Γέρων Ιωσήφ.. Απολογία..

Γονατιστός στο θρόνο σου

Χριστέ μου, απολογούμαι

τώρα που ήρθα πλάι σου

τα χρόνια μου θυμούμαι..

Στους λειτουργούς ο έλεγχος

Πλάστη μου , είναι βαρύς

και δε μου αξίζει Βασιλεύς ,

να είσαι επιεικής.

Αυτόπτες και αυτήκοες

των εντολών του Λόγου,

εμπράκτως σαν φορέσαμε

τα ενδύματα του εν λόγου,

παιδιόθεν αποτάξαμε

στολή του παραλόγου.

Εν πόνοις και εν δάκρυσι

νυχθημερόν πενθούντες

πρεσβείες της Παντάνασσας

γονυπετώς ζητούντες

το έλεος σου Παντάνακτα

θερμώς εκλιπαρούντες

ως οι τυφλοί, το αληθινό

Φώς , δια βίου ποθούντες.

Θεομνήμονες νυν και αεί

Κυρίου ψηλαφούντες

ως αλιείς βαδίσαμε

ψυχές ευεργετούντες,

στα ουράνια δείχνοντας

αεί , αληθινή πατρίδα

στους πονεμένους στήριξη

και στις ψυχές, ελπίδα.

Στον κήπο Της ,φυτέψαμε

σπόρους , πλατάνια αιώνια

για να δροσίζονται οι ψυχές

στου( καύσωνα) τα χρόνια

και από το Όρος το Άγιο,

το Όρος της Κυρίας

ο χριστιανός δροσίστηκε

μέχρι και στη Ρωσία..

Αφήσαμε ενέχυρο

δάκρυα και καρδία

και στους αιώνες, σύγγραμμα

Πατερικό Ησυχίας..

Κραυγές , από τα σπήλαια

στο κόσμο να αγρυπνήσει

και μη, εις τη συντέλεια

αιώνια να θρηνήσει..

Μηδέν Πλάστη μου

πρόσφερα ,στα τόσα

χρόνια που είχα,

Πανάγαθε συγχώρα με

άλλη ζωή δεν είχα.

Του παραδείσου άνοιξε

Θεέ μου, Εσύ τας πύλας,

το Βατοπαίδι φύλαττε

από εχθρού και (ακρίδας).

Κατέθεσα στο θρόνο σου

το κτύπο της καρδίας

και εξ αγχιστείας κάνε με

τέκνον της Παναγίας.

«Εις του Κυρίου σου, είσελθε

Γέρων Ιωσήφ το θρόνο,

στων αθλητών χορεία.

Δικαίως με στέφανους Σεπτέ

σε κόσμησε , Παντάνασσα Κυρία.

Αλάθητο κριτήριο ,

στο ουράνιο δικαστήριο,

η νήφουσα καρδία

και η ανεξικακία.»

 

ΜΝΑΣΩΝ