«Είσαι ένοχος μέχρι να κηρυχθείς αθώος»

Tου Aλεξη Παπαχελα

Κάθε φορά που ξεσπά ένα σκάνδαλο (με ή χωρίς εισαγωγικά) εμείς οι δημοσιογράφοι μοιάζουμε πολύ με κοπάδι άγριων σκυλιών. Μυρίζουμε όλοι μαζί το αίμα, τρέχουμε πίσω από άλλους κυνηγώντας το πρώτο σκυλί στη σειρά και βεβαίως δεν έχουμε την πολυτέλεια να σταθούμε για δύο λεπτά και για να αναρωτηθούμε πού πάμε και τι κυνηγάμε. Η αγωνία μας είναι να μην χάσουμε την είδηση, να είμαστε οι πρώτοι, παραλύει κάθε ίχνος λογικής. Αν κάποιος κάτσει άλλωστε στη γωνία και περιμένει διατρέχει τον σοβαρό κίνδυνο να τον κατηγορήσουν οι υπόλοιποι ή ότι κάτι συγκαλύπτει ή ότι παίζει κάποιο παιχνίδι.

Εχουμε δει αυτό το έργο να παίζεται πολλές φορές. Με τα «φρουτάκια» μπήκαμε σε μια ξέφρενη καμπάνια εναντίον του ψυχαγωγικού αυτού… θεσμού της επαρχίας λες και ήταν τον Νο1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Με την υπόθεση Πάχτα εξολοθρεύθηκε μια ομάδα πολιτικών χωρίς ποτέ να αποδειχθεί ότι υπήρχε πράγματι κάτι παράνομο ή ένα σκάνδαλο. Το ίδιο συνέβη με τον θάνατο του διοικητή του ΙΚΑ Βαρθολομαίου. Επί μέρες κάποιοι ωρύοντο, κυρίως στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, πως θα προκύψουν πράγματα και θαύματα από το άνοιγμα των λογαριασμών του, ότι κρυβόταν κάποιο φοβερό σκάνδαλο πίσω από το συμβάν κ.λπ. Εχει περάσει πολύς καιρός και δεν προέκυψε τίποτα. Ουδείς όμως διενοήθη να ζητήσει συγνώμη από την οικογένειά του. Το ίδιο συνέβη και τώρα. Τα πρωτοσέλιδα «φώναζαν» για τα δισεκατομμύρια που διαχειριζόταν ο κ. Ζαχόπουλος, αλλά και πάλι σοβαρό οικονομικό σκάνδαλο δεν έχει προκύψει. Αναρωτιέμαι, όταν κάτσει η σκόνη και εφοσον αποδειχθεί ότι πέραν της συνήθους φυαλότητος δεν υπήρχε πραγματικό σκάνδαλο στον φάκελο Ζαχόπουλου αν κάποιος θα διανοηθεί να ζητήσει συγνώμη.

Επιβεβαιώνεται, πάντως, στις μέρες μας πως για τα ΜΜΕ ισχύει το αντίθετο από εκείνο το περίφημο μότο της αμερικανικής Δικαιοσύνης, εδώ «είσαι ένοχος μέχρι να κηρυχθείς αθώος» με τη διαφορά πως κανείς δεν θα το μάθει όταν αθωωθείς γιατί απλά το θέμα δεν θα πουλάει πια…

Κάποια στιγμή εμείς οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να κάτσουμε μόνοι μας να αναλογισθούμε αν κάνουμε κάτι λάθος στο κυνήγι της «είδησης». Το ίδιο και οι πολιτικοί. Γιατί είναι ασφαλώς εύκολο να κάνεις αντιπολίτευση ή και να κερδίσεις εκλογές με τέτοια ΜΜΕ. Είναι όμως αδύνατον και να κυβερνήσεις με τέτοια ΜΜΕ, γιατί αυτό που σε βόλευε ως εύκολο πολιτικό δηλητήριο για τον αντίπαλο τρώει το δικό σου πολιτικό κεφάλαιο με ραγδαίο ρυθμό όταν κυβερνάς. Ο κίνδυνος πάντως για τα ΜΜΕ είναι ότι από την υπερβολή μας, από τη μανία να κάνουμε την «τρίχα τριχιά» κανείς δεν θα μας πιστεύει όταν θα έλθει η ώρα να αποκαλυφθεί μία όντως κρίσιμη ιστορία. Ο άλλος πάλι κίνδυνος είναι πως αν αντί για ένα DVD κληθούμε να χειρισθούμε μια μείζονα εθνική κρίση θα οδηγήσουμε τον τόπο με χαρακτηριστική ευκολία σε κάποια δύσκολη ατραπό. Οπως άλλωστε συνέβη με την ιστορία των Ιμίων πριν από δώδεκα χρόνια, όταν ο λαϊκισμός και η υπερβολή των ελληνικών ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με τα αντίστοιχα ένστικτα των Τούρκων συναδέλφων είχαν τη γνωστή κατάληξη…

Καθημερινή

Πηγή:

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/01/blog-post_5437.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29