Πως γίνεται αυτό το θαύμα;

 Ο Ιησούς θύτης και θύμα

Είναι πλέον δικός μας, φίλος και συνήγορος, ο κριτής του κόσμου.  Η σταυρική αγάπη του μας αγκαλιάζει, ελκύει τις καρδιές μας στο θρόνο της χάριτος, τις οπλίζει με παρρησία, τις καθιστά έτοιμες για το θρόνο της κρίσεως και άξιες για το θρόνο της δόξης στη Βασιλεία των ουρανών.

Πώς γίνεται αυτό το θαύμα; Όχι βέβαια με τη δική μας δικαιοσύνη αλλά με το πλούσιο  έλεος του  Θεού.  Αυτός που θα αποκαλυφθεί πάνω στο λαμπρό θρόνο του κατά την ένδοξη Β’ Παρουσία του, είναι ο ίδιος που θα κρίνει ζώντας και νεκρούς. Υποσχέθηκε ότι θα είναι ευμενής και ίλεως σ’ όλους εκείνους που ταπεινά θα ζητήσουν τη χάρη του. Αυτή τη χάρη μας εξασφαλίζει η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού.

Η αιώνια αποκατάστασή μας, λοιπόν, έχει την αφετηρία της στο θρόνο του σταυρού, εκεί που ανέβηκε ο αρχιερέας Χριστός, για να ιερουργήσει τη σωτηρία του κόσμου. Ο θύτης γίνεται συνάμα και το θύμα. Ο Υιός του Θεού γίνεται αμνός, σφάγιο ιερό και επιτελεί τη διακονία του· «δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Δίνει τη ζωή του, για να λυτρώσει πολλούς από την αμαρτία. Συνήθως λέμε ότι είναι λίγοι οι σωζόμενοι, αυτό όμως από πλευράς ανθρώπων. Από πλευράς Θεού, το αίμα του Ιησού Χριστού έχει ισχύ, για να λυτρώσει πολλούς, όλους, εφ’ όσον αυτοί μετανοούν, ομολογούν πίστη στον Ιησού Χριστό και συμμετέχουν στην απολυτρωτική του θυσία.

Η προς Εβραίους Επιστολή κατεξοχήν παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό ως αρχιερέα, ο οποίος προσφέρει θύμα άμωμο τον ίδιο τον εαυτό του. Σε ελάχιστους στίχους ο απόστολος Παύλος υπογραμμίζει παραστατικά το μέγεθος της θυσίας του Γολγοθά· «Αντίθετα, ο Χριστός ως αρχιερέας των αγαθών που προσμένουμε. Η σκηνή στην οποία μπήκε είναι ανώτερη και τελειότερη. Δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, μέρος δηλαδή αυτής της κτίσεως. Ο Χριστός μπήκε μια για πάντα στα άγια των αγίων για να προσφέρει όχι αίμα από ταύρους και μοσχάρια, αλλά τα δικό του αίμα, εξασφαλίζοντάς μας έτσι την αιώνια σωτηρία.» (9,11-12). Η έκχυση του αχράντου αίματος του Χριστού εξασφαλίζει σ’ εμάς λύτρωση και μάλιστα αιώνια.

Αλλού γεμάτος θαυμασμό ο απόστολος ονομάζει τη σωτηρία «τόσο σπουδαία σωτηρία» (Εβρ. 2,3), δηλαδή τόσο μεγάλη, μεγαλειώδη σωτηρία. Η μεγαλοσύνη της οφείλεται στο ότι δεν μας λυτρώνει από ασήμαντα πράγματα, από μικρά κακά, αλλά προσφέρει σωτηρία από τον αιώνιο θάνατο, την αιώνια κόλαση. Μας σώζει από τη γέεννα του πυ­ρός, από το σκότος το εξώτερον, για να μας προσφέρει την έκπαγλη ομορφιά του αιωνίου παραδείσου, τη βασιλεία των ουρανών, μία βασιλεία γεμάτη δόξες και ευλογίες απροσμέτρητες και ανείπωτες.

Είναι, ακόμη, «τόσο μεγάλη» η σωτηρία, διότι για την εξασφάλισή της πρόσφερε τον εαυτό του ο Ιησούς Χριστός. Όχι μόνο έγινε άνθρωπος ο Θεός, αλλά και ως άνθρωπος έζησε μία ζωή γεμάτη πόνο, κόπο και θυσία. Ήταν ένας συνεχής οδυνηρός σταυρός η επίγεια ζωή του. Πριν σηκώσει το σταυρό πάνω στον οποίο τον κάρφωσε ο αχάριστος ευεργετημένος λαός στο Γολγοθά, υπέμεινε ο Κύριος την αντίρρηση και αντιλογία των μαθητών του. «Αναλογιστείτε, λοιπόν, αυτόν που υπέμεινε μια τέτοια εχθρότητα εναντίον του από μέρους των αμαρτωλών, και μην αποκάμετε και χάσετε το θάρρος σας» (Εβρ. 12,3), σημειώνει επιγραμματικά ο απόστολος Παύλος. Ακόμη κι αυτοί που για χάρη του εγκατέλειψαν τους δικούς τους και τα δικά τους κι έγιναν πιστοί ακόλουθοί του, δεν ένιωθαν απόλυτα τον πόθο της καρδιάς του και δεν καταλάβαιναν ακριβώς το σοφό σχέδιο της αγάπης του. Μήπως δεν τον είχε επιπλήξει ο Πέτρος την πρώτη φορά που έκανε λόγο ο Κύριος για το σχέδιο αυτό; Με αυστηρότητα είχε ελέγξει τότε τον μαθητή ο Διδάσκαλος·«Ύπαγε οπίσω μου, σατανά». Ονομάζοντάς τον «σατανά», εξέφραζε ακριβώς αυτή τη σκληροτράχηλη αντίσταση στο θείο θέλημα, διότι η λέξη «σατανάς» αρχικά σημαίνει αντιρρησίας.

Αλλά δεν ήταν μόνο η αντιρρησία και αντιλογία των ανθρώπων σταυρός βαρύς, που πλήγωνε τον Ιησού Χριστό. Σταυρός τραχύς και εξουθενωτικός γι’ αυτόν ήταν επίσης η αποδοκιμασία και η καταφρόνια των εχθρών και μάλιστα των «ευσεβών» και «νομομα­θών» Φαρισαίων. Αυτοδικαιώνοντας και προ­βάλλοντας τους εαυτούς τους σαν τους θεόσταλτους «οικοδόμους» του Ισραήλ οι Φαρισαίοι, απορρίπτουν σαν αδόκιμο και ακατάλληλο για την οικοδομή τους λιθάρι τον Ναζωραίο. Και εκπληρώνουν έτσι άθελα και εις βάρος τους τον προφητικό λόγο· «λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες…». Συχνά τους βλέπουμε στα Ευαγγέλια να σχολιάζουν πικρά τις ενέργειες και τα λόγια του Κυρίου. Ακόμη κι όταν εκείνος νεκρός κείτεται στον τάφο, απαξιούν να τον αναφέρουν με το όνομά του και τον ονομάζουν «πλάνο», την ώρα που ζητούν από τον Πιλάτο να λάβει μέτρα ασφαλείας, για να εμποδίσει την ανάσταση· «εμνήσθημεν ότι εκείνος ο πλάνος είπεν έτι ζων, μετά τρεις ημέρας εγείρομαι».

Στεργίου Ν. Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού Πανεπιστημίου.