Θαύματα Παραμυθίας (μέρος 2ο)

«Μου στέλλει την παραμυθία της»

 

30 Σεπτεμβρίου 2001

Η μητέρα κάποιου μοναχού της Μονής μας γράφει στον γιό της:

«Τα θαύματα της Παναγίας της Παραμυθίας είναι καθημερινά στη ζωή μας. Η πρώτη φορά ήταν όταν είχα θλίψη για τον αποχωρισμό σου λόγω της εισόδου σου στο μοναχισμό. Επέστρεψε ο πατέρας σου από τη Μονή με μια μεγάλη ασημένια εικόνα της Παραμυθίας, -όπως γνωρίζεις, ποτέ δεν με εντυπωσίαζαν και δεν με συγκινούσαν οι ασημένιες εικόνες, μάλλον δε με απωθούσαν- ευλογία από τον Γέροντα. Όταν άνοιξε το κουτί της ο πατέρας σου μπροστά μου, έμεινα έκθαμβη, σαν να την είδα πρώτη φορά. Είπα ααα…, και συγχρόνως αισθάνθηκα μια βαθιά και γλυκιά παρηγοριά σαν να είχα εσωτερική πληγή και απλώθηκε με τη θέα της εικόνας της βάλσαμο στη ψυχή μου. Απ’ εκείνη την ημέρα, έφυγε ο μεγάλος και αβάστακτος πόνος τον οποίο διαδέχθηκε μια γλυκιά θλίψη.

Από τότε, σε κάθε δυσκολία της ζωής, βιοτική ή εσωτερική-προσωπική, προτού συνειδητοποιήσω ότι έχω την ανάγκη της και την επικαλεστώ, μου στέλνει την παραμυθία της. Με γλυκαίνει και έτσι μπορώ να σηκώσω τη θλίψη μου, τον σταυρό μου, σχεδόν με χαρά.

Σε ασπάζομαι,

η μητέρα σου

 

 

«Ένοιωσα άλλος άνθρωπος. Ήμουν τελείως καλά».

           

20/10/2001

Βόλος

«Σε μία από τις προσκυνηματικές επισκέψεις μου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου είχα μία σπάνια εμπειρία. Υπέφερα από αυχενικό σύνδρομο, που με κράταγε πολλές φορές στο κρεβάτι με πολλή ζάλη και πόνο. Ένα απόγευμα, ημέρα Τρίτη, θα πηγαίναμε με την παρέα μου στο παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παραμυθίας για να παρακολουθήσουμε την Παράκληση. Εγώ, δεν μπορούσα να περπατήσω από την ζάλη και την αδιαθεσία που ένιωθα. Προσπάθησα σιγά σιγά και σύρθηκα κυριολεκτικά ως το παρεκκλήσιο. Κατά την διάρκεια της Παρακλήσεως προσευχόμουν στην Παναγία μας να μου δώσει την υγεία μου. Στο τέλος της Παρακλήσεως, όταν πήγαμε να προσκυνήσουμε την χαριτόβρυτο εικόνα της, συνέβη το εξής γεγονός. Την ώρα που έσκυψα να προσκυνήσω ακούστηκε ένας εκωφαντικός θόρυβος, που τον άκουσαν και εντυπωσιάσθηκαν όλοι όσοι ήταν μέσα στο παρεκκλήσιο. Αμέσως άνοιξα τα μάτια μου, και ένοιωσα άλλος άνθρωπος. Ήμουν τελείως καλά.

Ας έχει δόξα το όνομα της Κυρίας μας Θεοτόκου,

 η οποία ως φιλεύσπλαχνη Μητέρα

ευεργετεί συνεχώς εμάς τους αμαρτωλούς και αναξίους».

Νικόλαος Σπύρου

 

 

«Να κάνεις δωρεά για το εκκλησάκι μου».

 

10/11/2001

Δρομολαξιά, Κύπρος

«…Ήταν Κυριακή και λειτουργούσα στην μεγάλη εκκλησία του χωριού, στον Τίμιο Πρόδρομο. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας, αφού μοίρασα το αντίδωρο, με πλησιάζει ένας νέος και με ρωτά εάν κτίζουμε εκκλησία προς τιμήν της Παναγίας της Παραμυθίας. Του λέω «ναί παιδί μου», και μου αναφέρει «ήρθα να κάνω κάποια δωρεά», ενώ κρατούσε στα χέρια του χρήματα. Τον ρώτησα ποιός τον έστειλε, από πού το έμαθε και αμέσως βούρκωσαν τα μάτια του και μου λέει: «Πάτερ ήμουν στο Άγιον Όρος, στην Μονή Βατοπαιδίου και ενώ παρακολουθούσα την θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παραμυθίας άκουσα μία γλυκιά γυναικεία φωνή να μου λέει: «Όταν επιστρέψεις στην Κύπρο, να πάς στην Δρομολαξιά και να κάνεις δωρεά για το εκκλησάκι μου που κτίζεται».

Έτσι, με αυτήν την θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου προς τον νεαρό, καταλάβαμε ότι ήταν όντως θέλημα της Παναγίας μας να κτισθεί το παρεκκλήσιο αυτό».

Πρωτοπρεσβύτερος π. Πέτρος Πέτρου,

 εφημέριος Ιερού Ναού Τιμίου Προδρόμου Δρομολαξιάς

 

 

«Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου χωρίς πόνους».

 

5/11/2004

Καλαμαριά, Θεσσαλονίκη

«Τον Αύγουστο του 2003 μου παρουσιάστηκαν δυνατοί πόνοι στα γόνατα. Οι γιατροί τους οποίους επισκέφθηκα μου είπαν πως οι αρθρώσεις των γονάτων μου ήταν σε άσχημη κατάσταση και πέραν της φαρμακευτικής αγωγής μου συνέστησαν να αποφεύγω παντί τρόπω ακόμη και τα πεζοδρόμια.

Μετά την πάροδο 2 μηνών η κατάσταση παρέμενε η ίδια. Κατά τον μήνα Οκτώβριο και ημέρα Παρασκευή ανάγκαστηκα να ανεβοκατέβω περίπου 250 σκαλιά. Το μεσημέρι στο σπίτι οι πόνοι στα γόνατά μου ήταν ανυπόφοροι. Ενημέρωσα τον θεράποντα ιατρό ο οποίος μου είπε πώς: «από Δευτέρα θα πρέπει να δρομολογήσουμε την μόνη λύση η οποία είναι η εγχείρηση». Σημειώνω πως στενοχωριόμουν όχι μόνο για τους πόνους αλλά και για το γεγονός πως μου ήτο αδύνατο σε αυτή την κατάσταση να απισκεφθώ και το Άγιον Όρος που ήτο επιθυμία μου.

Το μεσημέρι της Παρασκευής εκείνης ξάπλωσα και με πήρε ο ύπνος μετά από τα φάρμακα που πήρα. Ένοιωσα ένα χέρι να πιάνει το δικό μου και μια φωνή να μου λέει: «Θα έρθεις στο Όρος αλλά όχι έτσι». «Και βέβαια όπως είμαι δεν μπορώ να έρθω» απάντησα. «Θα έρθεις» μου είπε πάλι η φωνή και το χέρι που με κρατούσε με τράβηξε και αφού περπάτησα πάνω στο νερό ανέβηκα ένα βουνό, κατέβηκα την άλλη πλαγιά και έξω από ένα κάστρο δίπλα στη θάλασσα το χέρι που με κρατούσε με άφησε και μια φωνή μου είπε: «Εδώ είμαι».

Ξύπνησα. Είπα το όνειρο στην γυναίκα μου και στον εαυτό μου είπα «καλό και ευλογημένο ας είναι». Ζήτησα τηλεφωνικά από την κόρη μου, πού ευρίσκετο στο κέντρο της πόλης να μου αγοράσει μια κασέτα με ύμνους της μονής Ορμύλιας Χαλκιδικής. Η υπάλληλος του βιβλιοπωλείου μαζί με την κασέτα της έδωσε δώρο τον Παρακλητικό Κανόνα της Παναγίας Παραμυθίας εκδόσεως της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. Όταν ήρθε η κόρη μου ξεφύλισσα το βιβλιαράκι αυτό και διάβασα στις τελευταίες σελίδες του τα θαύματα της Παναγίας. Έως τότε δεν γνώριζα που ακριβώς ευρίσκετο η Μονή Βατοπαιδίου και γι’ αυτό ανέτρεξα στο χάρτη του Αγίου Όρους το οποίο έως τότε είχα επισκεφθεί δύο φορές… Όταν είδα την τοποθεσία της Μονής τότε συνεδείασα την σχέση της τοποθεσίας της με το όνειρο και κατέληξα στο συμπέρασμα πως το χέρι που με κρατούσε ήταν της Παναγίας της Παραμυθίας. Ομολογώ ότι ανατρίχιασα σύγκορμος, δάκρυσα και με την οικογένειά μου δοξάσαμε την Χάρη της Παναγίας. Έταξα δε στην βραδυνή προσευχή μου πως με την πρώτη ευκαιρία μεταβάσεώς μου εις το Όρος θα προστρέξω να προσκυνήσω την εικόνα της Παναγίας και στην χάρη της θα αφιερώσω μία χρυσή καρδούλα, δώρο της γυναίκας μου κατά την ημέρα του αρραβώνα μας.

Το Σάββατο το πρωΐ, την επομένη δηλαδή, σηκώθηκα από το κρεβάτι μου χωρίς πόνους και με μια πρωτόγνωρη δύναμη. Από τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα.

Ευχαριστώ την Παναγία, που με αξίωσε να έλθω στο Όρος

και να εκπληρώσω το τάμα μου.

Ιωάννης Γεωρ. Καμάς

 

 

«Η σωτηρία σωματική και πνευματική μιάς μοναχής της Μονής»

 

 

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου

Καλούγα, Ρωσία

Μια μοναχή της Μονής μας συμμετείχε στη αγιογράφηση του ναού. Ο διάβολος με τέχνη της έβαλε το λογισμό να μην εξομολογείται τους λογισμούς της στην γερόντισσα για να μην την στενοχωρεί και την κουράζει. «Καλύτερα», σκέφθηκε «νά λέω τους λογισμούς μου κατ’ ευθείαν στο Θεό και τον Άγιο Νικόλαο».

Λόγω της απροσεξίας και της αυτοπεποιθήσεώς της παρασύρθηκε σ’αυτή την πλάνη. Ο πονηρός εχθρός μας, κατά παραχώρηση Θεού, αποφάσισε να της προκαλέσει μεγάλο κακό. 

Ενώ ζωγράφιζε στο πιο ψηλό μέρος του ναού έπεσαν όλες οι σκαλοσιές με θόρυβο. Το μόνο που πρόλαβε να πεί, όταν άρχισε να πέφτει, ήταν «Παναγία μου». Εκείνη τη στιγμή η Παναγία έκανε θαυματουργική επέμβαση.  Μια αόρατη δύναμη σταμάτησε τη σκάλα που έπεφτε γρήγορα πάνω στην εικόνα της Παναγίας.

Η μοναχή γλύτωσε, αλλά στο χέρι της εικόνας της Παναγίας της Παραμυθίας, θα μείνει ένα μικρό κτύπημα, σαν πληγή, που προκάλεσε η σκάλα. Η Παναγία μας ανέλαβε την αμαρτία της ανόητης αυτής αδελφής και δέχθηκε να πάθει αντί αυτής.  Στην περίπτωση αυτή έχουμε μια επανάληψη του θαύματος της Παναγίας της Παραμυθίας, η οποία γλύτωσε τους μοναχούς από τη δίκαιη οργή του Χριστού μας.

Το θαύμα προκάλεσε τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μας για την μεγάλη αγάπη της Παναγίας μας σε μας τις ανάξιες και αμαρτωλές.                                     

         

Γερόντισσα Νικολάϊα

Καθηγουμένη

 

 

              

πηγή: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Θαύματα Παναγίας Παραμυθίας και Παναγίας Παντανάσσης, Άγιον Όρος

 

Πηγή : http://www.vatopedi.gr/