Ο Χαρισματούχος υποτακτικός -ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

 Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (1912- 1990)

(72ο )

Ένας αδελφός από την Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής, μας αφηγήθηκε:
« Αν θυμάμαι καλά, ήταν το έτος 1977-78, και αδελφοί της Μονής Σίμωνος Πέτρας μας ειδοποίησαν να πάμε να φτιάξουμε μία δεξαμενή νερού στον παπα Εφραίμ στα Κατουνάκια. Όλη η αγία συμπεριφορά του Γέροντος μας εντυπωσίασε. Κάθε πρωί μας ευλογούσε και εμείς με πραγματικό θαυμασμό πέρναμε την ευχή του και αρχίζαμε δουλειά. Μία ημέρα δεν είχαμε ψωμί και έστειλε τον υποτακτικό του στους γείτονες για να πάρει δανεικό. Δυστυχώς όμως και αυτοί δεν είχαν. Τότε λέγει: “Δεν πειράζει· εγώ θα ζυμώσω και το μεσημέρι θα βγάλω ψωμί”. Η ώρα ήταν δώδεκα παρά. Ζύμωσε χωρίς μαγιά. Με την προσευχή του και τον σταυρό που έβαλε πάνω στο ζυμάρι, το ζυμάρι φούσκωσε λες και είχε μαγιά. Αμέσως άναψε τον φούρνο και η ώρα μία ήταν το ψωμί στο τραπέζι. Πραγματικά μείναμε όλοι έκπληκτοι.

Άλλο ένα θαύμα του θα μας μείνει αξέχαστο. Σηκωθήκαμε ένα πρωί που θα ρίχναμε την πλάκα της δεξαμενής. Ο ουρανός ήταν μαυρισμένος και άρχισε λίγο να ψιχαλίζει. Τότε πήγα στην κουζίνα, που εκείνη την ώρα μαγείρευε ο παπα Εφραίμ και του λέω: “Γέροντα, ψιχαλίζει”. Εκείνος μου λέει. ” Μην φοβάσαι, δεν θα βρέξει. Θα τελειώσει η πλάκα της δεξαμενής και αύριο που θα βγείτε, θα κατεβείτε στο μουράγιο και όταν θα μπείτε στο καράβι, τότε θα αρχίσει να βρέχει”. Πράγματι έγινε έτσι όπως είχε προείπει ο όσιος Γέροντας».

Την Μεγάλη Δευτέρα του 1976, ένας αγιορείτης Γέροντας όταν ήταν ακόμη λαϊκός μαζί με δύο άλλους φίλους του, επισκέφθηκαν τον παπα Εφραίμ στην καλύβη του. Λέγει ο αγιορείτης Γέροντας:
«Έσκαβε τον κήπο του και ο ιδρώτας κυλούσε ποτάμι από το μέτωπό του. Παρατήρησα ότι τα χείλη του ήταν σκασμένα (προφανώς από έλλειψη νερού εξαιτίας υπερβολικής ασκήσεως). Έσκαβε εκείνο το κομμάτι γης, όπου τώρα βρίσκεται ο απέριττος τάφος του. Μας συμβούλεψε να λέμε την ευχή συνέχεια, να διάγουμε όσο πιο αγνά γίνεται και να κοινωνούμε συχνότατα. ” Και που θα μεταβείτε τώρα;” Μας ρώτησε. “Στον πατέρα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη” απαντήσαμε. “Με την ευχή μου, με την ευχή μου· ο πατήρ Γεράσιμος είναι άγιος άνθρωπος, στολίδι του Όρους μας. Η ευχή του πατρός μου Ιωσήφ, να είναι μαζί σας”».

Σε επιστολή που έστειλε ο Γέροντας σε ιερέα στην Μυτιλήνη του ευχόταν στο τέλος: «Με το καλό να χαρείς και την κορούλα». Η πρεσβυτέρα ήταν στην αρχή της εγκυμοσύνης και δεν το γνώριζε ακόμη.
Πρόσεχε πολύ την ακρίβεια της συνειδήσεως του και πρό παντός σκεφτόταν ότι δεν θα μπορεί να λειτουργήσει αν ελεγχόταν για κάτι. « Ο ιερεύς δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν έχει κάτι με κάποιον. Ερχόμουν με το καραβάκι της γραμμής και μιλούσα με μερικούς προσκυνητές. Δεν κατάλαβα ότι έπρεπε να κατέβω. Το πήρα είδηση όταν το καράβι άρχισε να φεύγει. Το είπα στον καπετάνιο, ο οποίος γύρισε πίσω φωνάζοντας αγανακτισμένος. Πήγα στο καλύβι μου. Την άλλη ημέρα πως να λειτουργήσω; Το ανέφερα στον Γέροντα. Πρέπει να κατέβω κάτω να καταλλαγώ με τον καπετάνιο. Κατέβηκα και του έβαλα μετάνοια, λέγοντάς του να συγχωρηθούμε. Εκείνος ούτε που κατάλαβε, δεν είχε δώσει σημασία στο περιστατικό. Όχι, του λέγω, πρέπει να συγχωρηθούμε για να μπορώ να λειτουργώ».

Συνεχίζεται…