Με λαμπρότητα εορτάσθηκε η Κοίμηση της Θεοτόκου στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους

Στο Άγιον Όρος μετέβη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος κατόπιν αδείας και ευλογίας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και προσκλήσεως του Πρωτεπιστάτου του Αγίου Όρους Γέροντος Παύλου Λαυρεώτου προκειμένου να προεξάρχει της Ιεράς Πανηγύρεως επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου.
Ο Σεβασμιώτατος αφίχθη εις τις Καρυές το μεσημέρι της Πέμπτης 27ης Αυγούστου γενόμενος δεκτός υπό του Πρωτεπιστάτου Γέροντος Παύλου Λαυρεώτου και των μελών της Ιεράς Επιστασίας. Το εσπέρας προεξήρχε της Ιεράς Αγρυπνίας επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Ναό του Πρωτάτου με τη συμμετοχή των Αντιπροσώπων όλων των Ιερών Μονών, Μοναχών από τις Σκήτες και τα Ασκητήρια, του Πολιτικού Διοικητή του Αγίου Όρους κ. Αρίστου Κασμίρογλου και πολλών προσκυνητών.
Μετά τη θεία Λειτουργία παρετέθη εόρτιος τράπεζα στην οποία ωμίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος.
Οι εορτασμοί ολοκληρώθηκαν το εσπέρας της Παρασκευής με το Κτιτορικό Μνημόσυνο.
Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου εις την εορτήν της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου εκφωνηθείσα εις τον Ιερόν Ναόν του Πρωτάτου Αγίου Όρους
την 15ην Αυγούστου 2015. (ν.η 28/8/2015)

«Τάφον γαρ οικήσασα έδειξε Παράδεισον»
(Τροπάριον Κανόνος της Εορτής)
Θεωρώ ως μεγίστην δωρεάν του Θεού και ευλογίαν της Υπερευλογημένης Θεοτόκου την παρουσίαν μου εδώ εις το ιερόν Κέντρον του Αγιορειτικού Μοναχισμού, προκειμένου να συμμετάσχω εις την λαμπράν αναστάσιμον πανήγυριν της Ζωοκοιμήτου Μεταστάσεως της Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και μεθ ὑμῶν συνευφρανθώ εν τη πλουσία ευφροσύνη της Θεομητορικής Χάριτος και της μετά πάντων υμών εν Χριστώ κοινωνίας.
Ως εκ τούτου εκ βαθέων ευχαριστώ πρώτον την έφορον και προστάτιδα του Αγιωνύμου Όρους, διότι ηυδόκησεν, όπως η ελαχιστότης μου προεξάρχει της Ιεράς ταύτης πανηγύρεως και δεύτερον τον Πανοσιολογιώτατον Πρωτεπιστάτην του Αγίου Όρους δια την ευγενή πρόσκλησίν του, την οποίαν μοι απηύθυνε συνοδευομένην με την ολόθυμον άδειαν και ευλογίαν του Παναγιωτάτου Οίκουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.
Κατά τον άγιο Πρόκλο Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως «πάσαι μεν των αγίων αι μνήμαι θαυμασταί, ουδέν δε τοσούτον εις δόξαν οία η παρούσα πανήγυρις».
Περιβεβλημένη με θεία δόξα, η ιερά και ευκλεής μνήμη της Θεοτόκου ακτινοβολεί στον ουρανό και στη γη.
«Τη ενδόξω Κοιμήσει σου, ουρανοί επαγάλλονται και αγγέλων γέγηθε τα στρατεύματα. πάσα η γη δε ευφραίνεται» ψάλλομε στον Όρθρο της πανηγύρεως. Δόξα εν ουρανώ. Επί γης ευφροσύνη. Το «ευρύχωρο χωρίον του Λόγου» γνωρίζει λήξιν αιώνιον κάι ευρύχωρον.
«Εν ταις του Υιού χερσί την παναγίαν παρατίθεται ψυχήν» και παραμένει «αεί συν ζωηφόρω Βασιλεί και τόκω ζώσα».
Ημέρα φωτός και χαράς ως εκείνη της φωταυγούς Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ίησού Χριστού είναι η σημερινή εορτή.
Θάνατον εορτάζομεν, αλλά τον θάνατον της Μητρός της ζωής. Θρήνος και χαρά, δάκρυα και ελπίδα, θάνατος και ζωή, τάφος και παράδεισος, άναμειγνύονται και συμπλάθονται μέσα εις τα θεία και ανθρώπινα βιώματα, δια να σχηματίσουν το νέο σχήμα του αφθάρτου και αιωνίου προτύπου της αεί ζώσης Παναγίας, διακοσμημένο και θεϊκά χειροτεχνημένο.
Υπέρ έννοιαν πάσαν είναι το θαύμα της ζωοκοιμήτου μεταστάσεως της Παναγίας. «Τάφον γαρ οίκήσασα έδειξε Παράδεισον» (Τροπάριο Κανόνος Η Ὡδῆς). Ενίκησε τους όρους της φύσεως. Την ζωήν η κυήσασα προς ζωήν μεταβέβηκε. Ο τάφος έγινε κλίμαξ προς ουρανόν. Εδώ ευρίσκεται το μεγάλο θαύμα. Ότι ο τάφος από κατοικητήριο θανάτου καθίσταται τόπος παραδείσου. Διέρχεται από τον θάνατο χωρίς να επιδέχεται καμμία φθορά.
Η Θεοτόκος βιώνει μυστηριακά το γεγονός του θανάτου της. Δέχεται τον θάνατο ως απόγονος του Αδάμ, αλλά νικά την φθορά ως Μητέρα του Ιησού Χριστού, του δευτέρου Αδάμ, του νικήσαντος τον θάνατον. Ο θάνατος είναι δι αὐτήν «καλλίστη εκδημία», «θεία μετάστασις». «Εδέξατο μεν ο τάφος επί μικρόν, εδέχετο δε και ο ουρανός την καινήν γην εκείνην» λέγει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας. Τι εξαίσια γεγονότα, οποία θαύματα παράδοξα και σημεία θεόπεμπτα! Στον τάφο συνέβη, ότι συμβαίνει με τον χρυσό στο χωνευτήριο, ο οποίος αποβάλλει τα άχρηστα υλικά και μένει καθαρός. Έτσι και Εκείνη μέσα εις το μνήμα απέβαλε την γήϊνη ύλη της θνητότητος, για να υψώσει τη σάρκα της καθαρή και λάμπουσα με το φέγγος της αφθαρσίας.
Όπως συνέβη εις τον Υιό και Λόγο του Θεού, εις τον Οποίο ο θάνατος κατατροπώθηκε με την δύναμη της Θεότητος και ηττήθηκε, το ίδιο έγινε και στην Μητέρα του Σωτήρος, στην οποία «θεαρχίω νεύματι» υπεχώρησαν οι νόμοι της φθοράς και η Μητέρα της ζωής ελκύσθηκε από την ίδια την ζωή. Όπως ο κοσμοπλάστης και δημιουργός Χριστός σαρκικώς απέθανε, έτι και η κοσμοσώτηρα Κόρη αποθνήσκει. Ο θάνατος όμως δεν ημπόρεσε να κρατήσει την Αυτοζωή. Η Θεοτόκος «ηκολούθησε τας οδούς του Σωτήρος»και στη ζωή και στο θάνατο. Όπως Εκείνος ανέστη από των νεκρών και Εκείνη «δια θανάτου προς ζωήν μεταβέβηκε». Θνήσκουσα συν τω Υιώ εγείρει διαιωνίζουσα».
(Τροπάριο Α ὡδῆς του Κανόνος της ημέρας).
Βαθυστόχαστη είναι μία φράση του τελευταίου τροπαρίου της Η ὡδῆς του Κανόνος της εορτής της Κοιμήσεως, η οποία λέγει:
«Ω των υπέρ έννοιαν θαυμάτων, της αειπαρθένου τε και θεομήτορος. Τάφον γαρ οίκήσασα, έδειξε παράδεισον». Εδώ ευρίσκεται το μεγάλο θαύμα, ότι ο τάφος από κατοικητήριον θανάτου καθίσταται τόπος παραδείσου. Ο χώρος και ο τρόπος της οδύνης και του πόνου μεταβάλλεται σε ουράνιο θάλαμο ζωής και αθανασίας. Η Παναγία Θεοτόκος νικά δια του Χριστού τον μεγάλο κατήγορό μας, δηλαδή τον θάνατο και μετατίθεται προς την ζωήν εισάγουσα στην αθανασία την κληρονομίαν της, δηλαδή όλους εμάς.
Ο άγιος Γερμανός Κων/πόλεως λέγει: «Τη αγία κοιμήσει αυτής, ο κόσμος ανεζωοποιήθη», ο δε άγιος Θεοφάνης συμπληρώνει: «Η γη την πηγήν της ζωής αποδιδούσα, την ευλογίαν στολίζεται και ευπρέπειαν».
Ο Άγιος Μόδεστος ο Ιεροσολύμων ονομάζει την Θεοτόκον «θείων χαρισμάτων εσφραγισμένην πηγήν του Κυρίου δι ἦς πεπότισται ο της Ορθοδόξου Εκκλησίας Παράδεισος». Συνεχώς απεργάζεται στις καρδιές των ανθρώπων το μυστήριο της ανακαινίσεως και την κοινωνία και την ένωσιν μετά του Θεού Λόγου.
Αυτή που κατά τον Ιερό Δαμασκηνό «συνήγαγε τα διεστώτα» ως πρότυπο αγιότητος υποδεικνύει τον τρόπο ενώσεως των ψυχών μετά του Θεού και ολοκληρώσεως της ενότητος στις σχέσεις με τον ίδιο τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.
Με την πίστη, ότι η Παναγία μετετέθη εις τους ουρανούς σωματικά και ότι ως εικόνα της Εκκλησίας έφερε τα μέλη της Εκκλησίας εις τα σκηνώματα του Παραδείσου, ελπίζομεν, ότι ημπορούμε να έχωμε πρόσβαση στην ουράνια Βασιλεία του Θεού, εάν ζούμε ως μέλη Χριστού και διατηρούμε τον σύνδεσμο της ενότητος με την Εκκλησία, δηλαδή την Παναγία.
Από τον βαθμό σχέσεως και κοινωνίας μας με την Παναγία – Εκκλησία εξαρτάται η αναζωοποίησή μας εν Χριστώ. Όσοι είμεθα κύτταρα του αγίου Σώματος της Εκκλησίας θα λάβωμε «νικητικά βραβεία» κατά της φθοράς και του θανάτου.
Η ψυχοσωματική ενότητά μας με την Παναγία, η μετάγγιση στη ζωή μας του φρονήματος της Παναγίας, η υποταγή μας εις το θέλημα της Εκκλησίας μας καθιστά δέκτες της χάριτος του Θεού στα καθημερινά προβλήματα και αιτήματα της ζωής μας. Το μέγα θαύμα, που είναι η λειτουργία της υπάρξεώς μας μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, ακολουθούν πολλά θαύματα, που όχι μόνο επιβεβαιώνουν τη χαρισματική σχέση του θεϊκού μεγαλείου με την αμαρτωλότητά μας, αλλά διακηρύσσουν, ότι απαραίτητη προϋπόθεση του θαύματος, είναι η κοινωνία μετά του Θεού και της Εκκλησίας Του.

Οσιώτατοι Πατέρες,
οι ενασκούμενοι εις την θεοτοκοφρούρητον Αθωνικήν πολιτείαν.
Η Θεοτόκος ενσαρκώνει τους πόθους της καλής αλλοιώσεως δια την επίτευξιν της οποίας ανελάβατε δια των μοναχικών υποσχέσεων σας τον δια βίου πνευματικόν αγώνα. Η Θεοτόκος ακόμη συμβολίζει την αναστοιχείωσιν και μεταβολήν της πεπτωκυίας φύσεως από την ανακαινισμένην και θεωμένην εν Χριστώ φύσιν.
Η Υπεραγία Θεοτόκος χαριτωθείσα από τον Θεόν απέβαλεν πάσαν φθαρτότητα και θνητότητα. Το ίδιο επιδιώκουμε και ημείς δια να αποβάλουμε τον «παλαιόν άνθρωπον», δηλαδή τα πάθη και να ενδυθούμε τον «καινόν άνθρωπον» όπως προς τους Εφεσίους (4,22) γράφει ο ουρανοβάμων Απόστολος Παύλος: «αποθέσθαι υμάς κατά την προτέραν αναστροφήν τον παλαιόν άνθρωπον τον φθειρόμενον κατά τας επιθυμίας της απάτης, ανανεούσθαι δε τω πνεύματι του νοός υμών και ενδύσασθαι τον καινόν άνθρωπον τον κατά Θεόν κτισθέντα εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας».
Δεν είναι τυχαίον, ότι η Παναγία είναι η Έφορος και Προστάτις του Αγίου τούτου τόπου και ότι οι Μοναχοί νύκτα και ημέραν Αυτήν επικαλείσθε προς βοήθειαν και σωτηρίαν.
Αυτήν έχετε ως πρότυπον πνευματικής τελειώσεως και Αυτή έχει αναλάβει ένα έκαστον εξ ὑμῶν και όλους μαζί υπό την Μητρικήν προστασίαν της. Ευχή και προσευχή μας ας είναι, να ζούμε με την Θεοτόκο και όπως η Θεοτόκος. Να εμπιστευθούμε την ύπαρξή μας και την ψυχή μας στην Παναγία, καταθέτοντας καθημερινώς στην αγάπη της την μέριμνα και προστασία της ζωής μας.
«Μακαρίζομέν σε πάσαι αι γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε• εν σοι γαρ ο αχώρητος Χριστός ο Θεός ημών, χωρηθήναι ηυδόκησε. Μακάριοι εσμέν και ημείς προστασίαν σε έχοντες• ημέρας γαρ και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών, και τα σκήπτρα της βασιλείας, ταίς σαις ικεσίαις κρατύνονται. Διο ανυμνούντες βοώμέν σοι• Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κυριος μετά σου». (Υπακοή της εορτής της Κοιμήσεως)

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Φθιώτιδος