”O καλόγερος που δεν πάταγε στη γη…”
18 Σεπτεμβρίου 2015
Αληθινές ιστορίες προσκυνητών απο τον Άθωνα Η αναμονή για το καράβι στόν αρσανά της Ιβήρων περνούσε ανέμελα, άλλοι έκαναν βόλτες αγναντέβοντας την γαλήνη και την ηρεμία της θάλασσας, άλλος μίλαγε στο τηλέφωνο…
Με τον Χρήστο τραβήξαμε κατά την προβλήτα, πιάσαμε τα περί Θεού… το ακατάληπτο τούτο μυστήριο, που κάνει τις ψυχές των ανθρώπων να διψούν να μάθουν, να κατανοήσουν, να βρούν την Αλήθεια…. Ξαφνιάστηκα καθώς τον άκουσα…
Πάνε 10 χρόνια τώρα, που ήρθα πρώτη φορά στο Όρος, και αυτό που έγινε τότε δεν τόλμησα να το πω ποτέ σε κανέναν….
Περπατούσαμε για ώρες, 3-4 ώρες πεζοπορία μέσα στο βουνό, φτάσαμε σε ενα μεγάλο άπλωμα, με δέντρα, μια μικρή πηγή πιο πέρα..
”Εδω” είπε ο Κώστας… ”Αν θέλει να μας μιλήσει εκείνος που ζει στο βουνό, θα κατεβεί…”
Στήσαμε τις σκηνές, κάνεις μας δεν είχε δώσει βάση στήν φράση του φίλου, το πήραμε για πλάκα.
Πέρασαν έτσι 3 μέρες στίς πλαγιές του Άθωνα, επάνω στο βουνό.. Καθόμασταν η παρέα κάτω απο ενα δέντρο, κατάχαμα… Ενα μεγάλο άπλωμα ανοιγόταν στα μάτια μας μπροστά…
Ξαφνικά πολύ κοντά μας είδα έναν καλόγερο να έρχετε πρός το μέρος μας… Απόρησα!
Ξυπόλυτος περπατούσε πάνω στα χορτάρια… τα πόδια του δεν πίεζαν την ανοιξιάτικη χλόη, πάταγε επάνω σε αυτή, στίς μύτες θαρείς των φυτών και λουλουδιών!
Αδερφέ, εκείνος ο άνθρωπος δεν πάταγε στη γη…
Και να πω, πως είμαστε τίποτα ”χτεσινοί ” …τόσα χρόνια μέσα στή γύρα. Και να πω πως ήμουν μόνος μου…
Tον είδαμε και οι τέσσερεις, ήρθε πρός το μέρος μας, μίλησε σε όλους μας…ήξερε τα πάντα αδερφέ μου σου λεω, τα πάντα… το όνομα μου, οτι εχω κάνει στή ζωη μου και δεν το ξέρει κανείς.
Μιλούσε σε έναν, και οι διπλανοί δεν μπορούσαν να ακούσουν τι έλεγε. Τον ακούσαμε ένας- ένας με τη σειρά και αμίλητοι…
δεν σε ”έπαιρνε” η φάση καταλαβένεις ; Τι να του πείς ;
Πως εσυ, ένας καλόγερος, εμφανίστηκες μέσα απο την ερημιά του Αγίου Όρους; Και γιατί δεν πατάς στην γη…
Και πως ξέρεις τι έχουμε κάνει στη ζωη μας;
Koυβέντα δεν μπορείς να βγάλεις αδερφέ μου, κουβέντα…
Τ’ ακούς φίλε; Περπατούσε στον αέρα… δεν πάταγε στην γη.
Ε, για κανά δυο μέρες την ”άκουσα” φίλε, μετά το ξέχασα, δεν έδωσα σημασία… Τώρα μετά απο τόσα χρόνια καταλαβαίνω τι έγινε τότε. Δεν μπορούσα να καταλάβω, δεν ήξερα.
Υ.Γ. Τρείς εβδομάδες μετά την επιστροφή μας, ο Χρήστος για πρώτη φορά στήν ζωη του αποφάσισε να εξομολογηθεί… πήγε σε ενά εκκλησάκι έξω απο την πόλη, είχε ακούσει για έναν ιερέα… περίμενε τρείς ολόκληρες ώρες, πολλές φορές είπε μέσα του να φύγει…
Όταν έφτασε η ωρα του, είπε στόν ιερέα πως είναι πρώτη φόρα που θα εξομολογηθεί και θέλει να του πει τα πάντα… ο Ιερέας του απάντησε πως ”Δεν θα μου πείς τίποτα σήμερα…”
– Σε πολέμισε 3 1/2 ολόκληρες ώρες για να φύγεις και δεν έφυγες…
– ”Μα θέλω να σου πω… ψέλλισε ο Χρήστος…”
– ”Είναι σαν να μου τα είπες…” Θα σου διαβάσω ευχή, θα κοινωνήσεις, και θα μου τα πείς ολα, ολα οσα θες, την επόμενη…
Υ.Γ. 2 (ο Χρήστος δεν κατέβηκε ποτέ στούς αγώνες μπόξ, ούτε ξαναμπήκε ποτέ σε ρίνκ…)
Συγγραφή κειμένου, Δημήτρης Ρόδης για Πνεύματος κοινωνία
