Ο Χαρισματούχος υποτακτικός – ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(75ο )
Παραθέτουμε επίσης αποσπάσματα από τρείς επιστολές του Γέροντος Εφραίμ από το βιβλίο: «Παπα Δημήτρης Γκαγκαστάθης, Αλληλογραφία- Συμβουλαί», τομ. Β΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1975, σ. 282-284.
Κατουνάκια Αγίου Όρους
Εν Χριστώ αγαπητέ αδελφέ παπα Δημήτριε,

Χριστός Ανέστη!

…Οι άγιοι δεν παρακαλούσαν τον Θεόν να τους αφαιρέση τα βάσανα και τας θλίψεις, αλλά να τους δίδη υπομονήν να τα υπομένουν αγογγύστως.

…Αι θλίψεις αδελφέ μου και τα βάσανα είναι τα μέσα, τα αυτοκίνητα που θα μας πάνε στον Παράδεισον. Σε αυτόν τον κόσμον, άλλο μην περιμένης. Η χαρά και η αγαλλίασις επιφυλάσσεται για την άλλην ζωήν. Ο Χριστός δεν λέγει στο Ευαγγέλιον «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε; Πολλαί αι θλίψεις των δικαίων; Στενή και τεθλιμμένη η οδός;». Κάθε μέρα τα διαβάζουμε αυτά. Αν δεν υπήρχαν οι τύραννοι ούτε μάρτυρας θα είχαμεν. Η θλίψις γεννά την χαράν. Θάρρος, λοιπόν, και μη απελπίζεσαι εύκολα. Καλά, πολύ καλά κάνεις και προσεύχεσαι συχνά και ζητάς βοήθεια από τον Θεόν. Πάντα έτσι να κάνης. Καλόν όμως θεωρώ να σου πώ, πως πρέπει να λές την ευχήν, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Μεγάλη παρηγορία θα βρης. Να κρατάς στο χέρι σου το αριστερό κομποσκοίνι και να λες αυτήν την ευχήν. Παπάς είσαι και να την λες, και κανείς δεν θα σε παρεξηγήση. Μάλλον και τους ενορίτας σου να πης να την λένε και αυτοί. Και θα δης πόση χαρά, συν τω χρόνω, θα σου φέρη. Να την λες παντού, όπου και να βρίσκεσαι, ό,τι δουλειά και να κάνης, να μην την αφήσης ποτέ. Πότε με την γλώσσαν σου εκφώνως και πότε με τον νου σου μυστικά (χωρίς να σε ακούει κανείς).

…Μου γράφεις, ότι ο κόσμος πήρε κατήφορο. Άφησε τον κόσμο και κοίταξε τον παπα Δημήτρη. Έσχατοι και κακοί καιροί. Ο Θεός να μας σκεπάζη.

Μετά της εν Χριστώ αγάπης

Εφραίμ ιερομόναχος του παπα Νικηφόρου

***

Τη 20-7-1963

Εν Χριστώ αγαπητέ αδελφέ, πάτερ, Δημήτριε,

Ευλόγησον.

Δεν είμεθα τοιούτοι, όπως μας εχαρακτηρίσατε, αλλά η αγαθή σας ψυχούλα μας ενόμισε ομοίους της. Θα σε παρακαλέσω όμως, όπως εμείς οι ανάξιοι σας ενθυμούμεθα στην προσευχή μας, έτσι και σείς να μας ενθυμείσθε, αγαπητέ αδελφέ. Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το πρόσωπόν σας λες και χαράχτηκε μέσα στην ψυχή μου. Τα λόγια σας τα θεία αντηχούν συνεχώς στα αυτιά μου. Ευλογημένη η συνάντησις μας. Δόξα τω αγίω Θεώ πάντων ένεκεν.

Με πολλήν αγάπην σας ασπάζομαι αδελφικά,

Εφραίμ ιερομόναχος

Συνοδία Νικηφόρου ιερομονάχου.
***
Τη 10-2-1967

Εν Χριστώ αγαπητέ παπα- Δημήτριε,

Όλα τα γράμματα σου τα λαμβάνω και πολλήν πνευματικήν βοήθειαν μου δίδουν. Πολύ σε ευχαριστώ. Δοξάζω μυριάδες φορές τον Θεόν που με ηξίωσε να αποκτήσω τοιούτον αδελφόν. Πολύ θα επεθύμουν να μου έστελνες λίγο βαμβάκι ευωδιασμένο μέσα στο γράμμα σου. Από τον Θεόν είναι. Όσο για το άλλο ζήτημα των θυγατέρων σου, μη βιάζεσαι, άφησε το πράγμα να ωριμάση και θα λυθή μόνο του. Υπομονή και προσευχή χρειάζεται. Και εγώ όταν ήθελα να γίνω καλόγερος, το μυρίστηκαν οι γονείς μου και μου το απαγόρευσαν, μάλιστα ο πατέρας μου με καταράστηκε. Μου είπε: «Την κατάραν των 318 Θεοφόρων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου να έχης, εάν πας για καλόγερος». Τώρα όμως τον έχω εδώ στο σπίτι μου, στα Κατουνάκια. Τον έχω κάνει μάλιστα καλόγερο· είναι 89 ετών. Ήλθε δηλαδή κοντά μου και μου ζήτησε να τον κάνω καλόγερο, και τον δέχτηκα και τον έκανα. Καθώς και η μητέρα μου έγινε καλογρηά. Μαρία Μοναχή, αποθαμένη. Να την ενθυμήσαι στην προσευχή σου, σε παρακαλώ.

Οι κοσμικοί δεν γνωρίζουν την καλογερικήν, και γι’ αυτό δεν θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν επ’ ουδενί λόγω καλόγεροι. Χάρηκα πολύ για τα κορίτσια που θέλουν να γίνουν και για σένα που τις δίδαξες ευλογίαν…

Μετ’ αδελφικών ασπασμών,

Εφραίμ ιερομόναχος.