Πες μου, γιατί φοβάσαι;

Είναι γεγονός πως κάποτε νιώθουμε μια αλλαγή εσωτερική και εξωτερική τόσο στον εαυτό μας όσο και στα κοντινά μας πρόσωπα. Έτσι και εγώ είναι καιρός που βλέπω κάτι τέτοιο σε μένα και όχι μόνο σε μένα.  Όσο είμαστε ακόμα στην πατρική μας οικογένεια όλα είναι διαφορετικά από ότι όταν ξεκινούμε την δική μας οικογένεια. Ακριβώς αυτό βλέπω εδώ και τριάμιση χρόνια παντρεμένη.

Έτσι όταν ανοίγουμε τα φτερά μας για το δικό μας ταξίδι το τοπίο αλλάζει, τα νέα δεδομένα φέρνουν αλλαγές ακόμα και αλλοιώσεις στην συμπεριφορά μας, στα θέλω μας, στην όλη ύπαρξή μας και τώρα εγώ λέω μέσα μου είσαι εσύ; Πρέπει να αλλάξεις; Σου το επιβάλλει κανείς; Σε ζορίζουν τα πρόσωπα και οι καταστάσεις; Έφυγες μήπως κοντά από τον Χριστό ή νιώθεις πως Εκείνος λίγο σε άφησε;

Και έπειτα μια πίεση στην καρδιά, μια περίεργη μελαγχολία, μια υπερβολική ενασχόληση με τα δεύτερα, μια νευρικότητα ανεξέλεγκτη και πολλές φορές αναίτια και τελικά μια απομάκρυνση από την ίδια μου την ψυχή που γίνεται τόσο ύπουλα που άργησα πολύ για να το καταλάβω.

Μια παρόμοια κατάσταση βλέπω και στα κοντινά μου πρόσωπα και ανησυχώ περισσότερο γιατί καταλαβαίνω πως όσο και αν δεν φαινόταν, όσο και αν τα εξωτερικά γεγονότα το κάλυπταν αυτό εξακολοθούσε να μας κατατρώει εσωτερικά.

Το βλέπω συχνά γύρω μου και νιώθω συμπάθεια, κατανόηση, μοιραζόμαστε κάτι κοινό, έχουμε τις ίδιες αγωνίες. Όμως στάσου γιατί να συμβαίνει αυτό; Μήπως φταίμε;

Ναι, εγώ λέω πως φταίω. Φταίω γιατί δεν αναγνωρίζω τη δυνατότητα που μου δώσε ο Θεός να πετάξω με τα δικά μου φτερά. Ναι, φταίω γιατί αν και θα πρέπε να βρίσκομαι πολύ ψηλά εγώ είμαι ακόμα χαμηλά. Γιατί; γιατί φοβάμαι.

Τολμώ να πω πως είμαι ανόητη. Γιατί φοβάσαι ψυχή μου; Είσαι μόνη;

Όχι, δεν είσαι.  Είναι δίπλα μου, δίπλα σου, δίπλα μας ο Θεός. Γιατί το ξεχνάμε;

Τι μας κάνει να φοβόμαστε; Θα σου πω μα νομίζω πως το ξέρεις, το ξέρουμε όλοι άλλωστε. Η κακή μας εμμονή στον εαυτό μας, η απιστία μας, ο εγωισμός.

Ήρθε η ώρα να τα πετάξουμε.

Χριστός Ανέστη. Μην το ξεχνάς σε παρακαλώ ψυχή μου, σε παρακαλώ και σένα που σε κυριεύουν οι φόβοι.  Θυμίσου τις ευεργεσίες του Θεού, τις ευλογίες στη ζωή μας.

Ξεκαθαρίζουν όλα εσωτερικά όταν προσευχόμαστε, μελετάμε το λόγο του Θεού, παραδειγματιζόμαστε  και καθοδηγούμαστε από τον πνευματικό και συνάμα αφήνουμε την καρδιά μας να λειτουργήσει όπως τότε που είμασταν παιδάκια.

Το βλέπω ξεκάθαρα μπροστά μου πως όταν λειτουργώ με απλότητα, με αγάπη που ξεχειλίζει από μέσα μου νιώθω πως είμαι ένα με τον γιό μου που όλα τα κάνει με χαρά, που όλο χαμογελάει, που ξεχνάει γρήγορα όταν τον μαλώσω, που τα ματάκια του λάμπουν διαρκώς.

Νομίζω πως αυτό θέλει να βλέπει ο Χριστός από εμάς και εγώ αυτό θέλω να έχω πάντα. Δεν πρέπει να βγάζουμε από μέσα μας αυτό που ο ίδιος ο Θεός έχει εμφυτεύσει μέσα μας, την ίδια την αγάπη.

Αν αγαπώ δεν φοβάμαι. Όπου υπάρχει αγάπη υπάρχει ο Θεός και επομένως ο φόβος δεν έχει θέση εδώ.

Μη φοβάσαι λοιπόν ψυχή μου, ας μην φοβόμαστε.

Ας μην απιστούμε.

Έπειτα από τριάμιση χρόνια με σιγουριά πλέον βλέπω μέσα μου πως τις στιγμές που άφησα τον φόβο να κυριαρχήσει μέσα μου ήταν γιατί εγώ το επέτρεψα. Δεν φταίνε οι άλλοι, δεν οφείλεται στο ότι υπήρξαν αλλαγές στη ζωή μας αλλά στο ότι εμείς δεν αφήσαμε το θέλημα του Θεού να γίνει μέσα μας γιατί το δικό μας θέλημα ήταν ισχυρότερο.

Δεν κρύβω την βαθιά μου ευγνωμοσύνη στον Κύριο και εκλιπαρώ να με βοηθήσει να πετάξω τόσο ψηλά ώστε μια μέρα να μπορώ να τον αντικρύσω.

Το ίδιο εύχομαι σε όλες τις ψυχές . Ο φόβος δεν είναι χαρακτηριστικό του Χριστιανού και έτσι αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί πρέπει να διαγράψουμε από την ψυχή μας ακόμα και από τα χείλη μας αυτή τη λέξη.

πηγή: foufou.gr