε, το 1923, στην ιερά μονή Ιβήρων, όπου κείρεται μοναχός το 1924 και χειροτονείται διάκονος το 1925 και πρεσβύτερος το 1933. Αργότερα πήγε στην Αθήνα, όπου σπούδασε θεολογία, ιατρική και μουσική. Στον πόλεμο του 1940 ως στρατιωτικός ιερεύς κι έφεδρος λοχαγός μεταβαίνει στο αλβανικό μέτωπο. Κατά τις εκθέσεις ανωτέρων του αγωνίσθηκε στην πρώτη γραμμή του πυρός, ενθαρρύνοντας τους στρατιώτες. Έδωσε πνοή στους αποθαρρημένους ριψοκινδυνεύοντας τολμηρά, μη φοβούμενος τη ζωή του, κινούμενος με αυτοθυσία. Άλλος διοικητής του γράφει γι’ αυτόν: «Ιερεύς με αρτίαν ηθικήν και πνευ­ματικήν μόρφωσιν, πλήρης δε πίστεως και πατριωτικού ενθουσιασμού ευρίσκετο κατά τας δυσκολωτέρας στιγμάς πάντοτε πλησίον των στρα­τιωτών, ενισχύων αυτούς ψυχικώς και συμμεριζόμενος τους ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Φώτιος Τριπίλας του Παναγιώτου, ο νέος αυτός πολύαθλος Ιώβ, στο χωριό Γκρέκα του νομού Ηλείας της Πελοποννήσου το 1883. Το 1910 ήλθε στην Καλύβη του Αγίου Νικολάου της Νέας Σκήτης, στην υπακοή του κατά σάρκα αδελφού του Γέροντος Χρυσοστόμου. Εκάρη μοναχός τω 1911. Επί δεκαετίες αγωνίσθηκε τα­πεινά υπομένοντας σκληρές δοκιμασίες, δαιμονικούς πειρασμούς, λογι­σμούς, δυσκολίες και προβλήματα. Ηλικιωμένος αρρώστησε βαριά και υπέφερε δυνατούς πόνους. Τον φρόντιζε ο Γέροντάς του αλλά και άλλοι φιλάδελφοι συσκητιώτες του. Κατάκοιτος υπόμενε με αυταπάρνηση την ασθένεια, με ιώβεια υπομονή και καρτερία. Μάλιστα έπιασε το σώμα του σκουλήκια κι έτρωγαν τις σάρκες του. Για να τιμωρήσει περισσότερο τον εαυτό του, δεν έλεγε σε κανένα τίποτε. Κατάντησε να του φάνε τη μέση, την κοιλιά και ...

Λάζαρος μοναχός Διονυσιάτης (1892-1974) (Πηγή: Μοναχολόγιο μονής Διονυσίου) - Πηγή: athosprosopography.blogspot.gr Γεννήθηκε, ο φιλόθεος, φιλάγιος και φιλάδελφος αυτός υποδειγματικός κοινοβιάτης, στο χωριό Αθάνατο της Λάρισας το 1892. Δεν είχε κλείσει τα είκοσι χρόνια του, όταν ανήλθε στον θεσπέσιο Άθωνα, για ν’ αγωνισθεί ισόβια για την κατάκτηση της θεοΰφαντης αρετής. Το 1911 εισέρχεται στη μάνδρα του προστάτη των μοναχών Τιμίου Προδρόμου, που ίδρυσε ο όσιος Διονύσιος (+1388), και συγκαταλέγε­ται στη διακρινόμενη για τους ασκητικούς της αγώνες αδελφότητα της μονής Διονυσίου. Διήλθε διάφορα διακονήματα της μετανοίας του με ζήλο και αγάπη. Διακρίθηκε περισσότερο ως ανύστακτος τυπικάρης, επιμελής βιβλιοθηκάριος και πρόθυμος νοσοκόμος. Αγάπησε ολόψυχα τη θεία λατρεία, τη μελέτη και τη διακονία των νοσούντων αδελφών. Υπήρξε μοναχός πολυτάλαντος, με κατάρτιση κι ευφυΐα, που δεν τον απομάκρυνε ...

Ιερά μονή Γρηγορίου (φωτ.1928) Ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κοντομάρης του Γρηγορίου και της Ειρήνης από το χωριό Αναπλάδες της νήσου Κέρκυρας γεννήθηκε το έτος 1881. Στη μονή Γρηγορίου αφίχθηκε στις 16.12.1913. Εκάρη μο­ναχός με το όνομα Αντώνιος στις 23.12.1914. Χειροτονήθηκε διάκονος στις 6.12.1916 με το όνομα Στέφανος και πρεσβύτερος στις 4.2.1924. Υπήρξε άξιος, ακάματος κι ευλαβής λειτουργός του Υψίστου. Μέχρι τις παραμονές του θανάτου του λάβαινε εφημερία στο Καθολικό της μονής. Πάντοτε τακτικός στο καθήκον του, ιερουργών καθημερινώς. Επί πολλά έτη είχε το διακόνημα του προσφοράρη και του βηματάρη, όπως συνηθιζόταν στα παλαιά κοινόβια για τους ιερείς. Ήταν μεγάλος αγωνιστής και άκρος νηστευτής. Καθημερινώς έτρωγε λίγο ρύζι. Στο κοιμητήρι της μονής υπήρχε, μέχρι πριν λίγο καιρό, ένα μεγάλο δένδρο, άριο, όπου ...

Το φως του ήλιου είδε στη Μάδυτο της Α. Θράκης το 1856. Οι γονείς του ήταν πάμφτωχοι αλλά ευσεβέστατοι. Μικρός ακολούθησε τον πατέρα του στα Ιεροσόλυμα, που εργαζόταν εκεί ως ξυλουργός, όπου έμαθε τα πρώτα του γράμματα και αγάπησε τον μοναχισμό. Το 1870 ήλθε στο Άγιον Όρος κι έμεινε επί διετία στο Διονυσιάτικο Κελλί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στις Καρυές, όπου μόναζε ο κατά σάρκα αδελφός του ιερομόναχος Ευγένιος. Ο Ευγένιος τον παρέδωσε στον σχολάρχη τότε της Αθωνιάδος Κοσμά Λαυριώτη (+1903). Μετά διετή δοκιμασία τον έκειρε μοναχό και το 1877 τον έστειλε να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε αριστούχος. Παρά το ότι του προσφέρθηκαν υψηλές θέσεις επέστρεψε στην αγαπητή του Λαύρα, «μη ανταλλάξας, κατά την ...

Ιερομόναχος Σωφρόνιος Κουτλουμουσιανός Ο κατά κόσμον Σπυρίδων Τριβιζάς του Αντωνίου και της Χρυσάνθης γεννήθηκε στο χωριό Αγρός της Κέρκυρας το 1901. Μοναχός εκάρη στην ιερά μονή Παλαιοκαστρίτισσας το 1923. Προσήλθε στην ιερά μονή Κουτλουμουσίου το 1925. Το 1926 εκάρη μεγαλόσχημος μο­ναχός. Διάκονος χειροτονήθηκε στη δεύτερη πανήγυρη της μονής, στις 17.1.1927, και πρεσβύτερος στην πρώτη και μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στις 6.8.1927. Ως ηγούμενος της μονής, από το 1967, ζούσε ως ένας των απλών διακονητών. Διηγούνται οι παλαιότεροι πατέρες πως, παρότι τον πίεζαν, δεν έμεινε ποτέ στο ηγουμενείο. Είχε ένα χαλασμένο, μικρό κελλί. Άναβε τη λάμπα του ηγουμενείου, για να φαίνεται από τις Καρυές, πως κάποιος μένει. Γνήσιος άνθρωπος του Θεού, τίμιος και αληθινός. Φιλακόλουθος στο έπακρον. Όταν δεν μπορούσε ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Κυριακός Αντωνίου Μοσχονάς στο χωριό Χαυδάτα της Κεφαλλονιάς τον Ιανουάριο του 1883. Η αρετή του φάνηκε από νωρίς. Καθυστέρησε την προς μονασμό αναχώρησή του, για ν’ αναθρέψει και μεγαλώσει τα πέντε ορφανά μικρά παιδιά του αδελφού του. Ένα από αυτά έγινε αργότερα μοναχός στη μονή του Αγίου Παύλου, ο Γεώργιος (+1998). Στρατεύθηκε και υπηρέτησε την πατρίδα στον μικρασιατικό πόλεμο. Όταν μεγάλωσαν τ’ ανίψια του, προσήλθε στη μονή Αγίου Παύλου το 1925. Εκάρη μοναχός το 1927. Ο ηγούμενος της μονής Σεραφείμ (+1960) τον πίεζε να ιερωθεί, αλλά εκείνος επίμονα αρνιόταν, γιατί, λέει, είχε πάει στον πόλεμο, είχε πιάσει όπλο και μπορεί να σκότωσε κανέναν... Επρόκειτο περί λίαν εναρέτου Γέροντος. Ήταν κατά γενική ομολογία ένας εξαϋλωμένος μοναχός. Επί έτη ...