Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε!

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη κι εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι. Οι εχθροί με έχουν οδηγήσει μέσα στην αγκάλη Σου περισσότερο από ότι οι φίλοι μου. Οι φίλοι με έχουν πρόσδεση στην γη, ενώ οι εχθροί με έχουν λύση από την γη και έχουν σύντριψη όλες τις φιλοδοξίες μου στον κόσμο.
Οι εχθροί με αποξένωσαν από τις εγκόσμιες πραγματικότητες και με έκαναν έναν ξένο
και άσχετο κάτοικο του κόσμου. Όπως ακριβώς ένα κυνηγημένο ζώο βρίσκει ασφαλέστερο καταφύγιο από ένα μη κυνηγημένο, έτσι και εγώ καταδιωγμένος από τους εχθρούς, έχω εύρη το ασφαλέστερο καταφύγιο προφυλασσόμενος υπό το σκήνωμα Σου, οπού ούτε φίλοι, ούτε εχθροί μπορούν ν’ απωλέσουν την ψυχή μου.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη κι εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι. Λυτοί μάλλον παρά εγώ, έχουν ομολογήσει τις αμαρτίες μου ενώπιον του κόσμου. Αυτοί με έχουν μαστίγωση κάθε φορά πού εγώ είχα διστάσει να μαστιγωθώ. Με έχουν βασανίσει κάθε φορά πού εγώ είχα προσπαθήσει ν’ αποφύγω τα βάσανα. Αυτοί με έχουν επιπλήξει κάθε φορά πού εγώ είχα κολακεύσει τον εαυτό μου. Αυτοί με έχουν κτυπήσει κάθε φορά πού εγώ είχα παραφουσκώσει με αλαζονεία.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη κι εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι. Κάθε φορά που είχα κάνη τον εαυτό μου σοφό, αυτοί με αποκάλεσαν ανόητο. Κάθε φορά που είχα κάνη τον εαυτό μου δυνατό, αυτοί με περιγέλασαν σαν να ήμουν νάνος. Κάθε φορά που θέλησα να καθοδηγήσω άλλους, αυτοί με έσπρωξαν στο περιθώριο. Κάθε φορά που είχα σκεφθεί ότι θα κοιμόμουν ειρηνικά, αυτοί με ξύπνησαν από τον ύπνο. Κάθε φορά που προσπάθησα να κτίσω σπίτι για μια μακρά και ήρεμη ζωή, αυτοί το κατεδάφισαν και με έβγαλαν έξω. Στ’ αλήθεια οι εχθροί μου με έχουν αποσύνδεση από τον κόσμο και άπλωσαν τα χέρια μου στο κράσπεδο του ιματίου Σου.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Ακόμη κι εγώ τους ευλογώ και δεν τους καταριέμαι.

Ευλόγησε τους εχθρούς μου, ω Κύριε! Πλήθυνέ τους και κάνε τους ακόμη πιο σκληρούς εναντίον μου. Ώστε η καταφυγή μου σε σένα να μη έχει επιστροφή, ώστε και κάθε ελπίδα μου στους ανθρώπους να διαλυθεί ως ιστός αράχνης, ώστε απόλυτη ειρήνη ν’ αρχίσει να βασιλεύει στην ψυχή μου, ώστε η καρδιά μου να γίνει ο τάφος των δύο κακών διδύμων μου αδελφών της αλαζονείας και του θύμου. Ώστε να μπορέσω να αποθηκεύσω όλους τους θησαυρούς μου εν ουρανοίς ώστε να μπορέσω για πάντα να ελευθερωθώ από την αυταπάτη, η οποία με περιέπλεξε στο θανατηφόρο δίχτυ της απατηλής ζωής.

Οι εχθροί με δίδαξαν να μάθω – αυτό πού δύσκολα μαθαίνει κανείς – ότι ο άνθρωπος δεν έχει εχθρούς στον κόσμο έκτος από τον εαυτό του.

Μισεί κάποιος τους εχθρούς του μόνον όταν αποτυγχάνει ν΄ αναγνώριση ότι δεν είναι εχθροί αλλά σκληροί και άσπλαχνοι φίλοι.

Είναι πράγματι δύσκολο για μένα να πω ποιος μου έκανε περισσότερο καλό και ποιος μου έκανε περισσότερο κακό στον κόσμο- οι εχθροί ή οι φίλοι;

Γι΄ αυτό ευλόγησε, ω Κύριε, και τους φίλους μου και τους εχθρούς μου….