Αν το θησαυροφυλάκιο είναι γεμάτο…!

Η καρδιά είναι το θησαυροφυλάκιο των θησαυρών, με τους οποίους εξαγοράζεται η Βασιλεία· η καρδιά και όχι η γλώσσα! Αν το θησαυροφυλάκιο είναι γεμάτο με τους θησαυρούς του Θεού (δυνατή πίστη, αγαθή ελπίδα, ένθερμη αγάπη και καλά έργα) τότε η γλώσσα -ο αγγελιαφόρος αυτών των θησαυρών- είναι αξιόπιστη και ευχάριστη. Αν το θησαυροφυλάκιο είναι κενό απ’ όλους αυτούς τους θησαυρούς, τότε ο αγγελιαφόρος είναι ψεύτης και ασύνετος. Όπως είναι η καρδιά, έτσι είναι και τα λόγια. Όλα, τα πάντα εξαρτώνται από την καρδιά.

Η υποκρισία είναι ανήμπορη ενώπιον των ανθρώπων και ακόμη πιο ανήμπορη ενώπιον του Θεού. Και ει πατήρ ειμι εγώ, πού έστιν η δόξα μου; και ει Κύριος ειμι εγώ, πού έστιν ο φόβος μου; (Μαλαχίας 1:6). Δηλαδή: «Σας ακούω να με αποκαλείτε «Πατέρα», αλλά δεν σας βλέπω να με τιμάτε με την καρδιά σας. Σας ακούω να με αποκαλείτε «Διδάσκαλο», αλλά δεν βλέπω φόβο για μένα στις καρδιές σας».

Η προσευχή μας, το «Κύριε! Κύριε!», είναι όμορφη και ψυχωφελής μόνον όταν αναβλύζει από μια προσευχόμενη καρδιά. Ο ίδιος ο Κύριος επιτάσσει να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, όχι μόνο με τη γλώσσα, για να μας ακούνε οι άνθρωπου, αλλά μάλλον μέσα στο μύχιο της καρδιάς μας κελί, ώστε να μπορεί να μας ακούσει και να μας δει ο Κύριος.

Κύριε, μεγαλόπρεπε και θαυμαστέ, απάλλαξε μας από την υποκρισία και ενστάλαξε το φόβο Σου στις καρδιές μας, ώστε οι καρδιές μας να στέκουν διαρκώς σε προσευχή, ενώπιον Σου.

(Αγ. Νικολάου Βελομίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδας», εκδ. Άθως)