H Aγία Ισαπόστολος Λυδία η Φιλιππησία που γιορτάζει σήμερα (20 Μαίου)
20 Μαΐου 2011
Ο Απόστολος των Εθνών καλείται να κατακτήσει την πόλη των Φιλίππων. Περιέρχεται τους δρόμους, στις πλατείες και την αγορά. Αναζητεί σημεία επαφής. Βλέπει τους ανθρώπους και διαβάζει στα πρόσωπά τους τα προβλήματα και τα ενδιαφέροντά τους. Διαπιστώνει το βαθύ σκότος που καλύπτει τις ψυχές τους. Αντιλαμβάνεται ότι η μάχη εδώ θα είναι σκληρή. Δεν απογοητεύεται και δεν φοβάται. Είναι αποφασισμένος να πέσει μαχόμενος. Θα σαλπίσει τον Ευαγγελικό παιάνα και πιστεύει πως τα είδωλα θα σεισθούν εκ θεμελίων. Θα πολεμήσει, μέχρις εσχάτων, για την απελευθέρωσιν των σκλαβωμένων αδελφών από την πλέον φρικτή δουλεία, της ειδωλολατρίας. Αυτά σκέπτεται ο Απ. Παύλος και χωρίς να το αντιληφθεί βρέθηκε στην άκρη της πόλεως πλησίον του Ζυγάκτου ποταμού, κοντά σε έναν κήπο.
Αλήθεια, τι όμορφος κήπος! Γεμάτος μαγεία. Δίπλα του κυλάνε τα κρυσταλλένια νερά του Ζυγάκτη. Τα άνθη σκορπίζουν γύρω τους το μεθυστικό τους άρωμα. Ένας κήπος που μοιάζει πολύ με τον κήπο του Χριστού. Και στην άκρη του κήπου μία ομάδα γυναικών που γεμάτες ευλάβεια επιτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Αυτός είναι ο τόπος της προσευχής. Όπου ο άνθρωπος προσεύχεται, ο τόπος αγιάζεται, γίνεται πάντα ένας κήπος ουράνιος, που η γλυκειά αύρα της Χάριτος του Θεού μεθάει τις ψυχές που ξέρουν να προσεύχονται. Αυτός ο κήπος είναι το πρώτο σημείο επαφής.
«Τη τε ημέρα των σαββάτων εξήλθομεν έξω της πόλεως παρά ποταμόν ου ενομίζετο προσευχή είναι και καθίσαντες ελαλούμεν ταις συνελθούσαις γυναιξί” (Πραξ.16,13). Από τον κήπο αυτό αρχίζει ο μεγάλος κατακτητής της Ευρώπης την μάχη. Εδώ ακούγεται το πρώτο κήρυγμα. Εδώ η προσευχή των προσευχομένων γυναικών καρποφορεί και ο καλός Θεός ικανοποιεί τα αιτηματά τους. Εν μέσω των γυναικών και η προσήλυτος έμπορος από τα Θυάτειρα, η Λυδία. Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούνε για πρώτη φορά τόσο γλυκιά διδασκαλία. Κάθε Λόγος του Παύλου και μιά σταγόνα δροσιάς στις ψυχές τους. Αλλά εκείνη που περισσότερο από όλες ενθουσιάζεται είναι η Λυδία. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός και ανάμεσα από τα χαλάσματα της καρδιάς της ξεπροβάλλει ένας καινούργιος κόσμος.
Η καρδιά της Λυδίας είναι ανήσυχη. Το δωδεκάθεο του Ολύμπου της προκαλεί αηδία. Δεν μπορεί να λατρεύσει θεούς και θεές που οργιάζουν μεταξύ τους. Τα κενά της ψυχής της και ο πόθος να γνωρίσει τον αληθινό Θεό, την οδηγούν στον κήπο της προσευχής. Η γνωριμία και ο δεσμός με την μικρή κοινότητα των Ισραηλιτών της ανοίγει τον δρόμο για το ποθούμενο.
Μέσα στο νόμο του Ισραήλ, βρίσκει ψήγματα χρυσού η έμπορος της πορφύρας. Ο νόμος που παίζει τον ρόλο του παιδαγωγού στον Χριστό, της ανάβει τη δίψα για την αναζήτηση αυτού του Μεσσία. Σε αυτή τη κατάσταση βρίσκεται η Λυδία, όταν για πρώτη φορά ακούει τον Απ. Παύλο ομιλούντα για τον Λυτρωτή του κόσμου.
Ο Απ. Παύλος , ο γίγας αυτός του πνεύματος, με την ικανότητα που τον διακρίνει, περιγράφει με παλλόμενη καρδιά Εκείνον, εις την Βασιλεία του οποίου εργάζεται, και ζωγραφίζει με τα ωραιότερα χρώματα την εικόνα του Εσταυρωμένου. Περιγράφει με απλότητα και σαφήνεια τις ευαγγελικές αλήθειες και δηλώνει στις θεοφοβούμενες γυναίκες: Αυτόν εις τον οποίον προσεύχεσθε, Αυτόν τον Μεσσία τον οποίον αναμένετε, Αυτόν ημείς σας κηρύττομε. Ο Χριστός είναι ο Μεσσίας. Ο Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός. Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου, ο άρτος της ζωής, το ύδωρ το ζων, ο ποιμήν ο καλός. Ο Χριστός είναι ο λυτρωτής του κόσμου.
Η Λυδία με καρφωμένα τα μάτια στο πρόσωπο του Απ. Παύλου και με έκδηλο και ζωηρό το ενδιαφέρον, ακούει με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του αγνώστου Ιουδαίου. Η έμπορος της πορφύρας, βαθιά θρησκευτική προσωπικότητα, γεμάτη από ενθουσιασμό και θαυμασμό, αποδέχεται χωρίς καμία αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει ολόψυχα στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πως κι΄ αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή.
Και ο Απ. Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτη βαπτίζει την Λυδία.
Η πρώτη Χριστιανή της Ευρώπης φοράει το ένδυμα της νεοφωτίστου. Η πρώτη Χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στην την Βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Η καρδία της λουσμένη στο φως και στη χάρη του Θεού, πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς που της άνοιξαν τα μάτια της ψυχής, της απεκάλυψαν την αλήθεια και οδήγησαν τα βήματά της εις την οδών της σωτηρίας. Πως λοιπόν να τους ευχαριστήσει; Είναι έτοιμη να προσφέρει τα χρήματά της, την πορφύρα που εμπορεύεται, το σπίτι της και ό,τι άλλο έχει, για να δείξει την ευγνωμοσύνη της. Αλλά οι ακτήμονες της Ιουδαίας δεν έχουν ανάγκη από υλικά αγαθά. Τηρούν την παραγγελία του Κυρίου. Τίποτε δεν θέλουν για τον εαυτό τους. Όλα για την δόξα του Θεού. Αυτό είναι το σύνθημά τους. Όμως η νεοφώτιστη επιμένει. Ζητεί, τουλάχιστον, να δεχθούν την φιλοξενία : “Ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οικόν μου μείνατε* και παρεβιάσατο ημάς”. (Πραξ.16,15). Τόσο πολύ επέμεινε η Λυδία, ώστε ο Παύλος με την συνοδεία του αναγκάζονται να ικανοποιήσουν το αίτημά της και δέχονται την φιλοξενία.
Η Λυδία τα προσφέρει όλα στο το έργο της Εκκλησίας. Τι αξίζουν όμως όλα αυτά μπροστά στην άλλη προσφορά, στην προσφορά του εαυτού της; Η Λυδία δεν ανήκει πλέον εις τον εαυτό της. Ανήκει στον Χριστό. Είναι το πρόβατο του Χριστού, είναι η μαθήτρια του Ναζωραίου. Η καρδιά της είναι αιχμάλωτος της αγάπης του Χριστού. Απ’ εδώ και πέρα αφοσιώνεται εις το έργον της ιεραποστολής. Οδηγεί τους δικούς της πρώτα εις την νέα πίστη και επιδίδεται συστηματικά εις τον ευαγγελισμό και άλλων ψυχών. Γίνεται Σαμαρείτις των Φιλίππων και αναδεικνύεται ζωντανό μέλος της Εκκλησίας. Εργάζεται με όλες τις δυνάμεις της εις τα διακονήματα της Εκκλησίας και δίδει την παρουσία της σε όλες τις ευγενείς κοινωνικές εκδηλώσεις. Έτσι εργαζόμενη και ζώσα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, παραδίδει το πνεύμα της και απέρχεται του ματαίου τούτου κόσμου, δοξάζουσα το υπερύμνητο όνομα του Κυρίου.
Η Εκκλησία μας ενέγραψε το όνομά της εις τα βιβλία των αγίων.
