ΣΥΝΑΞΑΡΙΟ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ- Κυριακή Β΄ Νηστειών Μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. (4)

Ο θείος Γρηγόριος, εκτός από τα άλλα πολλά και μεγάλα χαρίσματα και προτερήματα που είχε, κατακοσμήθηκε και αυτός, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, με τα στίγματα(=τα σημάδια των πληγών) που υπέστη για τον Χριστό, ενώ είχε και σοβαρά προβλήματα με τη σωματική του υγεία. Και, για να αναφέρουμε και κάποια χαρακτηριστικά του Αγίου, τα όλως ιδιαίτερα του ήταν τα εξής: η υπερβολική πραότητα και ταπεινοφροσύνη, και βέβαια εκεί που ο λόγος δεν ήταν περί Θεού και θείων θεμάτων· δηλαδή σ’ αυτά ήταν σκληρός και ανυποχώρητος μαχητής· η πολύ μεγάλη αμνησικακία και ανεξικακία· η φροντίδα του να αμείβει, κατά το δυνατόν, με τις πιο καλές πράξεις εκείνους που σε μερικές περιπτώσεις του συμπεριφέρονταν εχθρικά· η μη αποδοχή καθόλου εύκολα κατηγοριών εις βάρος άλλων· η καρτερία και η ευψυχία μπροστά στις κάθε φορά επερχόμενες δυσχέρειες· η υπέρβαση κάθε ηδονής και κενοδοξίας· η παντοτινή απλότητα και η αποφυγή καθετί του περιττού σε όλες τις ανάγκες του σώματος, καίτοι με το πέρασμα του χρόνου αυτό είχε εξασθενήσει πάρα πολύ· η καρτερική ηρεμία και γαλήνη και η αναφαίρετη γλυκύτητα της ψυχής του, που, τόσο τέλεια συνδυασμένα σ’ αυτόν, γίνονταν φανερά και από την εξωτερική όψη σ’ αυτούς που τον έβλεπαν· η σύνεση και ο βαθύς στοχασμός, η προσοχή και η απόλυτη συγκέντρωση του νου του για τα πάντα, με επακόλουθο τα μάτια του να μην είναι ποτέ αδειανά από δάκρυα, αλλά πάντοτε να τρέχουν ποτάμι από τον πόνο του για την πολεμική κατά της Εκκλησίας και για τις ποικίλες περιστάσεις και ανάγκες των συνανθρώπων του.

Έτσι λοιπόν ο θείος Γρηγόριος, αφού από την αρχή ως το τέλος αγωνίστηκε αθλητικώς κατά των παθών και των δαιμόνων· αφού δίωξε τους αιρετικούς μακριά από την Εκκλησία του Χριστού και διατράνωνε την ορθόδοξη πίστη με λόγους και συγγράμματα, και δι’ αυτών επισφράγισε τρόπον τινά ολόκληρη την θεόπνευστη Γραφή, ώστε ο βίος του και ο λόγος του να είναι όπως ακριβώς κάποιος επίλογος και σφραγίδα του βίου και του λόγου των Αγίων· και, ακόμη, αφού ποίμανε αποστολικώς και θεαρέστως την ποίμνη του επί δεκατρία έτη και, στολίζοντάς την με ηθικούς λόγους, την κατηύθηνε προς την ουράνια μάνδρα· και να πούμε με μια φράση, αφού αναδείχτηκε κοινός εργάτης και εκείνων που ζούσαν κατά την εποχή του και όλων των γενεών των Ορθοδόξων που ακολούθησαν μέχρι σήμερα και θα ακολουθήσουν στο μέλλον, μετετέθη στην υπερκόσμια ζωή κατά το έτος 1362 μ. Χ. σε ηλικία εξήντα τριών ετών. Τοιουτοτρόπως ο Άγιος παρέδωσε το μεν πνεύμα του στα χέρια του Θεού, το δε ιερό του λείψανο στην ποίμνη του. Αυτό φυλάσσεται ευλαβώς στον επ’ ονόματι του Αγίου τιμώμενο μεγαλοπρεπή μητροπολιτικό Ναό στη Θεσσαλονίκη, εξαισίως λαμπρυνθέν και δοξασθέν, ως ανεκτίμητος θησαυρός και κληρονομία, και ευεργετεί με θαύματα εκείνους που κάθε φορά προστρέχουν σ’ αυτό με πίστη, απαλλάσσοντάς τους από κάθε είδους ασθένειες· πολλά δε τέτοια θαύματα αναφέρονται και περιγράφονται στη σχετική ιστορία.

Ταις αυτού πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.