…Δεν είναι λόγια κούφια, ψευτοϋποσχέσεις και συναισθηματικές εκδηλώσεις!

ΥΠΕΡ  ΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ  Σ Ω Τ Η Ρ I Α Σ

Στα βιβλία της Καινής Διαθήκης, κάθε φορά που γίνεται λόγος για τη θεία αγάπη, αμέσως υπογραμμίζεται και η προσφορά της. Συνδέονται αναπόσπαστα τα ρήματα «ηγάπησε» και «έδωκε».

«Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνων» (Ίω 3,16), θα πει ο Ιησούς στον άρχοντα των Ιουδαίων Νικόδημο.

Παρόμοια θα γράψει στις Επιστολές του ο απόστολος Παύλος.

Στην προς Ρωμαίους π.χ. διαβάζουμε· «Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε» (5,8). «Δύο δυσκολίες υπήρχαν για τη σωτηρία μας», εξηγεί ο άγιος Χρυσόστομος. «Πρώτον ότι ήμα­σταν αμαρτωλοί και δεύτερον ότι με το θάνατο του Δεσπότη έπρεπε να σωθούμε. Πριν συντελεσθεί η σωτηρία μας, και απίθανη ήταν και πολλή αγάπη απαιτούσε για να πραγματοποιηθεί. Τώρα όμως, που αυτά έχουν γίνει, τα υπόλοιπα είναι ευκολότερα, διότι και φίλοι του Θεού έχουμε γίνει και δεν απαιτείται πλέον θάνατος». Αυτές οι αλήθειες, καταλήγει ο χρυσορρήμων διδάσκαλος, οδηγούν «και τον σφόδρα αναίσθητον εις πίστιν» (Εις την προς Ρωμαίους, ομιλία Γ ,  ΕΠΕ 168,632).

Η θεϊκή αγάπη δεν είναι λόγια κούφια, ψευτοϋποσχέσεις και συναισθηματικές εκδηλώσεις. Είναι αγάπη με περιεχόμενο πλούσιο, με αντίκρυσμα μοναδικό· το αίμα, τη θυσία του άσπιλου Χριστού, «του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 2, 20), όπως θα έλεγε ο απ. Παύλος. Ω, αντίκρισμα που έδειξε, για ν’ αποδείξει την απροσμέτρητη αγάπη του! Ω, αντίκρυσμα που παρέδωσε, για να δώσει σ’ εμάς εξιλέωση και άφεση!

Το ανεπανάληπτο αυτό γεγονός διατρανώνει στην πρώτη του καθολική Επιστολή και ο κορυφαίος των αποστόλων Πέτρος· «Ου φθαρτοίς, αργυρίω ή χρυσίω, ελυτρώθητε… αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού» (1,18-19).

Τα σκαλοπάτια της άκρας συγκαταβάσεως και της έσχατης ταπεινώσεως του Θεανθρώπου αποκαλύπτει ο απόστολος των εθνών Παύλος στους Φιλιππησίους . Ενώ ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός ίσος και ομοούσιος με τον Πατέρα, έχοντας αυτή την ιδιότητα όχι από αρπαγή ούτε από υιοθεσία αλλ’ εκ φύσεως, εν τούτοις αφήνει τη θεϊκή του δόξα και εισχωρεί στην ανθρώπινη συχνότητα. Γίνεται άνθρωπος. Δεν ανήκει σε ανώτερη κοινωνική τάξη αλλά στην τελευταία, στην καταφρονεμένη τάξη των δούλων. Από τους δούλους παρουσιάζεται ο πιο στιγματισμένος, δούλος κατάδικος. Και από τους βαρυποινίτες είναι ο τελευταίος, διότι τιμωρείται με το χειρότερο είδος θανάτου, το σταυρικό.

Καρφωμένος πάνω στο ξύλο του σταυρού, φαίνεται καταραμένος, βδελυρός. Ο νόμος το έλεγε ρητά ότι είναι «κεκατηραμένος υπό Θεού» όποιος κρεμάται πάνω στο ξύλο, αλλά και όποιος παραβαίνει το νόμο. Με την άπειρη αγάπη και την άκρα συγκατάβασή του ο Κύριος δέχθηκε την κατάρα του σταυρού και μ’ αυτήν έλυσε την κατάρα του παραβάτη ανθρώπου. Ο παντοδύναμος πέθανε για τους ενόχους. Ο αθώος δέχθηκε τις φοβερές εξουθενώσεις, για να λυτρώσει το ξεπεσμένο ανθρώπινο γένος. Με τη σταυρική θυσία του «ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα» (Γα 3,13). Για να το πούμε πιο απλά, παίρνοντας πάνω του τη δική μας αμαρτία ο Κύριος, δεν εξευτελίστηκε μόνο μεταξύ των ανθρώπων, αλλά στάθηκε ως επικατάρατος και μπροστά στα μάτια του Θεού Πατέρα. Ο Πατέρας, που είχε διακηρύξει επανειλημμένως ότι «ούτος έστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα», αντιμετώπισε ως επικατάρατο τον μονογενή Υιό του!

Αυτεπάγγελτα θέλησε και επισκέφθηκε εμάς, που αποδημήσαμε από τη χάρη του και αυτοεξορισθήκαμε από το βασίλειο του, για να εξαλείψει με τη θυσία του τα χρέη μας και να λευκάνει με το αίμα του το αμαυρωμένο μας ποινικό μητρώο. «Και ενέδυσεν αυτούς ο Κύριος ενδύματα βασιλείας φωτός άρρητου, ενδύματα πίστεως, ελπίδος, αγάπης», σχολιάζει ο άγιος Μακάριος Αιγύπτου, «ίνα ώσπερ ο Θεός αγάπη εστί και χαρά και ειρήνη και χρηστότης και αγαθωσύνη, ούτω και ο νέος άνθρωπος γένηται κατά χάριν» (Ομιλία Β’- ΕΠΕ 7,44).

Αυτή είναι η μεγάλη, η άπειρη αγάπη του Θεού. Δεν είναι μόνο λόγια. Είναι έργο, θυσία, και μάλιστα θυσία αιματηρή. Όλο το ύψος και το βάθος, το πλάτος και το μήκος της θεϊκής ευσπλαχνίας εστιάζεται στον ματωμένο και φωτισμένο σταυρό. Ευνή ματωμένος με το αίμα του Θεανθρώπου. Είναι φωτισμένος με το έκπαγλο φως της Αναστάσεώς του. Αυτός ο σταυρός ασίγαστα θα διακηρύττει και «εις αιώνας αιώνων» θα διαλαλεί το απεριόριστο θείο έλεος. «Σταυρός της του Θεού αγάπης η απόδειξις», αποφαίνεται ο άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος. Και γεμάτος ευγνωμοσύνη παροτρύνει τους χριστιανούς·«Μη τοίνυν επαισχυνώμεθα την άφατον αυτού κηδεμονίαν» (Εις την προς Γαλατάς, – ΕΠΕ 20,402). Αυτός δεν ντράπηκε να σταυρωθεί για σένα, και συ ντρέπεσαι να τον έχεις κηδεμόνα και πατέρα σου;

Στεργίου Ν. Σάκκου, Ομότ. Καθηγητού Παν. Θεσ/κης.