Μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχει κοινωνία ιδεών, αλλά κοινωνία προσώπων.

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης  κ. Ιωήλ

Οι εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάστασή Του ήταν πολλές. Μια από τις πιο επίσημες ήταν η εμφάνιση του Ιησού στους μαθητές Του και μάλιστα στο Θωμά. Η παρουσία του Χριστού φέρνει μια ταραχή κι έναν φόβο στους τρομαγμένους και κρυμμένους στο υπερώο μαθητές. Ο Κύριος λύει τον φόβο λέγοντας “ειρήνη υμίν” (Ιωάν. 20,21 και 26). Ο Χριστός “εν μέσω έστη, ειρήνην παρέχων αυτοίς”, λέγει ένα τροπάριο της εορτής.

Ο Θεοφάνης «ο Κεραμεύς» κάνει την εξής παρατήρηση πάνω στη φράση αυτή του Κυρίου. Δυο φορές απευθύνει το χαιρετισμό της ειρήνης στους μαθητές Του. Μια φορά πριν να τους δείξει τις πληγές του σώματος του κι άλλη μια φορά μετά την επίδειξη, «Ίνα και της διττής αγωνίας απαλλάξη αυτούς», δηλαδή για να τους απαλλάξει από τη διπλή αγωνία. Η μια αγωνία τους ήταν μήπως πέσουν στα χέρια των Ιουδαίων κι η άλλη ήταν η φοβία μήπως βλέπουν κάποιο φάντασμα κι όχι το Διδάσκαλο τους.

Η ειρήνη δεν είναι αφηρημένη ιδέα

Ο Χριστός είναι η ειρήνη μας. Δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα η ειρήνη. Όλες οι εκδηλώσεις της ειρήνης εστιάζονται στο πρόσωπο του Κυρίου. “Αυτός γαρ εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν” (Εφεσ. 2,14), θα τονίσει ο απόστολος Παύλος. Μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχει κοινωνία ιδεών, αλλά κοινωνία προσώπων. Ο Χριστός έπαυσε την έχθρα που υφίστατο ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο, με το να προσφέρει τον εαυτό Του θυσία. Ειρηνοποίησε τα επίγεια και τα ουράνια “δια του αίματος του σταυρού αυτού” (Κολ. 1,20).

Φυσικά και προ του θανάτου και της Αναστάσεως του Χριστού ο Θεός δεν κρατούσε έχθρα στον άνθρωπο. Ο Θεός είναι ειρηνικός με όλα τα πλάσματα Του πάντοτε. “Ο Θεός ουδέποτε εχθραίνει”, λέγουν οι Πατέρες. Με την αμαρτία που διαπράττουν οι άνθρωποι, είναι εχθροί της θείας θελήσεως, “διότι το φρόνημα της σαρκός έχθρα εις Θεόν” (Ρωμ. 8,7). Αυτός στον εαυτό Του εφιλίωσε και οικειοποίησε τους ανθρώπους.

Πώς εκδηλώνεται η ειρήνη του Χριστού;

Πρώτα-πρώτα να υπενθυμίσουμε τον αποστολικό λόγο πως η Βασιλεία του Θεού «δεν είναι βρώση και πόση, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» (Ρωμ. 14,17). Πράγματι η συνάφεια του Θεού και του ανθρώπου δε βασίζεται σε υλικά πράγματα, όσο στους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που είναι η δικαιοσύνη, η χαρά και η ειρήνη. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορούμε να έχουμε ζωντανή σχέση με το Θεό. Επίσης ο Θεός δεν είναι Θεός ακαταστασίας, αλλά ειρήνης (Α’ Κορ. 14,33). Η σύγχυση γύρω από τα ζητήματα της πίστεως και της ζωής, η ταραχή των παθών, η αναίδεια των αμαρτωλών επιθυμιών, η έλλειψη αγάπης, η δυσκολία να συγχωρέσουμε τον άλλο, δείχνουν μια εσωτερική ακαταστασία του ανθρώπου και δεν μπορεί να συνυπάρχει με αυτά το ειρηνικό πνεύμα του Θεού. Ακόμη ο άνθρωπος που έχει την ειρήνη του Χριστού, γίνεται ειρηνοποιός στους άλλους και μακαρίζεται. “Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται” (Ματθ. 5,9), θα σημειώσει ο Χριστός.

“Καταλλάγητε τω Θεώ ” (Β’ Κορ. 5,20)

Ο απόστολος Παύλος μας προτρέπει να συμφιλιωθούμε με το Θεό. Τα διάφορα αμαρτήματά μας και τα πάθη μας και φυσικά η φιλαυτία και ο εγωισμός μας γίνονται εμπόδιο να συμφιλιωθούμε με το Θεό. Η οργή και η έχθρα, το μίσος και ο φθόνος, η μνησικακία και η υποκρισία, η έλλειψη αγάπης και η εμπάθεια μας κάνουν να ζούμε μέσα στην ταραχή και τη σύγχυση. Ο διάβολος είναι πνεύμα ταραχής, ενώ ο Χριστός είναι Θεός της ειρήνης. Δεν μπορούμε να προσευχηθούμε, να συμμετάσχουμε στη θεία Λειτουργία, να κοινωνήσουμε, να έχουμε αγαθές σχέσεις με τους άλλους, εάν δεν επικρατήσει στην καρδιά μας η ειρήνη του Χριστού. Μπορεί να αγωνίζονται οι άνθρωποι για να επικρατήσει η ειρήνη πάνω στη γη και γι’ αυτό το λόγο συνάπτονται και συνθήκες και συμφωνίες, αλλ’ όμως εφ’ όσον η ειρήνη αυτή είναι αφηρημένη και δεν είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι καταστάσεις που δεν διαρκούν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο Χριστός μας έδωσε τη δική Του ειρήνη (Ιωάν. 14,27). Αυτήν ας επιδιώξουμε να αποκτήσουμε για να ειρηνεύσουμε, με τον εαυτό μας αρχικά έχοντας συμφωνία στο νου και την καρδιά μας, κατόπιν με το Θεό, ώστε να τηρούμε τις εντολές Του, και τέλος με τους συνανθρώπους μας, για να ζήσουμε ειρηνικά μαζί τους και να αποφύγουμε τις έχθρες και τις έριδες.