Μεγάλο θαύμα στη Σερβία (5ο μέρος)

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μπαίνει στην ζωή μου

Το τι συνέβη μετά, μου είναι πολύ δύσκολο να περι­γράψω με λόγια απλά, μιας και είναι πέρα από κάθε φαντασία, εντυπωσιακό! Το δωμάτιο ξαφνικά πλημμύρισε από φως και μαζί με το φως εμφανίστηκε Άγγελος πτερωτός! Είχε εξαιρε­τική ωραιότητα και μακριά μαλλιά, δεμένα σε μορφή αλογοουράς. Φορούσε μακρύ λαμπερό φόρεμα και από πάνω, κι άλλο λαμπερότερο, αλλά αχειροποίητο. Στα πόδια είχε σαντάλια.

Ο Άγγελος ήρθε προς το μέρος μου και μου είπε: «Ντούσαν, σήκω να περπατήσουμε!» Σηκώθηκα υπάκουα.  Ο Άγγελος μου λέει και αυτό:

«Ντούσαν είσαι τυχερός που σταμάτησες σήμερα, που αποδέχθηκες το Θεό και πήρες τον καλόγερο και την καλόγρια μαζί σου. Ξέρεις ποιόν μετέφερες σήμερα;» Σήκωσα τους ώμους και πάνω που ήθελα να απαντή­σω ότι δεν ξέρω, ο Άγγελος μου λέει: «Μετέφερες τον Άγιο Απόστολο Πέτρο, και την Αγία Παρασκευή- την οικογενειακή σας προστάτιδα.»

Αμέσως τότε θυμήθηκα ότι ο πατέρας μου γιορτάζει την Αγία Παρασκευή κι έτσι μου γίνεται πιο σαφές, ποιοι ήταν μαζί μου στο αυτοκίνητο! Κατόπιν, ο Άγγελος με βγάζει από το δωμάτιο και κινάμε τον ανήφορο από την αριστερή πλευρά της εισό­δου των λουτρών, που κοιτάζει προς την κατεύθυνση του μοναστηριού Ζίτσα. Μικρό μέρος του δρόμου, το περάσαμε σιωπηλοί. Δεν πέρασε πολύς χρόνος και ο Άγγελος άρχισε να μου μιλά: «Ντούσαν, εσύ εργάζεσαι, βρίσκεσαι συχνά μαζί με τον κόσμο και υποστηρίζετε ότι για τον άνθρωπο το παν είναι να τρώει, να πίνει, να ντύνεται και να περνάει καλά όσο είναι ζωντανός, και ότι όταν είναι να πεθαίνει του είναι αρκετά, δύο μέτρα γη και λίγο χώμα από πάνω. Και πως αυτό είναι το παν!

Μάθε λοιπόν, Ντούσαν, ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής, αλλά πόλη, και σταθμός, μέσα από τα οποία πρέπει να περάσει ο άνθρωπος. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από γη, και του εμφύσησε Πνεύμα Άγιο, κι έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζωντανή» Ο Άγγελος μου τελείωσε αυτή τη διήγηση όταν φθά­σαμε στην κορυφή του βουνού. Την ίδια ώρα χαμήλωσε μπροστά μας ένα πυκνό σύννεφο που μέσα του με έβαλε ο Άγγελος και γρήγορα άρχισε αυτό να υψώνεται.

Ενώ μας μετέφερε το σύννεφο, με τον τρόπο αυτό, ο Άγγελος συνέχισε να μου μιλάει: «Ντούσαν, με την ευγενική καρδιά σου, που αγαπάς τη δικαιοσύνη και την εντιμότητα, βρήκες μεγάλο έλεος ενώπιον του Κυρίου, για να σου δειχθεί ο ορθός δρόμος της σωτηρίας!»

Μετά απ’ αυτά τα λόγια, το σύννεφο στάθηκε και ο Άγγελος μου είπε πάλι:  «Κοίτα τώρα τη Γη»  Κοίταξα και Εκείνος μου λέει:  «Τι βλέπεις;»  «Βλέπω όλη τη γήινη σφαίρα, τα κράτη, τις πόλεις, τα χωριά, τα ποτάμια, τη θάλασσα, τα ζώα, τους ανθρώπους και τα πρόσωπα μάλιστα τα αναγνωρίζω καλά!» είπα. Κατόπιν γυρίζω προς τον Άγγελο και είδα ότι πίσω του ήταν παρατεταγμένοι, σε τρεις σειρές, Άγγελοι με σάλπιγγες στα χέρια. Ακτινοβολούσαν από ασυνήθιστα μεγάλη λαμπρότη­τα. Είναι αδύνατο να περιγραφεί η ωραιότητα αυτών των Αγγέλων.

Με ξεναγεί σε κόσμους πρωτόγνωρους και άγνωστους σε μένα.

Ο οδηγός Άγγελος μου είπε:  «Ντούσαν, κοίτα προς τη Γη και στο σήμα της σάλ πιγγας των Αρχαγγέλων, θα δεις πως θα γίνει η Ανά­σταση των νεκρών, όταν θα έρθει ο Κύριος Ιησούς Χρι­στός στη Γη, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς!»

Όταν κοίταξα προς τη Γη, οι Αρχάγγελοι σάλπισαν και άρχισαν τη στιγμή εκείνη να ανοίγονται οι τάφοι, σε όλη τη γήινη σφαίρα, και να βγαίνουν απ’ αυτούς οι νεκροί. Είχα εκπλαγεί, όμως και η έκπληξη μου ήταν ατελεί­ωτη. Είδα άνδρες, γυναίκες και παιδιά να εξέρχονται από ποτάμια, θάλασσες, λίμνες, από φωτιές και από στόματα ζώων, αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους, όμοιους μ’ αυτούς που είχαν φύγει από τη γήινη ζωή. Βουβάθηκα από το θαύμα αυτό, αλλά ο Άγγελος  οδηγός αμέσως μου διευκρινίζει:

«Ντούσαν, γιατί θαυμάζεις! Ο καθένας θα επιστρέψει στη ζωή, με τον ίδιο τρόπο που έφυγε απ’ αυτή, πάνω στη γη, στο άκουσμα της σάλπιγγας, ανεξάρτητα αν τους κατάπιε το νερό, τους έκαψε η φωτιά, τους έφαγαν τα θηρία… Όλα είναι δυνατά στο Θεό, γιατί γι’ Αυτόν δεν υπάρχουν νεκροί, γι’ Αυτόν όλοι είναι ζωντανοί!»

Πιο πολύ θαύμασα όταν είδα, στο μέτωπο κάθε κεφα­λιού, από ένα χαρτί στο μέγεθος μισού τυπογραφικού, πάνω στο οποίο ήταν κάτι γραμμένο. Σ’ άλλον πιο λίγο, σ’ άλλον πιο πολύ. Σκέφτηκα, τι θα μπορούσε να είναι γραμμένο στο μέτωπο καθενός;

Ο Άγγελος  οδηγός,μου απάντησε και αυτή τη φορά χωρίς να τον ρωτήσω: «Αυτά είναι τα έργα που έπραξαν ενόσω ζούσαν στη γη και με αυτά τα έργα παρουσιάζονται στον Κύριο Ιησού Χριστό, και με βάση αυτά θα τους κρίνει!» Ανέφερε επίσης ότι είναι αυτού γραμμένες και οι σκέ­ψεις τους, και ότι τίποτε δεν μπορεί να κρυφθεί.

Ανάμεσα στους σηκωμένους από τους τάφους είδα και συγγενείς μου, φίλους, γείτονες και πολλούς γνωστούς από τότε που θυμούμαι τον εαυτό μου. Άπλωναν τα χέρια, και κάτι έλεγαν, αλλά δε μπορούσα να ακούσω τα λόγια τους. Από τους συγγενείς και τους γνωστούς που έβλεπα συμπέρανα ότι είναι σε οικογενειακές ομάδες, γιατί οι συγγενείς στέκονταν οι μεν δίπλα στους δε. Κατόπιν ο Άγγελος – οδηγός μου είπε: «Τώρα θα προχωρήσουμε πιο πέρα, αλλά μετά θα επιστρέψουμε στο ίδιο μέρος»

Μετά τα λόγια αυτά το σύννεφο τώρα μας μεταφέρει προς την Ανατολή, και όλο και πιο ψηλά. Μόλις κινήσα­με είδα πλήθος ανθρώπων σαν σκιές ιπτάμενες να κινού­νται γύρω μας, προς όλες τις κατευθύνσεις. Διακρίνονταν καθαρά τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι, ολόκληρο το πρόσωπο. Σκέφτηκα σαν τι λαός να είναι αυτός; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που κινούνται στο Διάστημα;

Μπαίνοντας στη σκέψη μου ο Άγγελος – οδηγός μου απαντά:«Αυτοί δεν είναι άνθρωποι, αλλά ανθρώπινες ψυχές και επειδή ο Θεός είναι φως και ο άνθρωπος πλάστηκε από γη, ο Θεός του εμφύσησε το Πνεύμα Του και έγινε ο άνθρωπος ψυχή ζώσα, για το λόγο αυτό και οι ψυχές είναι φωτεινές. Η ψυχή που βγαίνει από τον άνθρωπο περιέχει: όραση, ακοή, ομιλία, μνήμη, αισθήματα και ακόμη μερικές άλλες ιδιότητες που είχε ενώ ήταν ακόμη στο σώμα.»

Κατόπιν μου εξηγεί και τούτο: «Όταν η ψυχή βγαίνει από το σώμα, σε σαράντα μέρες περνά πάλι όλη την ανθρώπινη ζωή της. Τις δείχνονται όλα όσα έκανε, ότι είπε ή ότι σκέφθηκε… και μετά τις σαράντα μέρες υψώ­νεται στον Ουρανό προς Κρίση. Και πηγαίνει στο μέρος που της αρμόζει» Με αυτό εδώ τελείωσε η θεώρηση της ανάστασης των νεκρών και το σύννεφο μας μεταφέρει παραπέρα, προς τις ανώτερες σφαίρες. Ταξιδέψαμε μέσα στο Διάστημα, που μόνο γενικά μπορώ να αναφέρω, γιατί δεν είμαι σε θέση, ούτε είναι δυνατό, να περιγράψω πως φαίνεται. Η περίπλοκη και φοβερή του όψη, μου προξενούσε αδιάκοπα απερίγραπτο φόβο και γι’ αυτό ήμουν συνε­χώς κολλημένος στον Άγγελο μου.

Αυτά τα βάσανά μου εξαφανίσθηκαν κατά μεγάλο μέρος όταν φθάσαμε σ’ ένα ωραίο καθαρό μέρος, όπουυπήρχε ένας μεγάλος περίβολος, κάτι σαν τοίχος που δεν φαίνονταν ούτε η αρχή ούτε το τέλος του. Στον τοίχο αυτό υπήρχε μια πύλη με το σχήμα Σταυ­ρού. Στα δεξιά αυτής της εισόδου στέκονταν Άγγελος φρουρός. Αυτός ο περίβολος, ιδιαίτερα δε η πόλη, είχαν εξαιρετική και λαμπρή διακόσμηση.

Σ’ αυτό το σταθμό ή τη στάση, δεν ξέρω πώς να ονο­μάσω αυτό το μέρος, υπήρχαν πολλές από εκείνες τις ψυχές που είδα ενώ κινούμασταν μέσα στο Διάστημα. Άλλες ήταν περισσότερο και άλλες λιγότερο φωτεινές.Γύρω τους δε υπήρχε πλήθος Αγγέλων, ιδιαίτερα όμως πολλοί δαίμονες, σε διάφορες τερατοειδείς μορφές.  Οι δαίμονες προσπαθούσαν να εμποδίσουν τις ψυχές, στις οποίες ο Άγγελος της πύλης, επέτρεπε να περάσουν μέσα..

Συνεχίζεται…

Πηγή: Ιωάννου Β. Στόγια , Ένα Μεγάλο Σύγχρονο Θαύμα, Ζωντανός στον άλλο κόσμο, Δράμα 2010, σ.18-24.