Ελάχιστες μαρτυρίες ευεργετηθέντων πιστών ψυχών από τον Τίμιο Σταυρό και την διδακτή Θεού και χαρισματούχο κυρά Χατζήνα-Φιλοθέη Μοναχή, την νέα Ταβιθά της Ρεθύμνης Κρήτης
21 Μαρτίου 2012
Είναι ευτυχισμένοι και μακάριοι οι άνθρωποι πού στην πρόσκαιρη αυτή ζωή τους βρουν δίπλα τους ένα φωτισμένο και πνευματικό πρόσωπο, με θεία δύναμη και χάρη, για να τον έχουν σύμβουλο, προστάτη και καθοδηγητή τους προς ευαρέστηση Θεού και σωτηρία τους. Ένα άνθρωπο πού με την ζωή του την άγια τους δίνει πάντα λύσεις σωστές στα προβλήματά τους και τους οδηγεί στον ευλογημένο δρόμο του Θεού.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ευδόκησε ο φιλάνθρωπος Κύριος να είμαι και εγώ. Η αγαθότητα του Θεού από τα 8 μου χρόνια μέχρι και τα 40 έστειλε δίπλα μου μια ευλογημένη ψυχή, την αγαπημένη μου πνευματική μάνα, την μετά τον Θεό προστασία μου. Όλα αυτά τα χρόνια έζησα κάτω από την γεμάτη αγάπη προστασία της. Είδα και άκουσα πολλά πνευματικά γεγονότα και όλη μου η ζωή είναι ένα συνεχές θαύμα του Τιμίου Σταυρού διά μέσου της γλυκείας μου πνευματικής μάνας. Πολλά έχω να θυμηθώ από την ζωή μου κοντά της.
Και αρχίζω από το πρώτο θαύμα πού μου έγινε σε ηλικία 8 χρόνων. Είχα συρίγγιο στην κορυφή της κεφαλής μου. Τρεις εγχειρήσεις μου είχανε κάνει χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μας είπαν τότε ότι στους Αρμένους Ρεθύμνης υπήρχε μία γυναίκα πού είχε τον Τίμιο Σταυρό, και να με πάνε να με σταυρώσει. Πήγαμε πράγματι. Με σταύρωσε μία φορά το βράδυ, μία την άλλη μέρα το πρωΐ και μία το βράδυ. Σαν κοιμήθηκα ένοιωσα στον ύπνο μου πώς κάτι μου συνέβαινε. Ξύπνησα και τί να δώ. Το μαξιλάρι και το στρώμα του κρεβατιού μέχρι και την κάτω τους μεριά είχαν γίνει μούσκεμα από τις ακαθαρσίες πού είχε βγάλει το κεφάλι μου. Το πρωΐ πού σηκώθηκα, το σπυρί είχε ζαρώσει και μέχρι να με σταυρώσει για τέταρτη φορά δεν είχα απολύτως τίποτα, ούτε με ξαναπείραξε μέχρι σήμερα ποτέ. Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την Γερόντισσα και το πρώτο θαύμα του Τιμίου Σταυρού στο σπίτι μας και σε μένα.
Από τότε μπήκε η χάρη και η ευλογία του Θεού και του Τιμίου Σταυρού και του Αγίου Σπυρίδωνα στη ζωή μου και μου χάρισε όλα αυτά τα χρόνια πολλές ευλογίες, για τις οποίες την ευχαριστώ χίλιες φορές και την παρακαλώ από κει πού βρίσκεται ψηλά στον ουρανό και γεύεται και αναπαύεται στον Παράδεισο να μας προστατεύει και να πρεσβεύει στον Παντοδύναμο Θεό, για τα πνευματικά της παιδιά και για όλο τον κόσμο.
Η Γερόντισσά μας, η καλή μάνα, ήταν ο άνθρωπος της απέραντης αγάπης, του πόνου, της υπομονής, της ταπείνωσης. Όλα για τους άλλους, τίποτε για τον εαυτό της. Κοντά της κάθε πονεμένη και αρρωστημένη ψυχή έβρισκε την παρηγοριά, την ελπίδα, την λύση και τη θεραπεία της. Ήταν για όλους πού την πλησίαζαν ο γιατρός, ο παιδαγωγός, ο καθοδηγητής. Καίτοι αγράμματη χρησιμοποιούσε τέτοιους ιατρικούς όρους, έκανε τέτοια διάγνωση στην κάθε ασθένεια πού θα την ζήλευε και ο καλύτερος επιστήμονας.
Θυμάμαι όταν παντρεύτηκα και έκανα τρεις αποβολές και οι γιατροί μου απέκλεισαν πώς θα κάνω παιδί, γιατί είχα πολλές βλάβες, μου είπε· «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, μα θα κάνεις 3 παιδιά. Το πρώτο θα είναι του Τιμίου Σταυρού, και είναι Σταύρος. Το δεύτερο Κωνσταντίνου και Ελένης, και είναι Ελένη, και το τρίτο του Αγίου Αντωνίου και είναι Αντώνιος».
Και πράγματι με την χάρη του Τιμίου Σταυρού και την βοήθεια της πνευματικής μάνας μας, χωρίς γιατρούς και φάρμακα, μου χάρισε ο Θεός τα 3 αυτά χαριτωμένα παιδιά Του και τον ευχαριστώ χίλιες φορές και γι’ αυτό.
Όταν γεννήθηκε ο Σταύρος μέχρι 2 μηνών ενώ τον θήλαζα γκρίνιαζε και έκλαιγε μέρα νύχτα με κοιλιακούς πόνους. Οι γιατροί δεν έβρισκαν τί είχε. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο, έγιναν εξετάσεις χωρίς να βρίσκουν τίποτα. Παίρνει ο άνδρας μου τηλέφωνο την Γερόντισσα από την Ρόδο στα Χανιά και ζητά την γνώμη της. Εκείνη του είπε· «Το γάλα της γυναίκας σου είναι δηλητηριασμένο από την χολή της, κόψτε το και δώστε του ξένο γάλα». Έτσι και κάναμε και αμέσως το παιδί πήρε την πάνω βόλτα και ανατράφηκε μια χαρά.
Η κόρη μου Ελένη 6 μηνών αρρώστησε με πνευμονία. Την πήγαμε στο νοσοκομείο. Έγιναν εξετάσεις, ενέσεις, έπαιρνε οξυγόνο, αλλά το παιδί κόντευε να πεθάνει με 40 πυρετό. Παίρνουμε πάλι την Γερόντισσά μας και μας λέει· «Πάρτε αμέσως το παιδί και πάτε σπίτι σας. Στο δρόμο κόψετε ευκάλυπτο και βράστε τον και βάλτε τον κάτω από το κρεβατάκι του μικρού και μη φοβάστε».
Το λέμε στον γιατρό. Αυτός δεν αφήνει να το πάρουμε. Επιμένουμε, υπογράφουμε μία δήλωση πώς αν πεθάνει στο δρόμο έχομε εμείς την ευθύνη. Το παίρνομε και φεύγομε. Κάνομε όλο το βράδυ τον ευκάλυπτο και το πρωΐ το παιδί είχε δέκατα και σε δύο μέρες, ήταν εντελώς καλά.
Εΐναι πολλές οι θεραπείες πού έχω δει στην ζωή μου και ευχαριστώ κάθε στιγμή τον Τριαδικό Θεό πού έστειλε σε μένα την αμαρτωλή τέτοια ευλογημένη ψυχή. Και σαν και μένα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι πού την έζησαν και την αγάπησαν, και σε καθένα χάρισε όσα πνευματικά και υλικά δώρα μπορούσε ανάλογα με την πίστη και την υπομονή του καθενός.
Αγκάλιαζε όλους όσοι ζητούσαν την βοήθειά της με μια απέραντη άγάπη. Τον πόνο τους τον έκανε δικό της και προσευχόταν για όλους ώρες πολλές, για να τους χαρίσει ο Θεός ό,τι καλύτερο έπρεπε και ήταν για το καλό τους. Και τώρα πού δεν βρίσκεται σωματικά κοντά μας, δεν μας άφησε, αλλά είναι πνευματικά δίπλα μας, την νοιώθουμε σε κάθε δύσκολη στιγμή μας, της εμπιστευόμαστε τα προβλήματά μας και ζητούμε να μας βοηθεϊ.
Σοφία Ασπριτάκη-Μποτονάκη, Διδασκάλισσα
