Η προσευχή πρέπει να γίνεται με ειρήνη και ησυχία και τρόπο καλό!

Ένας γέροντας είπε:
– Αυτοί που προσεύχονται στο Θεό πρέπει να κάνουν την προσευχή με ειρήνη και ησυχία πολλή και τρόπο καλό. Να μην ταράζουν ούτε τον εαυτό τους ούτε τους άλλους με αταίριαστες και συγκεχυμένες κραυγές, αλλά ν’ απευθύνονται στον Κύριο με μόχθο καρδιάς και νήψη λογισμών.

Γιατί με τις προσευχές και την κατάνυξη συμβαίνει ό,τι και μ’ αυτούς που έχουν σωματικές παθήσεις: Ορισμένοι δηλαδή, όταν καυτηριάζονται ή χειρουργούνται, σηκώνουν τον πόνο με γενναιότητα και υπομονή, χωρίς να φωνάζουν ή να ταράζονται, αλλά υπομένοντας με αυτοκυριαρχία και σιωπή τους πόνους της θεραπείας.

Άλλοι, αντίθετα, που πάσχουν από την ίδια αρρώστια και υποβάλλονται στην ίδια θεραπεία, αντιδρούν με ενοχλητικές κραυγές και προξενούν ταραχή. Και όμως το ίδιο πονούν και αυτοί που φωνάζουν και αυτοί που δεν φωνάζουν.

Έτσι λοιπόν υπάρχουν και μερικοί, που προσεύχονται με ησυχία και διατηρούν την καρδιά τους περισσότερο σε κατάσταση αταραξίας. Άλλοι πάλι δεν ελέγχουν τον εαυτό τους και, όταν λένε προσευχές, δημιουργούν ταραχή και θόρυβο ώστε να σκανδαλίζονται κι αυτοί που τους ακούνε.

Τον δούλο του Θεού όμως δεν πρέπει να τον χαρακτηρίζει η ακαταστασία, άλλα η ταπεινοφροσύνη και η ειρηνικότητα σε όλα.
Γιατί (ο Κύριος με) το στόμα του Προφήτη λέει: “Επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου;» (Ησ. 66:2)
Αυτοί που έχουν τέτοια διαγωγή, οικοδομούν και όλους όσους τους βλέπουν.

Απόσπασμα από το Γεροντικό όπως ανθολογείται στον τόμο “Μικρός Ευεργετινός”, έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου.