Πεμπτουσία

Γεννήθηκε στο χωριό Περιβολάκια Χανίων Κρήτης το 1852. Νέος κατευθύνθηκε από το νότιο Αιγαίο στο βόρειο, στον εύδιο αθωνι­κό λιμένα της σωτηρίας. Προσορμίσθηκε με λαχτάρα στον αρσανά της μονής Διονυσίου το 1882. Το 1885 εκάρη μοναχός. Με την ίδια λαχτάρα διακόνησε τη μονή της μετανοίας του σε διάφορες θέσεις, από τις τελευταίες έως τις πρώτες. Διακρίθηκε ως φιλότιμος διακονητής, εγκρατής μοναχός, φιλακόλουθος, νηστευτής και καλός Πνευματικός. Ο φιλάρετος μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης γράφει περί αυτού: «Ήτο εις τας ημέρας του ένα στόλισμα της Μονής: άγαλμα αρετής, αγωνιστής εις το έπακρον, πνευματικός σε­βάσμιος. Όλην του την ζωήν διήλθε πυκτεύων και διακονών εις τρία και τέσσερα διακονήματα, διότι ήτο βιβλιοδέτης, βιβλιοθηκάριος, βηματάρης, ιεροψάλτης εις τον δεξιόν χορόν ως στύλος ακλόνητος, συνάμα δε και εφημέριος ...

Γεννήθηκε στο χωριό Βλάτος Κισάμου Χανίων της Κρήτης το 1866. Μόλις 15 ετών ήλθε να κοινοβιάσει στη μονή Αγίου Παύλου. Το 1893 εκάρη μοναχός. Νεόκουρος έγραφε προς τους γονείς του: «Το μόνον μου έργον, η μόνη μου φροντίς εις το εξής θα είναι η του Πλά­στου μου δοξολογία. Η μόνη μου ηδονή θα είναι η μελέτη των θείων Γραφών και οι εν κρυπτώ ιεροί αγώνες. Η μόνη μου τροφή θα είναι η αδιάκοπος προσευχή, η κοινωνία των θείων μυστηρίων, η νηστεία και η πνευματική προς πάντας αγάπη. Το μόνον μου ευφρόσυνον ποτόν θα είναι τα δάκρυα. Η μόνη μου στολή θα είναι η σωφροσύνη, η σεμνότης, η σιωπή, η ακτημοσύνη, η απλότης, η ανεξικακία και η ξενιτεία. Η μόνη μου ...

Γεννήθηκε σε χωριό της Τεγέας το 1845. Το 1861 πήγε στη μονή Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου. Εκεί ήταν ηγούμενος ο λί­αν ενάρετος θείος του Ιερόθεος Βοσυνιώτης (+1887) και κατόπιν ο επίσης ενάρετος κατά σάρκα εξάδελφός του Φιλόθεος (+1905). Εκάρη μοναχός ο νεώτερος Ιερόθεος το 1868. Χειροτονήθηκε διάκονος από τον μητροπολίτη Παροναξίας Παρθένιο (+1876) το 1869. Συνεργάσθηκε με τον αδελφό του για την αγιογράφηση του Καθολικού και την ανα­καίνιση της μονής. Ήταν ένας καλός αγιογράφος. Το 1886 ήλθε στο Άγιον Όρος να εμβαθύνει στα του μοναχισμού και να μαθητεύσει στην πλούσια ασκητική του παράδοση. Δεν γνωρίζουμε που και πόσο έμεινε. Γνωρίζουμε όμως ότι εδώ χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και προχειρίσθηκε Πνευματικός. Ως ηγούμενος της ιεράς μονής Λογγοβάρδας «συνετέλεσε στην περαιτέρω ακμή και αίγλη και ανύψωση ...

Θεοδοσιάται Άγιοι Οσιομάρτυρες Η μνήμη αυτών τελείται τη 13η Ιανουαρίου.    Κατά το έτος 614 οι αιμοχαρείς ορδές των Περσών οδηγούμενες από το βασιλέα Χοσρόη εισέβαλαν στην Αγία Γη και προκάλεσαν ανείπωτες καταστροφές ερημώνοντας τα Ιεροσόλυμα και τα περίχωρά τους. Έσφαξαν πλήθη πιστού λαού, γκρέμισαν Ναούς και Μοναστήρια και κατέσφαξαν Ιερείς, Αββάδες και Μοναχούς. Τα ανθούντα τότε Μοναστήρια του Οσίου Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχου, του Οσίου Σάββα, του Χοζεβά, του Οσίου Γερασίμου, του Ιορδανίτου και πλήθος άλλων μετεβλήθησαν σε ερείπια και οι σ’ αυτά ασκούμενοι θεοφιλώς Πατέρες μεταδημότευσαν για τη Βασιλεία των Ουρανών κοσμούμενοι με διπλούς στεφάνους οσιότητος και μαρτυρίου.    Όταν τα στίφη των απίστων επέδραμαν σαν λαίλαπα πυρός στο Μοναστηριακό συγκρότητα του Κοινοβιάρχου Οσίου άρχισαν ανελέητη σφαγή των Πατέρων που ήσυχα και ...

Στο χωριό Καμινάκι Οροπεδίου Λασιθίου Κρήτης γεννήθηκε το 1903 ο κατά κόσμον Σέργιος Γουνουλάκης. Στην αγία κολυμβήθρα κατά τη βάπτισή του σχηματίσθηκε ένας μεγάλος σταυρός. Από παιδί διακρίθηκε για τη φιλομάθειά του. Από μικρός επιθυμούσε να γίνει μοναχός. Μόλις τελείωσε τη στρατιωτική του θητεία, πήγε δόκιμος στη μονή Πεντέλης Αττικής. Το 1925 ήλθε στο Άγιον Όρος και εκάρη μοναχός στην Καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου του Αγίου Βασιλείου από τον αυστηρό Γέροντα Ματθαίο το 1926. Δεν βγήκε ποτέ ξανά στον κόσμο. Είχε μεγάλη άσκη­ση. Συχνά βάδιζε ανυπόδητος. Από τον κόσμο θυμόταν μόνο τις θείες Λειτουργίες και τις αγρυπνίες στο χωριό του. Για εργόχειρο είχε την ξυλογλυπτική. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη μελέτη. Αφιέρωνε πολύ χρόνο στη μελέτη των αγιοπατερικών έργων. Είχε ανεπτυγμένη μεγάλη ...

Ο αξιομνημόνευτος Γέροντας Παντελεήμων γεννήθηκε την ήμερα της εορτής της Υπαπαντής στην πόλη των Πατρών το έτος 1936. Μόλις 15 ετών ήλθε στο Άγιον Όρος, για να μάθει την τέχνη της αγιογραφίας, στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου των Καρτσωναίων στη σκή­τη της Αγίας Θεοπρομήτορος Άννης. Μετά τριετία δοκιμής εκάρη μονα­χός από τον Γέροντα Γαβριήλ (+1956), που μόναζε με τους αδελφούς του Χρυσόστομο (+1941) και Σεραφείμ (+1966). Το 1960 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1965 πρεσβύτερος από τον μητροπολίτη Μιλητουπόλεως Ναθαναήλ (+1978). Διεκρίθη ως άριστος ιεροψάλτης. Έψελνε πάντοτε ευλαβικά και κατανυκτικά. Πολλούς βοή­θησε να μάθουν τη βυζαντινή μουσική. Επίσης ήταν καλός αγιογράφος και καλλιγράφος. Γηροκόμησε τέσσερις Γέροντες της Καλύβης του κι έλαβε πλούσιες ευχές και ευλογίες. Έτσι απόκτησε εμπειρία και γνώ­ση από την ...

Του κατά κόσμον Παύλου Ιβανιώφ του Αλεξάνδρου και της Βάσιας η πατρίδα ήταν η Μόσχα, στην οποία γεννήθηκε το 1881. Η κατα­γωγή του ήταν από πριγκιπική οικογένεια της Ρωσίας, την τσαρική δυ­ναστεία των Ρωμανώφ. Λέγεται πως η κτηματική του περιουσία ήταν σε έκταση όση της Μακεδονίας μας. Μόλις 18 ετών ήλθε να μονάσει στο Άγιον Όρος. Προς τούτο πήγε στο Χιλανδαρινό Κελλί του Αγίου Νικολάου - Μπουραζέρη, παρά τις Καρυές, που το κατοικούσαν πολλοί Ρώσοι. Στο Κελλί αυτό εκάρη μοναχός το 1906 και ασκήθηκε στην υπακοή, στην ταπείνωση και στην εξουθένωση της κοινοβιακής ζωής. Αργό­τερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Λόγω της μορφώσεώς του τον έθεσαν στη γραμματεία του Κελλιού, που τότε ανοικοδομείτο και είχε μεγάλη αλληλογραφία. Μία ημέρα, μεταξύ των επιστολών ...

Ο κατά κόσμον Θεόδωρος Γεωργίου Μαζαράκης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1864. Ο πατέρας του και η μητέρα του έγιναν μονα­χοί. Μικρός ήλθε στο Άγιον Όρος και πήγε να μονάσει στο Ιβηρίτικο Κελλί έξω των Καρύων της Αγίας Άννης. Στο Κελλί αυτό υπήρχε μία ευλογημένη συνοδεία, που προερχόταν από τη μονή Αγίου Παντελεήμονος-Ρωσικού. Πρώτος ήταν ο Γέροντας Ανδρέας, που έφυγε από το Ρωσικό και πήγε και πήρε το πλησιόχωρο στις Καρυές Κουτλουμουσιανό Κελλί του Αγίου Γεωργίου, όπου και εκοιμήθη. Εκεί εκάρη μοναχός ο θειος του Θεοδοσίου Πολύκαρπος από τη Στεμνίτσα Γορτυνίας. Ο Ανδρέας παραιτήθηκε υπέρ αυτού στα γεροντικά καθήκοντα. Περί το 1870 ήλθε ο Πολύκαρπος στο Κελλί της Άγιας Άννης. Υποτακτικούς είχε τον μοναχό Μόδεστο (+1944), υιό ιερέως, τον μοναχό Ιωακείμ και ...

Ο Ανδρέας Πρωτογερόπουλος, αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του π. Αθανασίου Γρηγοριάτη, γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας στα 1874 και ήταν ένα από τα εννέα παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν νεωκόρος σε μια από τις εκκλησίες της πόλης και συχνά έπαιρνε τα παιδιά του μαζί του στον ναό. Ο μικρός Ανδρέας μέσα στην αγιασμένη ατμόσφαιρα του ναού και μελετώντας βίους αγίων, άρχισε από νωρίς να ποθεί την μοναχική ζωή. Στα τέλη του Ιουλίου του 1891 αναχωρεί μαζί με δύο φίλους του για το Άγιον Όρος. Μόλις έφτασαν στον µόλο, ναύλωσαν βάρκα, αλλά λόγω του ανέμου και της ξαφνικής θαλασσοταραχής, δυσκολεύτηκαν να φθάσουν στον προορισμό τους. Οι τροφές είχαν τελειώσει και ο βαρκάρης και οι φίλοι του είχαν απογοητευτεί. Προς ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Ρούσος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894. Το 1930 μετέβη στην ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας. Μετά δοκιμή ενός έτους εκάρη μοναχός με το όνομα Ιερώνυμος. Μετά από καιρό, για μεγαλύτερη άσκηση, μετέβη σ’ ένα ξεροκάλυβο στην περιοχή Χαΐρι. Εκεί ησκείτο αθόρυβα, ταπεινά, ηρωικά, με μεγάλη στέρηση και πενία. Όπως αναφέρει ο επίσκοπος Ροδοστό­λου Χρυσόστομος στα ωραιότατα Απομνημονεύματά του, κάποτε τον επισκέφθηκε στο καλύβι του ο αδελφός του από την Αμερική. Ήταν το 1944. Ο αδελφός του ήταν αρκετά ευκατάστατος. Του έκανε μεγάλη εντύπωση η ασκητική του ζωή. Είχε πολλά χρόνια να τον δει. Θέλησε να τον βοηθήσει οικονομικά, για να διορθώσει τον τόπο που έμενε και να μείνει κάπως αναπαυτικά. Ο Ιερώνυμος ήταν ανένδοτος. «Τα χρή­ματα, που θα ...

Ήταν από τη Χειμάρα της Β. Ηπείρου. Τελείωσε το Γυμνάσιο Ιωαννίνων. Στον πόλεμο του 1912-13 υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό. Στο Άγιον Όρος όταν ήλθε, πήγε πρώτα στη Βατοπεδινή σκήτη του Αγίου Δημητρίου. Δεν αναπαύθηκε εκεί και μετέβη στην ησυχαστι­κή Βίγλα της Μ. Λαύρας σ’ ένα καλύβι δίχως ναό. Με υπεράνθρωπους κόπους, μεταφέροντας υλικά από πολύ μακριά, κατάφερε να κτίσει ναό των Αγίων Τριών Ιεραρχών. Ο Γέροντας Ιάκωβος ήταν ηθελημένα πάμφτωχος. Το καλύβι του ήταν ένα μικρό κελλί. Για στρώμα του είχε μία μπάλα από άχυρα. Είχε και άλλη μία για κάποιο σπάνιο επισκέπτη του. Εκεί αναπαυόταν με σκέπασμα την κάπα του. Για τον επισκέπτη του είχε φυλαγμένη μια παλιά κουβέρτα. Το καθημερινό του γεύμα ήταν λίγα χόρτα με τριμ­μένο παξιμάδι. Προσφάι ...

Ο κατά κόσμον Δημήτριος Μακρής, ο μελλοντικός Αγιαννανίτης Πνευματικός, γεννήθηκε στο χωριό Βρύναινα, που είναι κοντά στη μονή της Άνω Ξενίας Αλμυρού, στο όρος Όρθρυς. Ήταν ανεψιός των παλαιών Γερόντων Αναναίων της Καλύβης Τιμίου Σταυρού της σκήτης της Αγίας Άννης. Ήλθε σε αυτή με πόθο το 1903. Υποτάχθηκε σε αυτούς και υπήρξε «υπόδειγμα μοναχικής υπακοής και αγωνίσθηκε σε όλα τα στάδια της άσκητικής πολιτείας», κατά τον μακαριστό Γέ­ροντα Άνθιμο Αγιαννανίτη (+1996). Εκάρη μοναχός το 1912. Χειροτο­νήθηκε ιεροδιάκονος το 1919 και ιερομόναχος το 1938. Για μία περίοδο ήταν ζηλωτής. Όταν επέστρεψε στο Κυριακό της σκήτης, δεν δυσκολεύθηκε καθόλου να πάει τελευταίος στην σειρά των ιερέων. Υπήρξε άνθρωπος ευγενής, συνετός, καλοκάγαθος, ιδιαίτερα ελεήμων. Προείδε και προείπε το τέλος του. Έδωσε χρήσιμες συμβουλές και ...

Ο Σιμωνοπετρίτης ηγούμενος Ιερώνυμος συνήθιζε να κοιμάται στο σκαμνί ή στην καρέκλα και για λίγο. «Στον μοναχό είναι αρκετό και τ’ ότι βρίσκεται κάτω από σκεπή» έλεγε. «Περισσότερο πετρέλαιο είχε κάψει στη λάμπα του για τις αναγνώσεις και μελέτες του, παρά νερό είχε πιει σε όλη του τη ζωή», έλεγαν. Όταν αδελφοί του τον κα­τηγόρησαν για καταχραστή, ενώ γνώριζε καλά τους καταχραστές, η ανεξικακία του δεν του επέτρεψε να τους μαρτυρήσει και απλά στους ανακρίνοντες είπε: «Μήπως ο άγιος Σίμων γνωρίζει... Μήπως εκείνος χρειάσθηκε τα χρήματα και τα πήρε ...». Υπέμεινε αδιαμαρτύρητα εξορία. Έκανε βουρδουνάρης στη μονή Κουτλουμουσίου. Έμεινε για λίγο σε μία καρβουναποθήκη στα Καυσοκαλύβια. Διήλθε από το μετόχι του Αγίου Χαραλάμπους στη Θεσσαλονίκη και κατέληξε στο μετόχι της ...

Γεννήθηκε στο χωριό Δαφνέδες Μυλοποτάμου Κρήτης το 1872, ο κατά κόσμον Ζαχαρίας Βασσάλος. Νέος έφθασε στο πεφιλημένο Άγιον Όρος Κάι μόνασε στο Διονυσιάτικο Κελλί του Αγίου Δημητρίου των Καρύων. Είχε το εργόχειρο της αγιογραφίας. Εδώ χειροτονήθη­κε διάκονος και πρεσβύτερος. Κατόπιν θείας εντολής, με υπέρλαμπρη θεία λάμψη, που του επανελήφθη, για να βεβαιώσει την αλήθειά της, και με την ευλογία του Γέροντός του, επέστρεψε στην πατρίδα του το 1935 και ανήγειρε έξω της πόλεως Ρέθυμνου σε πετρώδη λόφο του Κουμπέ, στα ερείπια της παλαιάς μονής, τη μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκεί συνέχισε την ασκητική του ζωή και την αγιογραφία. Σε λίγο καιρό δημιουργήθηκε γυναικεία αδελφότητα, της οποίας, Πνευματικός ήταν ο Γέροντας Νέστωρ. Χάρη σε αυτόν η μονή απέκτησε φήμη και κατέστη ...

Γεννήθηκε ο μακάριος αυτός άνδρας στην Αρδάσα Τραπεζούντος του αγιοτρόφου Πόντου το έτος 1897. Κατά κόσμον ονομαζόταν Ιωάννης Πεσκρίδης. Οι καλοί γονείς του ονομάζονταν Ιορδάνης και Ευλαμπία. Στο Περιβόλι της Παναγίας προσήλθε το 1937. Διήλθε διάφο­ρους τόπους της ιεράς αθωνικής χερσονήσου. Μοναχός εκάρη το 1946. Πέρασε μία ζωή φτωχός, αφανής, άδοξος, αστενοχώρητος, απλός, τα­πεινός, αγαθός και μακάριος. Αγαπούσε ν’ ακούει ψαλμωδίες. Ευφραινόταν να ακούει να υμνούν τη Θεοτόκο. Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Αθωνίτισσα Παναγία. Ζούσε με ελεημοσύνες. Πήγαινε κατά καιρούς στη μονή Αγίου Παντελεήμονος-Ρωσικού. Ένα διάστημα έμεινε σ’ ένα Σταυρονικητιανό Κελλί. Τα πιο πολλά έτη τα έζησε στην Καλύβη των Αγίων Αναργύρων της Παντοκρατορινής Καψάλας. Στερημένος, νηστευτής, κακουχημένος, ταλαιπωρημένος αλλά ειρηνι­κός, ελπιδοφόρος και χριστοφόρος. Ένα ακόμη ευώδες άνθος του Πε­ριβολιού της Παναγίας. ...

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Γιαβατσάς - Χαραλάμπους το 1905 στο Αβτζιλάρ Αδραμυτίου της Μ. Ασίας. Σχολείο πήγε στη Μυτιλήνη. Κατά τη μικρασιατική καταστροφή του 1924 εσφάγησαν από τους Τούρκους οι γονείς του και οι δύο αδελφές του. Ο ίδιος μετέβη στην ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας όπου εκάρη μοναχός το 1925 και παρέμεινε επί δεκαετία. Με το όνομα Αγάπιος και υπό τον Γέροντα Ζωσιμά έζησε αλησμόνητα χρόνια. Γράφει περί του Γέροντος του: «Και δεν επέμενεν ο εν μακαρία τη λήξει σεβάσμιος Γέρων Ζωσιμάς μόνον εις το να με συνδέση αρρήκτως με το βιβλίον, αλλά και εις την αυτο­συγκέντρωσιν και περισυλλογήν με ήσκει. Εκ πείρας γνωρίζων, ότι διά της περισυλλογής συντελείται εις την ψυχήν σπουδαιοτάτη μόρφωσις, συνίστα αυτήν και εις εμέ. ...

Ο αγαπητός αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Καλύβας γράφει για τον συμπατριώτη του Γέροντα: «Από πληροφορίες γηραλαίων κατοίκων, καθώς και από τα μοναχολόγια Ιερών Μονών προήλθαν από την καλογερομάνα και παπαδομάνα Τοπόλια 29 Ιερομόναχοι, μοναχοί και μοναχές και 10 έγγαμοι Ιερείς. Από όλη αυτή την πολύμορφη πνευματική εν Χριστώ ανθοδέσμη των Οσίων Πατέρων, εξέχει, η κορωνίδα των μοναχών, το αειθαλές φυτόν και άνθος της γενέτειράς μας, ο μακαριστός Αγιορείτης Μοναχός πατέρας Ανδρέας. Καυχώμεθα εν Κυρίω διά τον Μοναχόν Ανδρέαν, διότι εις το Άγιον Όρος αφήκεν αγαθήν μνήμην, υπήρξε κανών αρετής και αγιότητος, διεκρίθη διά την επιτυχίαν του εις το εργόχειρον της αγιογραφίας, την οξύνοιάν του και την καλλιφωνίαν του εις την ψαλτικήν». Γεννήθηκε, ο κατά κόσμον Ιωάννης Μακούλης του Ιωάννου στην Τοπόλια (Ελαιώνα) Φωκίδος ...

Ο π. Λάζαρος γεννήθηκε το έτος 1872 στο χωριό Πασλάχ της Κερασούντος του Πόντου από ευλαβείς γονείς, τον Μιχαήλ και την Μαρία. Είχε πέντε αδέλφια, εκ των οποίων ενας έγινε ιερέας, ονόματι π. Γεώργιος. Ο Λάζαρος από μικρός αγαπούσε τον Θεό και την Εκκλησία και ποθούσε, όταν μεγαλώση, να γίνη ιερέας. Ουδέποτε έβαλε ξυράφι στο πρόσωπο του, και τα παιδιά, όταν έπαιζαν μαζί του, τον φώναζαν όχι με το όνομά του, αλλά "παπά". Σε ηλικία 19 ετών νυμφεύθηκε την Σωτηρία και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Την Αναστασία, την Δέσποινα, την Ησαΐα και τον Μιχαήλ. Εχειροτονήθη ιερέας συντομα και εκτελούσε με πολύ ζήλο τα ιερατικά του καθήκοντα Η πρεσβυτέρα του αρρώστησε και έμεινε κατάκοιτη τέσσερα χρόνια. Ο π. Λάζαρος έφερε γιατρό από την Κωνσταντινούπολη. ...