Εισαγγελικά… συμπλέγματα (1ο μέρος)

Καθημερινά δοξάζω τον Θεό για τα χαρίσματα που μου έχει δώσει. Ένα από αυτά είναι η υπομονή.

Οκτώ η ώρα πρωί, σε κάποια περιοχή των Αθηνών επιβίβασα μια κυρία ντυμένη και βαμμένη, σαν να πήγαινε σε νυκτερινή διασκέδαση. Στο ραδιόφωνο άκουγα πολύ σιγά μια εκπομπή. Η κυρία, νεαρής ηλικίας, μου λέει σε επιβλητικό τόνο:

-Κλείσε το ραδιόφωνο!

Όταν μου μιλούν επιβλητικά οι δήθεν μορφωμένοι άνθρωποι, στενοχωριέμαι- γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους και ορισμένοι από αυτούς τους ανθρώ¬πους με αντιμετωπίζουν σαν ένα τίποτε, με υποτιμούν, για το επάγγελμα που κάνω. Αυτό όμως το επάγγελμα για μέ¬να είναι το καλύτερο και μεγαλύτερο λειτούργημα. Γιατί μεσ’ στο ταξί, όλοι εσείς κάνετε κατάθεση ψυχής και περι¬μένετε να σας καταλάβω , να σας συμπονέσω καν να σας βοηθήσω όσο μπορώ στο πρόβλημά σας, λέγοντάς σας δυο γλυκές και σωστές συμβουλές. Γι’ αυτό τους παρακα¬λώ να μου μιλούν με την ευγένεια και το σεβασμό που τους μιλώ κι εγώ.

Μπορώ να ακούσω όποια προβλήματά σας, μπορώ να σας κάνω το χατίρι να σας πάω από τους δρόμους, που εσείς θέλετε, αδιαφορώντας αν λερώσω το ταξί από χώμα και λάσπες ή το κουράσω στις μεγάλες ανηφόρες. Όμως δεν ανέχομαι να με βλέπουν οι δήθεν μορφωμένοι σαν σκουπίδι, σαν ένα τίποτα. Ευτυχώς αυτοί είναι ελάχιστοι. Όμως μην νομίζετε πως υποκύπτω σ’ αυτούς τους δήθεν, όποιοι κι αν είναι.

Λοιπόν, η κυρία μου ζήτησε απαιτητικά να κλείσω το ραδιόφωνο. Σημειωτέον ήταν τόσο χαμηλά η ένταση του ραδιοφώνου, που αμφιβάλλω αν την ενοχλούσε. Εγώ δεν απάντησα. Η κυρία συνεχίζει πιο επιβλητικά και δυνα¬τά:

-Άκουσες τι σου είπα;

-Άκουσα, κυρία μου, μα δεν θα το κλείσω, είναι τό¬σο χαμηλά η ένταση, που δεν σας ενοχλεί, πολύ αμφιβάλ¬λω αν ακούγεται πίσω. Και κάτι άλλο- μη μου ξαναμιλήσε¬τε σ’ αυτόν τον τόνο, γιατί θα σας κατεβάσω κάτω.

Εκείνη συνεχίζει πιο θυμωμένα και πιο επιβλητικά:

-Ξέρεις ποια είμαι εγώ και τι μπορώ να σου κάνω;

-Ποια είστε, κυρία μου, της απαντώ ήρεμα.

-Είμαι εισαγγελέας και μπορώ να σε πάω μέσα!

Μόλις μου είπε αυτό, σταματάω, γυρίζω προς την κυρία και της λέω:

-Κυρία μου, επειδή δεν ξέρετε τι θα πει σεβασμός

και, επειδή μου το παίξατε εξουσία, κατεβείτε κάτω!

Η κυρία, συνέχισε να με απειλεί και να φωνάζει. Σε ακόμη χειρότερο τόνο μου είπε πάλι να κλείσω το ραδιό¬φωνο και να συνεχίσω.

Επειδή δεν μου αρέσει να μαλώνω, έκανα την εξής κίνηση• έβγαλα το κλειδί από το τιμόνι, πήρα την τσάντα μου, κατέβηκα από το ταξί και έφυγα. Την άφησα μόνη της, να ξεσπάσει τον θυμό της. Ύστερα από μία ώρα γύρι¬σα και πήρα το ταξί.

Αυτή η κυρία είναι εισαγγελέας. Σκεφθείτε εμείς οι απλοί άνθρωποι, που πάμε στο δικαστήριο να βρούμε το δίκιο μας, όταν στην έδρα κάθονται τέτοιου είδους δικα¬στές, ποιο δίκιο θα βρούμε! Να, λοιπόν, γιατί μιλάω μέσα στο ταξί για την αγάπη, την ηρεμία της ψυχής, τον Θεό. Γιατί μόνο κοντά Του θα βρεις γαλήνη, θα βρεις ισορροπία στην ψυχή και θα έχεις υγιή νου. Τότε θα μπορείς να είσαι δίκαιος απέναντι στους ανθρώπους, θα μπορείς, πριν από κάθε δίκη, να προσεύχεσαι να σε φωτίσει ο Θεός, ώστε να μην καταδικάσεις αθώο άνθρωπο. Πόσοι αθώοι άνθρωποι άραγε είναι μέσα στην φυλακή από δικαστές σαν την κυ-ρία; Ο Θεός να μας ελεήσει!

πηγή: Πορφυρίας Μοναχής, Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης, § Ξέρεις ποια είμαι εγώ;, Γ’ Έκδοση, Αθήνα 2011, Κεντρική διάθεση: Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος