Όπως πέφτει κανείς από τον βράχο στη θάλασσα…
12 Απριλίου 2011
Τώρα που διέρχεσαι τη σκοτεινή και βαθιά άβυσσο των θλίψεων που ξαφνικά άνοιξε μπροστά σου, πρέπει να στηριχθείς στον σταθερό βράχο της πίστης. Μην αντιμετωπίζεις τα κύματα με βήματα διστακτικά, μη σε καταβάλει η ανθρώπινη αδυναμία και λιποψυχία.
Προχώρα κατά πάνω τους με θάρρος, με βήματα σταθερά, με πίστη.
Και τότε τα κύματα του νερού θα γίνουν κάτω από τα πόδια σου σταθερά σαν γρανίτης.
Η δειλία κι η αμφιβολία στη θέα της θάλασσας των συμφορών, στη θέα του ισχυρού ανέμου, δεν σου ταιριάζουν. Αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια.
Εκείνος που σε κάλεσε να περπατήσεις στη θάλασσα αυτή των συμφορών, που σ’έχει ξεχωρίσει από τους άλλους αδελφούς για να βαδίσεις τον δρόμο αυτό, είναι ο ίδιος ο Κύριος. Η κλήση αυτή είναι ταυτόχρονα και μια ευλογημένη επιλογή. Τους δικούς Υου ο Χριστός τους σφραγίζει με τη σφραγίδα των θλίψεων, Βρήκε την ψυχή σου κατάλληλη και γι’αυτό την σημάδεψε με την σφραγίδα Του. Το μικρό ποίμνιο, η μερίδα του Χριστού, ξεχωρίζει από το πλήθος των άλλων ανθρώπων. Εκείνοι που είναι του Χριστού φέρουν στα χέρια τους το χάραγμα της εκλογής τους από τον Χριστό – το «ποτήριο» του Χριστού. Στους ώμους τους φέρουν το λάβαρο – τον Σταυρό του Χριστού.
(…)
Τώρα την σκοτεινή και βαθειά θάλασσα των θλίψεων την βλέπεις από την ακτή. Βλέπεις μακριά, εκεί που το χρώμα της θάλασσας μπερδεύεται με το χρώμα του ουρανού. Σε φοβίζει η αβυσσαλέα απόσταση που σε χωρίζει από την πίστη. Ακούς τον άγριο παφλασμό των κυμάτων και τον μονότονο πάταγο που κάνουν. Μην απελπίζεσαι. Μην επιτρέπεις να μπει στην ψυχή σου η θάλασσα των λογισμών της θλίψης. Εδώ ελλοχεύουν περισσότεροι κίνδυνοι. Είναι πολύ πιο εύκολο να πνιγείς μέσα σ’αυτή τη θάλασσα παρά στην άλλη, την αισθητή.
Χαίρε! Και πάλιν ερώ, χαίρε! Ο λόγος που βρίσκεσαι στην ακτή της θάλασσας των θλίψεων, είναι μόνο για να την διαβείς και να περάσεις στην γη της χαράς. Η απέραντη θάλασσα έχει και μιαν άλλην ακτή, μ’όλο που τα μάτια της ανθρώπινης λογικής δεν την βλέπουν. Η ακτή αυτή είναι ο Παράδεισος, που ‘ναι γεμάτος πνευματική αγαλλίαση. Εκείνοι που έφτασαν στην ευλογημένη αυτή ακτή ξεχνούν όλες τις θλίψεις που είχαν στην γη, γιατί μπροστά τους βλέπουν την πνευματική χαρά. Βάδισε με σταθερό βήμα προς το ελαφρύ πλοίο της πίστης και σάλπαρε με τα φτερά της κατεπάνω στα μεγάλα κύματα. Πολύ πιο σύντομα απ’ότι μπορείς να υποπτευθείς, πολύ πιο γρήγορα απ’όσο μπορείς να φανταστείς, θα διαβείς την θάλασσα αυτή και θα φθάσεις στον Παράδεισο. Ανάμεσα όμως στον πνευματικό παράδεισο και τη σαρκική και συνηθισμένη ζωή που βιώνουν όλοι οι άνθρωποι, έχει τεθεί μια οροθεσία, μια μεγάλη θάλασσα ας πούμε. Είναι ο Σταυρός και η Σταύρωση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον Παράδεισο. Εκείνον που ο Θεός θέλει να τον οδηγήσει στον Παράδεισο, πρώτα τον περνάει από τον δρόμο που οδηγεί εκεί. Από τον Σταυρό. Όπως είπε ένας άγιος ασκητικός πατέρας, «όταν στον άνθρωπο στέλνονται θλίψεις ατέλειωτες, αυτό είναι σημείο της εκλογής του Θεού».
Ας νεκρωθούμε για τον κόσμο με τις θλίψεις. Έτσι θα μπορέσουμε να δεχθούμε μέσα μας ένα ξύπνημα και μια επιτάχυνση της πορείας μας προς τον Θεό μέσα από την φανερή και πεντακάθαρη ενέργεια του Πνεύματος.
Ας θυσιάσουμε το φθαρτό για το Πνεύμα. Αφοσιώσου απόλυτα στον Θεό. Ρίξε τον εαυτό σου στη σωστική άβυσσο της πίστης, όπως πέφτει κανείς από τον βράχο στη θάλασσα.
Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
