Μεγάλο θαύμα στη Σερβία (11ο και τελευταίο μέρος)

Εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου και κοινωνώ των Θείων Δώρων.

Μετά από μερικές μέρες ταξίδεψα και πάλι στο μονα­στήρι Ζίτσα, για να εξομολογηθώ, και να κοινωνήσω. Προτού κινήσω, σκέφτηκα αρκετά σε ποια εκκλησία να πάω. Βάρυνε η γνώμη ότι καλύτερα ήταν να πάω εκεί όπου και μου συνέβη το γεγονός.

Όταν έφτασα στο μοναστήρι, παρακάλεσα μια καλό­γρια να με αναγγείλει στον επίσκοπο Βασίλειο, γιατί επιθυμούσα να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω και αισθανόμουν την ανάγκη να το πράξω μπροστά του. Της είπα με συντομία, τι έζησα, και ότι γι’ αυτό παρα­καλούσα τον επίσκοπο να με δεχθεί. Μετά από σύντομη αναμονή, πήρα την άδεια να μπω στο γραφείο του επισκόπου. Όταν μπήκα με περίμενε όρθιος. Προσκύνησα και είπα:

«Ο Θεός βοηθεί» και εκείνος απάντησε: «Ο Θεός σε βοήθησε παιδί μου!» Κατόπιν ασπάστηκα το Σταυρό, του φίλησα το χέρι και είπα: «Σεβασμιώτατε, ευλογείτε».  «Ο Θεός να σε ευλογεί παιδί μου» απήντησε ο επί­σκοπος. Αντιλήφθηκε ότι ήμουν ανήσυχος και με ήρεμη φωνή μου παρότρυνε να καθίσω. Με ρώτησε από πού κατάγομαι και του απάντησα ότι γεννήθηκα στη Ζακούτα και ότι από πολύ νωρίς ζω στο Κραγκούγιεβατς. Σ’ αυτή μου την απάντηση χαμογέλασε ευγενικά και μου είπε: «Γεννήθηκες στην επαρχία μου». Στην συνέχεια της συζήτησης ο επίσκοπος ενδιαφέρ­θηκε εάν έχω οικογένεια, που εργάζομαι και στο τέλος αυτής μας της γνωριμίας με παρακάλεσε να του διηγη­θώ υπομονετικά και χωρίς συγκίνηση τα πάντα γι’ αυτό που έζησα. Διηγήθηκα από την αρχή ως το τέλος τι μου συνέβη. Ενώ μιλούσα, με κοιτούσε προσεκτικά και άκουγε. Από καιρού εις καιρόν, έκανε το Σταυρό του, θαύμαζε και ευχαριστούσε το Θεό για το έλεος Του και το δώρημα του, λέγοντας:

«Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον!» και «Κύριε, μεγάλη είναι η δύναμη Σου, το κράτος και το έλεος Σου» Όταν τα άκουσε όλα, μου είπε ότι η ψυχή μου, σύμ­φωνα με όλα, ήταν έξω από το σώμα, ότι είχα προσωρι­νά πεθάνει, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά. «Και τώρα να σε ρωτήσω, αν είσαι πνευματικά προε­τοιμασμένος για εξομολόγηση» μου είπε ο επίσκοπος. Αφού του απάντησα καταφατικά μου είπε να ασπα­σθώ το Σταυρό και την εικόνα και να γονατίσω. Κατόπιν ο επίσκοπος παίρνει το επιτραχήλιο, μου καλύπτει το κεφάλι και λέγει:

«Ντούσαν, υιέ μου, τώρα εξομολογήσου όλες σου τις αμαρτίες. Μην κρύψεις τίποτα. Εγώ θα σε ακούσω, θασου διαβάσω την ευχή της συγχώρεσης και θα δεχθείς την Αγία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και ο Κύριος θα σε συγχωρήσει. Πες ελεύθερα όλες τις αμαρτίες που διέπραξες με έργα, με λόγια ή με τη σκέψη, σε όλη σου τη ζωή, μέχρι τη στιγμή αυτή. Μη φοβηθείς ότι θα μιλήσω σε κάποιον για τις αμαρτίες σου. Αυτά θα τα ξέρει μόνο ο Κύριος και εγώ, που σε εξομο­λογώ. Εμείς που εξομολογούμε έχουμε χρέος να φυλά­γουμε το μυστικό»

Αυτά τα λόγια με ελευθέρωσαν τελείως και λεπτομε­ρειακά εξέθεσα όλες μου τις αμαρτίες. Στη διάρκεια της εξομολόγησης άρχισα να κλαίω, να αναστενάζω, παρα­καλώντας τον Κύριο να με συγχωρήσει και τη Μητέρα του Θεού, γιατί και εκείνη την έβριζα όπως και τον Κύριο. Αφού διηγήθηκα όλα όσα γνώριζα για τις αμαρτίες μου, ο επίσκοπος Βασίλειος διάβασε πολύ ώρα την ευχή πάνω από το κεφάλι μου και πολλές φορές με ρώτησε αν μετανοώ για όλες τις αμαρτίες που διέπραξα. Μέσα από κλάματα του απαντούσα από το βάθος της καρδιάς και της ψυχής και υποσχόμουν ότι στο μέλλον θα φυλάγομαι από κάθε αμαρτία. Όταν τελείωσε την ευχή, κατέβασε το πετραχήλι από το κεφάλι μου και εγώ πάλι ασπάσθηκα το Σταυρό και την εικόνα.

Αμέσως μετά ο επίσκοπος με μύρωσε και άρχισε να διαβάζει την ευχή πριν από την Αγία Μετάληψη.  Αισθάνομαι καινούργιος άνθρωπος, πολύ διαφορετικός από τον παλιό. Όταν δέχθηκα την Αγία Μετάληψη, αισθάνθηκα απερίγραπτη ηδύτητα και ξαλάφρωσα. Η κατάσταση που ζει κανείς μετά από πραγματική, ειλικρινή εξομολόγηση, είναι αδύνα-το να περιγραφεί. Η χαρά, η ευτυχία, η ικανοποίηση και το ξαλάφρω- μα,, καταλαμβάνουν και γλυκαίνουν την ψυχή. Ο άνθρωπος αισθάνεται σα να γεννήθηκε εκ νέου. Όταν εμπιστεύτηκα στον επίσκοπο πως αισθάνομαι είπε:

«Ντούσαν, γιε μου, αυτό είναι σημάδι ότι ο Θεός σου συγχώρησε όλες τις αμαρτίες και από σήμερα μην αμαρ­τήσεις πλέον. Ότι είδες και άκουσες είναι μεγάλο και πιστεύω ότι από τώρα, τίποτε πλέον δε θα τραβήξει το νου σου να αμαρτήσεις και είσαι καλότυχος» Στο τέλος, δέχθηκα από τον επίσκοπο πολλές διδα­κτικές συμβουλές. Μου είπε να σκέφτομαι πιο συχνά το θάνατο, γιατί όποιος τον σκέφτεται αμαρτάνει λιγότερο. Μου είπε να μη φοβάμαι για τη συντομία αυτής της γήινης ζωής, για την οποία μου μίλησαν ο Άγιος Από­στολος και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, γιατί αυτοί εννοού­σαν ότι η επίγεια η ζωή είναι σύντομη σε σχέση με αυτή της αιωνιότητας. Ακόμη, μου επισήμανε ότι μπορεί ναζήσω και εκατό χρόνια, και να προσεύχομαι στο Θεό, σα νάταν να πεθάνω αύριο.

Είμαι πανευτυχής που το έλεος του Θεού με επέστρε­ψε στο δρόμο της πίστης, και που μπορώ να ευχαριστώ τον Κύριο μ’ όλη μου την καρδιά και τη ψυχή, για όλα τα βραβεία, τις υπομνήσεις και τις τιμωρίες που μου απευθύνει κατά την Αγία Του Πρόνοια!

Παρακαλώ το Θεό να έχουν εμπιστοσύνη στην αλή­θεια για την πνευματική μου αναγέννηση, όλοι όσοι την γνωρίσουν, και να αποκαλυφθεί και σ’ αυτούς, όπως και σε εμένα, ο δρόμο της σωτηρίας της ψυχής.

Χάρη σε σας, και ειρήνη, από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό! Αμήν!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Διαβάζοντας κανείς την ωραία αυτή κατάληξη που είχε για τον Σέρβο ανάπηρο πολέμου Ντούσαν, όλη αυτή η πρωτόγνωρη εμπειρία, αναλογίζομαι πόσο πολύ αγαπάει ο Θεός τον Άνθρωπο! Πόσο νοιάζεται για την χαμένη δραχμή και για το χαμένο πρόβατο! Κατά την γνώμη μου, η αγάπη αυτή δεν έχει προη­γούμενο, ούτε και μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη αγάπη. Δεν υπάρχει είδος συγκρίσιμο. Τι σοφίζεται αυτή η αγάπη του Θεού για να μη χαθεί καμιά ψυχή! Ακόμη και τον Παράδεισο και την Κόλαση του έδειξε για να τον κάμει να μετανοήσει!

Αρκεί να σωθεί! Είμαστε, όπως λέγουν οι πατέρες της εκκλησίας, αναπολόγητοι έναντι αυτής της αγάπης του Θεού. Και όπως είπε κάποτε ο Χριστός στους μαθητές του «ότι εσείς βλέπετε πράγματα που Βασιλιάδες, Άρχοντες και Προφήτες περίμεναν να τα δούνε χρόνια και χρόνια και τελικά έφυγαν από τον κόσμο χωρίς να προλάβουν να τα δούνε»

Έτσι και εμείς, τώρα βλέπουμε «πράγματα και θαύ­ματα» κι ακόμα- ακόμα απόκρυφα και επτασφράγιστα μυστικά του άλλου κόσμου βλέπουμε να αποκαλύπτο­νται σε ταπεινούς και αμαρτωλούς μόνο και μόνο για να σώσει την ψυχή τους και για να μας επαναφέρει όλους μας σε «οδό σωτηρίας» Αυτή η αγάπη φέρνει δάκρυα συγκίνησης και αιώνιας ευγνωμοσύνης σε όλους μας όπως έφερε δάκρυα μετά­νοιας στον Ντούσαν όταν άκουσε μέσα στην εκκλησία από τους ψάλτες το χερουβικό άσμα:

«Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες…» Λογικό είναι έπειτα από όλα αυτά ο κάθε Ντούσαν (που ο καθένας μας είναι και ένας Ντούσαν) να αναφω­νεί εκείνο που λέγει το Ευαγγέλιο: Κύριε σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την αγάπη σου προς εμένα τον αμαρτωλό. Σ’ ευχαριστώ γιατί μια τέτοια Αγάπη μόνο Εσύ μπο­ρείς να σοφιστείς και να μου δώσεις. «Σ’ ευχαριστώ γιατί απέκρυψες ταύτα πάντα από σοφών και συνετών και απεκάλυψες αυτά νηπίοις» (Λουκά ι’ 16-21)

Όπως έκανες σ’ εμένα τον αμαρτωλό τον Ντούσαν, τον κάθε Ντούσαν…

Πηγή: Ιωάννου Β. Στόγια , Ένα Μεγάλο Σύγχρονο Θαύμα, Ζωντανός στον άλλο κόσμο, Δράμα 2010, σ.57-63.