Όχι τά λεφτά σου…όχι τό τάμα σου…, όχι τή λαμπάδα σου…,όχι τά λόγια σου….

«Υιέ μου δός μοι σήν καρδίαν»

(Παροιμ. κγ´ 26)

 

«Υιέ μου», δηλαδή παιδί μου, γιέ μου…Όχι δούλε μου. Αλλωστε μάς τό δήλωσε: «ουκέτι λέγω υμάς δούλους»( Ιω. 15, 15)-«Δέν σάς αποκαλώ πλέον δούλους» αλλά υιούς, παιδιά μου.

«Δός μοι σήν καρδίαν» δηλ. δός μου τήν καρδιά σου…Όχι τά λεφτά σου…όχι τό τάμα σου…, όχι τή λαμπάδα σου…,όχι τά λόγια σου….Διότι πάλι μάς τό δήλωσε: «ου πάς ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε εισελεύσεται εις τήν Βασιλείαν τών ουρανών, αλλ’ ο ποιών τό θέλημα τού Πατρός μου τού εν ουρανοίς»(Ματθ. 7, 21).

Δός μου τήν καρδιά σου…, όχι τά πράγματά σου, όχι τά δικά σου… αλλά εσένα τόν ίδιο.

Θέλω τήν καρδιά σου καί ό,τι αυτή περιέχει· θέλω τά συναισθήματά σου, τίς επιθυμίες σου, τή θέλησή σου, τή βούλησή σου γιά νά τά εξαγιάσω…Θέλω επίσης τίς αμαρτίες σου γιά νά τίς εξαλείψω.

«Υιέ μου δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ´ 26)

Ο αγαθός καί πανοικτίρμων Κύριος ζητά τήν καρδιά μας.

Ζητά τό κέντρο τής ψυχοσωματικής μας ύπαρξης.

-Γιατί;

-Γιά νά μάς γεμίσει μέ τήν άπειρη χαρά Του. Γιά νά μάς κάνει θεούς κατά χάριν· κατά πάντα όμοιους μέ Αυτόν «πλήν τής κατ’ ουσίαν ταυτότητος», όπως διδάσκει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής.

Ο Θεός θέλει τήν καρδιά μας, διότι εκεί θέλει νά αναπαύεται, νά βασιλεύει καί νά κυριαρχεί. Όχι γι’ Αυτόν αλλά γιά εμάς, γιά τό δικό μας τό καλό…

Μάς ζητά ολόκληρη τήν καρδιά μας: «Αγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου εξ όλης τής καρδίας σου» (Λκ. 10, 27) μάς λέει στήν πρώτη εντολή. Θέλει νά Τού τήν δώσουμε αυτοπροαίρετα καί όχι αναγκαστικά. Θέλει νά Τόν θέλουμε καί νά Τόν αγαπάμε.

Διότι θέλει νά γίνει ένα μαζί μας διά τής ακτίστου Του δόξης. Θέλεις νά μάς γεμίσει μέ τήν μακαριότητα πού Εκείνος ζεί.

«Ιδού έστηκα επί τήν θύραν καί κρούω» (Αποκ. 3, 20). Ο Κύριος κρούει στήν θύρα τής καρδιάς κάθε ανθρώπου ζητώντας νά εισέλθει σ’ αυτή, όχι ως ένας διαβάτης πού ζητά τό δικό του συμφέρον, αλλ΄ ως ευεργέτης πού θέλει νά μάς διακονήσει.

Εάν Τόν ακούσουμε καί Τού ανοίξουμε (διότι ποτέ από μόνος Του δέν παραβιάζει τήν πόρτα-μόνο περιμένει υπομονητικά μία ζωή… όσο διαρκεί η γήϊνη ζωή μας…περιμένει καί χτυπά γιά νά Τού ανοίξουμε) τότε θά ζωστεί τό λέντιο καί θά γίνει από φιλοξενούμενος φιλοξενών καί «ξενοδοχών ημάς».

Θά μάς καθαρίσει τήν καρδία καί θά τήν γεμίσει μέ τήν Θεία Του Χάρη. Θά δειπνήσει μαζί μας, γεμίζοντας μας μέ άρρητη ευφροσύνη. «Εάν τις ακούσει τής φωνής Μου καί ανοίξει τήν θύραν, καί εισελεύσομαι καί δειπνήσω μετ’ αυτού καί αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3, 20).

Η καρδία μας πού ζητά νά τήν ευεργετήσει είναι γεμάτη μέ κάθε είδος ακαθαρσίας, είναι ταλαίπωρη, πονεμένη, ακατάστατη, χωρίς χώρο ελεύθερο γιά νά χωρέσει τόν «Αχώρητον παντί». Μόνον ο Κύριος μπορεί νά τήν καθαρίσει, νά τήν αναπαύσει, νά τήν ηρεμίσει, νά τήν κάνει χωρητική τής Μεγαλωσύνης Του, θρόνο τής δόξης Του, θυσιαστήριο δικό Του. Γι’ αυτό καί μάς ζητάει νά Τού τήν δώσουμε.

Η καρδιά τού αληθινού Χριστιανού πρέπει νά είναι Θυσιαστήριο τού ζώντος Θεού μέσα στό ναό τού σώματός του. Νά τί μάς λέγει ο Άγιος Απόστολος Παύλος, τό στόμα τού Χριστού: «Ουκ οίδατε ότι ναός τού Θεού εστε καί τό πνεύμα τού Θεού οικεί εν υμίν»;(Α΄ Κορ. 3, 16).

Από τήν στιγμή τού Αγίου Βαπτίσματός μας είμαστε δυνάμει ναοί τού Θεού. Καλούμαστε νά γίνουμε καί ενεργεία τηρώντας τίς Θείες Εντολές. Ναός τού Θεού είναι τό ανθρώπινο σώμα, Ιερό Βήμα η καρδιά τού ανθρώπου καί Θυσιαστήριο ο νούς του.

Ο ναός, τό Ιερό Βήμα καί τό Θυσιαστήριο πρέπει νά είναι απόλυτα καθαρά καί άγια.

Ο Κύριος μόνο μπορεί νά τά καθαρίσει καί νά τά καθαγιάσει. Γιαυτό μάς ζητά νά Τού τά δώσουμε· γιά νά τά μεταβάλλει σέ άξιο ναό, Ιερό Βήμα καί Ιερό Θυσιαστήριο Του.

«Ο Κύριος» μάς διδάσκει ο Άγιος Σεραφείμ τού Σάρωφ «ζητά μία καρδιά γεμάτη αγάπη γιά τόν Θεό καί τόν πλησίον. Αυτή είναι ο τόπος, στόν οποίον Εκείνος αναπαύεται καί εμφανίζεται μέ τήν πληρότητα τής επουρανίου δόξης Του.

«Υιέ, δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ´ 26), μάς λέει ο Κύριος, κι Εκείνος υπόσχεται νά μάς δώση τό κάθε τι. Ζητά τήν καρδιά μας ο Κύριος, γιατί μέσα σ αυτή θέλει νά εγκαθιδρύση τή βασιλεία Του. «Εγγύς Κύριος πάσι τοίς επικαλουμένοις αυτόν, πάσι τοίς επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία» (Ψαλμ. ρμδ´ 18)»[1].

Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης