Το θάρρος της αγάπης

Νικάνωρ Καραγιάννης (Αρχιμανδρίτης)

Το θάρρος που πηγάζει και απορρέει από την αγάπη, υπερνικά φόβους και δισταγμούς, εμπόδια και κινδύνους. Αυτό μας υπενθυμίζει με τον πλέον εύγλωττο τρόπο το περιστατικό των τολμηρών μυροφόρων γυναικών. Αψηφώντας φόβους και κινδύνους «ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν». Ξεκινούν νύχτα, για να προσφέρουν τις εντάφιες τιμές στο νεκρό, όπως νόμιζαν, διδάσκαλό τους.

Αφοσίωση, τόλμη και αγάπη

Μας συγκινεί και μας εκπλήσσει το φρόνημα και η συμπεριφορά των μυροφόρων γυναικών, καθώς ξεπερνούν τις φοβίες και τις δειλίες της ανθρώπινης φύσης και του γυναικείου φύλου τους. «Φύσις ασθενής την ανδρείαν ενίκησεν ότι γνώμη συμπαθής τω Θεώ ευηρέστησε», ο Θεός επειδή ευαρεστήθηκε από την ψυχική τους διάθεση έκανε την ασθενική γυναικεία φύση τους, να ξεπεράσει την ανδρική, τονίζει ο υμνογράφος. Και όμως αυτές οι ηρωίδες της πίστης γίνονται ταυτόχρονα τύπος και εικόνα της απλής ανθρώπινης ευαισθησίας, αλλά και της ολοκληρωτικής αφοσίωσης και ακλόνητης αγάπης. Η διακριτική τους παρουσία είναι χαρακτηριστική. Βρίσκονται αθόρυβα στη σκια του Χριστού. Στέκονται πλάι του στις τραγικές ώρες του σταυρικού πάθους «ειστήκεισαν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή» (Ιω. 19,25). Τότε που οι μαθητές Του Τον εγκατέλειψαν. Τότε που τράπηκαν σε φυγή και Τον άφησαν μόνο. Όταν στον κήπο της Γεθσημανή αποκοιμήθηκαν, ενώ ο ιδρώτας της αγωνίας του Χριστού γινόταν «ωσεί θρόμβοι αίματος» λίγο πριν το επερχόμενο μαρτύριο. Όταν ο ενθουσιώδης και παρορμητικός Πέτρος Τον αρνήθηκε και ο απογοητευμένος Ιούδας Τον πρόδωσε.

Και όμως η γενναιότητα και η αφοσίωση των μυροφόρων γυναικών στο πρόσωπο του Χριστού είναι συγκλονιστική, έστω και αν το Ευαγγέλιο αναφέρει ελάχιστες μόνο φράσεις για αυτές. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη τους στο πρόσωπο του Χριστού είναι η πηγή του δυναμισμού τους. Αγαπούν και εμπιστεύονται. Ανοίγουν την καρδιά τους και μέσα στην απλότητά τους παραδίδουν τον εαυτό τους στον Χριστό. Πιστεύουν και τολμούν. Τολμούν και προχωρούν. Άλλωστε όποιος πιστεύει γνωρίζει ότι «δύναται πάντα δραν, και αυτά τα δοκούντα τοις πολλοίς δυσχερή και ακατόρθωτα», δηλαδή μπορεί να επιτύχει και αυτά που φαίνονται ακατόρθωτα. Υπερνικούν εμπόδια και δυσκολίες και ζουν το θαύμα της υπέρβασης. Αυτές που πόνεσαν τόσο πολύ για το σταυρό και το θάνατο του Χριστού, γίνονται πρώτες μάρτυρες και διάκονοι της χαράς της Ανάστασής Του. Το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει. Έτσι λοιπόν στο σκοτάδι της οδύνης του θανάτου, ανατέλλει το φως της ανάστασης και της ζωής. Οι μυροφόρες ζουν τη νύχτα του θανάτου, αλλά πορεύονται με πίστη και θάρρος και βλέπουν να ξημερώνει η μυστική ημέρα της ζωής.

Η τόλμη και το θάρρος των μυροφόρων

Η τόλμη και το θάρρος των μυροφόρων ελέγχει τη δειλία και την ατολμία μας στην πραγμάτωση του θελήματος του Θεού. Γιατί απαιτείται ψυχική δύναμη και θάρρος για τη μαρτυρία της πίστης στην επικίνδυνη εποχή μας. Χρειάζεται θάρρος στα δύσκολα διλήμματα και στις κρίσιμες επιλογές της ζωής μας που αποδεικνύουν τη γνησιότητα των χριστιανικών μας αρχών και αξιών. Χρειάζεται τόλμη που κοστίζει πολλά για μία στάση ζωής που αντιστέκεται στις ποικίλες προκλήσεις του κόσμου, που δεν υποκύπτει στον τυραννικό ορθολογισμό και δεν παρασύρεται στην παραζάλη του παραλογισμού και του μηδενισμού του καιρού μας. Χρειάζεται θάρρος, για να υπερνικούμε την ηττοπάθεια κάθε πνευματικής προσπάθειας. Για να μπορούμε, ακόμη, να πιστεύουμε, να ελπίζουμε και να αγαπάμε σε έναν κόσμο που δεν πιστεύει ορθά, δεν αγαπάει ουσιαστικά και έπαυσε πλέον να ελπίζει πραγματικά.

Αγαπητοί αδελφοί, είναι αυτονόητο ότι το θάρρος αποτελεί το απαραίτητο όπλο του ανθρώπου στο δύσκολο αγώνα της ζωής. Η λογική του κόσμου ισχυρίζεται ότι, για να αποκτήσουμε αυτή την αρετή, χρειάζεται να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας και τις δυνατότητές του. Να έχουμε ψύχραιμη και θετική σκέψη. Να ισχυροποιήσουμε τη θέληση και το χαρακτήρα μας, ώστε να μη δειλιάζουμε, να μην πανικοβαλλόμαστε και να μη μεμψιμοιρούμε μπροστά στους κινδύνους και τα προβλήματα. Η πίστη και η στάση ζωής των μυροφόρων μας λέει κάτι ακατανόητο για τον κόσμο. Η αγάπη που θυσιάζεται, η αφοσίωση που προσφέρει είναι η δύναμη του θάρρους που ξεπερνά ακόμη και τη σκια και το φόβο του θανάτου και οδηγεί στη νίκη και το θρίαμβο της ζωής. Αμήν.

 

Πηγή: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=06882515511952461643