Σε κλίμα κατάνυξης το 40νθήμερο μνημόσυνο του Αυστρίας Μιχαήλ

Την Κυριακή, 27 Νοεμβρίου, τελέστηκε στον κατάμεστο Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος στην Βιέννη το 40-νθημερο μνημόσυνο του Μακαριστού Μητροπολίτου Αυστρίας και Εξάρχου Ουγγαρίας και Μεσευρώπης κυρού Μιχαήλ.

Στην τρισαρχιερατική λειτουργία που προηγήθηκε προεξήρχε ο Σεβ. Μητροπολίτης Προικονήσου κ. Ιωσήφ μαζί με τον Σεβ. Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κύριλλο και τον Σεβ. Μητροπολίτη Ισπανίας και Πορτογαλίας κ. Πολύκαρπο.

Στο Ιερό Βήμα ευρίσκετο συμπροσευχόμενος ο Σεβ. Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ο οποίος και έλαβε μέρος στο ιερό μνημόσυνο.

Παρέστησαν εκπρόσωποι των διπλωματικών αρχών της Ελλάδος και της Κύπρου, της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Βιέννης, του Ιδρύματος Koenig και του Ιδρύματος Pro Oriente, η οικογένεια της αδελφής του μακαριστού Ποιμενάρχου, σύσσωμη η Ομογένεια της Βιέννης, καθώς και εκπρόσωποι της Επαρχίας της Ουγγαρίας.

Στην ιδιαίτερα εμπνευσμένη ομιλία του ο Σεβ. Προικονήσου κ. Ιωσήφ αναφέρθηκε με πολύ συγκινητικό τρόπο στην πολύπλευρη προσωπικότητα και το πολυσχιδές έργο του μακαριστού Ποιμενάρχου, και μετέφερε τα θερμά συλλυπητήρια του Παναγιώτατου Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου προς την προσφιλή οικογένεια και το ευλαβές ποίμνιο του μακαριστού κυρού Μιχαήλ.

Κλείνοντας την ομιλία του, ο Σεβ. Προικονήσου αναφέρθηκε στον εψηφισμένο Μητροπολίτη Αυστρίας και Ουγγαρίας κ. Αρσένιο ως άξιο διάδοχο του μακαριστού κυρού Μιχαήλ και ζήτησε απο την Ομογένεια να τον περιβάλλει με αγάπη και να τον στηρίξει.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΟΙΚΟΝΗΣΟΥ:

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ρόδου, Αδελφέ κ. Κύριλλε, Πατριαρχικέ Έξαρχε και Τοποτηρητά της Μητροπόλεως Αυστρίας,

Σεβασμώτατοι λίαν αγαπητοί αδελφοί Μητροπολίται άγιε Γαλλίας κ. Εμμανουήλ και άγιε Ισπανίας κ. Πολύκαρπε,

Πανοσιολογιώτατοι και αιδεσιμολογιώτατοι αδελφοί,

Εξοχώτατοι εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος,

Εντιμολογιώτατοι Άρχοντες του Οικουμενικού Πατριαρχείου,

Εντιμότατοι Κοινοτικοί παράγοντες και οι λοιποί τα πρώτα φέροντες της Ομογενείας,

Προσφιλείς συγγενείς του αειμνήστου Μητροπολίτου κυρού Μιχαήλ,

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και επιπόθητα,

«Και τω αγγέλω της εν Αυστρία εκκλησίας γράψον, τάδε λέγει ο Άγιος, ο Αληθινός … ιδού δέδωκα ενώπιον σου θύραν ανεωγμένην, ην ουδείς δύναται κλείσαι αυτήν – ότι μικράν έχεις δύναμιν και ετήρησάς μου τον λόγον και ούκ ηρνήσω το όνομά μου … εγώ ηγάπησά σε ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου» (πρβλ. Αποκ. γ’ 7-10).

Με την άδειαν του Ευαγγελιστού Ιωάννου θα ημπορούσα έτσι να προσαρμόσω αγαπητοί, αδελφοί, τα λόγια της Αποκαλύψεως προς τον άγγελον της εν Φιλαδελφεία Εκκλησίας επί τον πολύκλαυστον και πολυσέβαστον αοίδιμον Μητροπολίτην Αυστρίας και ‘Εξαρχον Ουγγαρίας και Μεσευρώπης κυρόν Μιχαήλ, τον από Χριστουπόλεως.

Όταν προ τεσσαράκοντα ημερών έκλεισε τα μάτια του εις την σκηνήν του παρόντος αιώνος και όλοι εθρηνήσαμεν μετά κλαυθμού και οδυρμού την στέρησιν του, ο Θεός ο Άγιος, ο Αληθινός, του είχε ανοίξει μεγάλην πύλην εισόδου εις την Βασιλείαν των Ουρανών, την οποίαν ουδεμία αντίθετος δύναμις ηδύνατο να του κλείση.

Και τούτο διότι παρότι είχε μικράν δύναμιν, δηλαδή μικράν Επαρχίαν, μικρόν ποίμνιον, μικράς κατ’ ‘ανθρωπον δυνατότητας και μικρά οικονομικά μέσα, εν τούτοις ετήρησεν επ’ ακριβώς το θέλημα του Θεού, εκδαπανώμενος καθημερινώς δια τα πνευματικά του τέκνα, σιτοδοτών αυτά με τον άρτον του Ευαγγελίου, ποτίζων αυτά με το γάλα της Ορθοδόξου πίστεως, θάλπων αυτά με την θέρμην της χριστιανικής αγάπης, ποιμαίνων αυτά εις νομάς σωτηρίους, διδάσκων εις αυτά την ενυπόστατον θείαν Σοφίαν, καλλιεργών τας ψυχάς των με τα Πατερικά διδάγματα, αναδεχόμενος τας αμαρτίας των και φωτίζων την οδόν των με το φώς του ιδικού του αγίου παραδείγματος.

Όλη του η επισκοπική πορεία ήτο φώς, συνέπεια, εντιμότης, αδαμάντινον ήθος, γνήσιον εκκλησιαστικόν φρόνημα, διαρκής ομολογία του ονόματος του Χριστού, καθαρά λατρεία της Παναγίας Τριάδος. Αυτός ανέστησεν εκ της τέφρας την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ουγγαρίας. Αυτός είναι ο υπηρέτης του θαύματος εις τον «Μπελογιάννην».

Εις τας δυσκόλους ημέρας μας και εις τας πολυωδύνους και δυσκολωτάτας τελευταίας ιδικάς του, προσωπικάς ημέρας, ετήρησε πλήρως την εντολήν της υπομονής. «Υπομένων, υπέμεινε τον Κύριον», και δια τούτο ο Θεός τον επρόσεξε ιδιαιτέρως και τον ηγάπησεν. Τον ηγάπησεν και τον εκάλεσεν ενωρίς δια να τον καταστήσει κοινωνόν των αιωνίων αγαθών του και να τον αναπαύσει από των πολλών ιερών κόπων του.

Εις το άκουσμα της εκδημίας του είπομεν «έπεσεν η δρύς η υψικάρηνος της Μεσευρώπης! Εθραύσθη ο μέγας στύλος της Ιεραρχίας του πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου»! Όντως, ο αδελφός Μιχαήλ ήτο η μεγάλη βασιλική βελανιδιά που εσκέπαζεν την Αυστρίαν, την Ουγγαρίαν και όλην την Κεντρικήν Ευρώπην, και εδρόσιζεν υπο το πυκνόν φύλλωμά της όχι μόνο τους Ορθοδόξους πάσης εθνικότητος αλλά και όλους τους αδελφούς χριστιανούς των άλλων δογμάτων, οι οποίοι επίσης πολύ τον εξετίμησαν και τον ηγάπησαν. Ακόμη και αι Πολιτειακαί Αρχαί των δύο Χωρών εξετίμησαν τον άνδρα και εγεύθησαν την δροσιάν της αγάπης του, της σοφίας του και της τιμίας στηρίξεως του.

Ο Μητροπολίτης Μιχαήλ ήτο όντως «μέγας ηγούμενος» και «επίσημος κριός» και «στοιχείον μέγα» του κλίματος του αγιωτάτου Αποστολικού και Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως, τόσον εδώ εις τον τόπον της διαποιμάνσεως του, όσον και εις τον Σεπτόν Κέντρον, εις την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον, την οποίαν εκόσμησεν επί έν έτος με την σοφίαν του, την ευφυίαν του, την ευθυκρισίαν του, την σύνεσίν του, την διάκρισίν του, την αποφασιστικότητα και παρρησίαν του, την όλην αρετήν του. Μάρτυς ο άγιος Γαλλίας, ο οποίος, όπως κι εγώ, είχεν την χαράν να συμπαρεδρεύη κατά την ιδίαν συνοδικήν περίοδον.

Ήτο εκ των πλέον αφοσιωμένων Ιεραρχών εις τον θεσμόν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εις τον Παναγιώτατον Πατριάρχην μας κκ. Βαρθολομαίον προσωπικώς.

‘Εχαιρε μεγίστης εκτιμήσεως μεταξύ των αδελφών συνεπισκόπων και πολλής αγάπης.

Ο Πατριάρχης τον περιέβαλλεν επίσης με απεριόριστον εκτίμησιν, αγάπην και εμπιστοσύνην.

Διά τούτο και δι’ εμού, διά μιάν εισέτι φοράν, στέλλει τα θερμότατα συλλυπητήριά Του προς τον ιερόν Κλήρον, τον χριστώνυμον λαόν Αυστρίας και Ουγγαρίας και προς τους κατά σάρκα οικείους του. Τή επινεύσει δε του Αγίου Πνεύματος, προτροπή Πατριαρχική, η Αγία και Ιερά Σύνοδος εξέλεξε εκλεκτόν διάδοχον του, τον Θεοφιλέστατον εψηφισμένον κύριον Αρσένιον, ο οποίος αφού λάβη την επισκοπικήν χειροτονίαν εις τας 30 του μηνός, μετ’ ολίγον θα ενθρονισθή διάδοχος του θρόνου και του έργου του μεγάλου προκατόχου του, τόσον εδώ εις τούτον τον θρόνον, όσον και εις τας καρδίας όλων, κλήρου και λαού. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι η μακαρία ψυχή του Μητροπολίτου Μιχαήλ χαίρεται επί τη εκλογή του Αρσενίου και συνευδοκεί και ευλογεί τα γενόμενα και τον άξιον διάδοχον.

Αγαπητοί μου,

Ο Μητροπολίτης Δρ. Μιχαήλ Στάικος δεν ήτο μόνον μέγας εκκλησιαστικός άνδρας.

Ήτο και μέγας Έλλην και μέγας Αυστριακός πατριώτης. Ηγάπησε με όλην του την ψυχήν και τας δύο πατρίδας του, όχι όμως όσον την άλλην, την επουράνιον, την αιωνίαν.

Εκείνη ήτο πάντοτε πρώτη και κορυφαία εις την πυραμίδα των ιδανικών του. Ηγάπησε τα γράμματα και τα εκαλλιέργησε. Ήτο σπουδαίος θεολόγος, αλλά και σπουδαίος ελληνιστής.

Είχε λογοτεχνικά ενδιαφέροντα, ποιητικήν ευαισθησίαν, ήτο φιλίστωρ, ευρυμαθέστατος και εφήρμοζε εις την ζωήν του το Θουκυδίδειον «φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Ηγάπα τας τέχνας. Τας απελάμβανε ως ευκαιρίας δια να είπη ακόμη ένα «Δόξα Σοι ο Θεός»!

‘Ητο παρά ταύτα, ήτοι παραλλήλως προς ταύτα, φιλακολουθος, προσευχητικος, φιλομόναχος, φιλαγιορείτης, έξοχος ρήτωρ, καλλίφωνος ψάλτης και ανεπανάληπτος εν λαμπρότητι και ιερά μεγαλοπρεπεία λειτουργός.

Εις τα μάτια μας ενομίζαμε ότι εβλέπαμε, εις το πρόσωπο του ιερουργούντος, θέαμα εξαισιον και θαυμαστον.

Ωσάν να είχε ανοιξει εξ αίφνης το Χρυσοτρίκλινον του ιερού του Παλατίου του Βυζαντίου και απ’ εκεί ήρχετο προς ημάς λαμπρεπίλαμπρος, επιβλητικός, ολόφωτος βασιλικός Ιεράρχης, δια να μας χειραγωγήση εις την φωτοφόρον ογδόην και ανέσπερον ημέρα της αιωνιότητος.

Σοφός με τους σοφούς, μέγας με τους μεγάλους, ταπεινός με τους ταπεινούς, παιδί με τα παιδιά, «τοις πάσι γέγονε τα πάντα» δια να τους οδηγήσει εις Χριστόν!

Οπωσδήποτε μας λείπει και θα μας λείπει οδυνηρώς πάντοτε! Όμως μας άφησε την ευχήν του!

Μας άφησε την αγάπην του! Μας άφησε την ευλογίαν του! Μας άφησε το παράδειγμα του!

Ως τελευταίαν παρακαταθήκην δε μας άφησε επι του τάφου του την μεγάλην φωνήν της πίστεως, της ελπίδος και της αιωνίου ζωής.

Τας δύο λέξεις «Χριστός Ανέστη»! Αυτό να βλέπετε, αυτό να ακούτε, αυτό να εγκολπώνεστε, αυτό να κάμνετε καθημερινόν βίωμα σας! Τον εκ νεκρών Αναστάντα και αιωνίως Ζώντα Ιησούν Χριστόν!

Αυτό είναι το τελευταίον κήρυγμα του αξιοθέου Επισκόπου Μιχαήλ.

Δεύτε λοιπόν, τεθλιμμένοι αδελφοί, δεύτε λάβωμεν φώς από την φωτεινήν λαμπάδα της πίστεως του Επισκόπου, του Πατρός, του Ποιμενάρχου, του Φίλου, του Αδελφού, του Διδασκάλου, του Προστάτου, του Παρηγορητού, του Σιτοδότου, του Οδηγού, του Ηγουμένου ημών Μιχαήλ. Μνημονεύετε αυτού εν ισοβίω ευγνωμοσύνη! Μιμείσθε την πίστιν του και κρατήσατε την ομολογίαν του, αναθεωρούντες την καθημερινήν αναστροφήν του και τας υποθήκας του.

Δόξα, Δόξα, Δόξα τω Θεώ! Ο οποίος εχάρισε εις την Εκκλησίαν των ημερών μας τοιούτον Αρχιερέα!

Ευλογία, Ευλογία, Ευλογία εις την ψυχήν Μιχαήλ του εκλεκτού αδελφού και συλλειτουργού ημών γενομένου!

Παραμυθία, χάρις και έλεος Θεού εις τας καρδίας όλου του χριστεπωνύμου πληρώματος της θεοσώστου και θεοστηρίκτου Μητροπόλεως Αυστρίας και Εξαρχίας Ουγγαρίας και Μεσευρώπης.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

 

πηγή: Ρομφαία